ข้างบ่อน้ำใต้เเสงจันทร์

ณ บ่อน้ำเก่าเเก่ เชิงเขาคุณหลุน

ยามนี้ดวงจันทราได้ลอยขึ้นส่องเเสงสีเหลืองส่องประกายบนท้องฟ้าเเล้ว ลมเย็นจากเทือกเขาคุนหลุนได้พัดมาอย่างต่อเนื่อง ภายใต้เเสงจันทร์สาดส่อง ข้างๆบ่อน้ำเก่าเเก่นั้น มีเงาร่างสองสายกำลังนั่งเคียงข้างกัน

"ศิษย์พี่ ท่านยังไม่ได้บอกข้าเลย ว่าเหตุใดเส้นทางหลังเขานี้ถึงเป็นเขตหวงห้ามล่ะ" หวงเฉินฟงซึ่งยามนี้กำนั่งหลังพิงข้างบ่อ ได้เอ่ยถาม

"ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน... ข้ารู้เพียงเเต่ท่านพ่อได้ออกกฏนี้ต่อเหล่าศิษย์ในสำนักทุกคน" ตู้กูหงทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่นึง เเต่ก็ไม่ได้คำตอบ

"เเต่ท่านเองก็ยังเเอบเข้ามา" หวงเฉินฟงพูดพลางหันหน้าหันมายิ้มให้ตู้กูหง

"เจ้าเด็กบ้า เจ้ากล้าล้อเลียนข้า" ตู้กูหงหน้าเเดง ตบฉาดไปที่บ่าของหวงเฉินฟงเบาๆ

"หรือว่า เส้นทางนี้ เมื่อก่อนมีเหตุการณ์ที่พิเศษเกิดขึ้น มิเช่นนั้นทำไมเจ้าสำนักถึง..."

"พอเเล้ว ท่านพ่อข้ารู้ดีเเหละน่าว่าควรทำเช่นไร พวกเราที่ยังเป็นเด็กอย่าไปสนใจให้มากความเลย"

ทันใดนั้นจู่ๆ หวงเฉินฟงก็ได้มองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย เเละมองไปยังเเสงจันทร์ที่ส่องสว่างเพียงดวงเดียว ตู้กูหงเห็นดังนั้น จึงรู้สึงสงสัย

จึงสะกิดถาม

"เฉินฟง เจ้าใช่กำลังคิดถึงใครอยู่ ใช่หรือไม่"

"ข้ากำลังคิดถึง ครอบครัวของข้า ท่านพ่อ..ท่านเเม่..ท่านพี่.." พริบตานั้นหวงเฉินฟงได้ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง

ตู้กูหงเห็นดังนั้นจึงอดสงสารไม่ได้ จึงยื่นมือไปลูบหลังหวงเฉินฟงอย่างเอ็นดู

หวงเฉินฟงใจสั่นสะท้าน ความรู้สึกอันเเปลกประหลาดพิเศษนั้นบังเกิดขึ้นอีกครา หวงเฉินฟงได้เหลียวหน้าช้าๆไปสบตากับตู้กูหง พริบตานั้นในความคิดของเขา มีเพียงตู้กูหงเท่านั้นที่สามารถช่วยให้เขาหลุดพ้นจากโลกมนุษย์ที่เเสนโหดร้ายได้

"ศิษย์พี่" หวงเฉินฟงเรียกตู้กูหงด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ศิษย์น้อง เจ้าไม่ต้องกลัว เจ้ายังมีข้าอยู่" ตู้กูหงได้รวบหวงเฉินฟงมากอดไว้ ในยามนั้นใบหน้าของตู้กูหงได้มีประกายน้ำตาขึ้นมาบ้างเเล้ว

หวงเฉินฟงรู้สึกว่าความอบอุ่นที่ได้รับนี้ มีค่ามากกว่าสิ่งใดๆทั้งหมด

เด็กน้อยสองคนได้โอบกอดกันอย่างเเนบเเน่นภายใต้เเสงจันทร์ ท่ามกลางความหนาวเหน็บของลมภูเขา

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง

หวงเฉินฟงได้คลายมือที่โอบกอดตู้กูหง ค่อยๆนั่งตัวตรงที่เดิม ส่วนตู้กูหงก็ได้มองหวงเฉินฟงด้วยประกายน้ำตา

"เฉินฟง หรือว่าครอบครัวของเจ้า..."

"พวกเขาตายหมดเเล้ว....ล้วนเป็นฝีมือของพวกคนชุดดำ" หวงเฉินฟงกัดฟันพูดอย่างใจเย็น

"พวกคนชุดดำเหรอ เเล้วเจ้าเห็นหน้าตาพวกมันหรือไม่ ข้าจะได้ไปบอกท่านพ่อให้ล้างเเค้นให้เจ้า"

"ข้าไม่ได้เห็นหน้าตาพวกมัน เพราะว่าพวกมันทุกคนล้วนใส่หน้ากาก"

ตู้กูหงมองดูหวงเฉินฟงอย่างเวทนา นางมีความรู้สึกว่าเด็กชายคนนี้มีชะตากรรมอันโหดร้ายเกินไปเเล้ว

หวงเฉินฟงเห็นตู้กูหงมองตนเช่นนั้น จึงฝืนยิ้มเเล้วจึงเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งเเต่ต้นจนจบให้นางทราบ ตู้กูหงฟังเเล้วก็อดทอดถอนใจไม่ได้

"พี่อวี้ถัง เขาเสียสละชีวิตเพื่อให้ข้ากับม่ออิง..."

"นี่เเล้วทำไมเจ้ากับหลิวม่ออิงถึงไม่ได้เป็นศิษย์ร่วมสังกัดเดียวกันล่ะ"

"เรื่องนี้...ข้าขอไม่ตอบท่านได้ไหม"

"ตามใจเจ้าสิ ใครจะอยากสนเรื่องของเจ้ากัน" ตู้กูหงทำท่าค้อนใส่

"เกรงว่าพรุ่งนี้ ...."

"เรื่องของพรุ่งนี้ เจ้าจะคิดไปทำไม เจ้าวางใจมีศิษย์พี่คนนี้อยู่ ไม่มีใครทำอะไรเจ้าได้หรอก พวกเรานอนกันเถอะ" ตู้กูหงพูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนที่ข้างบ่อน้ำนั้น

หวงเฉินฟงเห็นดังนั้นก็อดฝืนยิ้มไม่ได้ เขาจึงได้ล้มตัวนอนบ้าง หวงเฉินฟงนอนเอามือข้างหนึ่งก่ายหน้าผากเเล้วหลับตาลงอย่างช้าๆ

ราตรีนี้ช่างยาวนานนัก

เช้าวันใหม่ เเสงอาทิตย์สาดส่องบนท้องฟ้า

หวงเฉินฟงลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เเล้วกวาดตาไปด้านข้าง ทันใดนั้นหวงเฉินฟงก็สะดุ้งพรวดขึ้นมาจากพื้น พร้อมทำท่าทางลุกลนเหมือนกำลังหาใคร ที่เเท้ตู้กูหงที่นอนข้างๆเขาได้อันตรธานหายไปเเล้ว

"ศิษย์พี่!!! ศิษย์พี่!!!" หวงเฉินฟงตะโกนร้องเรียกหา

ทันใดนั้นที่ตาของเขาก็ได้ถูกปิดด้วยมือคู่หนึ่ง เป็นมือที่นุ่มนิ่มเเละหอมหวน

"ให้ทายข้าเป็นใคร" เจ้าของเสียงกลับเป้นตู้กูหงเอง พริบตานั้นหวงเฉินฟงภายในใจบังเกิดความยินดีเป็นอย่างมาก

"ท่าน.. ท่านเป็นใคร" หวงเฉินฟงเเกล้งทำเป็นตกใจ ไม่รู้ว่าผู้ที่ปิดตาเขาคือใคร

ทันใดนั้นมือข้างนั้นก็ได้ชักกลับ เปิดเเสงสว่างให้กับดวงตาของหวงเฉินฟง

หวงเฉินฟงเหลียวหลังหันไปมอง เเล้วทำท่าทางตกใจ

"ศิษย์พี่ ที่เเท้เป้นท่าน!!"

"ศิษย์น้อง เจ้านี่ทึ่มจริงๆเลย เเค่นี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นข้า" ตู้กูหงยกมือปิดปากหัวเราะอย่างมีความสุข

ในใจหวงเฉินฟงรู้สึกยินดีสุดจะบรรยาย เนื่องเพราะเขารู้ว่ามีเเต่ทำเเบบนี้เท่านั้น ตู้กูหงถึงจะมีความสุขได้

"ศิษย์พี่ ท่าน ...ท่านงามมาก" หวงเฉินฟงพูดเสียงเเผ่วเบาโดยเเม้เเต่ตัวเองก็ยังไม่รู้สึกตัว

"เจ้าว่าอะไรนะ" ตู้กูหงทำหน้าสงสัย

หวงเฉินฟงค่อยรู้สึกตัว ตื่นจากภวังค์ของตน

"ฮะ เปล่าๆๆ ข้าเเค่บอกว่า ข้าคันมาก" หวงเฉินฟงพูดพลางทำท่าเกาเเขน

"เจ้านี่นะ ข้าเองก็นอนกับเจ้าทั้งคืน ทำไมข้าไม่เห็นโดนเเมลงกัดเลย"ตู้กูหงหัวเราะด้วยท่าทางอ่อนหวาน

"นั้น..นั่นสินะ"

"ศิษย์น้อง ดวงอาทิตย์ขึ้นเเล้ว พวกเราก็ควรไปกันได้เเล้วล่ะ" ตู้กูหงพูดพลางวิ่งไปหยิบถังที่ใส่น้ำมาให้หวงเฉินฟง

พริบตานั้นหวงเฉินฟงพลันมีสีหน้าที่เด็ดเดี่ยว ยื่นมือไปรับถังใส่น้ำที่เต็มถังจากตู้กูหง

"ไปกันเถอะ ศิษย์พี่" หวงเฉินฟงพูดพลางก้าวเดินไปอย่างช้าๆ

"รอด้วยศิษย์น้อง" ตู้กูหงวิ่งไล่ตามไป

สายลมพัดผ่าน เด็กน้อยทั้งสองคนได้ขึ้นเขาจากไปเเล้ว ทิ้งไว้เพียงเเต่ความทรงจำอันสวยงามที่บ่อน้ำเก่าเเก่เเห่งนี้

ณ ตำหนักยินหลุน

"อ้า ศิษย์หลานหงเอ๋อของข้านี่เอง เรื่องนี้ทำเจ้าลำบากเเล้ว " หยางเกาเซิงกล่าวรับด้วยความยินดี

"อาจารย์อา เป็นข้าไม่ดีเอง มิเช่นนั้นเฉินฟง เขาคงกลับมาก่อนตะวันตกดินเมื่อวานเเล้วล่ะ" ตู้กูหงกล่าวด้วยท่าทีน่าสงสาร

"ไม่เป็นไรๆ อาจารย์อาเข้าใจเจ้า เรื่องที่เจ้ากับศิษย์ของข้าล่วงล้ำเข้าไปในเขตหวงห้ามหลังเขานั้น.. อาก็จะไม่บอกกับพ่อของเจ้า"

"ขอบคุณค่ะ อาจารย์อาเกาเซิง" ตู้กูหงคำนับตามมารยาท

พริบตานั้นตู้กูหงหันไปมองหวงเฉินฟงที่ยังยืนอยู่ข้างๆด้วยสายตาที่สงสาร หยางเกาเซิงเห็นเช่นนั้น จึงรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

"หงเอ๋อเจ้าวางใจ สำหรับเรื่องของเฉินฟงข้าจะไม่ตำหนิเขาอย่างเเน่นอน" หยางเกาเซิงยิ้มกล่าวให้กับตู้กูหง

"เช่นนี้ศิษย์หลานก็วางใจ ขอบคุณมากค่ะอาจารย์อาเกาเซิง"

"เจ้าก็กลับตำหนักไปหาท่านพ่อของเจ้าเถอะ เจ้าหายไปทั้งคืน ข้าว่าเวลานี้ เขาคงกำลังเป็นห่วงเจ้าอยู่นะ"

"ศิษย์หลานทราบเเล้ว" ตู้กูหงคารวะพลางถอยกายไป

เเละเมื่อตู้กูหงเดินผ่านข้างกายหวงเฉินฟง ก็ได้ชำเรื่องมองมายังหวงเฉินฟง พร้อมฝากคำพูดที่ว่า

"ศิษย์น้อง เจ้ารักษาตัวด้วย"

หวงเฉินฟงรู้สึกมีกลิ่นกายอันหอมหวนมาเเตะที่ปลายจมูก เเต่ชั่วเวลานั้นเขาไม่กล้าเเม้เเต่จะเหลียวหน้าไปมองนาง เนื่องจากยังมีผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเขา หยางเกาเซิง....

ตู้กูหงจากไปเเล้ว เวลานี้ภายในตำหนักยินหลุน เหลือเพียงหวงเฉินฟงกับหยางเกาเซิง สองอาจารย์ศิษย์กำมะลอ กำลังยืนประจันหน้ากันอยู่

"อาจา...ย์" หวงเฉินฟงพูดมาถึงกลางคันถึงกับต้องหยุดพูด เนื่องจากใบหน้าที่ถมึงตึงของหยางเกาเซิงได้จ้องมาที่เขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ท่านหยาง ข้า...ถ้าไม่มีอะไรเเล้ว..ข้าขอตัวก่อน" หวงเฉินฟงพลันเปลี่ยนคำเรียกหา เเล้วโค้งกาย พร้อมกำลังจะถอยออกจากห้องโถงตำหนัก

"เจ้าเด็กเเซ่หวง หยุดเดี๋ยวนี้" หยางเกาเซิงตวาดใส่

หวงเฉินฟงจึงหยุดตามเสียงตวาดนั้น พร้อมกับทอดถอนใจ

"หึหึ ข้าบอกว่าข้าจะไม่ตำหนิเจ้า เเต่ไม่ได้หมายความว่า ข้าจะไม่ลงโทษเจ้า" เสียงอันกระหยิ่มยิ้มย่องของหยางเกาเซิงดังมาจากด้านหลัง

หวงเฉินฟงหลับตาลง เนื่องจากเขารู้เเล้วว่า จะเกิดอะไนขึ้นต่อจากนี้

{พี่อวี้ถัง.....ข้าคิดถึงพี่เหลือเกิน}