1 วิวาห์ว้าวุ่น (5)

‘อย่ามายุ่ง ชีวิตของฉัน ดูแลเองได้’

ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง ทิชาจึงถอยห่างออกมาก้าวหนึ่ง แต่ก็คอยประคับประคองเรื่องการเรียนของธิดาตลอด ทุกอย่างน่าจะราบรื่นผ่านพ้นไปด้วยดี ทว่าปัญหาใหญ่ก็เข้ามาให้ทิชาปวดหัวอีกจนได้ ธิดาและรุ่งอรุณเล่นพนันเสียจนเป็นหนี้เป็นสินก้อนโต การแต่งงานเพื่อชดใช้หนี้จึงเกิดขึ้น!

เรื่องนี้ถ้าแม่เลี้ยงของเธอออกโรงเป็นเจ้าสาวเองเรื่องคงยุติด้วยดี แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น... อยู่ ๆ เสี่ยเกษมก็หมายตาให้เธอเป็นศรีสะใภ้ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน ซึ่งทิชาไม่สามารถขัดใจรุ่งอรุณได้ ทั้งนี้เป็นเพราะรุ่งอรุณเอาเรื่องเรือนหลังเล็กอันเป็นที่ซุกหัวนอนของเธอ และธิดาเป็นตัวต่อรองนั่นเอง

“ถ้าเธอไม่ยอมแต่งงานกับคุณมนเทียร ฉันจะประกาศขายบ้านหลังนี้! ดูสิว่าจะอวดดีหนีไปซุกหัวนอนที่ไหน”

เหลือเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์เท่านั้นเธอจะสำเร็จการศึกษา มีหรือที่ทิชาจะยอมเสียอนาคตอันสดใสนี้ไป ดังนั้นเธอจึงกัดฟันรับเงื่อนไขแบบจำใจทำ รวมทั้งต่อรองให้หมั้นหมายไปก่อน รุ่งอรุณไม่ว่าอะไร ดูจะพอใจมากด้วยซ้ำที่เธอว่าง่ายไม่ดื้อเหมือนก่อน แต่รุ่งอรุณหารู้ไม่เลยว่า ในความ ‘ว่าง่าย’ ของทิชานั้นมีความดื้อรั้นแฝงอยู่

ทิชารู้ว่าเธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อมุ่งหน้าสู่ความสำเร็จที่ตั้งเอาไว้ให้ได้เท่านั้น และในระหว่างพิชิตเป้าหมาย ไม่ว่าจะเกิดเหตุอันใดขึ้น เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน ต่อให้ต้องแลกกับบางสิ่งเพื่อคงสภาพเดิมไว้หญิงสาวก็ยอม เธอผ่านด่านทดสอบด่านแรกมาแล้ว... แต่ธิดาสิ ยังไม่ผ่านเลย แล้วมีหรือที่ทิชาจะเห็นแก่ตัวทอดทิ้งน้องสาวดื้อ ๆ

“ในเมื่อเธอไม่รับโอกาสที่คุณพ่อหยิบยื่นให้ ฉันก็จะยัดเยียดให้เธอเองธิดา” ทิชาเปรยออกมาด้วยสีหน้ามุ่งมั่นแน่วแน่ก่อนหันไปยิ้มบางให้รูปถ่ายของมารดา...

##### 2

ริดรอนอิสรภาพ

แสงแดดอบอุ่นยามเช้าลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาในเรือนไม้หลังเล็ก ผนวกเข้ากับกลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกกุหลาบขาวซึ่งปลูกไว้ข้างกรอบหน้าต่าง รวมทั้งเสียงนกหลากสายพันธุ์ ช่วยให้บรรยากาศในบ้านสุขสงบ และเหมาะแก่การพักผ่อนเป็นที่สุด

ทว่าวันหยุดพักผ่อนทิชาไม่ได้ทำอย่างนั้น เธอคงวุ่นวายกับงานบ้านที่ได้รับมอบหมายจากเรือนหลังใหญ่ มันไม่มีอะไรหนักหนา แค่เอาชุดสวยของแม่ใหญ่และธิดามารีดเท่านั้น แต่ว่าจำนวนชิ้นที่เด็กรับใช้ขนมาให้นั้นมีจำนวนมากพอสมควร

ทิชาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะรีดผ้า พอรีดจนหมดรอยยับจึงจับใส่ไม้แขวนเสื้อ ทว่าทุกอย่างต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ทิชาพูดค่ะ” หญิงสาวกรอกเสียงนุ่ม ๆ ลงไปในกระบอกโทรศัพท์ หลังจากยกเตารีดมาวางบนตะแกรงเหล็ก

“นี่แม่ใหญ่เองนะ ทิชาทำอะไรอยู่หรือเปล่า?”

โอ๊ะโอ... ดวงอาทิตย์คงขึ้นทางทิศตะวันตกกระมัง ที่วันนี้แม่เลี้ยงพูดจาเพราะ ซ้ำยังแทนตัวเองว่า ‘แม่ใหญ่’ อีก

“หนูรีดผ้าอยู่ค่ะ แม่ใหญ่มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”

“มีสิจ๊ะ ทิชามาหาแม่ใหญ่ที่เรือนหลังใหญ่หน่อย ด่วนเลยนะ แม่ใหญ่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”

คนฟังทำตาปริบ ๆ ก่อนทำปากจู๋ เมื่อรู้ว่า ‘เรื่องสำคัญ’ ของแม่เลี้ยงสาวกำลังเข้ามาทักทายอิสรภาพของเธออีกแล้ว คราวก่อนรุ่งอรุณก็โทรมาเรียกโดยใช้น้ำเสียงหวานหยดย้อยอย่างนี้นี่ล่ะ พอไปพบกลับกลายเป็นเรื่องขอร้องแกมบังคับ ให้เธอหมั้นกับลูกชายของเสี่ยเกษม เฮ้อ... แล้วคราวนี้จะมีเรื่องอะไรอีกล่ะ หวังว่าไม่ใช่เรียกเธอไปคุยเรื่องแต่งงานหรอกนะ

ทิชาเป่าลมออกจากปากมองเสื้อผ้าที่ยังรีดไม่หมด เธอหมุนปุ่มควบคุมอุณหภูมิของเตารีดให้ลดความร้อนลงแล้วถอดปลั๊กแบบไม่รีบไม่ร้อนเพื่อประวิงเวลา จากนั้นจึงหยิบเสื้อเนื้อบางมาทับอีกนิดหน่อย พอเตารีดคลายความร้อนแล้วนั่นล่ะ เธอจึงไปหาคุณรุ่งอรุณ

เรือนไทยประยุกต์หลังใหญ่ใจกลางพื้นที่เกือบหนึ่งไร่เศษโดดเด่นเห็นแต่ไกล ทั้งนี้เป็นเพราะบางสิ่งที่เคยมีอยู่นั้นหายไปนั่นเอง... กาลก่อนเรือนไทยประยุกต์หลังนี้ดูร่มรื่นกว่านี้หลายเท่า เพราะบิดาของเธอชื่นชอบต้นไม้ เขาจึงปลูกทั้งไม้ดอก ไม้ประดับ รวมทั้งไม้ยืนต้นที่กินได้และให้ความสวยงามไว้ทั่ว ทว่าหลังจากทรงศักดิ์เสียชีวิตไปกลับไม่มีใครใส่ใจดูแล ทิชาเองเคยเข้ามาดูแลต้นไม้ให้เพราะเป็นสิ่งที่คุณพ่อเธอรัก แต่เธอก็ถูกแม่ใหญ่ตะเพิดกลับเสียก่อน

“ไง เป็นลูกเมียน้อยดี ๆ ไม่ชอบ ชอบเป็นคนทำสวนหรอกเหรอ ไปเลยนะ ไม่ต้องสะเออะมาวุ่นวายที่นี่อีก”

เพียงประโยคทิ่มแทงใจดำก็ทำให้ทิชาหน้าชาราวกับถูกตบ ทุกอย่างถูกบันทึกเอาไว้ในกล่องความทรงจำ เธอไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับสวนที่คุณพ่อรักอีก นอกจากปล่อยทุกสิ่งมีชีวิตรอบบ้านเป็นไปตามยถากรรม เวลาไม่นานการเปลี่ยนแปลงก็มาถึง

ต้นไม้ซึ่งเคยให้ร่มเงาผลิดอกออกผลให้เจ้าของบ้านได้รับประทานตอนนี้เหลือเพียงกิ่งแห้ง ๆ เท่านั้น แปลงดอกไม้หลากสีที่เคยบานสะพรั่งอยู่หน้าเรือน กลับกลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ซ้ำบางแปลงยังมีต้นหญ้าขึ้นรก ทุกอย่างเปลี่ยนไปหลังจากเปลี่ยนมือผู้ปกครองบ้าน

“มาช้าจังเลยนะทิชา เอาเสื้อผ้านี่ไปเปลี่ยนในห้องน้ำสิ” รุ่งอรุณสั่งเสียงเฉียบทันทีที่เห็นหน้าลูกเลี้ยง

“เปลี่ยนทำไมคะ?” ทิชานิ่วหน้าสงสัย แต่คำถามนั้นก็ทำให้ใบหน้าสวย ๆ ของรุ่งอรุณยับยู่ด้วยความไม่พอใจขึ้นมาได้

“ฉันสั่ง”

เฮ้อ... เอาอีกแล้ว ให้ตายเถอะ เธอเกลียดคำพูดนี้จริง