EP 2 - กลรัก รุ่นพี่สถาปัตย์

ฟารินได้แต่หยิบมือถือของตัวเองก่อนปลดล็อค แล้วส่งมันให้กับลีวาย เขากดเพิ่มเพื่อนก่อนจะทักแชทและเซฟเบอร์โทรสัพท์ของเธอไปไว้ในเครื่องของตัวเองก่อนส่งคืน

"ไม่มีอะไรเลย แล้วเราจะติดต่อกันยังไงถูกมั้ยครับ"ลีวายเอ่ย

"อ่อ ค่ะ"

ในขณะที่นั่งรอหลิน ฟารินก็บอกตรงๆว่าทำตัวไม่ค่อยถูก สายตาเธอมักจะชอบลอบมองลีวายที่นั่งไม่ห่างในขณะที่เขากำลังนั่งกดโทรศัพท์ ผู้ชายคนนี้หล่อเตะตาตั้งแต่แว็บแรกที่เห็น แถมพูดเพราะอีกด้วย เจอแบบนี้ฟารินถึงกับไปไม่เป็น

"เรียนวิชาแรกกี่โมง?"

"เก้าโมงค่ะ"

"ยังพอมีเวลา เพื่อนพี่น่าจะไปนาน เดินไปซื้อกาแฟเป็นเพื่อนพี่หน่อย"ลีวายเอ่ย

"อ่อได้ค่ะ"

ลีวายเดินนำหน้าฟารินไปยังร้านกาแฟที่ด้านหน้าคณะ ตลอดทางมีแต่คนมองทั้งคู่ไม่หยุด ฟารินขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้สนใจต่อ ได้แต่เดินตามลีวายไปเท่านั้น

"เอานมชมพูมั้ย พี่เลี้ยง"ลีวายเอ่ยเมื่อมาถึงร้านกาแฟ

"ขอน้ำแดงโซดาดีกว่าค่ะ"

"เป็นกุมารหรือไง"

"ตลกแล้วพี่ลีวาย รินไม่ใช่กุมารสักหน่อย"

"นั่งรอนี่แหละ เดี๋ยวพี่ไปสั่งให้"

ลีวายเดินเข้าร้านกาแฟไป ก่อนที่ฟารินจะนั่งรอแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด

"น้องๆ ทำไมมากับพี่ลีวาย" มีรุ่นพี่ปีสองคนนึงเดินเข้ามาทักฟาริน

"คะ? อ่อ พอดีรินเป็นน้องรหัสพี่ลีวายค่ะ แค่เดินมาซื้อน้ำเป็นเพื่อนพี่ลีวายค่ะ"ฟารินเอ่ย

"งั้นพี่ฝากกาแฟอันนี้ให้พี่ลีวายหน่อยนะ พี่ไม่กล้าให้เอง"

ฟารินได้แต่นั่งงงและรับกาแฟดำจากรุ่นพี่ปีสองคนนั้นมาถือเอาไว้ ไม่นานลีวายเดินออกมาพร้อมน้ำแดงโซดาแก้วนึงของเธอและกาแฟดำของเขา

"เอากาแฟมาจากไหน?"ลีวายเอ่ย

"อ่อ ของพี่ค่ะ มีพี่ผู้หญิงปีสองฝากมาให้พี่ รับไปซิคะ"ฟารินเอ่ย

"ทิ้งไป"ลีวายเอ่ย

"คะ?? พี่ไม่อยากรับแต่จะมาทิ้งตรงนี้ เกิดพี่เขามองอยู่เขาเสียใจแย่เลยนะคะ"ฟารินเอ่ย

"งั้นถือเดินตามพี่มา แล้วค่อยไปทิ้งที่ถังขยะตรงโต๊ะเรา"

ลีวายเดินนำหน้าในขณะที่ฟารินไม่เข้าใจ ทำไมใจร้ายจัง แค่รับทำเป็นดีใจนิดหน่อยก็น่าจะได้ไม่ใช่หรือไง กระทั่งเดินมาถึงโต๊ะที่ทั้งคู่นั่งและหลินกับโฟก็ยังไม่มา ลีวายหยิบแก้วกาแฟแก้วนั้นแล้วทิ้งลงถังขยะ

"รู้มั้ยทำไมพี่ถึงทิ้ง"ลีวายเอ่ย

"ไม่รู้ค่ะ"

"พี่เคยโดนยาจากกาแฟที่สาวๆพวกนี้ให้มาแล้วรอบนึง"ลีวายเอ่ย

"ว่าไงนะ! ทำไมน่ากลัวจัง แล้วทำไมเขาต้องทำแบบนั้นคะ จะฆ่าพี่เลยเหรอ"

"ไม่ใช่ยาพิษ แต่เป็นยาปลุกเซ็กส์ต่างหาก"

"อ้าว แล้วพี่ทำยังไงคะ"

"ก็กลับห้องแล้วกินยานอนหลับ"ลีวายเอ่ย

"ปกติแบบนี้เขาต้องแบบ ไปนอนกับแฟนหรือเปล่าคะ"ฟารินเอ่ย

"เธอนี่ไม่เบานะเนี้ย ฉันไม่มีแฟน แบบนี้ควรกินยานอนหลับถูกแล้วใช่มั้ยละ"ลีวายเอ่ย

"พี่เนี้ยนะไม่มีแฟน ดูจากสาวๆรุมล้อมขนาดนี้ แปลกไปหน่อยมั้ยคะ"ฟารินเอ่ย

"เคยมี แต่ตอนนี้ไม่มี ไม่เห็นแปลก แค่เบื่อการมีแฟนแล้วเฉยๆ"

"มีแฟนมันน่าเบื่อมากเหรอคะ อยากลองเบื่อบ้าง"ฟารินเอ่ยพรางดูดน้ำแดงที่ลีวายซื้อให้อย่างน่ารัก

"ไม่เคยมีแฟนเหรอ?"

"ไม่ค่ะ ไม่เคยมี แปลกเหรอคะ"ฟารินเอ่ย

"ก็แปลกดี ถ้ามีแฟนแล้วท่าทางจะคลั่งรักน่าดูนะ"ลีวายเอ่ย

"ทำไมคะ?"

"ก็ไม่เคยมี พอมีแล้วมันก็จะเห่อไง"

"แบบนี้ต้องลองมีแล้ว พี่พูดซะรินอย่างมีเลย"

"เธอนี่ตลกดีนะฟาริน"

หลังจากหลินที่ไปช่วยโฟยกเอกสารที่ห้องอาจารย์กลับมา ทั้งหลินและฟารินก็พากันเข้าเรียนตามเวลาคลาสแรก ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของฟารินดูจะมีแต่เรื่องสนุกเพราะเธอค่อนข้างมองโลกในแง่ดีเสมอ

ครืด ครืด เอเอฟ

(ฮัลโหล)

(เลิกเรียนกี่โมง?)

(บ่ายๆ มีอะไร)ฟารินเอ่ย

(ยืมรถหน่อย)เอเอฟน้องชายที่อายุห่างกันแค่ปีเดียวเพราะตอนที่ฟีนกับเอมิลี่มีเธอได้อายุไม่กี่เดือน เอมิลี่ก็ตั้งท้องเอเอฟลูกคนที่สองต่อ

(แล้วพี่จะกลับยังไงเล่า)

(ให้ผู้ชายไปส่งดิ ยืมรถหน่อย โดนพ่อยึดรถ)เอเอฟเอ่ย

(ไม่ให้)

(พี่สาวคนสวยครับ ยืมหน่อยนะ วันนี้จะไปวันเกิดเพื่อน)

(เด็กมัธยมที่ไหนเขามีรถขับไปไหนมาไหนกัน พ่อยึดถูกแล้วมั้ย)ฟารินเอ่ย

(ไม่ถูกดิ เอามายืมหน่อย ยืนรออยู่หน้าตึกคณะเนี้ย)

(เดี๋ยว!! อันนี้เรียกมัดมือชกมั้ยเนี้ย)ฟารินเอ่ย

(ขอบคุณครับ)

ฟารินวางสายก่อนถอนหายใจ เธอบอกเพื่อนว่าจะไปเข้าห้องน้ำและจะไปเจอน้องชายไม่นานเดี๋ยวจะกลับมา หลินก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อฟารินเดินลงมาจากตึกเรียนที่หน้าคณะ เธอเจอเอเอฟน้องชายสุดหล่อที่ยืนรอเรียกคะแนนจากสาวๆรุ่นพี่ในคณะได้ไม่น้อย

"เอฟ"

"กว่าจะลงมา เกือบถูกลากไปกินในห้องน้ำแล้วเนี้ย สาวคณะนี้เขาหื่นกันแบบนี้หรือไง"เอเอฟเอ่ยอย่างหยอกล้อ

"ตลกหรือไง อะกุญแจรถ"

"เดี๋ยว! ทำไมคันนี้?"

"ก็ขับคันนี้มาเรียนเมื่อเช้า"

กุญแจรถมินิที่เธอส่งให้น้องชาย ทำเอาน้องชายถึงกับขมวดคิ้ว ผู้ชายอกสามศอกจะมาขับมินิคันน่ารักคันนี้ มันยังไๆอยู่นะ

"แล้วพอร์ชไปไหนอ่ะ ทำไมไม่ขับมา?"เอเอฟเอ่ย

"อยู่ที่บ้าน จะเอาไม่เอา จะขึ้นเรียนแล้วนะ"ฟารินเอ่ย

"เอาดิ ยังดีกว่าต้องนั่งแท็กซี่ไปวะ"

เอเอฟคว้ากุญแจรถจากมือฟารินก่อนเดินไปที่จอดรถของมหาลัยเพื่อไปเอารถ ฟารินที่มองไปรอบๆเหมือนว่าเธอกับเอเอฟจะตกเป็นเป้าสายตาไม่น้อย นี่อย่าบอกนะว่าทุกคนคิดว่าเธอกินเด็กมัธยมจริงๆ ดูไม่ออกเหรอว่าหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ

"ทำไมเวลานี้น้องปีหนึ่งถึงเดินอยู่นอกห้องเรียน?"

ฟารินชะงักเท้าเมื่อเจอกับลีวายที่ยืนอยู่ตรงหน้ามือนึงล้วงกระเป๋ากางเกง อีกมือยกขึ้นดูนาฬิกาที่ข้อมือใบหน้านิ่งๆ

"รินลงมาเข้าห้องน้ำค่ะ"

"เมื่อกี้เห็นยืนคุยกับหนุ่มมัธยม?"ลีวายเอ่ย

"นั่นน้องชายรินค่ะ ไม่ใช่หนุ่มที่ไหนสักหน่อยค่ะ"ฟารินเอ่ย

"อ่อ..ขึ้นเรียนได้แล้ว น้องรหัสประธานรุ่นไม่ควรเกเรคลาสเรียนนะ"

"รับทราบคร่ารุ่นพี่ พี่รหัสผู้เป็นประธานรุ่น" ฟารินเอ่ยอย่างหยอกล้อก่อนรีบวิ่งขึ้นเรียนทันที ลีวายได้แต่กดขำเบาๆก่อนที่จะได้ยินเสียงๆนึงเอ่ยตามมา

"ไงไอ้เสือ ไม่เคยเห็นสนใจใคร จีบก็ยากแบบมึงนี่ ทำไมดูสนใจน้องฟารินนักวะ"เสียงโฟเอ่ย

"นั่นน้องรหัสกู"ลีวายเอ่ย

"น้องรหัส? ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรือเปล่าวะ"โฟเอ่ย

"พูดมาก ไปเข้าเรียนได้แล้ว"

ลีวายเดินนำหน้าไป เขาคือหนุ่มหล่อที่ใครๆต่างเรียกว่า นี่คือของดีประจำคณะ เขาเป็นทั้งเดือนคณะ และเป็นประธานรุ่น แต่ค่อนข้างพูดน้อย ไม่ค่อยสนใจใครนัก ขึ้นชื่อว่าจีบยากสำหรับสาวๆที่ต่างพากันผิดหวังไปตามๆกัน ลีวายวางตัวเว้นระยะจากสาวๆรอบตัวเสมอ นั่นทำให้หลายคนคิดว่าเขาเป็นแบบชายรักชายจริง หรือแอบซ่อนแฟนเอาไว้กันแน่

"อาจารย์สั่งงานไว้แล้วปิดคลาสตอนรินลงไปข้างล่างน่ะ นี่จดให้แล้ว"หลินเอ่ย

"ส่งเมื่อไหร่อ่ะหลิน"

"อาทิตย์หน้า แต่เราคงต้องเริ่มทำเลยแหละ มันดูจะยากนะหลินว่า"หลินเอ่ย

"อ่อ งั้นเราไปกินข้าวกัน เหลือเรียนอีกวิชาตอนบ่าย"ฟารินเอ่ยก่อนเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปที่ร้านอาหารของมหาลัย

"อ้าวน้องๆ" เสียงโฟเอ่ยทักขึ้นเมื่อเจอฟารินกับหลินที่กำลังเดินเข้ามา

"พวกพี่ไม่มีเรียนเหรอคะ มากินข้าวก่อนเราอีก"หลินเอ่ย

"อาจารย์ยกคลาสครับ ไม่ได้โดดเรียนนะเนี้ย"โฟเอ่ย

"หลินยังไม่ได้ว่าพี่เลย พี่ร้อนตัว"

"นั่งกินข้าวกับพวกพี่ก็ได้นะ"โฟเอ่ย

หลินกับฟารินมองไปรอบๆ แน่นอนว่าโต๊ะเต็มหมด เพราะเป็นเวลาที่หลายห้องพักพร้อมๆกัน

"นั่งนี่ก็ได้เนอะริน ไม่มีโต๊ะเลย"หลินเอ่ย

"งั้นรินกับหลินขอนั่งด้วยนะคะ"

ฟารินวางของลง ก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินแล้วเดินออกจากโต๊ะไปที่ร้านอาหาร ก่อนจะเดินวนไปๆมาๆเพราะเลือกไม่ถูกว่าจะกินอะไรเป็นมื้อกลางวัน

"เดินไปเดินมาจะได้กินข้าวมั้ยวันนี้"

"ตกใจหมดเลยพี่ลีวาย"

จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง ปรากฏว่าเป็นลีวายที่ยืนนิ่งๆล้วงกระเป๋าทั้งสองข้าง ฟารินถึงกับสะดุ้งเพราะกำลังมองเพลินๆ

"รินแค่ไม่รู้จะกินอะไรต่างหากค่ะ"

"ร้านตั้งเยอะแยะ ไม่มีสักอย่างเลยเหรอ"

"รินไม่กินเผ็ดนี่คะ ร้านที่คนน้อยก็มีแต่น่าจะเผ็ดๆ"

ฟารินมองร้านอาหารตามสั่งที่แม่ครัวผัดนั่นนี่กลิ่นฉุนไฟแรง ท่าทางทำของไม่เผ็ดไม่ได้แน่ๆ

"ร้านนั้นเดินเข้าไปซิ เดี๋ยวพี่บอกแม่ครัวให้ พี่รู้จัก"ลีวายเอ่ยทำให้ฟารินเดินไปแบบนิ่งๆ

"เอาอะไร?"ลีวายเอ่ยถามเมื่อเดินมาถึงหน้าร้านที่เป็นคิวทั้งคู่

"เอาผัดกระเพรา...เอ่อ..ไม่เผ็ดเลยค่ะ"ฟารินเอ่ย

"ป้าครับ เอาผัดกระเพราไม่ใส่พริกเลยให้น้องผมจานนึงครับ ของผมเอาหมูกระเทียมครับ"ลีวายเอ่ย

ฟารินที่ยืนรอข้าวตามสั่งกับลีวายที่มาซื้อด้วย ไม่นานอาหารก็เสร็จ ลีวายรับถาดที่มีจานข้าวสองจานมาก่อนเอียงคอมอง เพราะสีมันแปลกๆ

"มันอาจมีติดนิดๆหน่อยๆได้มั้ย พอดีป้าลืม แต่ตักพริกออกแล้วนะ"แม่ครัวเอ่ย

"ไม่เป็นไรค่ะ นี่ค่ะป้าค่าข้าว ไปเถอะพี่ลีวาย"

ฟารินลากแขนลีวายที่ทำท่าจะเอ่ยปากบางอย่าง แต่เธอเกรงใจคนอื่นที่ยืนรอ เลยรีบดึงลีวายออกมา พอมาถึงโต๊ะ ฟารินที่กินข้าวคำแรกเข้าไปก็รู้สึกถึงความเผ็ดในจาน เธอไม่กินเผ็ดเลย นั่นทำให้การมีพริกแค่นี้ก็พาเผ็ดไม่น้อย

"กินไม่ได้ใช่มั้ย งั้นเอามานี่ แล้วเอาของพี่ไป พี่ยังไม่ได้กิน" ลีวายเอ่ยพรางยกจานข้าวที่ฟารินกินเข้าไปคำเดียวมาสลับกับจานของตัวเอง ทำเอาเพื่อนของทั้งคู่ต่างชะงักมอง

"รินกินได้พี่ลีวาย"

"แก้มแดงไปถึงกกหูยังบอกกินได้"ลีวายเอ่ย

"อ่อ ฟารินไม่กินเผ็ด แค่นี้ก็เผ็ดมากแล้วนิ"หลินเอ่ย

"นั่งรอนี่"

ลีวายเดินออกไปก่อนกลับมาพร้อมน้ำเปล่าสองขวด แล้ววางมันลงต่อหน้าฟารินพร้อมเปิดและหลอด

"ขอบคุณค่ะ"

"ดูแลน้องรหัสดีอีกแล้วเพื่อนกู"

"หุบปากแล้วกินข้าวไป บ่ายมีประชุมคณะ"ลีวายเอ่ย

ฟารินที่ได้จานข้าวหมูกระเทียมหวานๆเค็มๆเข้าไปก็ดูจะอร่อยไม่น้อยเพราะมันไม่เผ็ดเลย

"เอ่อ..พี่ลีวายใช่มั้ยคะ" จู่ๆมีน้องปีหนึ่งคนนึงเดินเข้ามา แต่ไม่ใช่คณะเดียวกับเขาเอ่ยเรียกขึ้น

"ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ"ลีวายเอ่ย

"เอ่อ..พวกหนูโดนทำโทษมาค่ะ ให้มาขอไลน์พี่.."น้องปีหนึ่งเอ่ย