บทที่ 12

ซูเหมยฮวาคิดว่าเขาถามเรื่องที่เกิดขึ้นนางเจ็บปวดหรือไม่ หากเป็นเมื่อก่อนนางคงจะตบตีหลันเฟยหย่าที่พูดถึงเซี่ยซีฮั่นแต่ตอนนี้นางไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นอีกแล้ว

"ไม่เจ้าค่ะ ขอบคุณชายหรงที่เป็นห่วง"

"ข้าหมายถึงที่เจ้าหยิกแขนตนเองเจ็บหรือไม่" ซูเหมยฮวาหันไปถลึงตาใส่หรงหลีหมิ่น เรื่องเช่นนี้ท่านก็กล้าเปิดโปงข้า

ลู่เสียนตกตะลึง เขาไม่คิดว่าซูเหมยจะเปลี่ยนสีหน้าได้เก่งเช่นนี้ เขาลูบอกตัวเอง แล้วนึกในใจสตรีช่างน่ากลัวเสียจริง พี่ชายทั้งสองมิได้แปลกใจนัก น้องเล็กของเขาแสดงเก่งอยู่แล้ว

แต่บุรุษตระกูลซูยังคงหันมาถลึงตาให้หรงหลีหมิ่นที่ทำให้น้องสาวของตนอับอาย ส่วนหรงหลีหมิ่นนั่นลูบจมูกของตนอย่างทำตัวไม่ถูกเพราะเขาคิดไม่ออกว่าตนกล่าวสิ่งใดผิดไป

ทั้งห้าคนออกจากโรงน้ำชาเพื่อเดินชมงานเทศกาลโคมไฟ ซูเหมยฮวาพูดคุยกับพี่ใหญ่พี่รองของนางอย่างสนุกสนานทำให้คนรอบข้างที่มองมาล้วนยิ้มแย้มตามนางไปด้วย

"น้องเล็กเจ้าจะทำโคมไฟเองหรือจะเข้าร่วมตอบปัญหา" พี่ใหญ่เอ่ยถามขึ้น

"พี่ใหญ่กับพี่รองท่านตอบปัญหาแล้วนำโคมไฟมาให้น้องดีหรือไม่เจ้าคะ" ซูเหมยฮวาช้อนตาขึ้นมองพี่ชายทั้งสองอย่างคาดหวัง เห็นสายตาของนางเช่นนี้บุรุษทั้งหลายแทบอยากจะแย่งชิงของรางวัลมาให้นางเดี๋ยวนั้นเลย

"เจ้านี่น้าาา" หวังหย่งจิ้มจมูกน้องสาวอย่างหมั่นไส้ บุรุษทั้งสี่ร่วมตอบปัญหาอย่างสนุกสนาน

หรงหลีหมิ่นส่งโคมไฟดอกบัวให้นาง เขายกมือกำหมัดปิดปากกระแอมอย่างเก้อเขิน นางรับมาอย่างไม่คิดมากเพราะของพี่ชายทั้งสองนางก็รับไว้เช่นกัน ทั้งหมดเดินไปปล่อยโคมริมแม่น้ำ หรงหลีหมิ่นอาสาถือโคมไฟแทนนางเพื่อให้นางสะดวกในการหลบหลีกผู้คนที่มาเที่ยวกันอย่างหนาแน่น

ริมแม่น้ำนอกจากจะมีบุรุษสตรีที่นัดกันมาปล่อยโคมมากมายแล้วยังมีคู่เวรคู่กรรมที่ซูเหมยฮวาไม่อยากจะพบเจออีก

เซี่ยซีฮั่นกับหลันเฟยหย่าทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอยู่ แต่นางรู้สึกว่าหลันเฟยหย่าดูจะไม่พอใจที่เซี่ยซีฮั่นมาอยู่กับนางในงานนี้ แม้นางจะยิ้มแย้มแต่แววตาของนางแสดงการต่อต้านเขาอยู่กลายๆ

ซูเหมยฮวามิได้สนใจต่อ หวังหย่งพานางเดินไปบริเวณที่มีคนน้อยที่สุด หรงหลีหมิ่นส่งโคมไฟให้นาง บุรุษทั้งสามจ้องมองว่านางจะเลือกปล่อยดวงไหนก่อน เมื่อนางเงยหน้าสบสายตาของทุกคนนางถึงกับคิ้วกระตุก นางจะปล่อยยังไงสามดวงพร้อมกัน

นางให้ทั้งห้าคนล้อมเป็นวงกลมแล้วจุดโคมปล่อยพร้อมกัน สิ่งที่นางทำให้คนรอบข้างมองดูด้วยความสนใจ ทุกคนอธิษฐานเสร็จก็ปล่อยโคมขึ้นฟ้า ซูเหมยฮวามองตามโคมไฟนางยิ้มจนปรากฏลักยิ้มทั้งสองข้างขึ้นมา

หรงหลีหมิ่นมองจนเผลอตัว เขาใช้นิ้วจิ้มไปที่รอยบุ๋มที่แก้มของนาง ซูเหมยฮวาหันมามอง

"เจ้า เจ้า หรง หลี หมิ่น" หลิวเหล่ยกัดฟันพูดออกมา ถึงเขาจะอยากผูกด้ายแดงให้น้องสาวแต่เมื่อเห็นสหายโดนตัวน้องสาวโทสะก็พุ่งขึ้นมาอย่างมากมาย

หรงหลีหมิ่นกะพริบตาปริบๆ เหมือนตัวเขายังไม่รู้ตัวว่าตนเองทำสิ่งใดผิด ซูเหมยฮวายังคงอึ้งอยู่ หวังหย่งดึงตัวน้องสาวหลบไปอยู่ด้านหลัง ลู่เสียนจ้องหรงหลีหมิ่นตาแทบจะถลนออกมา

"ไปกินขนมทังหยวน (บัวลอยแต่ลูกใหญ่กว่า) กันก่อนกลับดีหรือไม่" ลู่เสียนเอ่ยขึ้นเพื่อให้สถานการณ์ไม่อึดอัดเกินไป

ทั้งห้าคนเดินไปถึงร้านที่ขายทังหยวน หวังหย่งสั่งทังหยวนมาห้าชามเพื่อให้ทุกคนได้กินขนมมงคลในเทศกาลหยวนเซียว ในเทศกาลหยวนเซียวนอกจะจะชมโคมไฟ ปล่อยโคมไฟก็ต้องกินขนมทังหยวนถึงจะเรียกได้ว่าครบถ้วนสมบูรณ์

ก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้าย เสียงร้องโวยวายก็ดังขึ้น ทั้งห้าหันไปมองตามเสียงกลุ่มคนวิ่งหนีกันอย่างวุ่นวาย บุรุษทั้งสี่ล้อมให้ซูเหมยฮวาอยู่ตรงกลางทันที ก่อนที่จะได้สอบถามว่าเกิดสิ่งใดขึ้น กลุ่มควันไฟก็พวยพุ่งขึ้นอย่างหนาตา

"ไฟไหม้ หนีเร็ว ไฟไหม้หอเฟยเทียน เร็ว รีบหนี" กลุ่มคนตะโกนแข่งกัน ต่างพากันวิ่งหนีตายกันทั้งนั้น

ทางกลับจวนตระกูลซูคือทิศทางที่กลุ่มคนวิ่งหนี หากพวกเขาจะกลับจวนต้องวิ่งสวนขึ้นไป แต่ตอนนี้ทำเช่นนั้นไม่ได้ นอกจากจะหาที่หลบกันก่อน หวังหย่งปลีกตัวออกไปดูเหตุยังไงเขาก็เป็นถึงรองแม่ทัพ เรื่องเช่นนี้สมควรออกไปช่วยเหลือ หลิวเหล่ยจึงต้องคอยดูซูเหมยฮวามิให้คาดจากกัน

ไฟเริ่มลามจนควบคุมไม่อยู่ จำนวนคนที่เยอะเกินไปทำให้เจ้าหน้าที่เข้ามาควบคุมไฟอย่างยากลำบาก ตอนนี้ทั้งสี่ทำได้เพียงเคลื่อนตัวออกจากพื้นที่ไปตามฝูงชนคนอื่น ซูเหมยฮวาเป็นห่วงพี่ใหญ่ที่ออกไปช่วยดับไฟ

ควันไฟเริ่มหนามากขึ้นเชื้อเพลิงชั้นดีอย่างกระดาษโคมไฟติดไฟง่ายนัก ยิ่งทุกร้านแขวนไว้จึงลามอย่างรวดเร็ว ตอนนี้นางทำได้เพียงหาน้ำมาชุบผ้าเช็ดหน้าให้ชุ่มเพื่อปิดปากปิดจมูกเท่านั้น และนางให้ทุกคนทำตาม

ซูเหมยฮวาเหลือบไปเห็นเด็กน้อยคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่ท่ามกลางผู้คนเหมือนเด็กคนนี้จะพลัดหลงจากบิดามารดา ไฟที่เริ่มจะลามมาถึง ทำให้นางไม่ได้คิดถึงสิ่งใดรีบวิ่งเข้าไปช่วยเด็กน้อยก่อน

หากถามว่าไม่รักชีวิตตนเองหรือ นางตอบได้เลยว่ารักมาก แต่เด็กน้อยหากเป็นอันใดไปนางที่เห็นแต่ไม่ช่วยคงรู้สึกผิดไปจนตาย