บทที่ 2 ลูกแฝด

สองเดือนผ่านไป ที่โรงพยาบาล

“ยินดีด้วยนะครับ” คุณหมอยื่นผลตรวจให้ณิชา “คุณตั้งครรภ์ได้แปดสัปดาห์แล้ว”

มันเหมือนกับฟ้าถล่มลงมา ใบหน้าของณิชาซีดขาว

“คุณหมอคะ มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าคะ?”

“ผลตรวจปัสสาวะออกมาเป็นบวก ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน” คุณหมอพูดอย่างแน่วแน่ “แล้วอีกอย่าง คุณก็ง่วงและอ่อนเพลีย ประจำเดือนของคุณมาช้า สิ่งเหล่านี้สามารถปลอมแปลงได้เหรอครับ?”

สมองของณิชาว่างเปล่า มือของเธอที่ถือผลตรวจไว้ก็สั่นไม่หยุด

เธอท้องแล้ว...

เธอตั้งครรภ์ ตอนที่ถูกตระกูลสนธิไชยถอนหมั้น และตระกูลสถานนท์บ้านแตกสาแหรกขาด!

สองเดือนก่อนที่ได้มีอะไรกับฐานภพ

เป็นลูกของฐานภพ

หมอเจอเหตุการณ์แบบนี้จนชินแล้ว ก็เลยเตือนเพราะความหวังดี “ถ้าเลือกที่จะทำแท้ง แนะนำว่ายิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี แต่คุณตั้งครรภ์ลูกแฝด มันไม่ได้มีกันง่ายๆ ทางที่ดีควรปรึกษากับพ่อของเด็กก่อนว่าจะเก็บไว้ไหม”

ณิชาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองออกจากโรงพยาบาลยังไง

สองเดือนก่อน พ่อเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทั้งคนและรถตกเข้าไปในแม่น้ำไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง หลังจากที่ฐานภพได้นอนกับเธอไปฟรีๆ คืนหนึ่ง เขาก็ยิ่งไม่สนใจความเป็นไปร้ายดีของตระกูลสถานนท์มากกว่าเดิม

ณิชาสัมผัสได้ว่าคำตอบของฐานภพคือให้เอาเด็กออก

แต่เธอท้องลูกแฝดนะ มันคือสองชีวิตเลย

ณิชามีความคาดหวังเล็กๆ เธอทำลายชีวิตสองชีวิตนี้ไม่ลง แต่ตอนที่เธอไปถึงเรือสำราญที่ฐานภพอยู่ เธอเห็นแต่หญิงสาวสวยๆเต็มไปหมด ชายหญิงกอดกันกลม บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวโลกีย์

ใจของเธอรู้สึกหวั่นๆ

“คุณชายภพ คู่หมั้นเก่าคุณมา” ในห้องมึนเมา มีคุณชายคนหนึ่งพูดหยอกล้อ

ฐานภพผลักนางแบบที่กอดไว้ออก มุมปากยกยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “ณิชา?”

“ฐานภพ คุณออกมาหน่อย ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ” ณิชาพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองไปดูภาพที่มันอุบาด ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเธอยืนอยู่ตรงนั้นราวกับรูปปั้น

ฐานภพเลิกคิ้วและเย้ยหยัน “มีอะไรก็คุยกันตรงนี้ ”

ณิชากัดปาก แต่ไม่ได้พูดอะไร ทำแค่เพียงมองเขาอย่างเงียบๆ

ฐานภพยกมุมริมฝีปากของเขาอย่างเย้ยหยัน คืนนั้นในสองเดือนก่อน ตอนที่เขาเพิ่งไปถึงริมทางเดินของโรงแรม ผู้หญิงคนนี้ก็พุ่งเข้ามา ไฟไม่ค่อยสว่าง เขายังไม่ทันได้เห็นหน้าเธอ เธอก็ผลักเขาเข้าไปในห้องที่ใกล้ที่สุด…

กลิ่นหอมการ์ดิเนียที่เขาคุ้นเคยยังคงอยู่

ไหนๆ ก็ถวายตัวให้เขาขนาดนี้แล้ว ตอนนี้จะมาเสแสร้งอะไรอีก?

คุณชายทั้งหลายที่อยู่รอบๆ ก็ผลิวปากแซวณิชา ยิ้งหยอกล้อ “บ้านคุณหนูณิชาล้มละลาย ก็เลยอยากมายืมเงินฐานภพ? ไม่เป็นไร ถ้าฐานภพไม่ให้ยืม ผมให้คุณยืมเอง แต่ว่าคุณถอดเสื้อผ้าก่อนดีไหม? อากาศร้อนแบบนี้ ใครใส่เสื้อหนาๆ แบบคุณกันหล่ะ......”

ในขณะที่เขาพูด เขาก็กำลังจะดึงเสื้อผ้าของณิชา

ในสมองของณิชาฉายภาพความทรงจำที่น่ากลัวเมื่อสองเดือนก่อน

เธอรู้สึกคลื่นไส้ท้องไส้ปั่นป่วน......

“อ้วก”

ตอนที่ผู้ชายยื่นมือมาจับเธอ ณิชาอ้วกไปตรงหน้าอกของเขา จนสภาพไม่เหลือชิ้นดี

เลอะเทอะไปหมด สภาพแย่มาก

“นี่เธอตั้งใจใช่ไหมเนี่ย?” ชายหนุ่มโกรธมาก ใช้มือเตียมตบไปที่หน้าของณิชา

เดิมทีณิชาก็ไม่ค่อยมีแรง เธอหลบไม่พ้นอยู่แล้ว เธอทำใจยอมรับแล้วหลับตาลงเตรียมรับการตบนี้ คาดไม่ถึงว่าฐานภพจะลุกขึ้นมาห้ามคุณชายคนนั้น เขาลากณิชาไปที่ดาดฟ้าด้วยความโกรธ

บนดาดฟ้า ณิชาถูกฐานภพผลักไปที่ราวบันได ทำเอาเธอปวดไปทั้งตัว

“นี่เธอท้องใช่ไหม?” ฐานภพมองไปที่ท้องของณิชาแล้วกัดฟันถาม

ณิชาโดนเขาบีบจนเหมือนกระดูกจะแหลก เธอพยายามพูดออกมาสองคำ “ไม่ใช่”

“ไม่ใช่?” ฐานภพหรี่ตาและพูดอย่างเยืกเย็นว่า “ตอนนี้คุณเป็นเพียงผู้หญิงที่ล้มละลาย และภรรยาของฉันจะต้องเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยเท่านั้น ถ้าผมพบว่าคุณแอบไปตั้งครรภ์ลูกของผม คุณก็น่าจะรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร?”

ผลลัพธ์?

ณิชาคิดว่าเมื่อก่อนตนเองตาบอดถึงตกลงจะแต่งงานกับเขา

ความเสียใจ ความโกรธ ความแค้น ปะปนกันไป...

เธอหยิบธนบัติรหนึ่งร้อยออกมาจากกระเป๋าแล้วฟาดไปที่หัวของฐานภพ “คุณเคยเห็นลูกค้าคนไหนท้องลูกของผู้ชายขายตัวบ้างหล่ะ? นี่เป็นทิปที่ฉันให้คุณ เก็บไว้ดีๆหล่ะ คืนนั้นของคุณก็มีค่าแค่นี้แหละ ฐานภพ คุณทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง”

หลังจากด่าเสร็จ ณิชาโมโหแล้วเดินลงจากเรือ ไม่แม้แต่จะมองดูใบหน้าของฐานภพ

เธอเร่ร่อนอยู่กลางถนนเหมือนวิญญาณเร่ร่อน...

เธอจะทำยังไงต่อไปดี?

ต้องเอาลูกแฝดออกจริงๆ เหรอ?

หยดน้ำตาเม็ดโตๆไหลออกมา ณิชาทำไม่ลง เธอไม่มีแม่ตั้งแต่เด็ก พ่อเป็นคนเลี้ยงเธอให้เติบโต ถึงแม้ว่าแม่เลี้ยงจะดีแต่ก็ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน

ตอนนี้พ่อก็หายตัวไป โชคชะตายังให้เธอท้องอีก...

ณิชานั่งอยู่บนม้านั่งยาว เธอนั่งเหม่ออยู่ตรงนั้นเป็นเวลาครึ่งวัน เมื่อมองเห็นผู้คนเดินผ่านไปมาที่เต็มไปด้วยความมึนงง ความชอบใจ ความเป็นกังวล ความเครียดหรือมีความสุข ในใจเธอก็ค่อยๆได้คำตอบ

ตอนที่เธอกำลังลุกขึ้นนั่นเอง ก็มีข่าวบันเทิงฉายขึ้นที่จอ

พิธีกรหญิงถือไมค์เอาไว้ พูดด้วยเสียงใส “...ข่าวใหม่ล่าสุด สนธิไชยกรุ๊ปเพิ่งเปิดตัวน้ำหอมการ์ดิเนียชื่อรุ่น520 เกี่ยวกับแนวคิดการออกแบบ ผู้ออกแบบกล่าวว่าเพื่อระลึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบกลิ่นหอมจากการ์ดิเนียและเคยปรากฏตัวในห้อง 520...”

จอเปลี่ยนไปที่ภาพน้ำหอมการ์ดิเนีย520 ไปตามเสียงของพิธีกรสาว แพ็คเกจจิ้งสวยมาก

520 ฉันรักเธอ 

ฟังดูซาบซึ้งมาก...

ณิชาคิดว่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่เธอยังเป็นคุณหนูของตระกูลสถานนท์ เธอก็คงซื้อน้ำหอมขวดนี้ไว้เหมือนกัน เพราะว่าเธอชอบการ์ดิเนียตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ความหมายของดอกคือความแข็งแกร่งและการรอคอย คุณพ่อก็คือพลิกทั่วโลกเพื่อหาน้ำหอมกลิ่นการ์ดิเนียมาให้เธอ

แต่ตอนนี้......

เธอไม่มีปัญญาใช้น้ำหอมกลิ่นการ์ดิเนียของ GrandExtrait ตั้งนานแล้ว เธอใช้ได้เฉพาะแชมพูอาบน้ำราคาถูกกลิ่นการ์ดีเนียเท่านั้น

เธอเช็ดหางตาอย่างเศร้าใจ เธอลุกขึ้นและเดินไปที่คลินิกที่ใกล้ที่สุดอย่างไม่ลังเล

แดดส่องผ่านกิ่งก้านและใบไม้ที่ตกกระจัดกระจาย แล้วทำให้เงาของเธอดูยาว

ทุกย่างก้าวที่เดิน กินแรงเธอมาก......

……

หลังจากออกจากโรงพยาบาล ใบหน้าของณิชาก็ซีดมาก

เธอพยายามลากร่างกายที่อ่อนล้ากลับบ้าน

ค่ำคืนเริ่มมืดลง

สายลมหนาวพัดผ่านเข้าไปใต้เสื้อ เธอกำลังจะยืนไม่ไหว

เอี๊ยดๆ

จู่ๆ ก็มีรถบูกัตติ เวย์รอนสีดำคันนึงเบรกกะทันหันจอดที่ข้างถนน

ใบหน้าที่โกรธจัดของฐานภพดูน่ากลัวจนเขาอยากจะกลืนณิชาทั้งเป็น ในมือของเขายังคงถือเวชระเบียนไว้ เขารีบพุ่งไปตรงหน้าของณิชา

ตาของณิชาเบิกโต เธอคิดที่จะหนี

“ณิชา คุณท้องลูกของฉันจริงๆ ด้วย ” ฐานภพคว้าข้อมือของเธอจากด้านหลังด้วยความโกรธ “คุณกล้าโกหกผมได้อย่างไร?"

ณิชาหายใจติดขัดเล็กน้อย และเสียงของเธอก็เย็นชา “ฉันไม่ได้โกหกคุณ ฉันเอาเด็กออกไปแล้ว”

“...คุณว่าไงนะ?” ฐานภพจ้องมองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ

ณิชากัดฟันแน่น หยิบใบทำแท้งออกจากกระเป๋าของเธอแล้วส่งให้ฐานภพ หัวใจของเธอปวดร้าว “นี่คือหลักฐานการทำแท้งของฉัน ถ้าไม่เชื่อฉัน คุณสามารถตรวจสอบได้ ตามที่อยู่คลินิก!”

ฐานภพมองดูชื่อและการทำแท้งบนเอกสาร ก่อนที่เขาจะนิ่งไป

ณิชาควรที่จะเก็บเด็กไว้เพื่อที่จะบีบบังคับเขาไม่ใช่เหรอ?

“ฐานภพ ตระกูลสถานนท์ล้มละลายก็จริง แต่ตระกูลสถานนท์ไม่ติดค้างอะไรกับคุณ ฉันก็เหมือนกัน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก คุณก็อย่ามาหาฉันอีก ลาก่อน ”

ณิชาพยายามกลั้นน้ำตาไว้ เธอรีบวิ่งออกไปตอนที่เขากำลังตะลึงอยู่

ฐานภพยืนค้างอยู่กับที่เป็นเวลานานโดยไม่มีสติ