ตอน 5

“อุ๊ย !!” เสียงหวานอุทานพร้อมกับร่างสะโอดสะองเสียการทรงตัวเอนไปด้านหลัง

ด้วยความว่องไวตามสัญชาติญาณแฝงความเป็นผู้นำที่มักคิดนอกกรอบ และเฉียบเสมอ ทำให้เขากลายเป็นคนว่องไวเสมอ ลำแขนแกร่งตวัดไปยึดเอวคอดดึงร่างนั้นไว้ไม่ให้เสียหลัก

จังหวะนั้นเขาจึงได้เห็นดวงหน้าคนที่เขาเพิ่งกระแทกกับเธอ ทั้งสองสบตากันเอวคอดอยู่ในลำแขนแกร่ง ร่างสมส่วนตามอาชีพเอนไปด้านหลังด้วยท่วงท่าเสียหลัก มือบางแต่งแต้มเล็บแวววาวยึดลำแขนชายหนุ่ม รูปร่างสูงใหญ่ไว้มั่น

“เลวิน !” เสียงหล่อนที่เอ่ยเรียกเชื่อชายหนุ่มเริงร่า เบิกตาโตเมื่อเห็นว่าเจ้าของลำแขนแกร่งที่ยึดเอวหล่อนไว้คือใคร เขาคือผู้ชายที่หล่อนเฝ้าฝัน เพ้อหา และคลั่งแบบสุดๆ เมื่อพี่ชายโทร.ไปบอกว่าคืนนี้มาร์ค เลวิน ไม่พลาดที่จะมางานนี้ ด้วยได้รับการ์ดเชิญวีไอพี อีกทั้งเขาตอบรับการร่วมงานเป็นมั่นเป็นเหมาะ

ดังนั้นหล่อนจึงรับทำงานที่ฝรั่งเศส แล้วกระตือรือร้นในการเดินทางกลับมาร่วมงาน แสดงอัญมณีระดับโลก จัดโดยแคลร์ ไดมอนด์ พี่ชายของหล่อนเองซึ่งได้รับเกียรติสูงสุดจากนายกรัฐมนตรีเป็นประทานเปิดงาน หากว่านางแบบอินเตอร์ชื่อก้องระดับโลกอย่างแครี่ ไดมอนด์ หาได้สนใจประทานเปิดงานไม่ จุดหมายที่หล่อนดีดดิ้นกลับมาร่วมงานก็เพราะมาร์คคนเดียวเท่านั้น

“แครี่” มาร์คขานชื่อคนในอ้อมแขนกลับ ผู้หญิงที่เขารู้จักมาสักระยะ แต่ไม่ได้สนใจไปกว่าคนรู้จัก แม้หล่อนจะพยายามโปรยเสน่ห์ เสนอตัวต่อเขาทุกเวลาก็ตาม แล้วเขาจึงรีบพยุงให้หล่อนทรงตัว “ผมขอโทษ” เขากล่าวคำขอโทษเพราะเป็นฝ่ายชนหล่อนตามมารยาทความเป็นสุภาพบุรุษ

“ออกมาตามแครี่หรือไงมาร์ค” แครี่อายุน้อยกว่ามาร์คหลายปีขณะหล่อน 23 มาร์คเป็นชายหนุ่มสมบูรณ์แบบหนุ่มใหญ่เต็มตัววัย 34 มากเสน่ห์เปี่ยมล้นไปด้วยขุมพลังมหาศาล ที่สาวทั่วโลกเฝ้าปรารถนาไม่เว้นหล่อนด้วย ตอนนี้แครี่เนื้อเต้นจนส่อออกมาทางสายตา รีบสอดเรียวแขนกับลำแขนแกร่งของเขาอย่างว่องไวไม่รอโอกาส เพราะนี่คือโอกาสที่ดีของหล่อน “เข้าไปในงานกันดีกว่าเลวิน” หล่อนเบียดกายเข้าหาอกแกร่ง ออกแรงดึงเขาเพื่อก้าวเข้าไปในงานพร้อมกัน ดูเถอะถ้าทุกคนเห็นหล่อนควงมาร์ค คงตาโตอิจฉากันทั้งงาน แล้วหล่อนก็จะโดดเด่นที่สุดเลยล่ะ

มาร์คยอมก้าวไปพร้อมกับแครี่โดยไม่มีปัญหา ถ้าไม่เห็นแมวน้อยที่เขาตามหาซะก่อน แครี่คงสมหวัง

“แครี่เข้าไปในงานก่อนนะ” มาร์คแกะมือที่เกาะลำแขนแกร่งแน่น เขาทำทุกอย่างแบบสุภาพบุรุษ อันพึงมีแกสุภาพสตรี ด้วยแครี่เองก็มีชื่อเสียงทั่วฟ้าพอสมควร

“อ้าว ทำไมละคะก็ในเมื่อมาร์คออกมาตามแครี่นี่นา เราก็ต้องเดินเข้าไปในงานด้วยกัน” แครี่รู้สึกผิดหวังนิดๆ เปลี่ยนสีหน้าแช่มชื่นเมื่อกี้เป็นหม่นลงเล็กน้อย แต่นางแบบอินเตอร์มากประสบการณ์อย่างหล่อน ไม่มีทางจะยอมให้มาร์คห่างกาย หล่อนชอบเห็นสายตาใครต่อใครแสดงความชื่นชม อิจฉาริษยาหล่อนแล้วมาร์คจะทำให้หล่อนได้รับสิ่งนั้น แม่ว่าหล่อนเองก็สามารถทำให้สายตาทุกคู่หันมองก็ตาม ทว่าการได้เดินกับมาร์คมีมากกว่าสายตาหันมอง เพราะหล่อนจะกลายเป็นข่าวใหญ่โต ได้เป็นคนพิเศษของเขา

หล่อนยอมรับอย่างเต็มภาคภูมิแบบลับๆ ในใจคนเดียว มีอาการคลั่งมาร์คจนสั่นระริกแล้วหล่อนก็สาบานกับพระเจ้าแล้วว่า ไม่มีวันปล่อยมาร์คให้หลุดมือแน่นอน

แครี่ยอมปล่อยลำแขนแกร่ง ทั้งที่เสียดายถึงแม้ไม่ปล่อยคงต้องปล่อย เพราะผู้ชายเขางัดออกขนาดนี้ ดังนั้นหล่อนจึงย่างก้าวเข้าไปในงานสง่าผ่าเผย พร้อมกับโปรยยิ้มอย่างนางแบบอินเตอร์ มากเสน่ห์ไม่ต่างกับลีลาเดินแบบบนแคทวอร์ก

มาร์คสลัดนางแบบสาวตัวเกาะแกะได้จึงชะเง้อชะแง้หาแมวน้อยขนงาม ที่ผ่านสายตาถึงสองครั้งสองครา ครั้งนี้เขาจะต้องประกบแมวน้อยตัวนั้นให้ได้ อย่างน้อยขอให้รู้จักชื่อเพื่อขยับไปสู่เรื่องอื่น ว่าแต่มาร์ค เลวิน เคยวิ่งตามใครอย่างนี้ซะทีไหน ทำไงได้ในเมื่ออยากล่าแมว ดังนั้นเสือเช่นเขาย่อมต้องทำ เมื่อเจอเหยื่ออันถูกตาแล้วท่าทางเนื้อแมวขนงามน่าจะโอชะจากที่คาดไว้ด้วยสายตา

ในที่สุดสายตาคมกริบที่จ้องตะครุบเหยื่อก็ปะทะกับแมวขนงามจนได้ เขายกมือกระชับสาบเสือสูทสุดหรู จัดท่าทางให้สง่าตามแบบฉบับที่ไม่ต้องจัดอะไรมาก หนุ่มคางบุ๋มกระแอมเบาๆ กับตัวเองแล้วก้าวไปหยุดอยู่ด้านหลังร่างแน่งน้อยในชุดเดรสสีมิดไนต์บลูสุดหรู ล่อแสงไฟระยิบระยับ เปล่งประกายเวลาที่อยู่บนรูปร่างสมส่วนของเธอ เพียงแค่เห็นด้านหลังเขาก็สั่นจนไม่อาจควบคุมตัวเองให้หยุดอยู่แค่แผนหลังนวลเนียนได้

“สนใจโกลเด้นจูบิลี่ เหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามแมวน้อยจากด้านหลัง ปลายคางเขาเกือบวางที่ไหล่นวลเนียน อย่างถือสิทธิ์ แม้ไร้ซึ่งสิทธิ์หากเขาสามารถทำให้ตัวเองมีสิทธิ์ได้ ไม่ยากเย็นนัก

“อุ้ย !!” ร่างบางที่ถูกถาม พร้อมกับสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดไหล่เนียน ด้วยชุดที่เธอสวมใส่เกาะอก เปิดเปรยไหล่เนียนละมุน ไม่เพียงแต่อวดไหล่ หากงานนี้เธอจงใจอวดหน้าอกคู่งามที่แม่บรรจงให้มา ด้วยชุดเดรสยาวกรอมเท้าเกาะอกเปิดช่องระหว่างหน้าอกคู่งามโดดเด่น

หญิงสาวขยับกายพร้อมกับหมุนร่างกลับไปหาเจ้าของเสียงเมื่อกี้ ในนาทีนั้นเองดวงตากลมแบ้วของเธอจึงได้ปะทะกับภาพความสมบูรณ์แบบสุดบรรยาย นายแบบ ดารา หรือว่าอะไรที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ณ นาทีนี้กันแน่

ชายหนุ่มตัวสูง บึกบึน ล่ำสัน เขาตัวสูงกว่าเธอเกือบยี่สิบเซนติเมตรด้วยซ้ำ เมื่อคาดจากสายตาเส้นผมสีอ่อน ถูกตัดจัดทรงเรียบร้อย ดวงตาสีทองที่อยู่ใต้คิ้วดกหนา เปี่ยมล้นด้วยแรงดึงดูดมหาศาล ที่ตรึงเธอได้ง่ายดาย ตอนนี้หญิงสาวพบว่า ร่างกายตัวเองแข็งเป็นหุ่นสลักหิน ดวงตาเขาช่างเย้าความรู้สึกในส่วนลึก ที่เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเองคิดอย่างไรกับเขา แต่ที่แน่ๆ กายปั่นป่วนยิ่งกว่าเกิดอาการป่วย จมูกโด่งตามสัญชาติชายฝรั่ง ดึงดูดให้เธอมองต่ำลงมาถึงริมฝีปากบางได้รูปเหมาะเจาะของเขา แล้วปลายคางโดดเด่น มีร่องบุ๋มสะกดสายตาเธอมากกว่าจุดอื่น

สูทที่เขาสวมใส่ถ้าให้เดาคงแพงกว่ารายได้เธอทั้งปี แม้แต่เนกไทด้วยกระมัง มือที่ยกค้างยังคงค้างราวต้องมนตรา สิ่งที่ขยับคือดวงตาที่กรอกกลิ้ง ใครช่างสร้างเขามาบนโลกใบนี้กัน หญิงสาวคิดอย่างป่วนอุรา

“อ๋อ...ค่ะ...ค่ะ” กว่าหญิงสาวจะรวบรวมสติตอบชายเจ้าของคำถามได้ ก็หลายวินาทีในการตะลึงไปกับภาพฝันที่ห่างแค่ไม่กี่นิ้วเท่านั้น ทีแรกตอบเขาด้วยภาษาไทยด้วยซ้ำ แต่เมื่อสติกลับมา จึงตอบกลับอีกครั้งด้วยภาษาสากล

“ถ้าสนใจชิ้นนี้ผมพอชี้แนะได้” แต่เขาไม่ได้บอกว่าเพชรเลอค่าเม็ดนี้คือของเขาเอง ถ้าหญิงสาวไม่ได้มือใหม่มากนัก คงรู้บ้างว่าชิ้นนี้เจ้าของคือมาร์ค เลวิน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่คนถิ่นนี้ ทั้งรูปร่าง สีผิว ภาษาที่เธอเอ่ยตอบเขาเมื่อกี้ด้วย ‘เอเชีย’ คำตอบที่มาร์คบอกตัวเองเธอต้องเป็นสาวเอเชียอย่างแน่นอน ไม่อยากให้มอร์เฟียต เจอกับผู้หญิงคนนี้ เพราะเลขาของเขาคงวิ่งหนี อย่างไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว เพราะมอร์เฟียตกลัวสาวเอเชีย โดยเฉพาะสาวไทย แต่สำหรับเขาได้ทุกชาติถ้า ‘ถูกใจ’ ซะอย่าง

“กะ...ก็ดีค่ะถ้าคุณจะพอมีน้ำใจ” ความจริงไม่ควรมีใครมาสนใจเธอในตอนนี้ ด้วยการผ่านเข้างานช่องทางในแบบไม่ใช่ธรรมดาสามัญทั่วไป

“คุณได้รับเชิญมาแบบไหน” เสียงทุ้มมากเสน่ห์เอ่ยถาม