บทที่ 2

"เออๆ ใจเย็นน่ะแฟรี่" ลีลาวัชรตะโกนบอก เพราะเขาไม่อยากให้อีกฝ่ายพังประตูห้องทำงานเข้ามาเหมือนครั้งก่อน

"ถ้ารู้แล้วว่าฉันเป็นใคร แกก็รีบมาเปิดประตูซะลี ฉันไม่อยากรอนาน" เสียงแหลมตะโกนประหนึ่งว่าเธอเป็นเจ้านาย และเขาคือทาสในเรือนเบี้ยยังไงอย่างนั้น

"ห้ามคิดจะพังประตูเข้ามาเด็ดขาดนะแฟรี่ แค่นี้แกก็ทำให้ฉันเสียการปกครองจะแย่อยู่แล้ว" กัปตันหนุ่มรีบตะโกนบอก พร้อมกับรูดซิปกางเกงสแล็คแบบลวกๆ โดยตั้งใจไม่ใส่เสื้อ

"งั้นก็รีบๆเปิด เดี๋ยวนี้!" ฟ้าประทานตะโกนสั่งลูกชายเจ้าของสายการบินอย่างคนเอาแต่ใจ

...และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่เขาพึ่งร่วมรักด้วยแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลีลาวัชรก็รีบพุ่งไปเปิดประตูทันที!

พ๊าง !

"เปิดประตูช้าจริงๆ หงุดหงิดโว้ย!" ฟ้าประทานตะโกนเสียงดังลั่นทันทีที่บานประตูห้องทำงานของเขาเปิดออก พร้อมกับร่างบางระหงของแอร์โฮสเตสสาวหุ่นสะบึ้ม แต่อึ๋มน้อยกว่าเธอเดินสวนออกไป

"เฮ้ย! ใจเย็นน่ะแฟรี่" เจ้าของห้องตะโกนบอก

"ไม่ยง ไม่เย็นมันแล้ว!"

"สงบสติอารมณ์ แล้วเข้ามานั่งตากแอร์เย็นๆข้างป๋าดีกว่า มามะ" ลีลาวัชรตบที่ว่างข้างตัวเพื่อเชิญชวนให้อีกฝ่ายมานั่ง

"เบื่อๆๆ"

"แล้วพายุเฮอร์ริเคนที่ไหนมันหอบแกมาหาฉันถึงนี่ได้ พึ่งลงเครื่องเมื่อคืนไม่ใช่หรือไง" ชายหนุ่มที่นั่งยิ้มแฉ่งอยู่บนโซฟาพูดขึ้น เพราะเขาจำได้ว่าเที่ยวบินไฟล์ล่าสุดของเธอพึ่งมาถึงประเทศไทยเมื่อคืนนี้ และตอนนี้เธอควรจะนอนพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ไม่ใช่มาขัดเวลาส่วนตัวของเขาที่นี่สักหน่อย

"ฉันไม่อยู่มันแล้วบ้านน่ะ หงุดหงิด!"

"เอ้า!! คนติดบ้านแบบแกเนี่ยนะแฟรี่มาบอกฉันว่าจะไม่อยู่บ้าน" ลีลาวัชรพูดกลั้วหัวเราะ เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินกับหูสักเท่าไหร่

"ก็ใช่น่ะสิ พ่อกับแม่พาลูกชายเพื่อนมาดูตัวฉันอีกแล้ว"

"ปัญหาเดิมๆนี่ แกก็แต่งๆไปเถอะน่า จะมาหวงความโสดทำไมนักหนา อายุอานามตั้งยี่สิบหกแล้วนะ" ร่างสูงแกล้งแซว ทั้งที่เธอและเขาอายุเท่ากัน

"หยาบคาย! ฉันพึ่งยี่สิบหก ไม่ใช่หกสิบนะไอ้บ้าลี"

"ก็ดูแกบ่นเหมือนคนอายุหกสิบซะขนาดนี้ จะให้ฉันมองว่าแกอายุเท่าฉันได้ยังไง" ผู้ชายลั้ลลาแห่งยุคยักไหล่ไม่แคร์สื่อ แล้วยกมือขึ้นโอบไหล่มนทันทีที่ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

"อย่ามาทะลึ่งกับฉันนะ"

"ทะลึ่งอะไรล่ะ ฉันเห็นเนื้อ นม ไข่ แกไปถึงไหนต่อไหนละ แค่โอบไหล่ทำมาเป็นหวงตัวไปได้" กัปตันหนุ่มแกล้งทำเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างขัดใจ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมายี่สิบหกปี (ตั้งแต่เกิด!) เขาก็ทำได้แค่มอง ไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครองนั่นแหละนะ

"คนอย่างแกก็ได้แค่มอง"

"ทำไมๆ แล้วคนแบบไหนที่มันจะได้ครอบครองร่างกายของแกไหนตอบมาสิ๊" คนชอบเอาชนะถามขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"เจ้าชายสักประเทศนึงในโลกใบนี้"

"ฝันกลางวันอยู่หรอแฟรี่" ลีลาวัชรพูดดักคออย่างไม่ไว้หน้า ก่อนที่เอาจะเอนศีระษะเล็กน้อยเพื่อปรับมุมในการมองเนินอกของอีกฝ่ายให้ถนัดลูกตามากยิ่งขึ้น

"เลิกมองนมฉันสักสองวินาที แล้วฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดให้ดีๆนะลี"