กามรักกามเทพ

ร้านกาแฟภายในโรงแรมระดับห้าดาวแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ พีเมียร์ลูกครึ่งไทยอเมริกันในวัย 25 กำลังจัดข้าวของในร้านให้เข้าที่ แม้ว่ามีลูกน้องคอยช่วยสองคน แต่เขาต้องมาก่อนใคร เพื่อดูแลความเรียบร้อย นำขนมปัง กับเค้ก แสนอร่อยมาวางเอาไว้ในตู้โชว์

แขกที่มาพักในโรงแรมแห่งนี้ต่างพากันแวะเข้ามานั่งในร้าน เพราะชื่นชอบการจัดร้านแบบน่ารัก รวมทั้งกาแฟ และขนม คนภายนอกเช่นกันล้วนแต่ติดใจต่อความหอมอร่อยของกาแฟกับความนุ่มหวานจากขนมนานาชนิดที่เขาได้คัดสรรมาอย่างดี

ร้านของพีเมียร์มีลูกค้าเยอะเสียจนพนักงานคอฟฟี่ชอปของโรงแรมอิจฉา ได้แต่มองค้อนขวับๆ

นอกจากความโดดเด่นของสินค้าแล้ว เจ้าของร้านยังรูปหล่อ ต้อนรับลูกค้าด้วยอัธยาศัยที่ดี

“วันนี้จะมีผู้หญิงหรือผู้ชายเข้าร้านก่อนน๊า”

เสียงจากเอกพนักงานต้อนรับของโรงแรมซึ่งคุ้นเคยกันเป็นอย่างดีเอ่ยถามขึ้น พีเมียร์หันไปยิ้มอย่างชอบใจ หลิ่วตาให้เพียงเล็กน้อย

“ถ้าเป็นเกย์ล่ะ”

“ว้าว อย่างนั้น ผมขอมาแจมด้วยนะฮ้า”

“จริงหรือ แน่ใจนะว่าชอบแบบนี้”

“ครับ ถูกใจมาก เห็นผู้ชายแต่งตัวเนี้ยบ ๆ ทีไรหัวใจมันเต้นแรงทุกทีเลย ขอตัวไปทำงานก่อนล่ะ ออกกะแล้วจะมาลั้นล้าด้วย”

“ดี ๆ ตอนนี้กำลังขาดพนักงานเสิร์ฟอยู่ด้วย ถ้าเรามาก็จะมีรายได้พิเศษเพิ่มขึ้นเลยนะ”

ชายหนุ่มรู้ดีว่าในช่วงเย็นจะมีลูกค้าเข้าร้านเยอะ ลูกจ้างสองคนดูแลแทบไม่ไหว เขาต้องให้คนนอกมาช่วยบ่อย ๆ หนึ่งในนั้นก็มีเอกรวมอยู่ด้วย ทำเอกให้มีรายได้เสริมเพิ่มขึ้นจากเงินเดือนที่ได้รับ

“ครับ แต่ไม่รู้ว่าเย็นนี้จะมีทัวร์มาลงหรือเปล่า ถ้ามีล่ะก็คงต้องทำงานล่วงเวลา ช่วยพี่ไม่ได้”

“ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าว่างก็มานะ”

พีเมียร์ไม่ได้ซีเรียสแต่อย่างใดต่อการที่เอกไม่ได้มาช่วย ในเมื่อลูกจ้างก็ยังคงทำตรงนี้อยู่และเขาก็เสิร์ฟด้วยเช่นกัน

ขณะกำลังจัดของอยู่ในร้านนั่นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น พีเมียร์ยกขึ้นมารับ รู้ว่าเป็นเพื่อนสนิทที่คบหากันมาตั้งแต่เรียนมัธยม

“พงเหรอ อยู่ที่ไหนล่ะ”

“กำลังซื้อกับข้าวอยู่เดี๋ยวเอาไปให้กิน ชอบอะไรเป็นพิเศษไหมล่ะ”

“ขอบใจมาก กินอะไรก็ได้ เราเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายอยู่แล้ว ขอแค่อย่าเผ็ดมากก็แล้วกัน นายก็รู้นี่ว่าเราเป็นพวกผู้ดี ถ้ามีอะไรรสจัดเข้าไปในท้องมันจะปั่นป่วน”

“เออ เจ๋งวะ เอาเป็นว่าจะดู ๆ ให้ก็แล้วกัน ไม่เกินครึ่งชั่วโมง เตรียมสถานที่เอาไว้ก็แล้วกัน”

พงพันธ์เพื่อนรักวางสายไปแล้ว พีเมียร์หันมาสนใจร้านของตัวเองต่อ เวลานั้นมีลูกค้าเข้ามาบ้างแล้ว ชา กาแฟและขนมถูกนำไปเสิร์ฟตามออเดอร์ที่รับมา และได้รับคำชมจากหลายเสียงที่บอกว่าอร่อย ซึ่งเป็นยาวิเศษที่ทำให้เขาเต็มใจที่จะทำอาชีพนี้

พงพันธ์กำลังสั่งอาหารอยู่นั้น ตกใจนิด ๆ ที่รู้ว่าลืมกระเป๋าเงินเอาไว้ในรถ ไม่รอช้าที่จะไปที่รถซึ่งจอดหน้าร้าน อาจเป็นเพราะความรีบร้อน ชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง ถุงกระดาษตกลงที่พื้น เขากล่าวขอโทษทันที

“ขอโทษครับ ผมรีบร้อนไปหน่อย ผมช่วยเก็บนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก”

“ผมสะเพร่าจริง ๆ เลยไม่ดูให้ดีเสียก่อน คุณ ไม่เจ็บนะ”

“ไม่ค่ะ แค่ของตกนิดหน่อย ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวหน้าตาสวย ผิวขาว หุ่นดีเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหวาน ๆ ทำเอาพงพันธ์มีความสุขไม่น้อย ยิ้มกริ่ม ติดใจต่อความงามของเธอ

ยืนมองราวกับต้องมนต์สะกด กระทั่งหญิงสาวเดินไป สติจึงกลับคืนมายกมือเกาศีรษะแกรก ๆ ก่อนจะสะบัดไล่ความมึนงงให้ออกไป

“บ้าจริง ลืมถามชื่อ เสียดายจัง ต่อจากนี้ไปไม่รู้ว่าจะได้เจอกันไหม”

เสียดายที่ไม่ได้ถามชื่อแซ่ เผื่อว่ามีโอกาสเจอกันอีกจะได้ทักถูก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงติดใจผู้หญิงคนนี้นัก

“ถ้ามีวาสนาต่อกันก็คงได้เจออีก ไปเอากับข้าวดีกว่า”

ชายหนุ่มเดินเข้าไปในร้านอีกครั้งไปเอากับข้าวที่สั่งเอาไว้ แต่ก็ยังนึกถึงใบหน้าของสาวสวยที่เพิ่งชนไปเมื่อครู่ ติดใจต่อความงาม ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะเจอผู้หญิงในฝัน สาวสวยแบบนี้หวังเอาไว้นานแล้ว อยากได้เป็นแฟน

ไม่รู้ว่าสวรรค์จะเมตตาหรือไม่