ต้องเข้มแข็ง

ข้าวฟ่าง....

"แกแน่ใจแล้วใช่ไหมฟ่าง" ลูกศรเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันพูดขึ้นหลังจากที่ขับพาฉันมาส่งถึงหน้ามหาลัยเพราะรถของฉันมันเสียตอนนี้ยังอยู่ที่อู่ซ่อมฉันเลยต้องอาศัยรถลูกศรมาก่อนส่วนลูกศรก็เรียนอยู่อีกมหาลัยหนึ่ง

"ถ้าแกหมายถึงเรื่องที่ฉันมาเรียนต่อที่นี่ฉันมั่นใจ"

"แต่แกก็รู้ว่าแกจะต้องเจอกับเอ่อกับ......" สีหน้าของลูกศรฉายแววหนักใจซึ่งฉันรู้และเข้าใจว่าลูกศรมันห่วงฉันเรื่องอะไร

"ก็เพราะฉันรู้ไงว่าจะต้องเจอฉันถึงเลือกที่มาเรียนต่อที่นี่ไม่เรียนที่เดียวกับแก"

"แต่ฉันเป็นห่วงแกนะฉันกลัวแกจะต้องเสียใจกับผู้ชายคนนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง"

"มันจะไม่มีวันนั้นอีกแล้วล่ะฉันจะไม่ยอมเสียน้ำตาให้ผู้ชายใจร้ายสารเลวคนนั้นอีกเป็นอันขาด"

"ฉันจะดีใจมากถ้าแกทำได้แบบนั้นจริงๆน่ะฟ่าง"

"แกพูดเหมือนแกไม่เชื่อใจฉันลูกศร"

"บอกตามตรงเลยนะฟ่าง..ฉันรู้ว่าแกยังรักผู้ชายคนนั้นอยู่" สิ่งที่ลูกศรพูดมันคือความจริงแม้ที่ผ่านมาฉันจะไม่เคยเอ่ยชื่อของผู้ชายคนนั้นให้ใครได้ยินแต่จริงๆแล้วฉันยังรักผู้ชายเลวๆคนนั้นอยู่ ผู้ชายที่ทำให้ฉันเจ็บปวดเจียนตายผู้ชายที่ฉันจดจำไม่เคยลืม สามปีที่ผ่านมามันไม่ได้ช่วยทำให้ฉันลืมเขาได้เลยทั้งที่ฉันควรจะลืมเขาไปตั้งนานแล้ว ลืมสิ่งที่เขาเคยทำกับฉันโดยที่เขาไม่เคยรู้สึกผิด

"ฉันจะไม่ยอมอ่อนแออีกแล้วล่ะ" ฉันยิ้มให้ลูกศรเพื่อให้เธอสบายใจ

"ฉันเอาใจช่วยนะ"

"อื้มม^^"

"งั้นฉันไปเรียนก่อนนะเลิกเรียนแล้วจะมารับ"

"เครจ้าาา ขับรถดีๆนะ^^"

หลังจากที่ลูกศรขับรถออกไปฉันก็ยืนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเหมือนยืนเรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนจะก้าวขาเข้าไปในมหาลัยด้วยใจที่มุ่งมั่น

ฉันขอแนะนำตัวนะคะฉันชื่อข้าวฟ่างอายุ22ปีฉันเรียนอยู่ปีหนึ่งคณะบริหารทุกคนคงจะงงและสงสัยว่าฉันอายุ22แล้วแต่ทำไมถึงเพิ่งมาเรียนปีหนึ่งทั้งที่จริงแล้วฉันควรต้องเรียนอยู่ปีสี่ คือเมื่อสามปีก่อนพอฉันจบมอหกปุ๊บฉันก็ไม่ได้เรียนต่อส่วนสาเหตุก็เพราะตอนนั้นฉันท้องค่ะ ฉันเลยคิดว่ารอจะให้คลอดลูกก่อนและรอให้ลูกโตก่อนแล้วค่อยกลับมาเรียนพราะฉันคิดว่าคนเราไม่มีใครแก่เกินเรียนขอแค่เราตั้งใจ สามปีที่ผ่านมาฉันตั้งใจเลี้ยงดูเด็กๆด้วยความรักทุ่มเททุกอย่างเพื่อพวกแกทั้งสองคน ค่ะทุกคนอ่านไม่ผิด...ทั้งสองคนที่ฉันพูดถึง...ก็คือฉันมีลูก2คนค่ะเป็นฝาแฝดชายหนึ่งหญิงหนึ่งตอนนี้อายุได้สามขวบแล้วกำลังซนเลยทีเดียว คนพี่เป็นผู้ชายค่ะชื่อน้องข้าวปั้นส่วนน้องสาวชื่อน้องข้าวแป้งค่ะ ส่วนพ่อของลูก...เค้าไม่รู้หรอกค่ะว่าตัวเองมีลูกและฉันก็ไม่เคยคิดที่จะบอกเขาให้รู้หรือรับผิดชอบด้วยเพราะฉันไม่อยากให้เขาเข้ามาเกี่ยวข้องอะไรกับฉันกับลูกและที่สำคัญฉันก็คือไม่เจอเขามาสามปีเกือบสี่ปีแล้วล่ะค่ะที่ไม่ได้เจอไม่ใช่เพราะฉันหนีหรือหลบหน้าเขาจนเขาตามหาฉันไม่เจอหรอกนะคะแต่เขาไม่เคยมาหาฉันเลยต่างหากไม่เคยสนใจด้วยว่าฉันจะเป็นยังไงหลังจากที่เราเลิกกัน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะเราเลิกกันแล้วเขาจะตามหาฉันทำไมจริงไหมและฉันก็ไม่เคยคิดด้วยว่าเขาจะตามหาฉันหรือมาง้อขอคืนดีกับฉันเพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้ที่คนอย่างเขาจะง้อใครโดยเฉพาะฉันที่เขาแค่มาหลอกให้รักพอได้ในสิ่งที่เขาต้องการพอเขาเบื่อเขาก็....ก็ช่างมันเถอะค่ะเรื่องราวเจ็บปวดพวกนั้นเพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือลูก ที่ผ่านมาฉันเลี้ยงดูลูกทั้งสองคนเพียงลำพังคนเดียวเพราะฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่ เพราะพ่อกับแม่ของฉันท่านเสียไปหลายปีก่อนด้วยอุบัติเหตุทางเครื่องบิน ตอนนั้นฉันเรียนอยู่มอหนึ่งอายุเพิ่งสิบห้าฉันเสียใจมากอยากตายตามท่านไปเพราะตอนนั้นมันเหมือนเหลือฉันตัวคนเดียวบนโลกใบนี้จากที่เคยมีครอบครัวที่อบอุ่นมีพ่อมีแม่กลับกลายเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ส่วนญาติพี่น้องมีก็เหมือนไม่มีเพราะทุกคนไม่มีใครสนใจใยดีฉันเลยสักคนทุกคนเอาแต่พูดว่าฉันเป็นตัวซวยไม่อยากเอาไปเป็นภาระ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็อยู่ด้วยตัวเองคนเดียวมาตลอดทำอะไรเองคนเดียวทุกอย่างจากที่ทำอะไรไม่เป็นเลยเพราะมีแม่บ้านคอยทำให้ทุกอย่างแต่มาตอนนี้ฉันทำเองเป็นหมดทุกอย่างไม่ว่าจะทำกับข้าวกินเองซักผ้าล้างจานทำความสะอาดบ้านรดน้ำต้นไม้ถามว่าลำบากมั้ยตอนแรกๆก็ลำบากนะลำบากมากจากเด็กอายุสิบห้าที่ทำอะไรเองไม่เป็นแต่มาตอนนี้สบายมาก ฉันต้องขอบคุณความลำบากที่ทำให้ฉันเติบโตและเข้มแข็งมาจนถึงทุกวันนี้