ตอนที่ 2

“ไทคะ... ”

รินนรีเรียกสามี ตอนนั้นแทนไทกำลังนั่งดื่มเบียร์ดูฟุตบอลสบายอุราอยู่บนโซฟา

“ครับ... ”

“จะเป็นไรมั้ยถ้ารินจะชวนนวลไปด้วย”

รินนรีขอความเห็นจากสามี

“ก็แล้วแต่คุณนะ... ผมไม่มีปัญหา”

ชายหนุ่มตอบพลางยกเบียร์ขึ้นดื่ม

“ดีจัง... งั้นรินโทรไปชวนนวลนะคะ... ”

รินนรีดีใจ หล่อนรีบคว้ามือถือ กดโทรหาเนื้อนวลแล้วยกขึ้นแนบหู เดินออกมาที่ระเบียงหลังห้อง เพราะเกรงว่าเสียงจากทีวีจอแบนขนาดห้าสิบนิ้วที่สามีกำลังนั่งดูบอลจะดังเข้ามารบกวนการสนทาน เพราะตอนนั้นแทนไทกำลังสนุกกับการเชียร์บอลเสียงดังลั่น

ใช้เวลาพูดคุยกับเนื้อนวลครู่สั้นๆ ก็วางสาย รินนรีกลับเข้ามาในห้อง รีบบอกสามี

“ไทคะ... ตกลงนวลจะไปด้วยนะคะ”

“ก็ดีครับ”

แทนไทกล่าวเสียงเรียบ แต่แอบดีใจ

“เรื่องห้องพักก็ไม่มีปัญหา เพราะว่าบ้านที่เราเช่าคราวนี้เป็นราคาเหมาทั้งหลัง มีสองห้องแบ่งซ้ายขวา”

รินนรีกล่าว

“ดีแล้วครับ... ผมไม่อยากให้ใครต้องมารบกวนความเป็นส่วนตัวของเรา... เพราะไปเที่ยวคราวนี้ผมตั้งใจว่าจะเล่นจ้ำจี้กับคุณทุกคืนเลยคอยดูสิ”

แทนไทกล่าวอย่างมีอารมณ์ขัน

“บ้า... ทะลึ่งนะเนี่ย”

รินนรีหยิกเบาๆ ที่ต้นแขนบึกบึนของสามี

“ไม่ได้ทะลึ่ง... ผมพูดจริง”

แทนไทกล่าวยิ้มๆ หอมแก้มภรรยาเสียงดังฟอด รินนรีเขินจนหน้าแดง รีบเดินหนีไปจัดกระเป๋าเดินทาง

“ที่รักจ๋าอย่าลืมที่โกนหนวดผมด้วยนะครับ”

แทนไทร้องสั่งขณะสายตายังไม่ละจากหน้าจอทีวี

“เตรียมให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

เสียงใสตะโกนออกมาจากห้องนอน ใช้เวลาเตรียมกระเป๋าเดินทางครู่ใหญ่ๆ รินนรีก็เดินออกมาที่ห้องรับแขก

“ริน... ”

แทนไทเรียกภรรยา ท่าทางเหมือนจะถามบางอย่าง

“คะ... ”

“เพื่อนรินที่ชื่อนวลคนนี้เขาไม่มีแฟนหรอกรึ”

ความสงสัยทำให้ถาม

“มีค่ะ... ตอนนี้สามีนวลไปทำงานที่ใต้หวันค่ะ สองสามเดือนจะกลับมาเมืองไทยสักครั้ง ท่าทางนวลดูเหงาๆ ค่ะ รินเลยชวนไปเที่ยวด้วยกัน”

รินนรีบอกตามที่ได้รู้มาจากเนื้อนวลอีกที

“ถ้าแต่งงานแล้วต้องแยกกันอยู่กับคุณผมคงทนไม่ได้”

แทนไทกล่าว

“ทำไมล่ะคะ”

“ก็สามีภรรยาควรจะอยู่ด้วยกัน... แยกกันอยู่แบบนี้ไม่ดีนะ”

รินนรีเข้าใจความรู้สึกของแทนไท หล่อนรู้ว่าคงไม่มีสามีภรรยาคู่ไหนอยากจะแยกกันอยู่... ถ้าไม่จำเป็น

วันรุ่งขึ้น

แทนไทพร้อมด้วยรินนรีและเพื่อนสาวอีกคนของหล่อน เดินทางมาถึงจังหวัดตราดในตอนบ่าย แต่กว่าจะได้นั่งเรือต่อเข้ามาถึงรีสอร์ตบนเกาะกลางทะเลก็เป็นเวลาบ่าย

ทะเลของจังหวัดตราดไม่เคยทำให้ผิดหวัง รีสอร์ตสวยมาก เพราะตั้งอยู่บนเกาะกลางทะเล ทำให้ทุกด้านของมันถูกโอบล้อมด้วยอ้อมกอดของน้ำและหาดทรายทอดยาว ทรายสีขาวละเอียดนุ่มเท้า ธรรมชาติรายรอบยังคงสภาพความสวยงามเอาไว้ได้อย่างเหลือเชื่อ

ตอนเย็น แดดอ่อนแสงลงแล้ว นกนางนวลส่งเสียงร้องรับกันเป็นระยะ ลมทะเลพัดทิวมะพร้าวปลิวไสว เนื้อนวลเดินออกมาจากโขดหินริมหาด

“น้ำใสจังค่ะ... ลงเล่นน้ำกันมั้ยคะ”

เนื้อนวลตะโกนชวนคู่สามีภรรยาที่เดินจูงมือกันย่ำน้ำย่ำทรายอยู่ริมชายหาดอย่างนึกอิจฉา

“จะเล่นน้ำมั้ยริน”

แทนไทถามคนข้างกาย

“ดีเหมือนกันค่ะ... งั้นรินขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”

แทนไทปล่อยมือที่จับจูงกันเดินมา เพื่อให้ภรรยากลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องพัก เพราะตัวเองพร้อมลงเล่นน้ำได้ทันทีด้วยนุ่งกางเกงขาสั้นอยู่แล้ว

“คุณนวลจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยมั้ยครับ”

แทนไทถามเพื่อนภรรยา แปลกใจที่เห็นว่าเนื้อนวลยังยืนอยู่ที่เดิม หล่อนไม่ได้เดินตามรินนรีกลับเข้าห้องพักเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“นวลเตรียมพร้อมแล้วค่ะ”

หล่อนตอบยิ้มๆ ค่อยๆ เปลื้องเสื้อคลุมอาบน้ำออกจากเรือนร่างเอิบอิ่ม เผยชุดว่ายน้ำสีแดงเพลิงตัดกับผิวขาวผ่อง แต่สิ่งที่ทำให้แทนไทตะลึงมอง... ร้องอูยอยู่ในใจก็คือ