เจ็บตัว

ข้าวฟ่าง...

ถ้าจะถามว่าพอพ่อกับแม่เสียฉันเอาเงินที่ไหนใช้ในตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา คือพ่อกับแม่ของฉันท่านก็ถือว่ามีฐานะระดับนึงถึงจะไม่ได้ร่ำรวยมากมายอะไรแต่ก็ถือว่าพอมีพอกินมันเลยทำให้ฉันไม่ลำบากอะไรมากไม่ต้องดิ้นรนหาเงินใช้หาเงินเรียนแต่ถึงแม้ว่าฉันจะมีเงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ฉันก็ต้องใช้จ่ายอย่างประหยัดเพราะเงินต่อให้มีมากมายขนาดไหนแต่ใช้ทุกวันมันก็ย่อมมีวันหมดแล้วยิ่งตอนนี้ฉันมีลูกถึงสองคนที่ต้องเลี้ยงดูด้วยแล้วมันยิ่งทำให้ฉันต้องหาเงินหารายได้เพิ่ม ฉันตัดสินใจไปเรียนออกแบบตัดเย็บเสื้อผ้าสำหรับเด็กในช่วงที่ฉันท้องจนฉันสามารถออกแบบเสื้อผ้าขายออนไลน์มีรายได้พอกินพอใช้มันทำให้ฉันภูมิใจในตัวเองที่สามารถหาเงินได้ด้วยตัวเองไม่ได้ใช้แต่เงินพ่อกับแม่ ตอนนี้เสื้อผ้าที่ฉันขายกำลังไปได้ดีมีออเดอร์เข้ามาตลอดเพราะมีพรีเซ็นเตอร์ตัวน้อยสุดน่ารักเป็นนายแบบนางแบบให้เงินที่ขายได้ฉันก็เก็บเอาไว้ให้พวกแกนั่นแล่ะ

ปื๊ดดดด!!!! ปี๊ดดดด!!!! ปี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!

"น้องๆ ปีหนึ่งทุกสาขา นี่คือประกาศจากรุ่นพี่ พี่ขอให้น้องๆ ทุกคนรีบวิ่งมาเข้าแถวรวมกันตรงลานกิจกรรมพี่ให้เวลา15นาทีนะครับถ้าน้องๆ มาเข้าแถวไม่ทันน้องๆ จะต้องโดนทำโทษโดยการวิดพื้นเป็นจำนวน100ครั้ง!!!!

ฉันถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตามสายเป็นเสียงนกหวีดที่เป่าดังลั่นมหาลัยกับเสียงของรุ่นพี่ที่ประกาศเรียกรุ่นน้องปีหนึ่ง ฉันมองซ้ายมองขวาก็เห็นเด็กปีหนึ่งวิ่งกันจ้าละหวั่นเพื่อไปเข้าแถวให้ทันเวลาที่โดนบังคับฉันที่กำลังจะวิ่งอีกคนก็ต้องล้มลงไปอย่างไม่ทันตั้งตัว

ตุบ!!!

"โอ๊ะ" ฉันอุทานออกมาแล้วทรุดตัวล้มลงไปกองกับพื้นเพราะโดนชนอย่างแรงพอฉันเงยหน้าขึ้นก็เจอกับหญิงสาวสองคนยืนกอดอกมองหน้าแล้วท่าไม่พอใจฉันอย่างแรงทำเอาฉันงง

"นี่แกเดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือห๊ะ!!! "

"ฉันเนี๊ยะนะเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ" ฉันเอานิ้วชี้ไปที่ตัวเองเมื่อถูกผู้หญิงตรงหน้าต่อว่าหาว่าฉันเดินไม่ดูทั้งที่ตัวเธอคนนั้นวิ่งมาชนฉันเองทั้งที่ฉันก็เดินของฉันอยู่ดีๆ

"ก็ใช่ไงไม่ใช่เธอแล้วจะใครที่ทำให้ฉันต้องมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้คนยิ่งรีบๆ อยู่"

"แต่เธอเดินมาชนฉันก่อนนะจะมาโทษว่าเป็นความผิดฉันได้ยังไง" ฉันคิดว่าตัวเองไม่ผิดก็เลยตอบกลับยัยนั่นไป

"แต่ฉันเป็นรุ่นพี่ส่วนแกเป็นแค่เด็กปีหนึ่งหัดมีสัมมาคารวะบ้างไม่ใช่มาพูดกับรุ่นพี่แบบนี้" หึฉันอยากจะบอกว่าถ้าฉันไม่หยุดเรียนไปป่านนี้ฉันเรียนอยู่ปีสี่แล้ว

"มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องถ้าทำผิดก็ความยอมรับผิดไม่ใช่มาพูดให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูก"

"นี่แกกล้ามาสอนฉันเหรอห๊ะ!!! "

"เกลอย่ามัวเสียเวลากับยัยเด็กนี่เลยแกรีบไปหาพี่เตอร์เถอะพี่เค้านัดแกไว้ไม่ใช่เหรอ" เพื่อนยัยนี่เข้ามาพูดจนยัยนี่ถอยออกไป

"เออนั่นสิฉันลืมไปเลยว่าพี่เตอร์ให้ฉันไปหา ส่วนแกคราวนี้ฉันจะไม่เอาเรื่องที่แกทำให้ฉันเสียเวลาละกัน"

"ห๊ะ!!! เอาเรื่อง?? ฉันต้องเป็นฝ่ายเอาเรื่องเธอมากกว่ามั้ยที่เดินมาชนฉันจนหัวเข่าฉันถลอกแบบนี้น่ะห๊ะ เธอควรจะรับผิดชอบฉันถึงจะถูก"

"เรื่องอะไรฉันต้องรับผิดชอบในเมื่อแกเดินไม่ดูทางเองล้มเอง"

"หน้าตาก็ดีนิสัยแย่"

"นี่แก!!! " ยัยคนที่ชื่อเกลไม่พอใจที่ฉันพูดแต่สักพักเสียงมือถือยัยนั่นก็ดังขึ้น

ตี๊ดดด ตี๊ดดด ตี๊ดดดด

"พี่เตอร์โทรหาฉันแล้วงั้นฉันไปก่อนนะส้ม ฝากไว้ก่อนเถอะ" ยัยนั่นพูดกับเพื่อนก่อนจะหันมาพูดจาอาฆาตฉัน

ยัยคนที่ชื่อเกลรีบเดินไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงมือถือของตัวเองดังส่วนเพื่อนนางก็หันมามองหน้าฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตรก่อนจะเดินไปอีกทาง สรุปมาเรียนวันแรกฉันก็เจ็บตัวฟรีเลยสินะถูกชนจนล้มหัวเข่าถลอกยังไม่พอยังโดนต่อว่าว่าเดินไม่ดูทางอีก อะไรจะซวยขนาดนี้ฉันหวังว่าจะไม่มีอะไรที่มันจะซวยไปกว่านี้แล้วนะ ฉันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วปัดเศษฝุ่นออกจากตัว

"นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย" ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินเข้ามาทักเขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากคนนึงออกตี๋ๆ เกาหลีนิดๆ ดูจากการแต่งตัวที่ถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าก็เดาได้ว่าเขาน่าจะเรียนปีหนึ่งปีเดียวกับฉัน