บทที่ 3
"เออ... เอื๊อก!" ร่างสูงรับคำ แล้วกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะละสายตาจากหน้าอกของหญิงสาวข้างตัวเพื่อตั้งใจฟังสิ่งที่เธอจะพูด "มีอะไรก็ว่ามา"
"ฉัน-จะ-ย้าย-บ้าน"
"ย้ายไปไหน ?"
"ไปอยู่บ้านแกไง" ฟ้าประทานเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง แล้วเอนศีรษะซบลงบนไหล่เขาเพื่อออดอ้อน
"ไม่มีทาง!"
ลีลาวัชรรีบปฏิเสธทันควัน เพราะการที่มีเจ้าแม่ปาร์ตี้อย่างฟ้าประทานอยู่ร่วมบ้านด้วย แน่นอนว่าบ้านที่เขาหวงแหนจะต้องเละเทะไม่มีชิ้นดีเพราะเธอแน่
"นี่แกจะไม่ช่วยฉันหรอ ?"
"แค่ดูตัวเหมือนที่ผ่านๆมา แกไม่จำเป็นต้องย้ายบ้านหนีก็ได้มั้งแฟรี่ ถ้าแกไม่อยากแต่งซะอย่าง พ่อแม่แกเขาก็บังคับอะไรแกไม่ได้อยู่แล้วนี่" ชายหนุ่มพยายามหว่านล้อมด้วยเหตุผล เพราะต่อให้หนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว ร่างบางข้างตัวเขาก็ไม่มีทางหนีอิทธิพลของบ้านตระการตาพ้นอยู่ดี
"พูดแบบนี้แปลว่าแกจะไม่ช่วยฉันหรอ?"
"ฉันก็อยากช่วยอยู่หรอกนะแฟรี่ แต่ถึงช่วยไปผลลัพธ์มันก็เหมือนเดิม พ่อแม่แกก็ต้องหาทางให้แกแต่งงานกับลูกชายเพื่อนสักคนอยู่ดีไม่ใช่หรือไง แล้วแกจะหนีไปทำไมล่ะ แต่งๆไปให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราว" เขาบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก ถึงแม้จะรู้ว่าฟ้าประทานรักชีวิตอิสระและหวงความโสดมากก็ตาม
"ฉันจะไม่แต่งกับคนที่ฉันไม่รู้จักเด็ดขาด!"
"งั้นก็แต่งกับฉันเอาไหม เรารู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้เลยนี่" นักบินหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วมองเธอเหมือนหมาป่าตัวร้ายที่เตรียมจะตะครุบเหยื่ออันโอชะ
"แต่งกับแก ฉันคงรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น"
"อ้าว! นี่แกกล้าเปรียบเทียบการแต่งงานกับผู้ชายรูปหล่อ พ่อรวยมาก แถมหน้าที่การงานยังดีเว่อร์วังแบบฉันว่าเหมือนการตกนรกงั้นเรอะ !?"
"ก็ใช่น่ะสิ คนไม่รู้จักพอที่มีอีน้องอีหนูที่ไหนไม่รู้มามั่วได้ทุกที่ทุกเวลา ขืนแต่งไปชีวิตฉันคงบัดซบสิ้นดี" ฟ้าประทานบ่นด้วยสีหน้ารังเกียจอย่างไม่ปิดบัง
"แกก็ดีตายล่ะ อ่อยผู้ชายทั้งโลกแบบนี้คิดว่ามันดีนักหรือไง" ลีลาวัชรบอกอย่างหัวเสียไม่ต่างกัน
"เออๆ สรุปจะยอมให้ฉันย้ายไปอยู่บ้านแกไหม ?"
"ไม่!" ชายหนุ่มประกาศเสียงดัง
"ลีขา..." เสียงหวานเรียกชื่อเขา แล้วพยายามใช้หน้าอกไซส์ใหญ่บดเบียดเข้ากับซิกแพ็กเปือยเปล่าของเขา
"อย่าทำแบบนี้แฟรี่ ถ้าแกไม่อยากโดนปล้ำ"
"ให้ฉันไปอยู่บ้านแกเถอะนะลี อย่างน้อยก็แค่ช่วงนี้ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำบ้านแกรกเด็ดขาด ขอที่ลี้ภัยให้นางฟ้าตัวน้อยๆอย่างฉันได้พักพิงเถอะนะ" หญิงสาวส่งสายตาหวานเยิ้มเพื่อออดอ้อนเขาทำเอาลีลาวัชรที่พึ่งปลดปล่อยอารมณ์ความหื่นกระหายไปได้ไม่ถึงชั่วโมงกลับมาฮึกเหิมราวกับม้าศึกอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่
"หยุด! แฟรี่หยุด เดี๋ยวฉันมา"
ชายหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟา แล้วทำท่าจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อปลดปล่อยความต้องการบางอย่างที่ปะทุขึ้นมา จนเขารู้สึกปวดหนึบแก่นกายไปหมด
"ให้ฉันช่วยไหม ?" เสียงใสถามขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้าง ทว่ามันเป็นรอยยิ้มอาบยาพิษที่เขาเข็ดขยาดเป็นที่สุด
"อย่าเข้ามานะแฟรี่ แกทำฉันเกือบเป็นหมันมากี่ครั้งแล้ววะ" ลีลาวัชรตะโกนห้าม แล้วเร่งฝีเท้าตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ในห้องทำงาน
"ฉันช่วย..." ฟ้าประทานแกล้งเดินมาดักหน้า
"อย่าเข้ามา... อุ๊บ"
ริมฝีปากกระจับได้รูปประกบเข้ากับริมฝีปากของเขาทันที ก่อนที่มือเล็กซุกซนจะลูบไล้ไปตามซิกแพ็กของเขาอย่างแผ่วเบาเพื่อยั่วยวนอารมณ์ความต้องการของเขาให้ระเบิด จนร่างสูงต้านทานความต้องการไว้ไม่ไหว ต้องยกมือขึ้นมาบีบคลึงสะโพกกลมกลึงตามแรงอารมณ์