EP5 - กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย (กะตัญ)

หรรษาถึงกับสำลักให้กับคำพูดของผู้เป็นพี่ชาย จู่ๆทำไมว่าเหมือนโมโหเอแคลอะไรขนาดนั้น เธอมองหน้าเอแคลที่เอาแต่ก้มหน้าจนต้องเอ่ยถามผู้เป็นพี่ชาย

"เฮียโกรธอะไรเอแคลมั้ยอ่ะ" หรรษาเอ่ย

"เปล่าสักหน่อย จะไปโกรธอะไร เฮียก็แค่พูดเพราะว่าเอแคลเป็นผู้หญิง มันอันตราย"

"อันตรายจากผู้ชายแบบเฮียไงคะ" หรรษาเอ่ย

"เฮียอันตรายยังไงครับน้องสาว"

"ก็หล่อลากกระชากจิต แต่ไม่คิดผูกพันไงคะ น่ากลัว" หรรษาเอ่ย

"เดี๋ยวเถอะเราน่ะ"

กระทั่งจบมื้อเช้า เอแคลอยู่เก็บทำความสะอาดโต๊ะอาหารโดยที่หรรษาออกจากบ้านปีกขวาไปแล้ว โดยที่มีเจ้าของบ้านอย่างกะตัญเดินวนเวียนไปๆมาๆใกล้ๆ

"เดี๋ยว" กะตัญเอ่ยในขณะที่เอแคลกำลังจะเดินออกไป

"คะ?คุณกะตัญ"

"ตามฉันมานี่"

กะตัญเอ่ยก่อนเดินนำหน้าเอแคลขึ้นชั้นบนของบ้าน กระทั่งไปจนที่ห้องทำงานของเขา กะตัญนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงาน ที่ด้านบนโต๊ะมีแต่ปืนหลากหลายชนิดและรุ่นวางเรียงราย

"คุณกะตัญมีอะไรให้แคลทำอีกมั้ยคะ"

"มาใกล้ๆซิ" ชายหนุ่มเอ่ยก่อนนั่งนิ่งๆใบหน้าเรียบเฉย ดวงตานิ่งราวกับยามค่ำคืน

"คะ..ค่ะ" เอแคลได้แต่เดินเข้าไปหาใกล้ๆ ก่อนจะหยุดยืนต่อหน้าเขา แต่สิ่งที่ตามมาคือกะตัญลุกขึ้นอุ้มเธอขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

"คะ..คุณกะตัญ"

"ไหนเธอบอกฉันมาซิ ว่าผู้หญิงเด็กๆแบบเธอไปจูบกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

กะตัญเอ่ยพรางใช้มือท้าวกับโต๊ะโอบเอแคลเอาไว้ นี่เป็นครั้งแรกที่กะตัญถึงเนื้อถึงตัวเธอขนาดนี้ ถ้าไม่รวมจูบเมื่อคืน เอแคลนั่งเกร็งจนไม่กล้าขยับ เพราะใบหน้าหล่อเรียบนิ่งของเขาอยู่ใกล้จนเธอแทบจะใช้ลมหายใจเดียวกับเขา

"แคลจะ..จำไม่ได้แล้วค่ะ"

ปึ่ง!!! เสียงฝ่ามือใหญ่ของกะตัญตบลงโต๊ะทั้งสองข้างเสียงดังลั่นจนเอแคลนั่งตัวเกร็งกลัวจนทำตัวไม่ถูก

"เธอจะบ้าหรือไง!!"

"คะ..แคลทำอะไรให้คุณกะตัญโกรธคะ..."

"เธอนี่ทำฉันหงุดหงิดเป็นบ้าเลย!" พูดจบกะตัญก็ปล่อยมือที่โอบเอแคลออก ก่อนยืนสบถอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยืนท้าวเอวแล้วหันไปมองเอแคลด้วยสายตาที่ดุดันของเขา แล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆเธออีกรอบ

"จูบแรกของเธอมันควรจะเป็นฉันทำเมื่อคืนซิถึงจะถูก เธอยังไม่18ด้วยซ้ำ แต่ถ้าเธอ18แล้ว เมื่อคืนอาจจะไม่จบแค่จูบ" กะตัญเอ่ยพรางมองเธอด้วยสายตาที่ทำเอาเธอเขินอย่างหนัก ยิ่งนั่งเกร็งมากขึ้นไปอีก เพราะใบหน้าของเขาอยู่ใกล้แค่ไม่กี่เซ็นเท่านั้น

"คะ..คือ..."

"ออกไปได้แล้ว เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด"

"คะ..ค่ะ"

เอแคลรีบลงจากโต๊ะแล้ววิ่งออกจากห้องทำงานของกะตัญทันทีแล้วกลับไปที่เรือนฝั่งแม่บ้าน ซึ่งมันใหญ่พอๆกับบ้านราคาหลายล้านบาทเลยทีเดียว เพราะที่นี่มีแม่บ้านและการ์ดจำนวนมาก จึงทำให้มีบ้านพักขนาดใหญ่พอที่จะรองรับทุกคน เอแคลมีห้องส่วนตัวของตัวเองซึ่งอยู่แยกจากคนอื่น เพราะพาเพลินเอ็นดูเธอมาก แถมยังส่งเสียให้เรียน จึงอยากให้เธอมีพื้นที่ส่วนตัว

"ยายจ๊ะ หิวข้าวจังเลย" เอแคลเดินเข้ามาก่อนเอ่ยกับผู้เป็นยายที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่

"วันนี้คุณกะตัญกินข้าวช้าเหมือนนะ ป่านนี้แล้วเพิ่งเสร็จ" ยายของเอแคลเอ่ย

"วันนี้คุณกะตัญกินข้าวกับคุณหนูจ๊ะยาย"

"อ้าวเหรอ ว่าแล้วทำไมคุณหนูไม่ให้ตั้งโต๊ะที่บ้านปีกซ้าย"

"คุณกะตัญกับคุณหนูหรรษานี่ไม่ค่อยเหมือนแฝดกันเลยเนอะป้า คุณกะตัญหล่อแบบนิ่งๆ แต่แบบคือหล่อไม่ไหวอ่ะป้า แต่คุณหนูหรรษานี่น่ารักคนละแนวเลย" สาวใช้อีกคนที่ชื่อเจนเอ่ยขึ้น

"แฝดชายหญิงจะให้เหมือนกันได้ยังไงละ ไปๆแยกย้ายทำงาน เอแคลหนูไปกินข้าวก่อน แล้วค่อยไปช่วยยายทำงาน"

"จ๊ะยาย"

ช่วงบ่าย เอแคลนำการบ้านที่มีออกมานั่งทำที่สวนข้างบ้านใหญ่ ที่เดียวกับที่เธอมายืนส่องกล้องเมื่อคืน มือเรียวค่อยๆกดจอมือถือเพื่อดูข้อมูลทำการบ้าน เธอจดจ้องอยู่กับจอเพราะมันเล็ก ต้องคอยซูมเข้าซูมออกอยู่เรื่อยๆสลับกับเขียนงาน

"เฮ้อ ดูยากชะมัดเลย"

เธอใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายนั่งทำการบ้าน เพราะความยากลำบากที่เจอทำให้เธอทำเสร็จช้ากว่าปกติ กระทั่งเสียงๆนึงเดินเข้ามาพร้อมของที่วางลงบนโต๊ะ

"คะ?คุณกะตัญ"

"เอาไปซิ" กะตัญเอ่ยพรางมองกล่องไอแพดราคาครึ่งแสนพร้อมปากกาที่วางต่อหน้าเอแคล

"ให้แคลเหรอคะ?"

"อืม เห็นนั่งจ้องจนหน้าจะติดมือถืออยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ใช้นี่จะได้ดูง่ายๆ" กะตัญเอ่ย

"แต่มัน..."

"พ่อแม่ฉันส่งเธอเรียน ก็อย่าทำเกรดไม่สวยเพราะทำการบ้านไม่ได้มาให้พ่อแม่ฉันดู" กะตัญเอ่ย

"ขอบคุณค่ะ..สวยจัง" เอแคลเอ่ยพรางมองไอแพดราคาแพงที่เพื่อนๆมีกันทุกคน แต่เธอเกือบจะเป็นคนเดียวที่ไม่มี

"มองอะไร?"กะตัญเอ่ย

"คุณกะตัญใจดีกับลูกน้องมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"ก็ไม่ใช่กับทุกคน"

"คะ?"