บทที่1.วิวาห์พาฝัน 2/4

‘ผมกำลังจะแต่งงาน’ เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางแสกหน้า มันเจ็บจี๊ดพร้อมกับใจหายแว๊บ!!

‘ค่ะ’ เธอพยักหน้ารับรู้ ก้มหน้าลง เพื่อรวบรวมสติที่แตกกระจัดกระจายไปกลับคืนมา

‘ผมไม่ได้รักภารตีหรอกนะ แต่ผมมีความจำเป็นต้องแต่ง ผมรักบุษ...แต่...’ นักรบพูดต่อ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง พร้อมกับคำถามที่ถามวนอยู่ในใจ เขาจะบอกเธอเพื่ออะไร? ในเมื่อเขากำลังจะตีจากไปแต่งงาน!! ‘หากบุษรักผม...เราจะรักกันเหมือนเดิม แต่บุษจะต้องเก็บตัวไม่แสดงตัวให้คนอื่นรู้’

หญิงสาวขมวดคิ้ว!! นักรบพูดเช่นนี้ เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ เธอคิดตามไม่ทัน หรืออาจจะเป็นเพราะเธอโง่!!

‘บุษไม่เข้าใจค่ะ คุณรบต้องการบอกอะไรบุษคะ?’

‘บุษรักผมมั้ยล่ะ?” นักรบถามยิ้มๆ แต่บุษบันคิดว่านั่นคือความต้องการของเขาที่พยายามสื่อให้เธอรู้

เปลือกตากะพริบถี่ๆ หญิงสาวถอนใจแรงๆ เธอรู้ความนัยที่ซ่อนอยู่ในคำพูดนั้นแล้ว...และบุษบันรับไม่ได้!!

‘ลาก่อนค่ะคุณรบ ขอให้คุณมีความสุขกับคนที่คุณเลือกนะคะ’

หญิงสาวกล่าวพร้อมน้ำตา สิ่งที่เขาต้องการ คือต้องการให้เธอเป็นตัวสำรอง โดยที่เขามีตัวจริงอยู่ข้างๆ ช่างเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัว จนสุดที่บุษบันจะทน

‘เธอเลือกเองนะบุษ ผู้ชายเพอร์เฟคอย่างผม ชั่วชีวิตเธอ ก็ไม่มีวันหาได้’

น้ำเสียงห้าวๆ ที่บุษบันไม่เคยได้ยิน วันนี้นักรบใช้เสียงแบบนั้นกับเธอ

นั่นเป็นความหลงตัวเองอย่างที่สุดของนักรบ และบุษบันเพิ่งแน่ใจ เธอดูผู้ชายคนนั้นผิดมาตั้งแรก เขาไม่ใช่ผู้ชายแสนดีเหมือนที่เธอคิด นักรบเป็นแค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง เธอจากมา และเริ่มต้นใหม่แบบช้ำๆ

หญิงสาวถอนใจ เธอหอบเศษดอกไม้ไปทิ้งในถังขยะ ดวงตาแสนเศร้ามองดอกไม้เหล่านั้นด้วยความเสียดาย...ดอกไม้ในถังขยะเป็นดอกไม้ช้ำๆ ที่รูปทรงไม่สมบูรณ์ มันถูกคัดทิ้ง...เพราะสภาพที่ไม่พร้อมใช้งาน และคงไม่ต่างจากตัวเธอ เป็นของเหลือใช้ที่ไม่มีใครเห็นคุณค่า เธอตัดใจเทดอกไม้เหล่านั้นทิ้ง ยังมีงานอีกมากรออยู่ บุษบันไม่มีเวลามายืนหายใจทิ้งเปล่าๆ

รีสอร์ตรินลดา เป็นรีสอร์ตที่แพรวนราเพื่อนสนิทของเธอฝากฝังให้มาทำงาน แพรวนรารู้... เวลานี้เพื่อนของเธอต้องการเวลาเยียวยาหัวใจ เมื่อกำลังบอบช้ำจนสุดที่จะปั้นหน้าชื่นหลอกตาคนใกล้ตัวได้

อีกอย่าง...ชายคาของบ้านไชยยะนัน ยิ่งทำให้บุษบันช้ำหนัก

หญิงสาวจึงหาที่สงบๆ ให้เพื่อนใช้เป็นที่พักใจ แต่ใครจะรู้ล่ะ คนเหล่านั้นก็ยังตามมาหลอกหลอนบุษบันอยู่ดี

สาวสุดชอกช้ำนึกอยากจะโทร. หาเพื่อนรักจับจิต แต่คงต้องรอให้งานด่วนครั้งนี้ผ่านไปเสียก่อน อย่างแรกที่เธอควรทำ คือพยายามอยู่ให้ไกลรัศมีของงานวิวาห์แสนหวานนี่ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะเธอไม่อยากเห็นความหลอกลวงที่เกิดซึ่งหน้าจากผู้ชายคนนั้นอีก!!

“บุษๆ อยู่นี่เอง คุณรินมีเรื่องอยากไหว้วานพอดี”

“คะ” หญิงสาวขานรับลดถังขยะในมือลง เมื่อคนที่ร้องเรียกคือรินลดา เจ้าของรีสอร์ตและเป็นนายจ้างของเธอ ผู้หญิงเก่งที่เธอนับถือ อายุเลยเลข4ไปหลายปี แต่ก็ยังคงสง่างามจนสาวใสแอบทึ่ง

“พอดีเด็กเสิร์ฟขาดคนหนึ่ง คุณรินเลยอยากให้บุษไปช่วย...”

หญิงสาวไม่เคยเกี่ยงงาน เธอมาทำงานในรีสอร์ตในฐานะเลขานุการกึ่งผู้ช่วยของรินลดา แต่งานอื่นๆ เธอก็ทำได้ ไม่เคยปฏิเสธแถมอาสาด้วยความเต็มใจ 2เดือนในรีสอร์ตแห่งนี้ ทำให้เธอผ่อนคลายและดีขึ้น จากความเมตตาของคนรอบข้าง

“ได้ค่ะ ที่ร้านอาหารใช่ไหมคะ บุษจะได้รีบไปเลย” ถังขยะถูกวางลงข้างตัว เธอเช็ดมือกับชายเสื้อ เงยหน้าขึ้นยิ้มเผล่

“เปล่าจ้ะ ที่งานข้างล่าง...แค่ช่วงสั้นๆ ก่อนที่ตัวจริงจะมาถึง...เริ่มมีแขกทยอยมาแล้ว แต่คนที่จะบริการมีไม่พอ คุณรินเลยอยากให้บุษลงไปช่วยแก้ขัดไว้ก่อน”

ใจหายวูบ!! คือสิ่งแรกที่บุษบันรู้สึก หญิงสาวยิ้มกร่อย ไม่กล้าปฏิเสธ