ตอนที่ 4

“นี่ค่ะรูปครอบครัวของไอรีน นี่คุณพ่อคุณแม่ พี่เอริกพี่ชายคนโต ส่วนนี่พี่โอลิเวอร์ พี่ชายคนที่สองของไอรีน”

ชายชราเพ่งมองรูปครอบครัวของหญิงสาวอย่างสนใจ ใบหน้าของพ่อแม่ของเธอทำให้เขายิ้มกว้าง คนในแวดวงสังคมชั้นสูงย่อมรู้จัก นายโรเบิร์ต เมดิสัน เจ้าของกิจการโรงแรมในเครือเมดิสันที่มีสาขาทั่วโลก เขาเงยหน้าขึ้นเพ่งพินิจหญิงสาวหน้าตางดงามอย่างพอใจ นึกขำที่ตัวเองประเมินฐานะชาติตระกูลของเธอผิดไป

“พ่อแม่ของหนูท่าทางใจดี พี่ชายทั้งสองคนก็หล่อเหลาไม่แพ้หลานของฉันเลย เสียดายฉันไม่มีหลานสาว ไม่อย่างนั้นจะได้แนะนำให้รู้จักกัน”

“โอ๊ย อย่าเลยค่ะ พี่ชายไอรีนทั้งสองคน ได้ฉายาว่าคาสโนวาตัวพ่อเลยนะคะ ไม่เหมือนฟิลลิปคู่หมั้นของไอรีน รายนั้นเขาไม่เจ้าชู้เป็นสุภาพบุรุษที่สุดในโลก”

ไอรีนเอ่ยถึงคู่หมั้นหนุ่มด้วยแววตาชื่นชม พลางกดเลื่อนให้คนแก่ดูรูปของชายหนุ่ม

“นี่ค่ะฟิลลิป เขาเป็นคนใจดี สุภาพ ให้เกียรติไอรีนทุกอย่าง”

“หนูเลยยอมหมั้นกับเขา เพราะเขาเป็นคนดีสินะ”

ชายชรามองดูรูปคู่หมั้นของหญิงสาว เขาจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นหลานชายของวิเวียนเศรษฐีนีม่ายเนื้อหอมคนดังของสังคม ผู้หญิงคนนั้นแต่งงานกับเศรษฐีชราคนหนึ่งเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว หลังจากสามีตายจากอุบัติเหตุเครื่องบินตก สมบัติทั้งหมดก็ตกเป็นของเธอ นอกจากความสวยแล้ววิเวียนในสายตาของเขาไม่มีอะไรดี

“ค่ะ ไอรีนรู้จักฟิลลิปตั้งแต่เราเป็นเด็ก เขาเป็นคนดีที่สุดคนหนึ่ง” ไอรีนชื่นชมคู่หมั้นหนุ่มให้อีกฝ่ายฟัง

“อืม นอกจากความหล่อแล้ว หลานชายของฉันคงเทียบกับคู่หมั้นของหนูไม่ติด”

คนแก่ว่าขำๆ พลางมองไปรอบๆ กาย คุยกันเพลินจนเวลาผ่านไปไว เขายกนาฬิกาขึ้นดูก็เห็นว่าเป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว วันนี้เขาออกมานานหลายชั่วโมงปกติก็จะกลับถึงบ้านแล้ว แต่วันนี้มีเพื่อนคุยถูกคอเขาจึงอยากคุยกับเธออีกสักนิด กลับช้าหน่อยคงไม่เป็นไร

“นี่ก็เย็นมากแล้ว หนูหิวหรือยัง ฉันอยากดื่มอะไรร้อนๆ สักถ้วย ไปหาร้านนั่งกันดีไหม” เขาเอ่ยชวน

“ดีเหมือนกันค่ะ ไอรีนชักจะหิวๆ แล้ว ตั้งแต่มาถึงยังไม่ได้กินอะไรเลย ท้องร้องจ๊อกๆ”

หญิงสาวตอบรับแล้วลุกขึ้น พากันเดินไปยังร้านอาหารที่อยู่รายรอบบริเวณนั้นเพื่อหาของกิน ทั้งสองได้ที่นั่งในร้านแห่งหนึ่ง เมื่อนั่งลงแล้วชายชราจึงอาสาเป็นเจ้ามือเอง

“ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องวาฟเฟิล กับช็อกโกแลต อาหารก็มีให้เลือกหลายอย่าง อยากกินอะไรสั่งตามสบายนะมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง ถือว่าเลี้ยงขอบคุณที่หนูช่วยฉัน”

“ขอบคุณมากค่ะ ไอรีนไม่เกรงใจแล้วนะคะ ไอรีนขอวาฟเฟิลแล้วก็ช็อกโกแลตร้อน คุณตาจะรับอะไรดีคะ”

สมัยเด็กเธอได้กินช็อกโกแลตและวาฟเฟิลแสนอร่อย ยังติดใจไม่หาย ไอรีนจึงไม่พลาดของโปรดสองอย่างนี้

“ฉันเอาเหมือนกันก็ได้”

คนแก่ไม่เรื่องมากเรื่องอาหาร เขาอยากคุยกับเธอมากกว่า ไอรีนเป็นคนมีเสน่ห์ในตัวเอง น่ารัก น่ามอง ท่าทางฉลาด รูปร่างหน้าตาดูดีไปทุกส่วน หากเจ้าหลานชายของเขามาเห็นเข้าจะต้องติดใจ กามเทพชราอยากแผลงศรให้คนทั้งคู่ขึ้นมาในทันใด

ทั้งสองนั่งพูดคุยกันอยู่ร่วมชั่วโมงจนได้เวลากลับ ไอรีนเดินไปส่งชายชราที่สถานีรถไฟใต้ดิน ขณะเดินไปคนสูงวัยกว่าก็ทำท่ากุมขมับแล้วหยุดนั่งพัก

“ฉันเวียนหัว สงสัยความดันจะขึ้น วันนี้ฉันลืมกินยาเสียด้วย ขอพักสักครู่ก่อนนะ”

“แย่จัง แบบนี้จะกลับไหวไหมคะ นั่งรถไฟกลับคนเดียวเกิดเป็นอะไรกลางทางจะอันตราย เดี๋ยวให้ไอรีนไปส่งดีกว่า”

ไอรีนรู้สึกเป็นห่วงไม่อยากปล่อยให้อีกฝ่ายกลับคนเดียว จึงกดโทรศัพท์เรียกรถของโรงแรมมารับ ไม่กี่นาทีรถก็มาถึง หญิงสาวช่วยประคองคนแก่พาขึ้นไปนั่งเบาะหลัง

“บ้านของคุณตาอยู่ที่ไหนคะ ช่วยบอกเส้นทางให้คนขับรถด้วยนะคะ”

“บ้านฉันอยู่ที่...”

ชายชราบอกเส้นทางให้คนขับรถฟัง อีกฝ่ายพยักหน้ารับแล้วนำรถเคลื่อนตัวออกไป ไอรีนล้วงเข้าไปในกระเป๋าค้นหาอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นสิ่งนั้นให้คนแก่

“มันคืออะไร”

ชายชรารับของมาดูแล้วทำหน้าแปลกใจ สิ่งนั้นมีลักษณะเป็นแท่งทำจากโลหะสีเงินขนาดเท่านิ้วมือ มีลวดลายฉลุอยู่โดยรอบ ด้านหนึ่งมีรอยต่อเมื่อดึงออกก็พบว่าเป็นฝาปิด เผยให้เห็นด้านหนึ่งมีลักษณะโค้งมีรอยเจาะรูหลายรู

“ยาดมส้มโอมือค่ะ เป็นสมุนไพรไทยใช้ดมให้สดชื่นค่ะ ทำแบบนี้ค่ะ”

ไอรีนอธิบาย พลางควานหายาดมอีกอันในกระเป๋ากางเกงมาเปิดฝา แล้วสาธิตการดมให้อีกฝ่ายดู

“อืม หอมสมุนไพรดีจริง ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน”

คนแก่ลองสูดดมตาม แล้วทำหน้าพอใจเมื่อกลิ่นหอมสดชื่นของสมุนไพรไทย ทำให้รู้สึกโล่งจมูก

“คุณยายของไอรีนที่เมืองไทย ท่านพกติดตัวไว้เสมอ คุณแม่ของไอรีนก็ชอบใช้ ไอรีนเลยหยิบติดตัวมาสองอัน”

การใช้ยาดมเป็นสิ่งที่คนไทยคุ้นเคย ส่วนคนต่างชาตินั้นกลับเห็นเป็นของแปลก ไอรีนสนิทกับคุณยายเคยไปเที่ยวที่เมืองไทยในช่วงปิดเทอมเสมอ จึงชอบความเป็นไทยหลายอย่าง รวมถึงการดมยาดมนี่ด้วย

“หนูเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษค่ะ คุณแม่เป็นคนไทยส่วนคุณพ่อเป็นคนอังกฤษ ครอบครัวของเราเลี้ยงดูมาจากสองวัฒนธรรม ไอรีนอาจจะไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่คุณตาเคยรู้จักนะคะ”

เจ้าตัวเล่าให้ฟังด้วยท่าทีร่าเริง เธอภูมิใจในความเป็นไทยและชื่นชมความเป็นอังกฤษไม่แพ้กัน

“ฉันว่าหนูเป็นตัวหนูแบบนี้ก็น่ารักดี ฉันเคยไปเมืองไทยครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน อาหารอร่อย ผู้คนอัธยาศัยดี ธรรมชาติสวยงาม เสียดายที่ฉันทำงานเยอะเลยไม่ค่อยมีเวลาไปเที่ยว ตอนนี้ก็แก่แล้วไปไหนไกลๆ ไม่ค่อยจะไหว”

คนแก่พูดไป ดมยาดมไปด้วยความชอบใจ จนรถแล่นมาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง คนขับรถจอดรถแล้วหันมาบอกว่า

“ไม่ทราบว่าที่นี่ ใช่บ้านของท่านหรือเปล่าครับ”

“ใช่ๆ ขอบใจมากนะ หนูไอรีนลงมาก่อนสิ”

ชายชราเปิดประตูลงไปพร้อมกับชวนไอรีนให้ลงไปด้วย หญิงสาวลงมาตามคำชวน ก่อนจะเบิกตากว้างนิ่งงันไปด้วยความอึ้ง เมื่อพบว่าบ้านของอีกฝ่ายหลังใหญ่มาก บ้านของตระกูลเมดิสันเรียกว่าคฤหาสน์ แต่บ้านหลังนี้เมื่อเทียบกันใหญ่กว่านั้น อาจจะเรียกให้ถูกต้องว่า ปราสาทจะเหมาะสมกว่า ผู้ที่อยู่อาศัยต้องเป็นคนที่มีฐานะทางสังคม ไอรีนจำต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ว่า

ชายชราที่เธอช่วยไว้ไม่ใช่แค่ชายแก่ธรรมดาคนหนึ่งเสียแล้ว!

ด้านหน้าประตูทางเข้า มีโดมสูงเป็นซุ้มให้ลอดผ่านเข้าไป ล้อมรอบด้วยกำแพงอิฐสีส้ม มีพนักงานรักษาความปลอดภัยสวมชุดสีน้ำเงินติดกระดุมสีทองยืนอยู่สองข้างประตู รถที่โดยสารมาจอดนิ่งอยู่ไม่กล้าเข้าไป ด้วยคนดูแลทางเข้าโบกมือห้ามไว้ เมื่อเห็นว่าใครลงมาจากรถ ก็รีบโค้งคำนับทันที

“เรียกรถมารับฉันด้วย บอกแม่บ้านให้เตรียมเครื่องดื่มต้อนรับแขกด้วย”

วิลเลียม เดอร์บีเรียส เจ้าของอาณาจักรเพชร สั่งด้วยน้ำเสียงเข้มดุ ก่อนจะหันมายิ้มให้หญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่ มองใบหน้างามด้วยแววตาขบขัน

“ที่นี่เป็นบ้านของฉันเอง ตามฉันมาสิ ไปดื่มอะไรแล้วคุยกันสักนิด เดี๋ยวฉันจะให้คนรถไปส่งหนูกลับเอง”

ชายชราบอกไอรีน แล้วหันไปบอกคนขับรถของเธอ ให้กลับไปก่อน ไอรีนเดินตามเขาไปขึ้นรถไฟฟ้าที่มาจอดรออย่างไม่รู้จะปฏิเสธอะไรได้

“ที่นี่ไม่อนุญาตให้รถจากที่อื่นเข้าไปในบ้าน จะเดินเข้าไปเองก็จะเมื่อยเสียเปล่า นั่งรถไฟฟ้าไปจะดีกว่า”

เจ้าของบ้านอธิบาย เขายิ้มมองท่าทางสำรวมของหญิงสาวอย่างเอ็นดู การที่เธอมาเห็นปราสาทของเขาทำให้เธอถึงพูดอะไรไม่ออกเชียวหรือ

“ทำตัวปกติเถอะ ฉันก็ยังเป็นฉัน ไม่ต้องเกร็งหรอก” เขาแตะหลังมือเธอแล้วยิ้มปลอบโยน

ไอรีนยิ้มรับ “ค่ะคุณตา ไอรีนแค่คิดไม่ถึงว่าบ้านของคุณตาจะหลังใหญ่ราวกับปราสาทแบบนี้ ขอโทษนะคะที่แต่งตัวไม่สุภาพ” หญิงสาวมองเครื่องแต่งกายของตัวเองแล้วเอ่ยขอโทษ