ตอนที่ 5 ของขวัญ

หลังจากขับรถฝ่าการจราจรที่ติดขัดมานานกว่า 2 ชั่วโมง ภาคินก็พานริยามาถึงที่บริษัทของครอบครัวเขา เขาไปจอดรถที่ชั้นของผู้บริหาร ก่อนจะพาหญิงสาวขึ้นไปยังห้องทำงาน

“นั่งเล่นไปก่อน ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

เจ้าของร่างสูงสั่งเสียงทุ้มระหว่างที่กำลังเดินไปข้างๆ ชั้นวางของ ซึ่งมีช่องเป็นทางเดินอยู่ ด้านในจะมีห้องน้ำส่วนตัวของเขา กับฝั่งตรงข้ามห้องน้ำก็จะมีห้องนอนอยู่ ซึ่งเขามักจะใช้นอนเวลาขี้เกียจกลับบ้าน

ภาคินเดินเข้าไปในห้องนอน หยิบเอาชุดทำงานออกมาเปลี่ยน ก่อนจะเดินกลับออกมาที่โต๊ะทำงานในสภาพที่พร้อมทำหน้าที่

“คุณนพ” โทรศัพท์ภายในถูกกดพร้อมกับชื่อผู้ช่วยส่วนตัวที่ถูกเรียกเบาๆ และเพียงไม่กี่นาที ประตูห้องทำงานก็มีเสียงเคาะ ตามด้วยร่างสูงของชายหนุ่มที่มองผ่านก็เห็นได้ว่ามากวัยกว่าหลายปีเดินเข้ามา

“นี่ครับ”

มือใหญ่รับแท็บเล็ตเครื่องหรูมาจากมือของผู้ช่วย เมื่อกดดูรายงานเสร็จเขาก็คืนมันให้กับนพพล ก่อนจะสั่งงานเป็นขั้นตอนอย่างละเอียด เมื่อนพพลออกจากห้องไป เขาก็เปิดคอมพิวเตอร์และเริ่มลงมือทำงาน

“เออน้ำ สั่งข้าวสั่งขนมมาเลย เที่ยงคงไม่ได้ลงไป”

“ค่ะ”

“เอาเครื่องพี่สั่ง”

“เครื่องไหน…..คะ”

“แป๊บนะ….. ตัดบัตรเลย รหัส…..”

หลังจากสั่งหญิงสาวเสร็จ เขาก็หยิบโทรศัพท์เครื่องส่วนตัวออกมาจากในลิ้นชักโต๊ะทำงาน สแกนลายนิ้วมือเปิดหน้าจอ ก่อนจะบอกรหัสที่ต้องใช้ใส่ในตอนสั่งอาหารจากแอปพลิเคชันให้กับเธอ

หญิงสาวลุกจากโซฟามาหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวของเขาที่ยื่นส่งมาให้ แล้วกดเข้าแอปพลิเคชั่น

“พี่กินอะไร”

“อะไรก็ได้ สั่งมาเถอะ”

นริยากดสั่งอาหารกับขนมมาหลายอย่าง ตามด้วยเครื่องดื่มกาแฟที่เธอชอบ ก่อนจะกดชำระเงินแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงานเขา

“เอาไปไว้กับเธอก่อนก็ได้ เดี๋ยวเขาต้องโทรมาอีกนี่”

โทรศัพท์ที่เพิ่งวางลงถูกมือเรียวบางหยิบขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะถือมันกลับมานั่งที่โซฟาแล้ววางมันลงบนโต๊ะ

“น้ำหาหนังสืออ่านได้ไหม”

“ได้ หนังสือในห้องนี้อ่านได้ทุกเล่ม”

“ขอบคุณค่ะ”

เมื่อต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ของตนเอง ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ภาคินใช้เวลาเกือบทั้งวันในการทำงาน มีบ้างที่เขาแอบมองไปที่หญิงสาว เขาอยากรู้ว่าการที่เธอต้องมานั่งเบื่ออยู่กับเขาทั้งวัน เธอจะโวยวายหรืองี่เง่าไหม แล้วยิ่งเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอมีสิทธิ์ที่จะโวยวายว่าการที่เขาพาเธอมาด้วยมันทำให้เธอเสียเวลา

“ฮัลโหล”

“ยัยน้ำ แกอยู่ไหน ฉันจะชวนไปเที่ยว”

“อยู่กับพี่แก”

“หืม”

“…..ที่บริษัท”

“จะกลับหรือยัง”

“แป๊บ…..พี่คิน รินถามว่าจะกลับหรือยังคะ” เสียงหวานใสเอ่ยถามเจ้าของห้อง

“สักพักก็กลับแล้ว ทำไม” ภาคินเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้า แล้วถามกลับ

“รินบอกจะชวนไปเที่ยว”

“ไม่ให้ไป จบนะ”

“…..ได้ยินคำตอบไหม” นริยาทำหน้างงถามเพื่อนของตัวเองที่อยู่ในสาย

“เปิดลำโพงหน่อย…..ไอ้พี่คิน นี่น้องนะเว้ย น้ำมันจะไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างไม่ได้เลยหรือไง” เสียงโวยวายของนารินดังออกมาหลังจากที่นริยาเปิดลำโพง

“รอที่บ้าน” ภาคินบอกก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ

“…..” นริยากับนารินพร้อมใจกันเงียบ เมื่อได้ยินที่ภาคินพูด

“สงสัยจะได้ไปเจอกันที่บ้านแกแล้วล่ะ” นริยาพูดเสียงเนือยๆ

“อือ ก็คงงั้น เดี๋ยวเจอกัน”

“อือ”

หลังจากที่นารินวางสายไป นริยาก็หยิบหนังสือไปเก็บเข้าที่เดิมแล้วมานั่งเล่นโทรศัพท์รอเขาอยู่ที่โซฟา

ไม่นานภาคินก็จัดการปิดคอมพิวเตอร์ ก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วก็พานริยาเดินออกจากห้องไป

“แวะซื้อของก่อน”

รถยนต์คันหรูมาจอดที่สรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมืองหลวง ก่อนที่เจ้าของรถจะบอกกับหญิงสาวแล้วลงจากรถ

นริยาลงจากรถแล้วเดินตามหลังร่างสูงไป แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันใจเมื่ออยู่ๆข้อมือเล็กของเธอก็ถูกจับแล้วดึงให้มาเดินเคียงข้าง

“ไปนั่งรอที่ร้านอาหารก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไป”

“ร้านไหนคะ”

“เธอจะกินอะไรก็ไปดูเลย สั่งเผื่อพี่ด้วย เสร็จแล้วส่งข้อความมาบอกพี่ว่าอยู่ร้านไหน”

“ค่ะ”

หลังจากเข้ามาภายในห้างสรรพสินค้า ทั้งสองคนก็เดินแยกกันไป นริยาเดินไปชั้นที่รวมร้านอาหารแบรนด์ต่างๆเอาไว้ เธอเดินไปเรื่อยๆจนเจอร้านที่ถูกใจก็เข้าไปนั่งและสั่งอาหารสำหรับภาคินและตัวเธอ ก่อนที่จะส่งข้อความบอกเขาแล้วนั่งเล่นโทรศัพท์รอ

ทางด้านภาคิน เขาเดินมาที่ร้านเพชรที่แม่เขาชอบมาเป็นประจำ ตอนที่หญิงสาวลงไปรับอาหารมื้อเที่ยงเขาแอบโทรนัดกับทางร้านเอาไว้ เพื่อให้จัดการหาสิ่งที่เขาต้องการเอาไว้ให้

“สวัสดีค่ะคุณภาคิน”

“สวัสดีครับ”

“เชิญด้านนี้เลยค่ะ เดี๋ยวตรวจสอบดูก่อนนะคะ ว่าเส้นนี้ตรงตามที่ต้องการไหม”

เมื่อเข้ามาในร้าน พนักงานสาวก็เชิญให้เขาไปที่หน้าเคาน์เตอร์ ก่อนจะหยิบกล่องขึ้นมาเปิด เผยให้เห็นสร้อยทองคำขาวผสมทองคำ มีจี้เพชรน้ำงามรูปหยดน้ำขนาดกำลังน่ารัก ที่สามารถใส่ในชีวิตประจำวันได้

“น้ำเท่าไหร่ครับ”

“น้ำ 98 มีใบเซอร์ค่ะ”

“ครับ เอาเส้นนี้ครับ”

“ได้ค่ะ”

บัตรใบสวยไม่จำกัดวงเงินถูกส่งให้กับพนักงาน รอเพียงไม่นานกล่องเพชรกล่องนั้นก็มาอยู่ในมือของภาคิน เขาเอาใส่ภายในเสื้อสูท เซ็นลายเซ็น ก่อนจะรับบัตรคืนแล้วเดินกลับออกมา

เรียวขายาวก้าวเดินไปเรื่อยๆตามทางที่จะไปยังร้านอาหารที่หญิงสาวส่งข้อความมาบอก ไม่กี่นาทีก็เดินมาถึง เขามองหญิงสาวที่มีใบหน้ารูปไข่ ผมยาวตรงถึงบั้นเอว มีไรผมระกรอบหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากบางได้รูปสวย ลำคอระหงและช่วงไหล่บอบบาง มันเป็นภาพเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อหลายเดือนก่อน นั่นจึงทำให้คืนนั้นเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมา

ภาคินเดินเข้าไปภายในร้านพลางปรายตาคมดุมองไปยังบรรดาชายหนุ่มที่กำลังมองนริยาโดยที่เธอไม่รู้ตัว ไม่แม้แต่จะสนใจด้วยซ้ำ เพราะเอาแต่สนใจโทรศัพท์อยู่

“ทำอะไร”

“เล่นเกมค่ะ อาหารหายร้อนหมดแล้วนะคะ”

“จะด่าว่าพี่ไปนานว่างั้น”

“ก็แล้วแต่จะคิดค่ะ”

“กินเถอะ”

ทั้งสองคนลงมือจัดการอาหารตรงหน้า อันที่จริงมันก็ยังไม่หายร้อน คงจะเพิ่งมาเสิร์ฟได้ไม่นาน นั่นหมายความว่าชายหนุ่มโดนนริยาหลอกด่าอีกแล้ว

หลังจากจัดการมื้อเย็นเสร็จ ภาคินก็ขับรถตรงกลับไปที่บ้านเลย จนเมื่อกลับมาถึงที่บ้าน นริยาก็คว้ากระเป๋าสะพายขึ้นบ่าเตรียมที่จะลงจากรถ แต่ก็โดนเรียกเอาไว้

“ของเธอ” กล่องเครื่องประดับที่มองจากภายนอกก็พอจะเดาออกว่าน่าจะเป็นกล่องเครื่องเพชร ถูกยื่นมาให้กับเธอ

“เนื่องในโอกาสอะไรคะ”

“ไม่มี”

“…..”

“เปิดดูเถอะ มันใส่ในชีวิตประจำวันได้”

นริยาขมวดคิ้วก่อนจะเปิดกล่องดูตามที่เขาบอก เธอนิ่งไปอึดใจ เพราะสิ่งที่เขาให้เธอมันคือสร้อยเพชรน้ำงาม ที่จี้เป็นรูปหยดน้ำเหมือนชื่อของเธอ

“น้ำเท่าไหร่คะ”

“98”

“มากไปไหมคะ”

“ไม่นี่ เอาไปเถอะ ใส่ไว้ด้วยล่ะ”

“…..”

หญิงสาวยังนั่งนิ่งอยู่ มันมากเกินไปสำหรับเธอ ภาคินกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน มันมากเกินหากจะให้สร้อยเพชรกับเธอ

และดูเหมือนภาคินจะรู้ว่านริยากำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงหยิบสร้อยคอออกมาจากในกล่อง แล้วสวมมันให้กับหญิงสาวเอง

“ห้ามถอด”

“ไม่ถอดได้ไง น้ำต้องไปมหาวิทยาลัย”

“ไม่ได้ห้ามใส่เครื่องประดับเสียหน่อย”

“…..”

“จบนะ”

“ค่ะ”

นริยาถอนหายใจกับความเอาแต่ใจตัวเองของภาคินเบาๆ ก่อนที่จะเก็บกล่องใส่กระเป๋าแล้วลงจากรถไป