เมียเด็ก ตอนที่ 8

ยิ้มหวาน

ใครรู้สึกไหมกับบ้านที่ว่าตัวเองต้องมานั่งในห้องห้องหนึ่งของแฟนและก็มีแฟนเก่ามานั่งทานข้าวด้วยภายในห้องทั้งๆที่เราไม่ต้องการเลยซึ่งผมก็เป็นในตอนนี้ที่รู้สึกอึดอัดและไม่ชอบใจกับการกระทำของผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่ต่อให้ผู้หญิงคนนี้เคยเป็นเพื่อนกับพี่ธัญเคยเป็นรุ่นพี่ของพี่เนตร และเคยเป็นแฟนเก่าของพี่พยัคฆ์แต่ผมก็ไม่ชอบใจที่มีผู้หญิงแบบนี้เข้าใกล้คนของผม

"น้ำตาล...."

"พยัคฆ์ น้ำตาลขอคุยอะไรกับพยัคฆ์หน่อยได้ไหม"

"คือว่าเราไม่อยากที่จะ..."

"ขอเวลาได้ไหม"

"คือ..."

"คงให้ไม่ได้ครับ พอพี่พยัคฆ์ไม่มีอะไรที่จะคุยกับพี่อีกต่อไปแล้วแล้วพี่คงรู้เอาไว้ว่าผมคือแฟนของเขาและผมไม่ชอบใจที่จะให้แฟนของผมต้องมาเจอกับแฟนเก่าแบบพี่"

"แฟนเก่าแบบที่มันยังไงหรอคะอย่างน้อยพี่ก็ควรที่จะรู้ว่าอะไรที่ทำให้ตัวของเขาเลิกรักพี่"

"น้ำตาลที่นี่เป็นที่รับรองของประธานบริษัทและรองประธานพนักงานแบบเธออาจจะมีที่ทานอาหารของเธออยู่..."

"เธอก็รู้ว่าเราไม่ได้ต้องการที่จะมาทานข้าวจริงๆเราแค่อยากจะคุยกับพยัคฆ์เท่านั้นเอง"

"คุยแล้วได้อะไรขอถามหน่อยได้ไหมทั้งๆที่เธอเป็นคนทิ้งพยัคฆ์ไปต่างประเทศ พอเธอกลับมาก็จะเอาคืนอย่างนี้หรอกเธอควรเว้นระยะห่างหน่อยนะ เพราะที่นี่มีเพียงเจ้านายกับลูกน้องไม่มีคำว่าคนรักเก่าหรือคนรักใหม่"

"ฉันแค่ต้องการอยากคุยกับพยัคฆ์เท่านั้น"

"น้ำตาล"

"พยัคฆ์"

"ออกมาคุยกันข้างนอก"

ผมมองพี่พยัคฆ์เดินนำให้น้ำตาลออกไป ทำให้ผมยิ่งไม่ชอบใจแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลยในตอนนี้ทั้งๆที่ผมก็บอกไปแล้วว่าไม่อยากให้พี่พยัคฆ์กลับไปคุยกับผู้หญิงคนนี้อีกแต่พี่พยัคฆ์ก็ยังไปคุยกับผู้หญิงคนนี้

"น้องยังไม่ต้องคิดมากพี่รู้ว่าเพื่อนพี่เป็นคนยังไงมันเจ็บแล้วมันไม่กลับไปเจ็บอีกหรอกมันเจ็บมานานมากพอแล้วนะ น้องยิ้มควรที่จะอยู่ใกล้ๆและให้กำลังใจมันมากกว่าจะมาคิดเล็กคิดน้อยนะ"

"ยิ้มไม่ชอบพี่น้ำตาล"

"พี่เขาใจขนาดพี่เป็นเพื่อนมันพี่ยังไม่ชอบมันเลย ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นแฟนของพยัคฆ์พี่ก็คงไม่เป็นเพื่อนกับน้ำตาลหรอก"

"ผมจะไปตามที่พยัคฆ์"

เมื่อผมพูดจบก็รีบเดินออกมาทันทีผมไม่อยากให้เขาอยู่ด้วยกันผมไม่อยากทะเลาะกับเขาแล้วผมไม่อยากให้เขาได้คุยกันผมยอมรับว่าผมเป็นคนขี้หึงแต่ผมก็รักของผมเพราะเขาคือคนที่ผมรักและจะอยู่ด้วยตลอดชีวิต

หมับ!!!

"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะน้ำตาลรักพยัคฆ์มากเลยนะขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหมที่จะเริ่มต้นและอยู่ด้วยกันอีกครั้ง"

"น้ำตาลอื้อ!..."

"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ"

"อืม..."

"พี่พยัคฆ์..."

"ยิ้ม...คือพี่..."

"พยัคฆ์เด็กคนนี้น่าสงสารนะที่ต้องมารู้ถึงความรักที่พยัคฆ์มอบให้เราเพียงคนเดียวแบบนี้น่าสงสารแย่"

"ทำไมพี่ถึงจะกลับไปหาพี่น้ำตาลล่ะครับทั้งๆที่พึ่งเจอกันวันนี้เองทำไมครับ"

"พี่ขอโทษ...ตอนนี้พี่สับสนมากพี่ขอโทษนะ"

"ขอโทษผมแล้วขอเลิกหรอคำขอโทษมันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อพี่กลับไปคืนดีกับแฟนเก่าแล้วจะทิ้งยิ้ม!"

"ยิ้มพี่ขอโทษพี่รู้ว่าพี่มันแย่แต่พี่อยากให้ยิ้มเจอคน..."

"พี่รู้ตัวมั้ยพี่โคตรแย่เลยวะทั้งๆที่ยิ้มรักพี่ขนาดนี้เราอยู่ด้วยกันเกือบปีเทียบอะไรไม่ได้เลยกับการที่พี่มาเจอแฟนเก่าไม่ถึง 3 ชั่วโมงพี่เห็นยิ้มเป็นควายหรอ!"

"ยิ้ม..."

"ยิ้มอยากได้คำตอบที่ชัดเจนกับพี่ว่าระหว่างยิ้มกับพี่น้ำตาลพี่จะเลือกใคร"

"ยิ้มพี่เลือกไม่ได้พี่ขอโทษ..."

"เลือกมา!"

"พี่กับน้ำตาลเราไม่เคยเลิกกันแต่เราแยกกันไปทำตามความฝันของตัวเอง..."

"...."

"พี่ยังรักน้ำตาลและรู้สึกดีกับยิ้มไปด้วยพี่มันเห็นแก่ตัว..."

น้ำตาที่ใหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวของผมมันสื่อว่าผมเจ็บปวดมากขนาดไหนที่ต้องมาเจอกับความรักแบบนี้ ผมกับพี่พยัคฆ์เราอยู่ด้วยกันเกือบปีใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเกือบปีเรารักกันทุกอย่างที่ผมรู้คือความเผลอใจของพี่พยัคฆ์งั้นหรอ ในตอนนี้ผมควรที่จะรู้สึกยังไงผมยังอธิบายไม่ถูกเลยผมไม่ชอบความรู้สึกมีเลยจริงๆความรักของผมมันไม่มีค่าเลยทำตั้งแต่วินาทีที่พี่พยัคฆ์ได้เจอกับแฟนเก่าของเขา

"เคยรักยิ้มจริงๆไหม"

"พี่..."

"ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งที่ยิ่งคิดไปเองนั่นหรอ การกระทำทุกอย่างที่พี่ทำให้ยิ้มยิ้มคิดเองใช่ไหมในเมื่อพี่บอกว่าพี่จะดูแลยิ้มให้ดีที่สุดพี่รู้ตัวไหมว่าตอนนี้ยิ้มโคตรเจ็บมากเลยพี่ทำยิ้มเจ็บ จนตอนนี้ยิ้มก็ยังเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ"

"พี่ขอโทษ"

"เลิกพูดคำว่าขอโทษสักทีได้ไหม ยิ้มไม่ต้องการคำขอโทษยิ้มต้องการพี่และไม่ต้องการให้ใครเข้ามายุ่งในความรักของเรา แต่ยิ้มคิดผิดยิ้มคิดไปเองคนเดียวเพราะพี่ไม่เคยที่จะรักยิ้มเลยสักนิด"

"แค่เขามาพูดขอคืนดีกับพี่แค่ไม่กี่ครั้ง พี่ก็เตรียมหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามเขาไปแล้ว ถ้าคำขอโทษของพี่มันทำให้ยิ้มรู้สึกดีป่านนี้ยิ้มคงให้อภัยพี่ไปนานแล้วแต่นี่มันไม่ใช่ทำไมยิ้มต้องมาเจ็บคนเดียว ยิ้มผิดอะไรทำไมพี่ทำกับยิ้มแบบนี้พี่เองก็เคยอกหักมาพี่ก็ต้องรู้สิว่าความเจ็บมันเป็นยังไง"

"พี่รักยิ้มไม่เท่ากับน้ำตาลพี่ขอโทษ..."

ไม่มีอะไรที่จะเอ่ยออกมาจากปากของผมอีกแล้ว มันหมดใจที่ผมจะพูดหรือจะทำอะไรอีก ผมไม่อาจรั้งความรักของผมเอาไว้ได้ไม่สามารถที่จะเก็บความรักของผมเอาไว้ได้อีกแล้ว ผมรักษาความรักของผมไม่ได้แล้ว ผมอาจจะเป็นคนขี้ขลาดตาขาวขอถอยออกมาดีกว่าที่จะต้องมาเจ็บมากไปกว่านี้....

ผมเก็บของออกจากห้องของพี่พยัคฆ์โดยไม่หยิบของที่พี่เขาซื้อให้นะ สิ่งไหนที่เป็นของผมผมจะเอาไป ผมจะไม่เก็บของที่มันเป็นความทรงจำของผมกับพี่พยัคฆ์ที่มีร่วมกันเกือบปีเอาไว้หรอก เพราะถ้าผมเก็บของแล้วนั้นเอาไว้มันยิ่งย้ำเตือนความรู้สึกเจ็บของผมในอีกความรักของผมไม่มีค่าเท่ากับผู้หญิงคนนั้นเลยแม้แต่น้อยใจของผมไม่ได้มีค่าสูงอะไรเลย

"ยิ้ม..."

"พี่ทิพย์ยิ้มเจ็บ...อึก...ฮือออ!..."

"กลับบ้านเถอะพี่มารับแล้ว"

"ยิ้มไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยทำไมต้องเป็นยิ้มด้วยที่ต้องเจ็บ ทำไมเป็นยิ้มยิ้มไม่เข้าใจ...ฮือๆๆ...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...ฮืออๆ..."

เจ็บจนทนไม่ไหวแล้วเลยตอนนี้ขอพักตัวของผมรับความเจ็บปวดตอนนี้ไม่ไหวอีกแล้วผมขอพักยาวๆต่อไปแล้วกัน....