EP 6 : สั่งสอนให้เข็ดหลาบ
กำราบรัก : ตอนที่ 6
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างเรียบง่ายต่างพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย แต่สิ่งที่เรียกรอยยิ้มให้กับทุกคนก็หนีไม่พ้นเด็กสาวตัวน้อยที่ทำท่าทางทะเล้น ดวงตากลมโตมองภาพครอบครัวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ถึงความรักของทั้งคู่จะไม่ค่อยเข้าร่องเข้ารอยแต่สุดท้ายโนอาร์ก็เป็นสามีที่ดีของไอรีน และเป็นพ่อที่ดีของลีอา ทำหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยจริงๆ
สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจกับวันนี้คือคนข้างๆ ค่อนข้างพูดเยอะกว่าทุกครั้ง ถึงเขาจะไม่พูดเล่นกับเธอเลยก็ตาม
"ขี้เก๊กชะมัด" ฉันพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ทำให้คนข้างๆได้ยิน
"....." สายตาคมกริบปรายตามองคนข้างๆเล็กน้อยอย่างไม่สนใจ
หลายชั่วโมงผ่านไป…
ดวงตากลมโตมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาหยาดเยิ้ม เพราะตอนนี้ล่วงเลยมาเกือบจะเที่ยงคืน ไวน์ราคาแพงถูกเปิดเป็นขวดที่สามแล้วเช่นกัน ต่อให้คำพูดของเจ้าของบ้านไม่พอใจ แต่สุดท้ายเขาก็ไปหยิบไวน์มาให้ทั้งเธอและธันวาดื่มจนหนำใจ
โนอาร์ได้พาลูกสาวตัวน้อยไปกล่อมหลับในห้องนอนทำให้ตอนนี้เหลือเพียงแค่สามคนที่ยังนั่งดื่มอยู่ โดยไอรีนเปลี่ยนเป็นดื่มน้ำเปล่าแทนตั้งแต่หมดไวน์แก้วแรก ด้วยเหตุผลที่ว่ายังให้นมลูกอยู่
ถึงเวลาจะล่วงเลยมาหลายชั่วโมงแต่ก็มีเรื่องให้พูดคุยกันตลอด ส่วนชายหนุ่มที่นั่งข้างๆไม่ค่อยมีปากมีเสียงอะไรแต่เขาก็ยังนั่งดื่มเป็นเพื่อนไม่ลุกหนีไปไหน
"หมดแก้วนี้ฉันกลับแล้วนะ พรุ่งนี้มีงาน ทุกทีฉันไม่ชอบดื่มตอนมีงานเช้า แต่เห็นแกชวนก็ห้ามใจตัวเองไม่อยู่" นินิวยกแก้วไวน์ของตัวเองขึ้นมาโชว์ให้ทุกคนดู ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์ของไวน์ราคาแพง
"อืม ฉันก็อยากให้แกหยุดตั้งนานแล้ว สภาพแกไม่น่าจะรอดตั้งแต่ขวดสอง แล้วนี่จะขับรถกลับเองเหรอไง"
"ฉันนินิวนะ ผับก็เที่ยวเหล้าก็ดื่ม อย่ามองว่าฉันอ่อนหัดแบบนั้นสิ แค่นี้ยังไม่สะท้านคนอย่างฉันเลย" ไม่พูดเปล่า เธอรีบจัดการกระดกไวน์ราคาแพงเข้าปากรวดเดียวจนหมด "อ๊า…หมดแล้ว ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ เอาไว้ว่างๆฉันจะเป็นเจ้ามือบ้าง"
ร่างบางลุกขึ้นอย่างโอนเอน ต้องรีบใช้มือเกาะโต๊ะไว้แน่นไม่ให้ตัวเองล้ม ทำเอาเพื่อนที่มองอยู่ถึงกับส่ายหัว
"ฉันให้ธันวาไปส่งแกจะดีกว่านะ สภาพแกไม่น่ารอดถึงประตูลิฟต์"
"ฉันไหว ไปละ ฝากขอบคุณสามีแกด้วย ฉันไม่ได้โกรธหรอก แต่แค่อยากเอาชนะเท่านั้นเอง" นินิวเดินออกจากเพ้นท์เฮ้าส์ของเพื่อนหลังจากบอกลาเรียบร้อยแล้ว เธอยังพอมีสติและควบคุมตัวเองได้ ไม่ได้เมาจนเกินลิมิตตัวเอง
@ลานจอดรถของเพ้นท์เฮ้าส์
ร่างบางเดินออกจากลิฟต์เมื่อมาถึงชั้นที่เธอจอดรถไว้ ความเงียบในช่วงค่ำคืนทำให้ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงขอฃตัวเองดังกระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
พรึบ
"อ๊ะ" นินิวร้องเสียงหลงเมื่อถูกกระชากแขนอย่างแรงในตอนที่เธอเดินมาใกล้ถึงรถยนต์คันหรูของตัวเอง ใบหน้าหวานหันมองตามแรงกระชากทันที ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา "ติดใจฉันเหรอไงถึงตามมา"
"นายหญิงให้ฉันไปส่งเธอ"
"ไม่ต้อง ฉันขับรถมาเองก็ขับกลับเองได้"
"ฉันทำตามคำสั่งของนายหญิง อย่าเล่นตัวเยอะเพราะฉันไม่ได้ว่างมาก หรือจริงๆแล้วกลัวจะโดนเหมือนวันนั้น"
"หึ สุดท้ายนายก็ยอมรับแล้วสินะ" ริมฝีปากบางยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินคำสารภาพจากปากชายหนุ่ม เธอโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจผสมกับกลิ่นตลบอบอวลของไวน์ราคาแพง
"ถอยออกไป!" ธันวาใช้น้ำเสียงเข้มออกคำสั่ง เพราะแววตาหยาดเยิ้มของเธอทำให้เลือดในตัวสูบฉีดอย่างหนักเมื่อผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เขาพึ่งดื่มไป
"ไม่ชอบหรือไม่กล้ากันแน่" ใบหน้าหวานเลื่อนไปกระซิบที่ข้างใบหูของชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงกระเส่า
"ชอบท้าทายฉันนักใช่ไหม" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่เคยมีใครได้เห็นเผยขึ้นบนใบหน้าคมคาย
ปึก!
ท่อนแขนแกร่งรั้งตัวเธอไว้และดันให้เธอชนกับเสาขนาดใหญ่ที่สามารถซ่อนตัวได้อย่างมิดชิดและเป็นมุมลับตาคน
"นายจะทำอะไร" ความว่องไวของเขาทำให้เธอไม่ทันได้ตั้งตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่หลังตัวเองติดกับผนังเสาเรียบร้อยแล้ว
สายตาคมกริบมองคนตรงหน้าด้วยแววตาคาดโทษ สายตาแบบนี้เขามักจะใช้กับพวกศัตรูที่จะฆ่าทิ้งเท่านั้น เมื่อความอดทนหมดลง ก็ไม่จำเป็นต้องเห็นใจเธออีกต่อไป
"ฉันเป็นพวกไม่ชอบพูดซ้ำหลายๆรอบ ในเมื่อฉันเตือนเธอแล้ว แต่เธอไม่ฟังมันก็ต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบจริงไหม"
"อะ ออกไป"
"หึ คำนี้ฉันพูดเตือนเธอไปแล้ว แต่เธอยังท้าทายฉันไม่หยุด หลังจากนี้ฉันก็จะสนองความท้าทายให้เธอเอง" ฝ่ามือหนาจับท้ายทอยเธอไว้ไม่ให้ขยับไปไหนก่อนจะ…
"อึก! อื้อ...." เสียงร้องท้วงดังเล็ดลอดออกมาจากในลำคอของนินิวทันทีเมื่อเขาใช้ริมฝีปากหนาจู่โจมเข้าหาเธอทันทีที่พูดจบ