เสี่ยกล้า Ep.4. ทรมานเล่น

ล้างแค้น [ เสี่ยกล้า ] Nc

Ep.4

“เพลง”

“มานี่” จู่ๆเขาก็ใช้มือหนาของเขาจับที่ต้นแขนของเราพร้อมกับกระชากขึ้นด้วยความแรงเขาไม่คิดว่าเราจะเจ็บบ้างหรอเราไม่รู้ในสิ่งที่เขาพูดเขาบอกว่าพ่อกับแม่ของเราทำร้ายพ่อกับแม่ของเขาและเราไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อนเลยด้วยซ้ำยายบอกกับเราว่ายายเก็บเรามาเลี้ยง เราจำความได้ก็อยู่กับยายมาโดยตลอดโดยที่ไม่มีพ่อกับแม่

“ฮื่อๆหนูเจ็บ” เราพยายามใช้มืออีกข้าง จับมือของเขาออกจากแขนแล้วเพราะว่ามันเจ็บเขาไม่เพียงแต่จับแล้วกระชากเขายังคงบีบต้นแขนของเรา

“แค่นี้มันไม่ตายหรอกมันเทียบไม่ได้สำหรับสิ่งที่พ่อแม่มึงทำมึงรู้ไหมว่ากูทรมานขนาดไหนรู้หรือเปล่าว่าเหมือนตายทั้งเป็น” เขาเหมือนซาตานร้ายที่กำลังอยู่ในร่างของคนพร้อมที่จะฆ่าฉันได้ในเวลานี้เลยด้วยซ้ำเขาพูดตะคอกใส่หน้าฉันก่อนที่จะกระชากฉันเข้ามาในห้องน้ำพร้อมเหวี่ยงฉันลงที่พื้นในห้องน้ำ

ปึก! ด้วยความที่พื้นห้องน้ำมันลื่น ฉันเลยตั้งหลักไม่ได้ล้มลงไม่พอหัวของฉันต้องไปกระแทกกับขอบอ่างรู้สึกได้เลยว่ามันเจ็บแล้วก็แสบชาๆ ฉันเลยเอามือไปจับตรงที่ฉันโดน มันมีเลือดไหลออกมา ! นี่หัวฉันแตกหรอ?.

“ฮื่อๆ” ฉันพูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งมองเลือดตัวเองพร้อมกับร้องไห้ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีผู้ชายที่โหดร้ายแบบนี้อยู่บนโลกเขาทำกับฉันเหมือนกับฉันไม่ใช่เพศแม่ของเขาอย่างนั้น

“อย่ามาทำเป็นสำออยแค่หัวแตกไม่ได้ถูกยิงสักหน่อย ไม่ตายหรอกแต่อยู่ที่นี่อาจจะตายก็ได้” ฉันได้เพียงแต่เงยมองหน้าเขา ทำไมเขาถึงโหดร้ายเช่นนี้เขากำลังเข้าใจผิดหรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริงกันแน่

“ฮึ้บมันคือเรื่องจริงใช่ไหมกับสิ่งที่คุณพูด ถ้ามันคือเรื่องจริงฉันยอมที่จะชดใช้ให้กับพ่อแม่ของฉันแต่ถ้าทุกอย่างเป็นเรื่องที่เข้าใจผิด ฉันขอให้คุณไม่มีความสุข ขอให้มีแต่คนทำร้ายชีวิตคุณคุณจะอยู่ชาตินี้หรือชาติหน้า” เรามองหน้าเขาพร้อมกับพูดกับเขาถามว่ากลัวหรือเปล่าในใจโคตรกลัวแต่เราอยากพูดอยากรู้ว่ามันคือเรื่องจริงหรือว่าเขาเข้าใจผิด

“ฮาๆเธอได้ชดใช้แน่นอน เพลงพิณ ” ซ่า! เขาเปิดน้ำฝักบัวพร้อมกับราดหัวฉันทั้งๆที่หัวฉันเเตกอยู่มันแสบยิ่งกว่าเดิม

“เเคร๊กๆ ฮึ้บ” ฉันไม่มีแรงที่จะสู้เขาหรือว่าลุกหนีไม่ได้หรอก ฉันต้องนั่งแบบนั้นให้เขาเอาน้ำราดฉันจนเปียกทั้งหัวแล้วก็ตัวจนเขาพอใจก่อนที่จะทิ้งฝักบัวลง

ปึ้ง!!

“ฮื่อๆพอใจหรือยังทำร้ายหนูพอหรือยัง” เขาไม่ฟังในสิ่งที่เราพูดเขาเปิดประตูห้องน้ำเขาไปก่อนที่จะปิดให้เราอยู่ในนี้ สองมือของเราโอบกอดหัวเข่าตัวเองพร้อมกับนั่งร้องไห้ตอนนี้แผลที่หัวไม่เจ็บเท่ากับแผลที่ใจ

»» เวลาผ่านไป

เราไม่รู้ว่าเขาจะให้เราออกมาจากในห้องน้ำหรือว่าเขาเอาไว้ในนี้เราได้แต่นั่งร้องไห้คิดถึงยายอยากกลับบ้านมันทั้งหนาวแล้วปวดหัว! มันระบบทั่วร่างกาย

แคร๊ก! เมื่อประตูเปิดเข้ามาด้วยความแรงเราสะดุ้งพร้อมกับรีบมองไม่ใช่เขาผู้ชายคนนั้นแต่เป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ใส่ชุดสีขาวเหมือนชุดแม่บ้านในทีวี

“ป้ามาช่วยหนูหรอคะ” เราไม่รู้หรอกว่าเขาคือใครเรารีบลุกขึ้นก่อนที่จะมาจับมือของเขาพร้อมกับถามเขาอาจจะมาช่วยเราก็ได้

“ฉันไม่ได้มาช่วยเธอฉันเอาเสื้อผ้ามาให้เธอเปลี่ยนพร้อมกับมาทำแผลให้เอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนให้เรียบร้อยแล้วออกมาฉันจะรอทำแผลอยู่ด้านนอก” ป้าคนนี้เขาดูสงสารเราเลยเหมือนกับไม่ชอบเราด้วยซ้ำ

“ฮื่อๆหนูโดนจับตัวมานะคะช่วยหนูนะหนูคิดถึงยายอยากกลับบ้านป้าช่วยหนูด้วยหนูนะคะ” เรายังคงพยายามตื๊อเพื่อให้ป้านันช่วยเราแต่ถ้าเขาไม่ได้ช่วยเราพร้อมกับเสื้อผ้ากว้างใส่หน้าเราอีกต่างหาก

พรึ่บ!

“ใส่ให้เรียบร้อยแล้วก็ออกมาทำแผลก่อนที่เสี่ยจะกลับมาเธอจะโดนไม่ใช่น้อย ” ฉันคงต้องทำตามที่เขาบอกสินะเอาเสื้อผ้ามาอาบน้ำพร้อมกับเปลี่ยนฉันไม่รู้หรอกว่านี่คือเสื้อผ้าของใครแต่มันก็พอดีกับฉันมีครบทุกอย่างเสื้อในกางเกงใน ฉันใส่เสื้อผ้าเสร็จพร้อมเปิดประตูออกมา ป้าคนนั้นเขายังคงนั่งมองเราอยู่พร้อมกับกล่องยา

“ชักช้ามานี่” คนบ้านนี้เป็นอะไรกันทำไมชอบจับต้นแขนเราแล้วก็บีบพร้อมกับกระชากด้วยความแรงทำเหมือนเราไม่ใช่คนเรามีเลือดมีเนื้อไม่ใช่ตุ๊กตายางนะ

“ฮื่อๆหนูเจ็บ”

“ฉันไม่ได้มีหน้าที่มาทำแผลให้ใครเลยด้วยซ้ำถ้าเสี่ยไม่สั่งฉันคงไม่ทำทำทำจะได้เสร็จๆ ” คนบ้านี้คงใจร้ายกันทุกคนนั่นแหละแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันเขายังไม่สงสารเราเลยเขาทำแผลด้วยความแรงจนเสร็จแล้วเขาก็ถือกล่องยาเดินออกไปนอกห้อง

“ฮึ๊บ!” เราหันมองซ้ายมองขวาประตูก็ไม่ได้ล็อคหน้าต่างก็ไม่ได้ล็อค เราจะอยู่ให้เขาทรมานแบบนี้หรอเราต้องหนีถึงเราจะอ่อนแอแต่เราก็ไม่ยอมแพ้ยายจ๋าเพลงจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ ฉันลุกขึ้นก่อนที่จะปาดน้ำตาแล้วเดินมาที่หน้าประตูพร้อมกับมือที่สั่นๆบิดลูกบิดประตูพร้อมกับเปิดออก ด้านนอกไม่มีใครเป็นบ้านที่ใหญ่พอสมควร! ฉันไม่รอช้าพร้อมกับขาที่รีบก้าวออกมาจากห้องแล้วลงไปที่บันได

“หึ! รู้หน้าที่หรือว่าจะหนี” ฉันต้องสะดุ้งเมื่อฉันรู้มาถึงด้านล่างใช่ผู้ชายใจร้ายคนนั้นนั่งอยู่ที่โซฟานั่งไขว่ห้างในมือถือแก้วเหล้าพร้อมกับผู้หญิงนั่งอยู่ด้านข้างอีก 2 คนเขามองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก

“ฮึ้บ” ฉันไม่อยากเสียเวลาคุยกับเขาหรอกฉันรีบวิ่งพร้อมกับไปที่ประตูบ้าน! ประตูบ้านไม่ได้เปิดแถมยังหลอกอีกด้วยซ้ำ

ปึ้งๆ “ฮื่อๆเปิดสิ”บิดลูกบิดประตูพร้อมกับกระแท๊กเเรงดึงเพื่อให้มันเปิดแต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะขยับเลยด้วยซ้ำ เสียงผู้หญิงทั้งสองคนหัวเราะก่อนที่เธอจะเดินมาหาฉัน

“ฮาๆ เด็กน้อย”

“ฮึ้บค่ะหนูยังเด็กอยู่ช่วยหนูไปเถอะนะ”ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใครแต่เขาไม่ได้มาเป็นมิตรกับเราแน่นอนฉันเลือกที่จะขอความช่วยเหลือเผื่อเขาจะเมตตาเราบ้าง

“เสี่ยคะน้องอยากกลับบ้าน” ผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินมาใกล้เราพร้อมกับพูดก่อนที่จะหันไปมองเสี่ยกล้าอะไรนั่น

“อย่าไปสนใจเลยก็แค่หมาตัวหนึ่งที่ออกไปไหนไม่ได้555 เสี่ยว่าหนูสองคนมาทำหน้าที่ของหนูดีกว่า ” เสี่ยกล้าพูดกับผู้หญิงสองคนนี้โดยที่ว่าฉันเป็นหมาไม่มีปัญญาออกไปจากที่นี่มันก็คงจริงนั่นแหละเพราะว่าบ้านปิดหมดแล้วฉันจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร

“ได้สิค่ะเสี่ย” ผู้หญิงทั้ง2 คนเดินกลับไปหาเสี่ยกล้าพร้อมกับนั่งข้างเขาก่อนที่จะก้มจูบลูบไล้หอมกันโดยที่ไม่อายเรายืนอยู่เลยด้วยซ้ำ

“อาส์~เต็มที่เลยสาวๆ” เสี่ยกล้าทำหน้าพึงพอใจพร้อมกับยิ้มก่อนที่จะหันมามองหน้าฉันแล้วฉันควรยืนอยู่ตรงนี้หรอทำไมฉันไม่ชอบภาพพวกนี้เลยแต่ฉันไม่สามารถออกไปจากบ้านได้!

“ฮึ๊บ”