5

ท่านประธานหันไปถามเลขาเพราะสำหรับพี เขาคิดว่าการทำธุรกิจเรื่องการตรงต่อเวลาถือเป็นเรื่องสำคัญและตอนนี้ก็เลยเวลาตามที่นัดหมายไว้แล้วมาเกือบสิบนาที

ไปรยาแนะนำให้เจ้านายของเธอรอต่ออีกสักนิดเพราะบริษัทที่ยังไม่มาเป็นลูกค้าสำคัญและสามารถทำกำไรให้บริษัทเป็นอันดับหนึ่งได้ในทุกปี ชายหนุ่มไม่เห็นด้วยแต่ก็เข้าใจว่าเขาไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้ทุกอย่างต้องเลือกผลประโยชน์ของบริษัทเป็นสำคัญถึงแม้ว่าจะเริ่มหงุดหงิดมากแล้วก็ตาม

“ สวัสดีค่ะ ฉันต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ทุกคนต้องรอ”

สาวสวยหุ่นดีเปิดประตูห้องประชุมเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อนจนเผลอทำแฟ้มในมือร่วงมองสบตาทุกคนเพื่อแสดงความรู้สึกผิดที่เธอมาถึงช้ากว่าเวลาที่ที่ประชุมนัดหมายไว้

“อ้าว! คุณ...”

อันนาหันมาจะยกมือไหว้ขอโทษท่านประธานในการประชุมครั้งนี้แต่เธอต้องอุทานด้วยความตกใจเพราะผู้ชายที่นั่งอยู่บนหัวโต๊ะเป็นคนเดียวกับผู้ชายที่พาเธอไปนอนด้วยเมื่อคืน

ทั้งสองคนต่างมองสบตากันด้วยความตกใจไม่มีใครยอมพูดอะไรออกมาบรรยากาศในห้องประชุมดูเงียบลงทันที ไปรยาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพูดเชิญให้อันนาไปนั่งที่เก้าอี้เพื่อเริ่มการประชุมได้

การประชุมครั้งนี้เป็นไปอย่างเรียบร้อยใช้เวลาเกือบชั่วโมงและมันเป็นเวลาที่แสนจะทรมานใจสำหรับพีรันธรเพราะเขาอ่านสายตาของหญิงสาวตรงหน้าออกว่าเธอมองเขาด้วยความรู้สึกโกรธและเสียความรู้สึก แววตานั้นมันเป็นแววตาที่ชายหนุ่มคิดว่าเขาไม่สมควรได้รับ พีอยากอธิบายแต่มันก็ไม่ใช่ที่จะพูดขึ้นมาในที่ประชุมเขาจึงคิดว่าเมื่อจบจากการประชุมแล้วเขากับเธอคงต้องคุยกันให้รู้เรื่อง

“ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันยาว มื้อกลางวันนี้ผมขอเลี้ยงข้าวคุณนะ”

ชายหนุ่มออกปากชวนเพราะเขาคิดว่าไม่มีเวลาไหนเหมาะเท่ากับเวลานี้แล้วและเขาคงไม่สามารถที่จะปล่อยให้หญิงสาวคิดแบบในจดหมายไปตลอดแน่

อันนายอมไปกินข้าวทั้งที่ความจริงเธอไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนี้อีกแต่เธอคิดว่าในเมื่อเขากับเธอยังคงต้องร่วมงานกันในเรื่องธุรกิจอยู่คงต้องคุยกันให้รู้เรื่องเพราะไม่อย่างนั้นทั้งเธอและเขาคงไม่สามารถมองหน้ากันได้อีก

“คืนนั้นคือผม…..”

“ถ้าคุณต้องการแค่จะรื้อฟื้นเรื่องคืนนั้น ฉันว่าเราไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกัน”

หญิงสาวยังไม่ทันพูดจบเพราะเธอไม่รู้จะพูดว่าอะไรดีแต่กลับถูกอีกฝ่ายสวนคำพูดแทรกเข้ามาก่อน อันนาคิดว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการจะทบทวนว่าเขาได้ทำอะไรกับเธอไปบ้างในคืนนั้นเพื่อเป็นการเยาะเย้ยว่าเธอใจง่ายไปนอนกับเขา

“ไม่ใช่อย่างนั้น ผมว่าคุณมองโลกในแง่ร้ายและเอาแต่ใจตัวเองที่สุดหัดฟังคนอื่นเขาพูดบ้างอย่าคิดแต่ว่าตัวเองเก่งและรู้ทุกอย่าง”

หญิงสาวกำมือแน่นเธออยากจะลุกจากตรงนั้นแต่ก็ติดว่าถ้าลุกไปทั้งที่ทุกอย่างยังไม่ได้คุยก็คงมีสักวันที่คนอื่นจะรู้เรื่องนี้และตัวเธอเองก็อยากจะรู้ด้วยว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“คุณพูดเหมือนว่าตัวคุณเองเป็นคนดีนะ ถ้าอย่างนั้นไหนช่วยเล่ามาว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น”

“ผมกับคุณไม่ได้มีอะไรกัน”

“แล้วทำไมเสื้อผ้าคุณถึงมาอยู่บนตัวฉันได้”

“คุณเมาจนไม่ได้สติอ้วกเต็มไปหมดทั้งเสื้อผ้าผมและเสื้อผ้าคุณเองเวลานั้นผมคงปล่อยให้คุณนอนจมกองอ้วกไม่ได้ ไม่ใช่ว่าผมห่วงคุณนะแต่ผมกลัวว่าผ้าปูที่นอนของผมจะเปื้อนและที่ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณก็อย่าคิดว่าผมหวังอะไรเพราะผู้หญิงอย่างคุณไม่ใช่ สเปคผม ผมก็แค่ทำตามมนุษยธรรมก็เท่านั้น”

อันนารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนตบหน้า เขาพูดเหมือนว่าต่อให้เธอไม่ใส่อะไรต่อหน้าเขา เขาก็ยังไม่รู้สึกอะไร ความโกรธความอายถาโถมเข้ามาหญิงสาวจำเป็นต้องเก็บกลั้นเอาไว้เพราะถ้าแสดงออกไปมันจะกลายเป็นว่าเธอไม่พอใจเขาที่เขาไม่ได้ทำอะไรเธอ

“เอาเป็นว่าฉันเชื่อตามที่คุณพูดแต่ที่ฉันอยากจะบอกคุณก็คือตอนที่คุณพาฉันกลับมาที่คอนโดได้มีคนอัดคลิปไว้และคลิปนั่นมันก็ถูกส่งไปถึงคุณพ่อคุณแม่ของฉันแต่คุณไม่ต้องห่วง ฉันบอกท่านไปแล้วว่าคุณก็เป็นเพียงแค่พนักงานทั่วไปที่ฉันไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำและหวังว่าคุณคงไม่ให้พ่อกับแม่ฉันได้เจอคุณนะเพราะฉันไม่แน่ใจว่าท่านจะยังจำได้ไหม ตกลงมีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมที่จะพูดถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อน”