คนที่ไม่อยากเจอ

ขนุนนัดเพื่อนในเฟชร่วมห้องในเฟชบุ้ค แต่หลายคนปฏิเสธ คงเพราะจะหน้าที่การงานอันยุ่งเหยิง มีคนตอบรับมาเท่านี้ ฉันก็ว่าดีนะ ไปน้อย ๆ ก็สงบดี มากคนก็มากความ

จุดหมายปลายทางของพวกเราคือ เกาะส่วนตัวอันสงบเงียบของเศรษฐีรายหนึ่งในภาคตะวันออก เห็นขนุนมันโฆษณานักหนาว่าสวยอย่างนั้นอย่างนี้ รวมทั้งส่งรูปมาอวดมากมาย ฉันเองที่ไม่ค่อยได้ไปไหนกับคนอื่นเขาก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ กับภาพหาดทรายขาวละเอียดและน้ำทะเลสีฟ้าที่ขนุนส่งมาให้ดู

เกือบสี่ชั่วโมงรถก็เลี้ยวเข้าสู่จุดหมายปลายทาง ฉันนั่งตะลึงมองตาไม่กระพริบ

“ สวยจังเลยเนอะ ” ฉันเอ่ยขึ้น ขนุนโผล่หัวมาตรงกลางระหว่างภีมและฉัน

“ ใช่สิ สวยมาก ๆ เลยล่ะ รับรองว่าแกต้องประทับใจไอ้ส้ม นั่นไง ๆ เลี้ยวเข้าไปตรงนั้นเลย ป้ายนั่นน่ะ ไลอ้อนบีชรีสอร์ท ที่พักของพวกเรา ” ขนุนชี้มือบอกทางภีม

ฉันนั่งมองสถานที่ที่ขนุนมันเลือกเป็นที่พักอย่างตะลึง มันถูกสร้างอยู่ในน้ำทะเลตื้น ๆ โดยมีทางเดินเป็นไม้ทอดยาวลงไปสู่เรือนพักแต่ละหลัง มีทั้งหลังเล็กและหลังใหญ่ ใช้สายตากวาดดูคร่าว ๆ ก็น่าจะร่วมยี่สิบหลัง เรือนนั้นสร้างด้วยไม้คล้ายกระโจมทรงกลม ผสมผสานกับการเล่นลวดลายจากไม้ไผ่ มองไกล ๆ ดูงดงามและลงตัวมาก

ขนุนมันบอกฉันว่าที่พักคืนละห้าร้อยบาท ถึงฉันจะไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนก็เหอะ แต่มันสวยงามแถมยังอยู่บนเกาะส่วนตัวขนาดนี้ ฉันก็พอรู้ว่ามันน่าจะแพงเอาการอยู่ เลยแอบกระซิบถามขนุนขณะที่กำลังเดินไปเช็คอินอย่างสงสัย

“ ขนุนแน่ใจนะว่าที่พักมันคืนละแค่ห้าร้อยบาท ทำไมมันถูกจังวะ ”

“ เออน่า ขนุนซะอย่าง แกอย่าลืมสิส้มว่าเราทำงานเป็นไกด์ เส้นสายเราเยอะว้อย ” ฉันเลยได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก โชคดีจริง ๆ ที่ได้ขนุนหาที่พัก ไม่อย่างนั้นชาตินี้ฉันคงไม่มีปัญญาจะมาพักที่สวย ๆ แบบนี้

“ เฮ้ มากันแล้วเหรอพวกแก ” เสียงทักทายดังมาจากมุมหนึ่งของล็อบบี้ พวกเราหันขวับไปทันที

ผู้หญิงสวย หุ่นดี สวมชุดเดรสสั้นสายเดี่ยวเหนือเข่าสีเหลืองสด ผมย้อมสีบลอนด์ทองดัดหยิกเป็นลอนสวย ขับให้ใบหน้างามที่ฉาบเครื่องสำอางค์มาอย่างดียิ่งงดงาม ผิวเธอขาวจั๊วะส่องสว่างราวกับกินหลอดไฟเข้าไป เธอเดินเข้ามาหาพวกเราบนรองเท้าส้นสูงน่าจะห้าหกนิ้ว ก่อนจะถอดแว่นดำขึ้นไปคาดไว้บนศีรษะ กระนั้นฉันก็ยังไม่สามารถจำเธอได้

“ เราเอง เดียร์ไง แหม สวยจนจำไม่ได้กันเลยล่ะสิ ” ปากเคลือบสีแดงแจ๊ดเอ่ยบอก พวกเราก็เลยถึงบางอ้อ

“ แหม เดียร์นี่เอง เราจำไม่ได้เพราะเมื่อเดือนที่แล้วเห็นอัพรูปในเฟชบุ้คยังไม่ใช่หน้านี้เลย หน้าเปลี่ยนไปทุกเดือนนะเธอเนี่ย ”

“ ก็ตามประสาคนเงินเหลือใช้น่ะแหละขนุน เป็นผู้หญิงก็ต้องหัดดูแลตัวเอง ไม่ใช่ปล่อยตัวโทรมเซอะจนกลายเป็นขนุนเน่า ๆ ขนาดนี้ ” ทั้งสองมองหน้ากันอย่างเชือดเฉือนชั่วครู่ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่แล้วสวมกอดกันและกันอย่างแนบแน่น

“ อีดอก ให้เราตบทีดิ๊ ”

“ ปากหมาเหมือนเดิมนะแกเนี่ย ” ทั้งกลุ่มหัวเราะขำ ความขี้เล่นของทั้งคู่ยังมีเหมือนเดิม ก่อนที่เดียร์จะหันมาทักทายฉันกับภีม

“ หวัดดี ภีม หวัดดี ส้ม ว้าย ส้มสวยขึ้นเยอะเลยอะ จำไม่ได้เลยนะเนี่ย ภีมก็หล่อเชียวนะ ”

“ หวัดดีเดียร์ เดียร์ก็สวยขึ้นมาก สวยจนเราจำไม่ได้ ” ฉันทักทายบ้าง

“ ไม่ใช่แต่เธอหรอกส้มที่จะจำมันไม่ได้ ต่อให้คนข้างบ้านก็เหอะ ถ้าไม่เห็นนางสักอาทิตย์ก็คงจำไม่ได้เหมือนกันหน้าเปลี่ยนตลอด ” ต้นเอ่ยขำ ๆ เดียร์ฟาดเพี้ยะไปที่แขนมัน

“ เราไม่ได้ทำอะไรกับหน้านะ ”

“ จริงอะ ”

“ เออดิ เราไม่ได้ทำ หมอทำ ” คำตอบของเธอทำให้ทุกคนหัวเราะร่วนขึ้นมาได้อีก

“ ครบกันแล้วก็เช็คอินกันเหอะ จะได้เข้าไปพักผ่อน เดี๋ยวไปเล่นน้ำ ดำน้ำอะไรกันอีก ทะเลซ้วย สวย เราอยากจะลงไปแหวกว่ายดังนางเงือกในมหาสมุทร ” ขนุนว่า

“ นางเงือกในมหาสมุทร หรือผีเสื้อสมุทร เอาดี ๆ ” ต้นมันว่า ก่อนจะโดนขนุนตุ้บตั้บไปหลายหน พลันก็มีเสียงร้องทักทายขนุนดังขึ้น ทำให้พวกเราทุกคนต้องหันไปมอง

“ ใช่ขนุนหรือเปล่า ” เจ้าของเสียงสูงใหญ่ราวเมตรแปดสิบ น่าจะกว่าด้วยซ้ำไป สวมเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนขาสามส่วน รองเท้าหูคีบช้างดาว ก่อนที่เขาจะถอดหมวกและแว่นดำออก เผยให้เห็นใบหน้ายาว คิ้วเข้ม ตาคม จมูกโด่ง รับกับปากหยักที่ยกยิ้มนิด ๆ

ใจฉันตกวูบไปที่ตาตุ่ม !