Episode 04 ข้อห้าม

"พี่เฟรม~ พราวเอาเสื้อมาคืนแล้วนะ วางไว้ตรงโซฟาที่เดิม" ฉันบอกพี่ชายด้วยความสบายใจ เหตุผลก็เพราะฉันได้เสื้อมาคืนพี่เฟรมนี่แหละ ไม่ต้องมานั่งคิดมากว่าจะเอาเงินที่ไหนมาใช้คืน เมื่อคืนนอนแทบไม่หลับ

"เออ" พี่เฟรมตอบห้วนๆ โดยที่ไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำ ฉันชินแล้วกับคำพูดคำจาลูกผู้พี่ของตัวเองเพราะเขามักจะทำตัวเถื่อนแบบนี้กับทุกคนแต่ยังไงเขาก็ยังเป็นคนใจดีกับฉันเสมอ ซึ่งคนภายนอกคงไม่รู้ข้อนี้ แต่ไอ้ความดิบๆ เถื่อนๆ นี่แหละที่ดันไปมีเสน่ห์กับพวกสาวจนพากันติดตรึมแต่ก็ไม่เห็นพี่เฟรมพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านมาแนะนำตัวเลยสักคน "มองอะไรไอ้ดื้อ"

"เปล่า จะให้พราวซักให้มั้ยอะ" ฉันหันไปถามพี่ชายอีกครั้งก่อนที่จะเดินขึ้นบันได เพื่อไม่ให้น่าเกลียดเกินไปก็ควรแสดงความรับผิดชอบสักหน่อย

"ไม่ต้องหวังดีตัวนี้ซักเอง" พี่เฟรมหันมาบอกพร้อมกับทำมือโบกๆ เหมือนไล่กันให้ไปพ้นๆ

"โอเคค่า รับทราบ"

"พราว!" ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเสียงพี่เฟรมก็ดังอยู่หน้าห้อง แถมยังเคาะประตูรัวๆ อย่างกับบ้านไฟไหม จนฉันต้องรีบลุกจากเตียงแล้วไปเปิดประตูให้ด้วยความตื่นตระหนก

"มีอะไรพี่เฟรม"

สีหน้าพี่เฟรมที่มองกันเหมือนฉันไปฆ่าใครตายมาอย่างนั้นแหละ ในมือของเขาชูเสื้อตัวนั้นขึ้นมาให้ดูเหมือนทบทวนความจำของฉัน

"ไปเอาเสื้อใครมา"น้ำเสียงของเขาดุดันและแอบน่ากลัวจนฉันเริ่มคิดอะไรไม่ออกเอาดื้อๆ มันเกิดอะไรขึ้นเล่าฉันยังจับเรื่องราวไม่ได้เลย

"ก็ของพี่..."

"ใครให้มา?!" ยังพูดไม่ทันจบหรือเพราะสมองของฉันมันประมวลผลช้าก็ไม่รู้ พี่เฟรมก็พูดเสียงดุใส่อีกรอบสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก มันมีหลายอารมณ์จนฉันเดาไม่ออก ทั้งโกรธ โมโหและเหมือนกังวลบางอย่าง แต่ก็เหมือนกำลังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้ปะทุเดือดใส่ฉันอยู่

"ก็คนที่พราวให้ยืมเมื่อวาน เขาเอามาคืนไง" ฉันตอบแล้วขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเขาในโหมดนี้เลยสักครั้ง "ทำไมอะพี่เฟรม พราวไม่เข้าใจ"

"ผู้ชาย?"

"..." ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ วินาทีต่อมาถึงรู้ว่าคำตอบนั้นทำเอาพี่เฟรมอารมณ์เสียมากกว่าเดิม พร้อมยิงคำถามใส่ฉันรัวๆ เกิดจะหวงน้องขึ้นมาหรือไง

"ไปรู้จักมันได้ไง" ถึงเขาจะพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติแต่ฉันก็ดูออกว่าตอนนี้เขาไม่ได้ปกติเลยสักนิดเดียว "ตั้งแต่ตอนไหน"

"ไม่ได้รู้จักพอดีมันมีอุบัติเหตุนิดหน่อย เมื่อวานพราวทำเสื้อเขาเปียกเลยต้องให้ตัวนี้ไปใส่ก่อน" ฉันเล่าให้พี่เฟรมฟังแค่นั้นไม่ได้บอกเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เขาฟังเพราะดูแล้วคงไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะบอกตอนนี้ "แล้วทำไมถึงโมโหขนาดนั้นเล่า พราวกลัวหมดแล้วนะ เอ๊ะ หรือว่าเสื้อตัวนี้ไม่ใช่ของพี่ พราวก็คิดอยู่ว่าเมื่อวานมันไม่ใช่สีนี้"

"อย่าไปยุ่งกับมันอีก" เขาไม่ตอบคำถามฉันสักคำถาม แต่ออกคำสั่งเหมือนตัวเองเป็นพ่ออย่างนั้นแหละ

"แล้วเสื้อตัวนี้ให้พราวเอาไป..."

"จะจัดการเอง"พูดจบเขาก็ใช้มือข้างหนึ่งเสยผมที่เริ่มยางจนตกลงมาบังตาขึ้นไปอย่างกับดาราเกาหลี "แกไปพักได้แล้ว"

"อือ"

พี่เฟรมทำเอาฉันมึนงงและสับสนพอสมควร แต่จะถามอะไรก็กลัวจะโดนเขาด่าเอาเพราะตอนนี้ดูอารมณ์ไม่ดีเอาเสียเลย ไว้วันหลังค่อยหลอกถามดูแล้วกันเพราะเขาเป็นพี่ชายที่แสนดีและใจดีกับฉันมาตลอดเลยไม่ชินกันการได้เห็นเขาโมโหสักเท่าไหร่ ท่าทางของเขาเมื่อกี้นี้ยังทำฉันตกใจไม่หาย

"แกรู้มั้ย ยัยบี๋ห้องที่มีเรื่องกับพี่เธียเมื่อวานย้ายโรงเรียนแล้ว!"

เพื่อนในห้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบพร้อมกับแจ้งข่าวของบี๋ให้เพื่อนร่วมชั้นรับรู้กัน แต่พอทุกคนได้ยินแบบนั้นก็พากันหันมามองฉันกันหมด บางคนก็มองมาตรงๆ บางคนก็แอบมองเหมือนกลัวว่าฉันจะรู้ตัว แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรสนใจเพราะเรื่องที่ฉันควรสนใจคือสิ่งที่เป็นประเด็นตอนนี้ต่างหาก

'บี๋ย้ายโรงเรียน'

ทำไมกันนะ ในเมื่อเรื่องทั้งหมดมันก็เฉลยแล้วว่ายัยนั่นไม่ได้ผิด แถมตอนนี้เป้าสายตาและคำนินทาของคนทั้งโรงเรียนมาตกอยู่ที่ฉันคนเดียวแล้วทำไมยัยนั่นถึงต้องย้ายไปจากที่นี่หรือเมื่อวานมันมีอะไรมากกว่านั้น เหตุการณ์ก่อนหน้าที่ฉันจะไปเจอ

โชคดีที่ดรีมและธัญญ่าเข้าใจฉันหลังจากเล่าทุกอย่างให้พวกมันฟังไม่อย่างนั้นตอนนี้ฉันก็คงไม่มีใครคบ

"ทำไม..." ฉันพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆ เพราะความสงสัยแต่ก็ไม่พ้นประสาทรับรู้ของดรีมที่ทำงานได้ดีจนยังได้ยินมันเข้า

"ฉันก็อยากรู้ หรือยัยนั่นจะถูกพี่เธียทำขายหน้าเลยอยู่ไม่ได้เพราะอับอาย" ดรีมคิดเอาเองแต่ธัญญ่าก็ยังพยักหน้าเห็นด้วย

"คนคนนั้นมันควรเป็นฉันไม่ใช่เหรอ"

เอาจริงๆ มันไม่สบายใจเอาเสียเลยที่ต้องมารับรู้อะไรแบบนี้ ยิ่งฉันรู้มาว่าบี๋เป็นเด็กเรียนดีคนหนึ่งและทุ่มเทกับการเรียนมากชนิดที่ว่าไม่สนใจเรื่องไร้สาระแบบพวกเรามันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด เหมือนฉันเป็นต้นเหตุทำลายอนาคตของยัยนั้นเลย

ใครๆ ก็อยากเข้ามาเรียนในโรงเรียนนี้เพราะมีชื่อเสียงโด่งดังทั้งเรื่องวิชาการและกิจกรรม แถมยังมีความพร้อมในทุกๆ ด้าน มันคงไม่ใช่การตัดสินใจที่ง่ายนักหรอกถ้าคิิดจะย้ายออกไปจากโรงเรียนดีๆ แบบนี้ นอกเสียจากว่าเพราะคนแย่ๆ คนเดียวในโรงเรียน นั่นก็คือไอ้พี่เธีย!

ลำพังแค่ฉันคงไม่ทำให้ยัยนั่นตัดสินใจแบบนี้ แต่คนเดียวที่ทำได้คือเขาต่างหากเขาต้องทำให้บี๋ย้ายออกไปจากที่นี่แน่

"แกรู้มั้ย ไอ้พี่เธียนั่นอยู่ห้องไหน" ฉันหันไปถามดรีมที่กำลังแอบฟังเพื่อเมาท์มอยข่าวดังในรอบวันนี้

"แกถามว่าไงนะ" ดรีมทำท่าเหมือนฟังผิดไป

"พี่เธียมันอยู่ห้องไหน"

"แกไม่รู้ได้ไงเนี่ย ก็ห้องเอ...อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆ นะเว้ย เห้ย ไอ้พราว!" ฉันมีส่วนผิดที่ไปโกหกเขาก็จริงแต่ถ้าพี่เธียไม่ทำแบบนั้นบี๋ก็ไม่มีทางย้ายโรงแน่ๆ

งานนี้เห็นทีฉันจะต้องมีเรื่องกับเขาจริงๆ แล้ว!