ขยี้ครั้งที่ 11 - ใส่ตะกร้าล้างน้ำ

Porsche 911 สีแดงเพลิง สนนราคาสิบสี่ล้านไม่ขาดแต่เกินเลี้ยวผ่านประตูรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ ความเร็วของรถคันหรูทำให้การ์ดผู้ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำความเคารพคุณหนูไม่ทัน พริบตาเดียวรถคันสวยก็หายไปแล้ว

จิรัชญาจอดลูกรักหน้าประตูไม้สักทองบานใหญ่ ที่ถูกแกะสลักด้วยลวดลายวิจิตรตระการตาจากช่างฝีมือระดับโลก เธอดับเครื่องยนต์ บอดี้การ์ดที่มารอรับเปิดประตูให้คุณหนูอย่างรู้หน้าที่ ร่างสะโอดสะองก้าวขาเรียวลงมาอย่างสง่างาม ส่งกุญแจให้บอดี้การ์ดเอารถไปจอด

ดวงตาคู่สวยหลังแว่นกันแดดสีชามองเข้าไปในตัวบ้าน เหล่าแม่บ้านออกมาต้อนรับคุณหนูถึงห้าคน หนึ่งในนั้นคือแม่นมที่เธอให้ความเคารพและรักเหมือนแม่แท้ ๆ และเป็นคนเดียวที่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ

“คุณหนู”

“คุณปู่อยู่ที่ไหนเหรอคะนม”

น้ำเสียงที่หยิ่งทะนงถือตัวอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อพูดกับนมพิมพ์ คนที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาดูโลก

สาวรับใช้อีกสี่คนก้มหน้าตลอดเวลา จิรัชญาจิ๊ปากหงุดหงิด ถ้าไม่อยากออกมารับจะแห่มากันทำไมเยอะแยะ

หญิงสาวไม่รอฟังคำตอบ ขาเรียวยาวก้าวเข้าไปในบ้าน เดินดุ่ม ๆ ตรงไปยังห้องรับแขก เป็นอย่างที่เธอคิด ปู่อยู่ในนี้จริง ๆ ด้วย

ชายชราวัยเจ็ดสิบห้าปี เส้นผมส่วนใหญ่เปลี่ยนเป็นสีเงินขาว ใบหน้าเหี่ยวย่นตามวัย ผิวกายซีดขาวตามชาติกำเนิดมีกระประปรายตามประสาคนอายุมาก เจ้าสัวจรินทร์เป็นคนจีนแผ่นดินใหญ่ ที่เดินทางตามพ่อแม่เข้ามาทำมาหากินในประเทศไทยตั้งแต่เด็ก ๆ เมื่อโตขึ้นก็แต่งงานกับภรรยาสาวชาวไทยนามว่าเพียงฝัน สร้างครอบครัวด้วยกันจนเติบใหญ่

เจ้าสัวมีลูกชายคนเดียวชื่อว่าจิวัฒน์ ลูกชายแต่งงานกับภรรยาคนไทยแท้ ๆ ชื่อว่าญดา และให้กำเนิดลูกสาวอย่างจิรัชญาหลังจากแต่งงานได้สองปี ก่อนที่ทั้งคู่จะประสบอุบัติเหตุ เสียชีวิตพร้อมกันตั้งแต่จิรัชญาอายุได้เพียงแค่เจ็ดขวบ

ภรรยาคู่ชีวิตจากไปหลังจากนั้นหนึ่งปี ทิ้งให้เจ้าสัวจรินทร์เลี้ยงหลานสาวเพียงคนเดียวตามลำพัง เจ้าสัวเลี้ยงหลานอย่างตามใจ อยากได้อะไรก็หามาให้ อยากทำอะไรก็ไม่เคยห้าม หวังเพียงแค่มันจะสามารถทดแทนสิ่งที่หลานสาวคนเดียวขาดได้

ถึงไม่มีพ่อแม่ แต่จิรัชญาจะไม่ด้อยไปกว่าใคร

ไม่ได้รู้เลยว่าสิ่งที่คิดว่าทำไปเพราะความรัก จะทำให้เด็กน้อยน่ารักเติบโตมาเป็นเด็กดื้อด้านขนาดนี้

เพราะความคิดน้อยเกินไปของคนเป็นปู่ จิรัชญาถึงได้กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ ทำอะไรไม่คิด อยากได้อะไรก็ต้องได้ ที่ผ่านมาเจ้าสัวพยายามมองข้ามเพราะความรัก แต่ครั้งนี้มันเกินไป...เกินไปจริง ๆ

“คุณปู่...”

“ปู่บอกให้หลานกลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน”

“เมื่อคืนมันดึกแล้วค่ะ จีไม่อยากกลับมารบกวนคุณปู่ อีกอย่าง... วันนี้จีก็มาแล้วหนิคะ” เธอเอียงคอตอบด้วยท่าทีไขสือ

เจ้าสัวจรินทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จะโทษใครได้ ในเมื่อเขาเป็นคนเลี้ยงหลานคนนี้มากับมือ ตามใจหลานมากเกินไปจนเป็นแบบนี้

“ข่าวพวกนั้น เรื่องจริงหรือเปล่า”

“คุณปู่เรียกจีมาถามเพราะเรื่องแค่นี้เหรอคะ ถ้าจะถามแค่นี้โทรมาถามก็ได้”

“ปู่ถามว่าจริงหรือเปล่า เรื่องที่หลานแย่งคู่หมั้นของคนอื่น”

น้ำเสียงของเจ้าสัวจริงจังกว่าทุกที จิรัชญาเลิกคิ้วสูง เธอถอดแว่นกันแดดออก เดินไปนั่งข้างคุณปู่ พลางซบใบหน้าสวยกับไหล่กว้างเพื่อออดอ้อน

“คุณปู่ จีอาจจะไม่ใช่เด็กดีอะไร แต่จีไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นนะคะ”

“ไม่ได้โกหกปู่ใช่ไหม”

“จีสาบานได้ค่ะ เรื่องนั้นมันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด จีกับเขาแค่ทักทายกันตามประสาคนรู้จัก พี่นนท์เป็นพี่รหัสของจีสมัยมหาวิทยาลัยค่ะ”

“แล้วทำไมไม่ออกมาแก้ข่าว”

“ไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะ ทุกคนตัดสินจีไปแล้ว” น้ำเสียงของจิรัชญาเรียบนิ่ง เธอไม่ได้ยินดียินร้ายกับคำด่าทอสาปแช่งพวกนั้น เพราะเจอบ่อยจนชิน

ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวขาเข้ามาในวงการนี้ จิรัชญาก็ถูกปล่อยข่าวลือเสียหายจนโดนชาวเน็ตด่าทอสารพัด ทั้งหมดเป็นเพราะนิสัยที่ไม่ยอมคนของเธอ ใครดีมาก็ดีตอบ แต่ถ้าร้ายมา.. เธอก็จะร้ายกลับไปเป็นเท่าตัว ไม่สนว่าเด็กหรือแก่ หัวดำหรือหัวหงอก

เพราะนิสัยตาต่อตาฟันต่อฟันแบบนี้ ทำให้หลาย ๆ คนในวงการทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลังไม่ค่อยชอบเธอกันเท่าไหร่

เรียกว่าเกลียดเลยดีกว่า

แต่ก็อย่างที่บอก ถ้าดีมาเธอจะร้ายใส่ทำไม ที่ต้องร้าย ก็เพราะคนพวกนั้นร้ายกับเธอก่อนทั้งนั้น

วงการนี้ไม่ได้มีแค่พวกที่ร้ายใส่กันซึ่ง ๆ หน้า พวกที่ต่อหน้าพูดดี ลับหลังเอาไปนินทาเสียหายก็มีไม่น้อย คนประเภทหลังเธอไม่ให้ค่า ถือซะว่าไม่ได้ยิน แต่ก็อดสมเพชไม่ได้ที่คนบางคนแม้แต่ความจริงใจยังไม่มี ต้องใส่หน้ากากเป็นคนดีเพื่อให้คนอื่นรัก

เธอเกลียดสังคมจอมปลอมเน่าเฟะของวงการบันเทิงที่สุด ถ้าไม่ใช่เพราะงานนี้ให้ค่าตอบแทนสูง และเธอก็ชื่นชอบการแสดงอยู่พอสมควร จิรัชญาคงเดินออกมาตั้งนานแล้ว

“ที่ปู่ให้หลานกลับบ้าน ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้แค่เรื่องเดียว”

“ค่ะ จีรู้” จิรัชญาหลุดจากภวังค์ เธอมองหน้าคุณปู่ รู้ดีว่าถ้าไม่มีเรื่องสำคัญ คุณปู่จะไม่เรียกให้เธอกลับบ้านกะทันหันแบบนี้

แต่แค่ไม่รู้ว่ามันคือเรื่องอะไร

“ปู่จะให้หลานหมั้น”

“อะไรนะคะ!?” คนเป็นหลานเบิกตากว้าง เมื่อกี้คุณปู่พูดว่าอะไรนะ? เธอหูฝาดหรือไปเปล่า?

ใครต้องหมั้นอะไรนะ?

“ปู่จะให้หลานหมั้น คนจะได้เลิกเข้าใจว่าหลานไปแย่งคู่หมั้นของคนอื่นเขา”

“คุณปู่คะ! ก็จีบอกแล้วว่าจีไม่ได้ทำ จีไม่ได้แย่งคู่หมั้นใครนะคะ นี่คุณปู่ไม่เชื่อจีเหรอคะ!”

“เชื่อ” เจ้าสัวมองลึกเข้าไปในดวงตาของหลานสาว “แต่ปู่ไม่อยากเห็นหลานถูกมองแบบนี้ไปจนตาย ถ้าหลานมีคู่หมั้นดี ๆ สักคน มันจะเป็นผลดีกับตัวหลานเอง”

“จีไม่หมั้นค่ะ”

“ปู่ไม่ได้ถามความเห็น แต่ปู่กำลังบังคับ”

“คุณปู่คะ!”

“ทั้งชีวิตนี้ปู่ไม่เคยบังคับหลานแม้แต่ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้ยังไงหลานก็ต้องหมั้น คู่หมั้นของหลานเป็นถึงอาจารย์ เขาจะช่วยทำให้ภาพลักษณ์ของหลานดีขึ้น และจะทำให้หลานโตเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ด้วย”

คนเป็นหลานอ้าปากค้าง

“ปู่แก่ตัวลงทุกวัน ปู่ก็แค่อยากเห็นหลานสาวมีคนดี ๆ คอยดูแล”

“จีดูแลตัวเองได้ค่ะ ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาดูแลทั้งนั้น” เธอเถียงทันควัน แม้จะรู้สึกผิดที่ทำให้คนเป็นปู่ไม่สบายใจ แต่การหมั้นกับใครก็ไม่รู้ไม่ใช่ทางออกของปัญหาเลย “จีมีแต่ข่าวคาวฉาวโฉ่ ใส่ตะกร้าล้างน้ำกี่ครั้งก็ยังไม่หายเหม็นแบบนี้ ใครเขาจะอยากมาหมั้นกับจีคะ หรือต่อให้มี ก็คงยอมเพราะเงินและอำนาจของเจ้าสัวจรินทร์ คุณปู่รู้ได้ยังไงว่าคน ๆ นั้นจะดูแลจีได้”

ร่างเพรียวบางลุกขึ้นยืน เธอสวมแว่นกันแดดเพื่อปิดบังดวงตาที่สะท้อนความเสียใจออกมาไว้

คุณปู่บังคับให้เธอหมั้นเพียงเพราะข่าวบ้า ๆ นั่น ถึงจะบอกว่าเชื่อหลาน แต่ลึก ๆ คุณปู่ก็เชื่อข่าวนั่นมากกว่าอยู่ดี

“จีขอตัวนะคะ”

“จิรัชญา”

ขาเรียวชะงักกึก น้อยครั้งจริง ๆ ที่คุณปู่จะเรียกชื่อจริงเธอแบบนี้ มันแปลว่าครั้งนี้เจ้าสัวจรินทร์เองก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“ยังไงหลานก็ต้องหมั้น”

ชายชราเอ่ยคำขาด เขาตัดสินใจแล้ว

“ฝั่งนั้นตอบตกลงมาแล้ว พรุ่งนี้เย็นทำตัวให้ว่าง หลานต้องมาเจอกับว่าคู่หมั้นที่นี่ ถ้าไม่มา แปลว่าหลานไม่เห็นหัวปู่คนนี้เลย และถ้าหลานยังเห็นว่าปู่เป็นปู่อยู่ล่ะก็...ช่วยทำตามที่ปู่ต้องการสักครั้ง”

คุณปู่..

ขอบตาคู่สวยร้อนผ่าว หญิงสาวไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ขาเรียวยาวก้าวห่างออกมา ก่อนจะรีบวิ่งออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ไปโดยไม่มีคำลาสักคำ

.

Porsche 911 สีแดงเพลิงแล่นออกจากคฤหาสน์เร็วกว่าขามาเกือบเท่าตัว หญิงสาวผู้เป็นคนขับกำพวงมาลัยแน่นด้วยความโกรธ ผสมปนเปกับความน้อยใจ

เธอน้อยใจคุณปู่มาก คุณปู่ทำเหมือนเธอเป็นตุ๊กตา ที่จะยกให้ใครก็ได้ไม่สนว่าเธอจะยินยอมหรือเปล่า ถึงเธอจะทำตัวไม่น่ารัก แต่ข่าวนั่นเธอไม่ได้ทำ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด มันถูกแล้วเหรอที่เธอต้องหมั้นกับคนที่ไม่รู้จัก เพียงเพื่อลบคำครหาอะไรนั่น

ปึก! ปึก! ปึก!

มือนุ่ม ๆ ทุบพวงมาลัยหลายครั้งจนเริ่มเจ็บ เธอโกรธ โกรธทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ โดยเฉพาะว่าที่คู่หมั้นอะไรนั่น

รับปากแล้วอย่างนั้นเหรอ? ทั้ง ๆ ที่เธอฉาวโฉ่ขนาดนี้ เขายังอยากจะหมั้นอยู่อีกเหรอ? เธอมั่นใจว่าที่ผู้ชายคนนั้นยอมหมั้น เพราะอยากได้มรดกของปู่คุณมากกว่า

คุณปู่เป็นคนเก่งและฉลาด แต่ท่านอายุมากแล้วคงตามเล่ห์เหลี่ยมของคนสมัยนี้ไม่ทัน ทุกวันนี้ผู้คนล้วนสวมใส่หน้ากากเข้าหากันเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่มีความจริงใจ ทำได้ทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ผู้ชายคนนั้นก็เหมือนกัน

และไม่ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นใครก็ตาม อย่าคิดว่าเธอจะใจดีเหมือนคุณปู่ พรุ่งนี้เธอจะทำให้ฝั่งนั้นต้องเอ่ยปากขอถอนหมั้นด้วยตัวเองให้ได้

รู้จักจิรัชญาน้อยไปแล้ว

มือเรียวบังคับลูกรักสีเพลิงให้วิ่งไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย ดวงตาคมเฉี่ยวหลังแว่นกันแดดแดงก่ำ จิรัชญาคิดอะไรไม่ออก เธอทำได้แค่เหยียบคันเร่งไปตามท้องถนน โชคดีที่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเลิกงาน ถนนที่ปกติจะแน่นขนัดจึงโล่งกว่าทุกที

รถยนต์สัญชาติเยอรมันมุ่งหน้าออกนอกกรุงเทพฯ ปลายทางคือทะเลสักแห่งที่ใกล้ที่สุด ตอนนี้จิรัชญาไม่อยากกลับเพนท์เฮ้าส์ ไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น เธออยากอยู่คนเดียว อยากใช้เวลากับตัวเองเงียบ ๆ

แต่เพราะกลัวว่าพี่แอนนาจะเป็นห่วงอีก เธอจึงส่งข้อความไปบอกผู้จัดการคนสนิทก่อน ไม่ลืมกำชับให้พี่แอนนาดูแลโรซี่ แมวสุดรักแทนเธอที่จะไม่กลับเพนท์เฮ้าส์คืนนี้ด้วย

เธอไม่กลับบ้าน เพราะมีบางอย่างที่ตัดสินใจแล้วว่าจะทำ

คืนนี้เธอจะทำทุกอย่างให้เหมือนกับที่ผู้คนพวกนั้นกล่าวหา

ในเมื่อใคร ๆ ต่างก็เชื่อว่าเธอเป็นผู้หญิงสำส่อน มั่วไม่เลือก คืนนี้เธอก็จะทำแบบนั้นจริง ๆ

ไหน ๆ ก็ปฏิเสธคุณปู่ไม่ได้ ต้องหมั้นหมายกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้ เธอก็ขอเลือกผู้ชายคนแรกในชีวิตด้วยตัวเอง

ใช่ ผู้ชายคนแรก

นางร้ายที่มั่วไม่เลือก สำส่อน เปลี่ยนแฟนทุกเดือนอย่างเธอยังไม่เคยขึ้นเตียงกับใคร น่าตลกดีเหมือนกัน ที่ผู้คนเอาแต่มองและตัดสินเธอจากภายนอก หรือถ้าเธอจะเคยนอนกับผู้ชายเป็นสิบเป็นร้อยคน มันก็เป็นสิทธิ์ของเธอไม่ใช่เหรอ? ทำไมผู้ชายที่นอนกับผู้หญิงหลายคนถูกเรียกว่าเจ้าชู้ เพลย์บอย แต่พอผู้หญิงทำเหมือนกันกลับถูกตราหน้าว่าสำส่อน ไร้ค่า ไร้ราคา

โคตรไม่ยุติธรรมเลย

แต่ที่แย่ยิ่งกว่านั้น ส่วนใหญ่คำพวกนี้มักออกมาจากปากของผู้หญิงด้วยกัน คนที่เข้ามาด่าเธอเกือบทั้งหมดเป็นผู้หญิง เพียงเพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงในอุดมคติ ไม่ได้เรียบร้อยอ่อนหวานหรือไม่มีปากไม่มีเสียง แถมยังเปลี่ยนแฟนบ่อยจนดูไร้ค่า

ทั้ง ๆ ที่มันเรื่องปกติ ในเมื่อเข้ากันไม่ได้ก็แยกย้ายกันไป เปิดโอกาสให้ตัวเองได้เจอคนใหม่ จิรัชญาไม่เข้าใจว่าสิ่งนี้ถูกด้อยค่าว่าร่าน สำส่อนได้ยังไง ก็แค่เปลี่ยนแฟนบ่อย เธอไม่เคยคบซ้อน คุยซ้อนก็ไม่เคยเลยสักครั้ง

คืนนี้เธอจะพิสูจน์ให้เห็นเอง ว่าต่อให้ขึ้นเตียงมี one night stand กับคนแปลกหน้า ร่างกายของเธอก็ยังคงเป็นของเธอ เธอยังคงเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีคุณค่าในตัวเอง...ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ไม่รู้ว่าค่ำคืนนี้จะเป็นยังไง จะจบลงที่ตรงไหน แต่จิรัชญาจะไม่มีวันเสียใจเลยที่เลือกเส้นทางนี้