ตอนที่ 4 ไปด้วยกัน

หลังจากกินหมูกระทะเสร็จ ภาคินก็กลับมาส่งนริยาที่คอนโด ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะขึ้นไปเอาเสื้อสูทกลับด้วยเลย แต่ในเมื่อมันมีข้ออ้างในการที่เขาจะมาหาเธอหลังจากนี้ แล้วทำไมเขาต้องทิ้งโอกาสนั้นไป

“ฉันไปนะ”

“อือ วันจันทร์เจอกัน”

สองสาวโบกมือให้กัน ก่อนที่ภาคินจะเคลื่อนตัวรถออกไป นริยามองตามจนลับตาก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในอาคารเพื่อกลับขึ้นห้องพักของเธอ

“รู้นะว่าพี่ทำอะไรไว้อะ”

“ทำอะไร?”

“ก็หลายเดือนก่อนไง จองเพื่อนรินไว้เหรอ”

“อือ”

“แล้วไงต่อ?”

“อยากได้ไหมล่ะ พี่สะใภ้คนนี้น่ะ”

“ของจริงใช่ไหม ไม่ใช่เล่นๆเหมือนคนอื่นนะ”

“รู้อยู่แล้วนี่ จะถามทำไม”

ภาคินรู้ดีว่าน้องสาวรู้ เพราะเรื่องที่เขาใช้โทรศัพท์ทั้งหมด 3 เครื่อง มันเป็นสิ่งที่ครอบครัวรับรู้มาตลอดไม่เว้นแม้แต่บิดามารดาของเขาก็ตาม เพียงแค่พวกเขาไม่เข้ามาก้าวก่ายในเรื่องส่วนตัว ขอแค่ตัวเขาไม่พลาดทำใครท้องนอกจากตัวจริงของเขาก็พอ

นารินถอนหายใจก่อนจะหยิบคีย์การ์ดเข้าคอนโดกับกุญแจสำรองของห้องนริยาออกจากกระเป๋าส่งให้พี่ชาย

“รหัสคือวันเรียนจบมัธยมปลายของพวกเรา ส่วนกุญแจปั๊มแล้วเอามาคืนด้วย คีย์การ์ดให้ยืมเอาไปใช้เท่านั้น แล้วห้ามทำอะไรน้ำเด็ดขาด”

“เออ รู้แล้วน่า เห็นพี่เป็นคนยังไงเนี่ย”

“พี่ไม่ใช่คน พี่เป็นเสือ จ้องจะงาบลูกแมวน้อย”

“บ่นมาก อยากได้ไหม พี่สะใภ้อะ”

“หึ ถ้ายัยน้ำเสียใจรินเอาพี่ตายแน่”

“ไม่มีทาง”

สองพี่น้องเถียงกันจนกลับมาถึงที่บ้าน ก่อนจะแยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง นารินวางของลงบนโซฟาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดส่งข้อความบอกนริยาว่าเธอกลับมาถึงบ้านแล้ว และเมื่อนริยาตอบกลับมาเธอถึงได้เดินหายเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาขึ้นเตียงนอน

เช้าวันต่อมา

หลังจากที่นริยาอ่านหนังสือจนค่อนรุ่ง เธอจึงเพิ่งหลับไปได้ไม่นาน แต่สัญชาตญาณของคนที่อยู่คนเดียวมาตลอดมันบ่งบอกเธอว่าตอนนี้มีคนอยู่ในห้อง

ร่างบอบบางลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการงัวเงีย เธอเปิดประตูห้องนอนโดยไม่ได้ระวังตัวเพราะคิดว่าเป็นนารินที่มาหาเธอแต่เช้า เพราะมีเพียงนารินเท่านั้นที่มีคีย์การ์ดเข้าคอนโดและมีรหัสห้องของเธอ

“!!!!” เสียงหวานใสหวีดร้องด้วยความตกใจเมื่อคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาในห้องเธอไม่ใช่นาริน แต่เป็นภาคิน

“ร้องทำไม”

“พี่เข้ามาได้ยังไง”

“รินให้รหัสกับคีย์การ์ดมา”

“…..” นริยาหน้าเหวอไปหลังจากได้ยินคำตอบของภาคิน

“จะยืนอยู่ในชุดนี้จริงเหรอ” ภาคินถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงล้อเลียนพลางปรายตามองชุดนอนกระโปรงผ้าซาตินสีชมพูอ่อนที่บางเบาจนเห็นทรวดทรงผู้ใส่

“ให้ตาย!!!”

หลังจากนริยาสบถออกมาอย่างลืมตัวแล้วรีบหันหลังกลับเข้าห้องนอนไป ก็ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจดังตามหลังมา

หลังจากที่นริยาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หญิงสาวก็เดินออกจากห้องตรงไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะกลับออกมาอีกครั้งในชุดเสื้อยืดตัวหลวมโคร่งกับกางเกงขาสั้น

“มาทำไมคะ”

“มาหาเฉยๆ” ภาคินมองใบหน้าหวานเพื่อดูปฏิกิริยาของหญิงสาว เมื่อเห็นว่าเธอมีอาการมึนงงก็ยิ้มด้วยความเอ็นดู

“พี่กินยาผิดเหรอ”

“หืม เถียงเก่งดีจัง ไม่เห็นเหมือนเมื่อหลายเดือนที่แล้ว”

“น้ำก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว น้ำไม่ใช่คนเรียบร้อย”

“อือ อันนี้เชื่อ”

“แล้วตกลงพี่คินมาทำไม”

“ก็บอกแล้ว มาหาเฉยๆ”

“…..”

คิ้วเรียวได้รูปสวยขมวดจนหัวคิ้วแทบจะชนกัน ดวงตากลมโตมองไปที่เสื้อผ้าของเขาแล้วก็ต้องเชื่อในสิ่งที่เขาบอก เพราะเขามาด้วยเสื้อยืดกับกางเกงผ้าขายาวเหมือนตอนที่เขาอยู่ที่บ้าน

“ตื่นแล้วมาเลย?”

“อือ”

“เพื่อ?”

“ก็อยากมา”

“บ้าไปแล้ว”

“อือ ก็คงงั้น ไปนอนก่อนนะ”

“หะ…..”

หลังจากพูดจบ ภาคินก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปเปิดประตูห้องนอน นริยามองตามด้วยความไม่เข้าใจ แต่เมื่อเธอเดินตามเขาเข้าไปในห้องนอนก็ต้องเหวอออกมาอีกครั้ง เมื่อร่างสูงใหญ่ของภาคินทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของเธอหน้าตาเฉย

“ทำงานจนเกือบเช้า พอสะดุ้งตื่นก็ขับรถออกมาเลย ขอนอนต่อหน่อย”

“กลับไปนอนบ้านพี่สิ”

“ถ้าจะนอนที่บ้านจะถ่อมาถึงนี่ทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยความนุ่มนวล

“…..งั้นก็ไปนอนกับพวกคู่ขาพี่” หญิงสาวพูดด้วยอาการลังเล เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เธอไม่ได้อยากเข้าไปยุ่ง

“…..รู้เรื่องนี้เหรอ” ภาคินชะงักไปอึดใจก่อนถามออกมา

“อือ รินบอก”

“บอกเรื่องอะไรบ้าง”

“ก็…..เบอร์โทรศัพท์”

“งั้นก็ต้องรู้สิว่าพี่ไม่ได้ให้เบอร์นั้นกับน้ำ”

“อือ”

“แล้วทำไมไล่พี่”

“…..”

“นอนดีกว่า”

“!!!!”

หญิงสาวที่ยืนอึ้งไปกับคำถามของเขาจึงไม่ทันได้ระวังตัว เมื่ออยู่ๆ ภาคินก็ลุกพรวดขึ้นจากเตียงนอนมารวบตัวเธอเข้าไปในอ้อมแขนแข็งแรงก่อนจะรั้งให้ร่างบอบบางล้มลงไปบนเตียงนอนด้วยกัน

“นอนเถอะ”

“เกี่ยวอะไรกับน้ำ พี่ก็นอนไปสิ ปล่อยเลย”

“นอนเป็นเพื่อนหน่อยน่า…..”

“…..”

นริยาพยายามดิ้นให้อ้อมแขนแข็งแรงยอมปล่อยเธอ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล ในเมื่อเจ้าของร่างสูงใหญ่กอดรัดเธอเอาไว้แน่น เรียวขาสวยถูกก่ายทับเอาไว้ไม่ให้เธอพยายามลุกหนี

เพียงไม่กี่นาทีเสียงหายใจดังสม่ำเสมอก็ดังอยู่ข้างใบหูเล็กจนเธอต้องหันไปมอง เจ้าของร่างกายสูงใหญ่หลับสนิททั้งที่ยังกอดรัดเธอเอาไว้แน่น หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ เธอคิดอะไรไปเรื่อยๆ และไม่นานเธอก็เผลอหลับไป

หลังจากที่ดวงตากลมโตหลับพริ้มไปไม่นาน ดวงตาคมก็ลืมขึ้นมา ผ้าห่มที่กองอยู่ปลายเท้าถูกตวัดขึ้นมาห่มคลุมทั้งสองร่าง แขนแข็งแรงข้างหนึ่งขยับไปรองใต้ศีรษะทุยสวยที่ขยับนอนตะแคงหันหลังตอนที่เขาคลายอ้อมกอดออก รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่แขนแข็งแรงอีกข้างที่ว่างอยู่จะโอบกอดร่างบอบบางเอาไว้หลวมๆ แล้วดวงตาคมดุก็หลับลงอีกครั้ง

2 ชั่วโมงต่อมา

“ฮัลโหล”

“ไอ้พี่คิน มัวทำอะไรอยู่ รู้ไหมว่าคุณนพตามหาให้วุ่นเลย โทรไปก็ไม่รับ”

เสียงโวยวายดังขึ้นหลังจากที่ภาคินกดรับโทรศัพท์ของนริยาเมื่อเห็นเป็นเบอร์ของน้องสาวตนเอง

ชายหนุ่มวางโทรศัพท์เอาไว้บนโซฟา จึงไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้า แต่สัญชาตญาณก็ปลุกให้เขาสะดุ้งตื่นเมื่อมีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของหญิงสาวที่เพิ่งดังอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

“มีอะไร”

“งานมีเป็นหา สินค้าดีเลย์เข้ามาไม่ทันส่งมอบออเดอร์ เข้าบริษัทเดี๋ยวนี้เลย”

“เออๆ ปลุกน้ำก่อน”

“ปลุก?”

“ไม่ต้องคิดเยอะ ยังไม่ได้ทำ”

“ไอ้พี่บ้า ถ้าทำอะไรเพื่อนริน รินจะฟ้องแม่”

“พูดมาก จะฟ้องก็ฟ้องไปเลย แค่นี้แหละ”

หลังจากกดวางสาย โทรศัพท์เครื่องสวยก็ถูกวางไว้ที่เดิม ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหยิบเอาผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่อย่างเป็นระเบียบซึ่งแค่มองก็รู้ว่าเป็นผืนที่หญิงสาวที่กำลังหลับสนิทใช้ เปิดประตูห้องนอนแล้วเดินหายเข้าห้องน้ำไป

สักพักใหญ่ ภาคินก็ออกมาจากห้องน้ำ เขาใส่ชุดเดิมออกมาก่อนที่จะมาปลุกให้นริยาตื่นเพื่อให้ไปด้วยกัน

หญิงสาวตื่นอาบน้ำเปลี่ยนด้วยสีหน้ามึนงง เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะพาเธอไปด้วยทำไม แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องอยู่เหงาๆคนเดียว

“ใส่ชุดนี้”

“…..”

ดวงตากลมโตเหลือบมองบนอย่างเซ็งๆ เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมมิดชิด ชุดเดรสสีขาวตัวสวยในมือของเขาที่เขาเลือกก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ

“ทำไม ไม่ชอบ?”

“ออกไปก่อนค่ะ”

ภาคินเดินออกไปจากห้องนอนของหญิงสาวโดยไม่ลืมปิดประตู เขาจัดการส่งข้อความหาผู้ช่วยส่วนตัวของเขาว่ากำลังจะเข้าบริษัท

รอเพียงไม่นานนริยาก็ออกมาด้วยชุดเดรสแขนตุ๊กตา กระโปรงยาวคลุมเข่าสีขาวงาช้าง ช่วงคอกว้างเผยให้เห็นไหปลาร้าได้รูปสวย

“คอโล่ง”

“น้ำไม่ได้เอาเครื่องประดับมาจากบ้าน”

“อือ ไปเถอะ”