บทที่ 8 ฆ่า

“ว่าไงตี้ มีอะไร ใครเป็นอะไร ไอ้หมอรุทธ์เหรอ”

“เปล่าคะพี่หมอ พี่หมอรุทธ์ไม่เป็นอะไรแต่พวกเราเจอ...”

หยุดกับคำที่จะบอกเพราะขนลุกขึ้นมาเฉยๆ เปมิกามองมาแล้วพูดต่อ

“เจอผีค่ะพี่หมอทศ พี่หมอคะ ในโรงพยาบาลเรามีผีด้วยหรือคะ”

“เพ้อเจ้อน่ะเปม ผีที่มีในโรงพยาบาลเราคือศพเท่านั้นแหละ”

ทศพลแทบพูดไม่ออกกับคำตอบและคำถามของเปมิกา พวกหล่อนเจอผีอย่างนั้นหรือ ผีที่ไหน ผีจากคนป่วยเสียชีวิตหรือ อารตีจ้องหน้าเขานิ่ง

“แต่พวกเราเจอไม่ใช่ศพนะคะพี่หมอ เราเจอ...เจอ เงามือดำบนยอดต้นปีบ”

อารตีพูดออกมา ก้าวเข้ามาใกล้เก้าอี้ที่ทศพลนั่ง เปมิกาพยักหน้ายืนยันคำตอบของเพื่อน

“มือเหมือนจะบีบยอดปีบทั้งต้นแล้วที่เราตกใจวิ่งมาหาพี่หมอก็เพราะ..กิ่งปีบหักเฉียดหัวเปมไปนิดเดียวเองค่ะ ถ้ายัยตี้ไม่ดึงเปมเข้าไปใต้ต้นป่านนี้เปมคงนอนให้พี่หมอทำแผลในห้องไอซียูแล้วละค่ะ”

หมอหนุ่มนิ่งงันไปชั่วขณะ สองคนนี้ไม่กรุเรื่องล้อเล่นน่ากลัวอย่างนี้แน่ ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่สองสาวเห็นคืออะไรล่ะ...หรือว่า...ความคิดของทศพลชะงักเพียงแค่นั้น ภาพเก่าไหลเข้ามาในความทรงจำ

“หมอปิ่น อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันยอมแล้ว ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับหมอใหญ่อีก ฉันสัญญา”

พยาบาลสาวยกมือไหว้หมอปิ่นเพชรพร้อมคำร้องขอชีวิตอย่างน่าสงสาร ปิ่นเพชรยกเข็มฉีดยาขึ้นยิ้มหยันทั้งดวงตาและริมฝีปากก่อนจะปักเข็มลงบนต้นแขนของกลิ่นแก้ว นางพยาบาลบรรจุใหม่อย่างไร้ซึ่งความเมตตา

ปิ่นเพชรจงใจฆ่ากลิ่นแก้วเพราะเชนทร์ หมอใหญ่ประจำโรงพยาบาลยอมรับว่ามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับกลิ่นแก้วและจะรับผิดชอบกับชีวิตของกลิ่นแก้วซึ่งปิ่นเพชรไม่อาจยอมได้ สามีของหล่อนต้องเป็นของหล่อนเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ลาก่อนกลิ่นแก้ว ในเมื่อแกคิดจะแย่งผัวฉัน จุดจบของแกก็ต้องเป็นแบบนี้”

ปิ่นเพชรถือเข็มเดินออกจากห้องคนไข้พิเศษ ทศพลเดินสวนมา เขายิ้มทักทายหมอสาว หล่อนยิ้มให้เขาเช่นทุกครั้งแต่ครั้งนี้เหมือนรอยยิ้มนั้นจะเปี่ยมไปด้วยความสุข

“ตรวจคนไข้มาหรือครับ”

“ค่ะ เสร็จแล้วจะไปพักผ่อนก่อน ขอนะคะ”

หล่อนเดินยิ้มผ่านเลยไป ทศพลเดินต่อแต่พอผ่านห้องพิเศษที่ปิ่นเพชรเพิ่งเดินออกมา เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังจนแทบไม่ได้ยิน

“ช่วย..ด้วย...ช่วย..ด้วยค่ะ ช่วย..”

หมอหนุ่มหยุดเท้าที่กำลังก้าวหมุนตัวถอยหลังก้าวยาวๆ กลับมาที่ห้องพิเศษ ผลักประตูเข้าไปแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง

“คุณแก้ว เป็นอะไรครับ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เขาก้าวพรวดถึงเตียงคนไข้ จับมือกลิ่นแก้วที่ยื่นมาหาเขา หญิงสาวพยายามจะพูด

“ช่วย..ด้วยค่ะ..หมอ หมอปิ่น..ฆ่า..แก้ว ช่วย...ด้วย..ค่ะ..”

เพียงเท่านั้นที่ทศพลได้ยินจากปากของกลิ่นแก้ว ร่างบางฟุบกับอกของเขา ชีพจรหยุดเต้นในวินาทีนั้น หมอหนุ่มนิ่งงันทำอะไรไม่ถูกไปชั่วครู่ กลิ่นแก้วขาดใจต่อหน้าต่อตาเขา ทำไมมันโหดร้ายอย่างนี้

เขาจับร่างไร้วิญญาณวางบนเตียงเช่นเดิมแล้วผลุนผลันออกจากห้อง สมองสับสนแต่เท้าเร่งความเร็วจนเป็นวิ่งตรงไปห้องพักของหมอใหญ่ เชนทร์ต้องรับรู้เรื่องเลวร้ายนี้

“หมอใหญ่ครับ”

“มีธุระอะไรกับหมอใหญ่หรือคะหมอทศ หมอใหญ่ไม่อยู่ค่ะเพิ่งออกไปเมื่อกี้เองค่ะ มีอะไรสั่งฉันไว้ก็ได้เดี๋ยวฉันบอกให้ค่ะ”

ปิ่นเพชรนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเชนทร์ รอยยิ้มของหล่อนยังเปี่ยมด้วยความสุข เขารู้ถึงสาเหตุที่ทำให้หมอสาวมีความสุขในวินาทีที่ได้ยินคำพูดสุดท้ายของกลิ่นแก้ว ทำไมหมอสาวหน้าตาสวยจึงใจคอโหดเหี้ยมอย่างนี้ ฆ่าคนทั้งเป็น ฆ่าได้อย่างเลือดเย็นที่สุด

“คุณกลิ่นแก้วเสียชีวิตบนเตียงในห้องพิเศษที่หมอปิ่นเพิ่งไปตรวจมาครับ ผมจะมาบอกหมอใหญ่เรื่องนี้ แต่คงไม่ต้องแล้วละเพราะหมอปิ่นรออยู่แล้วนี่ ยังไงก็ไปดูศพบ้างนะครับ”

เขาหมุนตัวก้าวออกจากห้องหมอใหญ่ หัวใจเต้นรัว ความโกรธพุ่งขึ้นมาอย่างยากที่จะระงับได้ ปิ่นเพชรฆ่าคนเพราะความหึงหวง กลิ่นแก้วเสียชีวิตเพราะผู้ชาย ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าของหล่อน ผู้ชายที่หล่อนรัก มันยุติธรรมสำหรับหล่อนอย่างนั้นหรือ

เขารู้เรื่องรักสามเศร้าของหมอใหญ่ หมอปิ่นเพชรและพยาบาลกลิ่นแก้ว หมอเชนทร์เคยเล่าให้เขาฟังถึงปัญหาครอบครัว เชนทร์รักกลิ่นแก้วหลังจากรู้จักเพียงแค่ 3 สามเดือน กลิ่นแก้วหลงรักหมอหนุ่มเช่นเดียวกันจึงยอมเป็นภรรยาลับๆ นานกว่า 1 ปี

ปิ่นเพชรรู้เรื่องในระหว่างนี้ ปัญหาครอบครัวบานปลายเมื่อปิ่นเพชรยื่นคำขาดให้เชนทร์เลิกกับกลิ่นแก้วแต่เชนทร์ไม่ทำตามคำของภรรยายังคงแอบพากลิ่นแก้วไปเที่ยวและอยู่ด้วยกันบ่อยครั้ง

เมื่อเชนทร์ไม่ยอมเลิกรากับพยาบาลสาวที่หน้าตาดี นิสัยดี หมอปิ่นเพชรจึงตัดสินชีวิตของกลิ่นแก้วด้วยตัวของหล่อนเอง

งานศพกลิ่นแก้วผ่านพ้นได้ด้วยความโศกเศร้าของเชนทร์และครอบครัวของหล่อนแต่ปิ่นเพชรไม่รู้สึกผิดสักนิด เที่ยวโพนทะนาว่ากลิ่นแก้วเสียๆ หายๆ