บทที่ 5 คนรักที่ละเลย

สิบโมงตรง

หลังจากที่ขับรถออกไปหาซื้ออาหารสดและของใช้จากห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านมายัดใส่ตู้เย็นและตู้ของใช้เอาไว้ให้พ่อแม่อย่างเคย รวมทั้งซื้อเป็ดย่างเจ้าอร่อยของโปรดของพ่อ ปลาตะเพียนต้มเค็มของโปรดของแม่และข้าวหมูกรอบให้ตัวเองติดมือมาด้วย แต่พอกลับมาก็พบว่าที่รถของพ่อไม่อยู่ที่บ้านแล้ว เมื่อโทรหาท่านก็บอกว่าจะไปธุระสักพัก เดี๋ยวกลับ เท่านั้นก็กดวางสายไปเลย

เธอวางอาหารบนโต๊ะ จัดการกับอาหารของตัวเองก่อนจะเดินออกไปรดน้ำต้นไม้และเก็บกวาดทำความสะอาดใบไม้รอบบ้าน

ไม่นานรถคันหนึ่งก็มาจอดพร้อมทั้งบีบแตร เธอเงยหน้าขึ้นเขม้นมองพบว่าเป็นรถยนต์สัญชาติยุโรปสีดำของคนคุ้นตาคุ้นใจ ใบหน้าสวยหวานเครียดขรึม คิ้วได้รูปมุ่นขึ้นทันที ก่อนจะก้มหน้าก้มตาใช้ไม้กวาดทางมะพร้าวกวาดใบไม้แห้งบนพื้นซีเมนต์ต่อโดยไม่สนใจแขกผู้มาเยือน

ประตูรถถูกเปิดออก ร่างสูงสง่าในเชิ้ตสีน้ำเงิน กางเกงแสล็กสีครีม ในมือถือช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อโตเอาไว้แล้วสาวเท้าเข้ามาที่ประตูรั้ว

“ ติ๊งต่อง มีคนมาหาครับ คุณคนสวย ”

หญิงสาวยังไม่ยอมหันไป ก้มหน้าก้มตากวาดพื้นราวกับไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

“ น้องจูนขา น้องจูนคนดี โกรธพี่มากเหรอคะ ”

เธอยังคงเงียบ ราวกับเสียงนั้นเป็นเสียงนกเสียงกา

“ พี่บดินทร์ขอโทษจริง ๆ ค่ะที่ผิดนัด แม้พี่จะติดงานสำคัญที่ปลีกตัวออกไปไม่ได้เลยก็ตามที แต่ยังไงก็ตามพี่ก็จะขอรับผิดครั้งนี้ไว้ทั้งหมด น้องจูนจะยกโทษให้พี่ได้ไหมคะ ”

ก็ยังคงไร้สัญญาณตอบรับอยู่ดี ชายคนนั้นจึงยืนนิ่ง ไม่พูดไม่จา

ต่างคนต่างเงียบ จนคนที่ตั้งใจจะเงียบใส่ทนไม่ไหวเองจนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง พบว่าใบหน้าสะอาดสะอ้านนั้นกำลังส่งยิ้มหวานที่ทำให้ใจของเธอละลายได้เสมอมาให้

“ นั่นแน่ แอบมองเค้าเหรอ ”

“ ไม่ได้แอบมองสักหน่อย ใครเขาจะอยากมองคนไม่รักษาคำพูด ” ในที่สุดเธอก็ยอมปริปาก

“ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ”

“ พี่ก็เอาแต่พูดว่าไม่ได้ตั้งใจ เดือนที่แล้วครบรอบเก้าปีที่เราคบกันพี่ก็ปล่อยให้จูนรอเก้อที่ร้านอาหารชั่วโมงนึง สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก นัดจูนเพื่อจะมาแก้ตัวอีกครั้งแต่ก็ปล่อยให้จูนรอเก้ออีก จูนต้องทำยังไงคะ ต้องไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งนี้ต้องยอมรับมันให้ได้อย่างนั้นเหรอ จูนเป็นคนนะคะ มีหัวใจมีความรู้สึก แล้วความรู้สึกน่ะถ้ามันถูกทำร้ายถูกย่ำยีครั้งแล้วครั้งเล่ามันก็ป่นปี้ได้เหมือนกัน ” เธอโพล่งออกมาพร้อมน้ำตาที่ไม่อาจกักขังเอาไว้ต่อไปได้

“ พี่เข้าใจจูนและพี่ก็เสียใจมากที่สุด แต่พี่มีเหตุผลของพี่ ไม่ใช่ว่าพี่อยากทิ้งนัดสำคัญของเราไปเฉย ๆ วันครบรอบ พวกศาสตราจารย์จากมหาลัยใหญ่ก็มาช่วยอ่านหนังสือที่พี่เขียน ช่วยวิจารณ์ชี้แนะเพื่อแก้ไขปรับปรุง แล้วพวกท่านก็ว่างตรงกันแค่วันนั้น จะหาโอกาสที่ไหนได้แบบนี้ พวกท่านเมตตาพี่มาก อดหลับอดนอนกันครึ่งค่อนคืน จูนก็รู้ว่าพี่อยากทำ รศ. มากแค่ไหน ถ้าพี่ได้เลื่อนตำแหน่งนั่นก็หมายถึงโอกาสและอนาคตของเราทั้งสองคนนะ คิดว่าพี่ไม่อยากไปหาจูน คิดว่าพี่อยากจะทิ้งจูนไว้คนเดียวเหรอ รู้ไหมว่าหัวใจพี่มันร้อนรนอยากไปหาจูนแค่ไหน พี่ก็ทุกข์ใจไม่น้อยไปกว่าจูนหรอกที่ทำให้คนรักเสียใจแบบนั้น ”

“ แล้ววันก่อนล่ะคะ ”

“ พี่โดนเรียกประชุมคณะด่วนโดยไม่รู้ตัว มีเรื่องทุจริตเกิดขึ้นในภาคการเงิน พี่ก็ส่งข้อความไปบอกจูนแล้วแถมยังขับรถตามไปที่นัดหมายหลังจากเสร็จเรื่องทันที แต่จูนไม่อยู่ที่นั่นแล้ว ”

“ แต่นั่นมันเลยเวลานัดไปสองชั่วโมงแล้วนะคะ ใจคอพี่ยังอยากให้จูนนั่งรออีกเหรอ ถ้าเป็นพี่พี่จะรอเหรอ โดนทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันไม่ใช่แค่สองครั้งนี้ กี่ครั้งแล้วที่พี่ผิดนัดจูนพี่เคยนับบ้างหรือเปล่า ” เธอพูดพลางสะอื้น อะไร ๆ ที่มันอัดอั้นอยู่ในใจวันนี้มันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

“ พี่ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่าขอโทษ แต่พี่ก็ยังยืนยันว่าพี่ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ไม่เคยสำมะเลเทเมา ทั้งหมดก็เพราะงาน ที่พี่พยายามขนาดนี้ก็เพื่ออนาคตของเรานะคะ ในวันที่เราแต่งงานกันจูนจะได้จับมือพี่เดินได้อย่างไม่อายใคร พี่อยากให้จูนภูมิใจที่ได้เป็นผู้หญิงของพี่เพราะพี่รักจูนมากที่สุด ”

หัวใจที่ตั้งมั่นมาอย่างดีว่าจะแข็งข้อ ไม่อ่อนให้เขา แต่สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ให้กับคำว่ารักทุกที

“ ยกโทษให้พี่นะ สัญญาจะไม่เกิดขึ้นอีก ”

“ พี่บดินทร์สัญญานะคะ ว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก ” เธอทวนคำเขา

“ ค่ะ พี่บดินทร์สัญญาด้วยชีวิต ” เขารับคำหนักแน่น ก่อนยกช่อดอกไม้ในมือขึ้น

“ ดอกกุหลาบสีขาวแทนคำขอโทษนะคะ จูนคนดีของพี่ ”

เธอยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตา วางไม้กวาดพิงโต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านก่อนจะเดินไปเปิดประตูรั้วให้กับเขา

ไม่นานรถคันนั้นก็เคลื่อนเข้ามาจอด เขาลงมาอีกครั้งพร้อมกุหลาบในมือพร้อมกับอ้าแขนรอ เธอโผเข้าหาอ้อมกอดนั้นแล้วสะอึกสะอื้นระบายทุกความรู้สึกจนอกเสื้อของเขาเปียกไปหมด

เขายกมือขึ้นลูบเส้นผมสลวยที่ถักเป็นเปียเดี่ยวกลางหลังเบา ๆ อย่างปลอบโยน

“ ไม่ร้องแล้วนะคะ พี่ขอโทษ พี่ไม่ทำอีกแล้วค่ะ ” ก่อนจะดันเธอออกจากแผงอก

“ ไปล้างหน้าล้างตาแล้วไปหาอะไรทานกันดีกว่า ”

“ ถ้างั้นรอจูนอาบน้ำแต่งตัวแป๊บนึงนะคะ ไม่รู้ว่าพี่บดินทร์จะมา ”

“ จริง ๆ ก็มีเชิญไปคอร์สพิเศษที่มหาลัยอื่นแต่พี่แคนเซิลไปน่ะสิ เป็นห่วงจูนก็เลยขับกลับมาบ้านนี่แหละ ”

“ รู้ได้ยังไงว่าจูนกลับบ้านคะ ”

“ ก็ขับไปที่คอนโด คุณวิทย์นิติบอกมาน่ะสิคะ โทรมาแล้วเราไม่รับสายนี่นา ”

“ ก็จูนโกรธอยู่ ขอโทษนะคะ ” เขายิ้มกว้างแล้วยกมือขึ้นขยี้ผมของเธออย่างเอ็นดู

“ ขอโทษทำไม จูนไม่ได้ผิดอะไรเลย ทั้งหมดนี่เพราะพี่ทั้งนั้น ต่อไปนี้จะไม่มีแล้วนะ พี่จะไม่ทำให้จูนเสียใจอีกแล้ว ”

เธอเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาสะอาดตา ดวงตาของเขาเหมือนผู้หญิง คิ้วเข้ม มีแพขนตาดกราวผู้หญิง รับกับจมูกโด่งและริมฝีปากหยักบางที่มีรอยยิ้มอยู่เสมอ ถ้าไม่นับเรื่องผิดนัดเธอและไม่ค่อยมีเวลาให้ ตลอดระยะเวลาเก้าปีที่คบหากัน พี่บดินทร์เป็นคนรักที่ดี เป็นผู้ชายอบอุ่น เป็นสุภาพบุรุษ เสมือนพี่ชายที่คอยให้คำปรึกษาน้องสาวอยู่เสมอ