EP 4 - กลรัก รุ่นพี่สถาปัตย์

ฟารินที่นั่งกดมือถือของลีวายเพื่อช่วยเขาบล็อคไลน์ของคนที่เขาไม่ได้รู้จักที่แอดถล่มกันเข้ามาจนไม่ได้ฟังที่โฟอธิบายงานรับน้อง เมื่อเงยหน้ามาจะถามว่ามีไลน์ที่เรียกลีวายแปลกๆ ฟารินใช้วิธีกดค้างตามแบบที่มือถือยี่ห้อนี้ทำให้แอบดูไลน์โดยที่ไม่ขึ้นอ่านได้ มันเห็นข้อความบางส่วนประมาณว่า โทรหาหลังๆไม่รับสายอะไรสักอย่าง แต่เหมือนไม่มีการตอบกลับ แต่ข้อความบนสุดที่เห็นไม่เยอะ มันมีรูปไอคอนการโทรออกจากฝั่งของลีวาย แสดงว่าไลน์นี้คือคนที่เขารู้จัก แต่มันมีข้อความไม่ได้อ่าน เธอเลยไม่กล้าลบมันออก

"ฟาริน เสร็จหรือยัง เดี๋ยวตามพี่มานี่"ลีวายเอ่ยทำเอาฟารินสะดุ้ง เธอรีบคว้าทุกอย่างใส่กระเป๋าก่อนจะย้ายที่นั่งตามลีวายที่เดินนำหน้าไป

กระทั่งประชุมจนเสร็จ ฟารินที่เดินตามลีวายกับโฟและหลินไปที่ห้องอาจารเพื่อเอาเอกสารไปเก็บ เธอก็เดินไปกดมือถือไปเพราะวันนี้พ่อของเธอบอกว่าจะมารับเพราะรู้ว่ารถของเธอถูกเอเอฟน้องชายยืมไป

"ทำอะไร มาเร็วๆ"ลีวายเอ่ยทำให้ฟารินรีบเก็บมือถือแล้ววิ่งตามทั้งหมดไปทันที กระทั่งเสร็จ เธอมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนที่จะเอ่ยกับพี่ๆขึ้น

"รินขอตัวก่อนนะคะ พอดีนัดพ่อไว้ค่ะ"ฟารินเอ่ย

"อ้าวเหรอ โอเค พรุ่งนี้เจอกันแก"หลินเอ่ย

"รินไปนะ เดี๋ยวๆ ลืมเลย"

ฟารินส่งโทรศัพท์คืนให้ลีวายก่อนรีบวิ่งออกไปเพราะพ่อของเธอรออยู่ที่หน้ามหาลัยแล้วแบบนั้น

"เฮ้ย!!" ฟารินที่นั่งอยู่บนรถของฟีนผู้เป็นพ่อที่ขับมารับก่อนร้องตกใจเพราะหยิบมือถือขึ้นกับพบว่าหน้าจอเป็นรูปอาร์ตสีขาวดำ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่โทรศัพท์เธอ

"เป็นอะไรลูก"

"อ่อ เปล่าคะพ่อ"

"หนูอย่าตามใจน้องมาก วันนี้มันเอารถไปงานวันเกิดเพื่อน เดี๋ยวก็ได้เรื่องอีก"ฟีนเอ่ยในขณะกำลังขับรถพาฟารินกลับบ้าน

"ครั้งหน้าหนูจะไม่ตามใจน้องแล้วค่ะพ่อ"

ทางด้านลีวายที่ขมวดคิ้วเมื่อหยิบมือถือขึ้นมาปรากฏว่าหน้าจอเป็นภาพหญิงสาวตัวเล็กในชุดสุดมินิมอลที่ถ่ายรูปจากด้านหลังเหมือนเป็นภาพที่ถ่ายจากต่างประเทศ

"อะไรเนี้ย"

ไม่นานโทรศัพท์เครื่องนี้ก็มีสายเรียกเข้า เขามองเบอร์ที่หน้าจอปรากฏว่าเป็นเบอร์ของเขา เขาจึงกดรับสาย

(พี่ลีวาย)

(หยิบโทรศัพท์ผิดให้พี่หรือเปล่า?)

(ใช่ค่ะ รินหยิบผิด ตอนนี้รินอยู่บ้าน กำลังไปกินข้าวกับที่บ้านที่ชานเมือง เดี๋ยวรินหาทางเอาไปคืนให้นะคะ) ฟารินเอ่ย

(อืม เครื่องพี่ถ้าใครโทรมาก็ไม่ต้องรับ หรือจะปิดไปเลยก็ได้)

(มันมีความลับอะไรที่ซ่อนไว้ รินจะไม่แอบดูหรอกค่ะสบายใจได้)

(พี่ก็ไม่ได้บอกว่าจะแอบดูนี่)

(แต่ของรินพี่ห้ามดูนะคะ ใครโทรไปก็ไม่ต้องรับสาย)

(พี่ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่แล้ว)

(แต่พี่ไม่ต้องปิดเครื่องนะ เดี๋ยวรินติดต่อพี่ไม่ได้)

(ครับ)

ฟารินเชื่อว่าลีวายจะไม่แอบค้นมือถือของเธอจากนิสัยของเขาที่เธอมองๆดูแล้ว เพราะเอาจริงๆเธอก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้ตัวตนของเธอมากนัก ไม่รู้ว่าใครจะรับได้ได้มากน้อยแค่ไหนที่บ้านเธอมีธุรกิจสีเทา สีขาว สีดำ ครอบครัวที่ค้าอาวุธปืน ไม่รู้ว่าใครจะรับได้มากน้อยแค่ไหน

ในระหว่างที่ออกมากินข้าวนอกบ้านที่ร้านอาหารแทบนอกเมือง ฟารินก็ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองเหมือนที่เคยทำ แต่ก็ลืมว่านี่คือมือถือของลีวาย แต่ภาพก็เสียดาย เลยถือวิสาสะเปิดไลน์ที่เป็นแชทของตัวเองแล้วกดส่งเข้าไป เอาไว้ตอนได้เครื่องคืนเธอค่อยกดบันทุกมัน

แชท

(เอามือถือพี่ถ่ายรูปนี้เหรอ) ลีวายใช้แชทเธอทักมา

(ค่ะ ขอโทษทีค่ะ รินลืมตัว แต่เสียดายรูป)

(ไม่ต้องลบนะ ในเครื่อง)

(คะ?)

(เดี๋ยวพี่ไปจัดการเอง ในอัลบั้มรูปพี่มีรูปโป๊)ลีวายพิมไปกดขำไป

(โอเคค่ะๆ รินจะไปเปิดเข้าไปเยอะกว่านี้ค่ะ)

(จะถ่ายก็กดถ่ายไว้ เดี๋ยวคืนโทรศัพท์ให้พี่แล้วพี่ส่งรูปให้)

(ขอบคุณค่ะ พี่ทำอะไรอยู่คะ?)

(อยู่ร้านเหล้า)

(ไหนคะ ถ่ายรูปให้ดูหน่อย)ฟาริน

(รูปภาพ)

ลีวายกดถ่ายจากกล้องของไลน์ เป็นภาพของเขาที่ใส่ชุดดำทั้งชุดพร้อมหมวกแกล็บ ข้างหลังเป็นร้านเหล้าจริงๆ

(เมาหรือเปล่าคะ)

(ไม่ได้เมา เพิ่งมา)

(งั้นรินไม่กวนแล้ว ขอไปถ่ายรูปก่อน)

(ตามสบายครับ)

ลีวายกดขำก่อนล้อคมือถือแล้วเก็บมันใส่กระเป๋า แต่โฟเพื่อนสนิทที่ตาดีเห็นจอมือถือเครื่องที่ลีวายถือเป็นรุปผู้หญิงจึงเอ่ยขึ้น

"ไอ้วาย มือตั้งรูปใครเป็นภาพจอมือถือวะ?"โฟเอ่ย

"รูปฟาริน"

"เฮ้ย จริงจัง"โฟเอ่ย

"นี่มือถือฟาริน ไม่ใช่มือถือกู หยิบสลับกัน"

"อ่อ กูก็ตกใจ นึกว่าวันเดียวจะรวบน้องฟารินแล้ว มันไม่ใช่ตัวตนมึงนะเนี้ย ไอ้ลีวายตายด้าน เสือซ่อนเล็บ"โฟเอ่ย

"อยากแดกเหล้าหรือแดกลำแข้งกู?"

ทางด้านฟารินที่มากินข้าวกับพ่อแม่โดยที่ไม่มีน้องชายมาด้วยเพราะวันนี้เขาไปงานวันเกิดเพื่อน ในระหว่างมืออาหาร ฟีนผู้เป็นพ่อก็เอ่ยขึ้น

"ทำไมวันนี้หนูเอามินิขับไปเรียนครับ"ฟีนเอ่ย

"หนู..หนูแค่อยากเป็นนักศึกษาปกติทั่วไปแบบเพื่อนๆเฉยๆค่ะ"ฟารินเอ่ย

"ครับ?"ฟีนเอ่ย

"พ่อก็รู้ว่าสังคมสมัยนี้คบคนที่ฐานะหน้าตาอะไรพวกนี้ อีกอย่างถ้าหนูจะมีแฟน หนูก็อยากให้เขาชอบหนูเพราะหนูคือฟาริน ไม่ใช่ลูกสาวบ้านรวยเพราะหวังสมบัติพ่อกับแม่หนู"ฟารินเอ่ย

"หนูจะมีแฟนแล้วเหรอฟาริน"ฟีนเอ่ยอย่างตกใจ

"ยังไม่มีค่ะพ่อ"

"ลูกโตแล้วนะคะพี่ฟีน"เอมิลี่เอ่ย

"ไม่ได้ดิ พี่ต้องเห็นก่อนว่าแฟนลูกเป็นยังไง จะมีต้องรีบพามาให้พ่อรู้จักก่อนนะครับ"ฟีนเอ่ย

"พี่ก็มองลูกเป็นยัยหนูน้อยฟารินตลอดไม่ได้นะคะ ลูกโตแล้ว ลูกต้องมีสิทธิ์เลือกคนที่ลูกรักนะคะพี่ฟีน"เอมิลี่เอ่ย

"พี่ก็ไม่ได้ว่านี่ครับ พี่อแค่ขอเจอก่อน"

"พี่เจอก่อนก็บ้านแตกซิคะ ทำไมเอมจะไม่รู้ พี่น่ะหวงลุกจะตายไป"เอมิลี่เอ่ย

"สัญญากับพ่อนะว่าต้องพามา เข้าใจมั้ยครับ"ฟีนเอ่ยย้ำจนฟารินเริ่มหวั่นๆ

หลังจากกลับมาถึงบ้าน ฟารินก็ไลน์ไปหาลีวายในเวลาเกือบสี่ทุ่ม ไม่นานเขาก็ตอบกลับมา

(พี่ลีวาย กลับบ้านยังคะ)

(ยังครับ ยังอยู่ร้านเหล้า)

(รินจะเอามือถือไปคืน พี่อยู่ร้านไหนส่งโลเคชั่นมาให้รินหน่อยค่ะ)

(ไม่ต้องมาหรอก พรุ่งนี้ก็ได้)ลีวาย

(ส่งมาเถอะค่ะ รินแวะไปแล้วจะกลับเลย)

(ก็ได้ครับ ทำไมเถียงแล้วไม่ชนะ) ลีวาย

ฟารินขับรถออกจากบ้านโดยที่บอกผู้เป็นพ่อว่าจะไปนอนที่คอนโด แม้จะถูกบ่นแต่ฟีนก็ตามใจฟารินเสมอ เธอมาจนถึงสถานที่ ที่ปักหมุดจากลีวาย ก่อนเดินลงจากรถแล้วมองชื่อร้าน

"ร้าน มอมเหล้า โห ชื่อร้านน่ากลัวมาก" ฟารินเอ่ยก่อนจะกดมือถือยุกยิกๆส่งไลน์หาลีวายว่าเธออยู่หน้าร้าน

ทางด้านลีวายที่ได้รับข้อความ ก็กดเปิดมือถือขึ้น เขาอ่านแล้วรู้ว่าฟารินมาถึงหน้าร้าน จึงลุกขึ้นก่อนเอ่ยกับเพื่อนร่วมโต๊ะ

"เดี๋ยวกูมานะ"ลีวาย

"ไปไหนวะ?"

"เอามือถือไปให้ฟาริน น้องรออยู่หน้าร้าน" พูดจบลีวายก็เดินออกจากโต๊ะไป

ไม่นาน ฟารินก็เห็นลีวายในชุดสีดำสนิททั้งตัวเดินออกจากร้านมาพร้อมกับยังใส่หมวกแกล็บอยู่ เขาเดินตรงมาหาเธอทันที ตอนนี้ลีวายเหมือนเป็นอีกลุคที่ต่างจากลุคชุดนักศึกษานิดหน่อย

"รอนานมั้ย"ลีวายเอ่ย

"ไม่นานค่ะ นี่ค่ะมือถือพี่" ฟารินเอ่ยก่อนส่งมือถือให้เขา

"นี่ครับ" ทั้งคู่ส่งมือถือแลกกัน

"ไอ้วาย"

เสียงเรียกของโฟดังขึ้น ทำเอาทั้งคู่หันกลับไปมอง นอกจากโฟยังมีผู้ชายอีกสองคนที่เดินตามออกมาด้วย

"ออกมากันทำไม"ลีวายเอ่ย

"น้องสาวคนสวยนี่ใครไอ้วาย มึงมีแฟนใหม่แล้วเหรอ"เพื่อนคนนึงของลีวายเอ่ย

"นี่น้องรหัสกู"

"พี่ชื่อเติ้ง นี่ไอ้ตั้มครับ ชื่อน้องอะไรครับ"เติ้งเอ่ย

"ฟารินค่ะ"

"ไหนๆก็มาแล้ว ไปนั่งดื่มด้วยกันก่อนมั้ยครับ พวกพี่ไม่น่ากลัวนะ"เติ้งเอ่ย

"พวกมึงหยุดเลย นี่มายังไง นั่งรถมาหรือขับรถมา"ลีวายพยาบามกันเพื่อนออกเพื่อให้ฟารินกลับ

"รินขับรถมาค่ะ"

"เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่รถ พวกมึงเข้าร้านไปก่อนเลย"ลีวายเอ่ย

"อย่าหวงกางดิครับเพื่อน น้องฟาริน เชิญครับ"ตั้มเอ่ย

"มึงก็อยู่ ไม่เป็นไรหรอก ไอ้สองคนนี้มันไม่เคยมีประวัติสักหน่อย"โฟเอ่ย

"งั้นรินนั่งแปปนึงก็ได้ค่ะ เดี๋ยวค่อยกลับ"

ลีวายกรอกตามองบนก่อนถอนหายใจแล้วเดินคุมหลังฟารินเข้าไปในร้าน ที่นี่ไม่ใช่ผับ จึงค่อนข้างสว่าง เพราะมันเป็นร้านนั่งดื่ม ดนตรีสบายๆ และร้านเปิดโล่งมาก

"พวกมึงสามคน กลับแล้วเจอแข้งกูแน่"ลีวายเอ่ย

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ลีวาย รินไม่ได้กลัวสักหน่อย ขอค็อกเทลสักแก้วได้มั้ยคะ" ฟารินเอ่ย

"ขอโค้กครับ"ลีวายเอ่ยสั่งแทนฟารินที่จะดื่มค็อกเทล แต่ลีวายกลับสั่งโค้กให้เธอ

"อ้าว"

"ขับรถมาจะดื่มทำไม"ลีวาย

"เบาหน่อยไอ้เสือ"โฟเอ่ย

"เดี๋ยวกูมา ไปเป่าควันแปป มึงเอามั้ยไอ้วาย" ตั้มเอ่ยพรางยกซองบุหรี่ให้ลีวาย

"มึงเอาเลย" ตั้มเดินออกไปก่อนที่ฟารินจะหันกลับมาหาลีวายแล้วเอ่ยถามขึ้น

"พี่สูบบุหรี่ด้วยเหรอคะ?"

"นานๆที ไม่ได้ติด สูบได้ แต่ก็ไม่ได้อยากถ้าไม่มี"ลีวายเอ่ย

"เดี๋ยวปอดดำหมดค่ะ"

"ก็ไม่สูบนี่ไงครับ"ลีวายเอ่ย

"สาบานว่านี่น้องรหัสมึงจริงไอ้วาย?"เติ้งเอ่ย

"ก็เออดิ"

"เออ พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเช้า ไปดื่มต่อที่ห้องมึงนะ"โฟเอ่ย

"ทำไมต้องห้องกู?"ลีวายเอ่ย

"กูอยู่บ้าน มึงจะไปกินบ้านกูมั้ย แม่กูได้เขวี้ยงฝาหม้อใส่อีก"โฟเอ่ย

"ไอ้สัส ไม่เอาหรอก ครั้งก่อนฝาหม้อเฉียวหัวกูด้วย"เติ้งเอ่ย

"ห้องมึงเหมาะสุด จบครับ 5 ทุ่มเคลื่อนพลย้ายฐานทัพ"โฟเอ่ย

"นี่โค้กครับ"

ลีวายวางแก้วโค้กน้ำแข็งให้ฟารินในขณะที่พนักงานเพิ่งเอามาเสิร์ฟ แต่ฟารินที่ขี้เล่นก็แอบมองหน้าโฟที่กำลังขำ เธอแอบรินเหล้าใส่แก้วตัวเองในขณะที่ลีวายไม่เห็นแล้วขำคิกคัก

สนุกตอนแรก สักพักก็เริ่มออกอาการว่ากำลังเมา เธอนั่งไม่ตรงก่อนที่จะเริ่มซบลงกับไหล่ของลีวายที่นั่งข้างๆ