ตอนที่ 2

ทันทีที่รถของเขาจอดสนิท ร่างโปรงบางในชุดเสื้อผ้ามีราคาก็โผลงมาที่ประตู เมื่อเขาผลักบานประตูรถให้เปิดออกกว้าง

ท่อนแขนกลมกลึงของวรัมพร ก็โอบรอบคอของเขาแล้วยื่นริมฝีปากที่เคลือบลิบสติคอย่างดีประทับลงที่แก้มของเขาหนัก ๆ ท่ามกลางสายตาของพิณธารีกับคนในบ้านของเขาอย่างไม่หวั่นหวาด

“คิดถึงจังเลยค่ะที่รัก..”

เจ้าหล่อนเอ่ยออกมาเบา ๆ พลางทอดสายตาที่หวานฉ่ำมองใบหน้าที่คมขรึมหล่อสะอาดของอนาวิลนิ่งอย่างมีความหมาย

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรเป็นการทักทายเจ้าหล่อน พิณธารีก็ผลักประตูด้านข้างออกพร้อมกับจูงมือหนูน้อยลูกไทรก้าวเข้าไปหาเขา ยืนเคียงข้างเขาท่ามกลางสายตาของคนหลายคน

“ใครกันคะคุณวิล..”

วรัมพรเอ่ยถามเสียงเครียด ทำให้เขาหันมามองหน้าเธอ

“ฉันชี่อพิณธารี..เป็นภรรยาของคุณอนาวิลและนี่ลูกไทร..ลูกของเราทั้งสองคน..”

คำแนะนำของเธอที่แทรกขึ้นมาทำให้เขานึกพอใจอยู่เงียบ ๆ เพราะเธอช่างก้าวเข้ามาถูกจังหวะดีแท้

“ครับ นี่ภรรยาและลูกสาวของผม..”

อนาวิลโน้มตัวไปอุ้มเด็กน้อยมาไว้กับอกก่อนจะยื่นมือไปโอบไหล่ของเธอเอาไว้แล้วรั้งร่างบางของเธอเข้ามากอดไว้แนบแน่น แล้วหันมาหาสาวใช้คนหนึ่งที่ยืนมองตาค้าง

“ขจี ยกกระเป๋าคุณพิณไปไว้ที่ห้องนอนของฉัน...”

เขาหันไปหาสมพรที่ยืนอยู่ใกล้กัน พร้อมกับพาลูกไทรไปส่งให้หล่อน

“พาคุณหนูลูกไทรไปอาบน้ำ หาอาหารให้ทาน..”

“ค่ะ..”

เขาหันมาหาพิณธารี มองดูเสื้อผ้าที่มอมแมมของเธออีกครั้งก่อนจะรวบมือบางให้ก้าวขึ้นไปด้านบนที่ดูอลังการเป็นอย่างมาก ตามมาด้วยวรัมพรที่ไม่ยอมลามือง่าย ๆ

“เดี๋ยวก่อนค่ะวิล..หมายความว่าไง..”

“นั่นสิคะคุณวิล..ต้องอธิบายนะคะ..แม่นี่มาจากไหนแล้วยังเด็กนั่นอีก..”

ชุดาพี่สะใภ้ของเขา ก้าวเข้ามาสมทบทันที เพราะหล่อนสนับสนุนวรัมพรให้กลับมาคืนดีกับอนาวิลน้องชายของสามีหล่อนแต่ดูท่าว่าอนาวิลจะไม่ยอมหันกลับมาคืนดีง่าย ๆ

“อย่างที่บอกครับพร..ผมมีภรรยาและมีลูกแล้ว..”

เขากอดเอวกลึงของพิณธารี ไว้แนบแน่น ทำให้หญิงสาวรู้สึกสะท้านไปทั่วสรรพางค์กาย แต่ก็ยังไม่อาจจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้เพราะเธอยังไม่รู้ว่าใครเป็นใคร

“ตั้งแต่เมื่อไหร่คะคุณวิล..พี่ไม่เคยระแคะระคายมาก่อนเลยนะคะ..แล้วผู้หญิงคนนี้เหมือนคนที่มายืนลับ ๆ ล่อ ที่หน้าประตูเมื่อตอนค่ำ..”

ชุดาพูดพลางกวาดสายตามองพิณธารี ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“พี่ไม่เชื่อหรอกค่ะคุณวิล..ว่าผู้หญิงลักษณะแบบนี้จะได้เป็นแม่ของลูกคุณวิล..”

พิณธารี มองสบตาของชุดาอย่างไม่พอใจ มันทำให้เธอนึกถึงพี่สาวที่เคยเล่าให้ฟังว่า คนรักของสามีกรีดกันด่าทออย่างหยาบคายและเป็นคนดูถูกคน สับโขลกพี่สาวของเธอสารพัด จนทนไม่ไหว

“แล้วผู้หญิงลักษณะอย่างคุณแตกต่างจากฉันตรงไหน ก็แค่สวมใส่เสื้อผ้าราคาดีกว่าก็เท่านั้นแต่สันดานของคุณอาจจะเลวเสียยิ่งกว่าฉัน เพราะคนอย่างฉันอยู่ในสภาพแวดล้อมที่บริสุทธิ์ไม่มีสิ่งตกค้างเหมือนคุณ ที่อยู่ท่ามกลางความเจริญทางด้านวัตถุจนหลงลืมพัฒนาด้านจิตใจและสายตา..”

ทั้งวรัมพรและชุดาต่างหันมามองหน้ากันก่อนจะยกมือชี้หน้าเธอเกือบจะพร้อมกัน

“แก..”

“เอาล่ะ..ผมเหนื่อยขอตัวนะครับ..”

เขากอดเอวบางของเธอเตรียมจะพาเดินกลับไปยังห้องนอนแต่ทั้งสองก็เข้ามาขวางหน้าเอาไว้แทบทันที

“ไม่ได้ค่ะ..พี่ไม่ยอมให้คุณวิลพาผู้หญิงคนนี้เข้าบ้านอย่างเด็ดขาด..”

ชายหนุ่มมองหน้าพี่สะใภ้นิ่ง

“ขอโทษนะครับ..ผมเองก็เป็นลูกคนหนึ่งของคุณพ่อกับคุณแม่..ผมยังมีสิทธิ์ที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้..ไว้รอให้คุณพ่อกับคุณแม่ยกบ้านหลังนี้ให้พี่ดาเสียก่อน..ผมถึงจะยอมฟัง..ขอตัวนะครับ..”

คำพูดของเขาทำให้ชุดายกมือปิดปาก เพราะหล่อนรู้อยู่แก่ใจว่า ไม่มีทางที่นายเอกภพกับภรรยาจะยกมรดกให้หล่อน แค่หล่อนอยู่ได้เพราะว่าสามีซึ่งเป็นพี่ชายของอนาวิลออกหน้าปกป้องเท่านั้น

“ปล่อยฉันได้แล้ว..”

เมื่อก้าวเข้ามาในห้องนอนที่กว้างใหญ่ของเขา เธอก็รีบเบี่ยงร่างออกมาจากอ้อมแขนของเขาแล้วเงยหน้าจ้องมองเขานิ่ง

“ดีเหมือนกัน..ต้องขอบคุณ..ที่คุณบอกกับพวกเขาแบบนั้น..แต่ผมรับรองว่าจะไม่ให้คุณบุบสลายฟรี ๆ ผมว่าเรามาตกลงกันดีกว่านะครับ..”

เขาถอดเสื้อนอกออกแล้วก้าวไปที่โซฟาตัวยาวก่อนจะนั่งลงแล้วทอดสายตามามองเรือนร่างบางระหงแต่ว่ากลมกลึงสมสัดส่วน

เขามองดูดวงหน้าที่เป็นมันของเธอนิ่งอย่างสำรวจ เขามองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเธอที่ดูคมแต่เจือแววหวานเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่

“ผมจะจ้างคุณให้แสดงเป็นภรรยาของผม..”

“เสียใจ..ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะมาเล่นละครช่วยผู้ชายที่ขาดความรับผิดชอบอย่างคุณ..”

เธอก้าวเข้าไปใกล้เขา

“ฉันมาทวงสิทธิ์ให้พี่สาวของฉัน..”

เขาขมวดคิ้วมุ่น พลางมองร่างบางที่ก้าวเข้าไปใกล้เขา

“คุณสุวีราหรือครับ..”

“ใช่..ฉันต้องการให้คุณรับผิดชอบ..”

“คุณบอกว่าเธอเสียไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน..”

“ใช่หลังจากคลอดลูกสาวของคุณออกมาได้ไม่ถึงเจ็ดวัน เธอก็จากโลกนี้ไป..จากไปเพราะความบาดเจ็บในหัวใจอย่างสาหัสที่คุณทำกับเธอ..”

“ผมทำอะไร..”

“คุณมีพี่สาวของฉันอยู่ทั้งคน คุณยังพาผู้หญิงอื่นเข้ามาทำร้ายพี่สาวของฉัน แล้วก็ขับไล่พี่สาวของฉันไปจากบ้านทั้งที่เธอกำลังท้องลูกของคุณ..”

เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนฯ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปหยุดที่ริมหน้าต่าง มองฝ่าความมืดมิดออกไปอย่างครุ่นคิด

“ลูกไทรคือลูกของพี่สาวคุณอย่างนั้นหรือครับ..”

“ใช่..”

เขาหันหน้ากลับมาหาเธอ มองหน้าเธอให้ชัด ๆ อีกครั้ง

“แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าสามีของพี่สาวคุณ..คือผม..”

เธอจ้องหน้าเขาพลางกำมือแน่น

“หมายความว่าคุณไม่ยอมรับใช่ไหม..”

เขานิ่ง

“ผมยังไม่ได้บอกแบบนั้นสักคำ..ใจเย็น ๆ สิครับ..ผมว่าคุณโมโหหิวแล้วนะครับ..อาบน้ำให้สบายตัวแล้วทานอาหารให้อิ่มก่อนดีไหมครับ..”

เธอยังคงจ้องหน้าเขานิ่งเช่นเดิม

“ฉันไม่มีอารมณ์จะกินหรือนอนทั้งนั้นอย่ามาเล่นแง่..จะว่าอย่างไรเรื่องที่ฉันพูด..จะรับผิดชอบไหม..”

เขายิ้มน้อย ๆ เมื่อมองดวงหน้าและแววตาที่จริงจังของเธอ

“ถ้าผมไม่...”

“ฉันจะฆ่าคุณ..”

เขาเลิกคิ้วสูงก่อนจะเปล่งเสียหัวเราะออกมา พอดีกับที่ลูกไทรผลักประตูให้เปิดออกแล้ววิ่งเข้ามาหาเธอ

“แม่ขา...”

เธอย่อกายลงแล้วสวมกอดหนูน้อยเอาไว้แน่น ภาพที่เขาได้มองเห็นทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย แล้วเธอคนนี้ก็มีใบหน้าละม้ายสุวีราเป็นอย่างมาก

และยิ่งไปกว่านั้นเด็กน้อยลูกไทรมีบางอย่างที่ถอดแบบมาจากพี่ชายของเขา นายคิรากรราวกับพิมพ์ออกมา

“สมพร..ไปบอกขจีนะช่วยกันจัดห้องให้ลูกไทร..แล้วเตรียมอาหารขึ้นมาให้เธอที่ห้อง..อ้อ..ขอเป็นห้องข้าง ๆ ห้องของฉันนี่เลย..เดี๋ยวนี้..”

“ค่ะ..”

เมื่อสมพรก้าวออกไปจากห้อง ก็สวนกับวรัมพรที่เดินตรงรี่เข้าไปหาเขาที่ลอบผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ

“วิลคะ..พรมีเรื่องอยากจะคุยด้วย..บางทีเราอาจจะต้องใช้เวลาในการคุยกัน..”

“ดึกมากแล้วนะครับพร..ผมต้องการพักผ่อน..ไว้พรุ่งนี้ได้ไหม..”

เขาเดินตรงเข้ามาหาพิณธารี และลูกไทร

“ผมต้องขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณก่อนหน้าที่คุณจะกลับมาเมืองไทย..ผมมีลูกและภรรยาแล้วครับ..ผมแต่งงานอยู่กินกันพิณธารี เงียบ ๆ ตั้งแต่คุณทิ้งผมไป..”

วรัมพรหน้าเผือดซีด พลางมองหน้าพิณธารี กับลูกไทรอีกครั้ง

“หมายความว่าทันทีที่พรแต่งงานกับเจมส์ คุณก็หันไปหาแม่นี่ทันทีโดยไม่เสียใจเลยสักนิด..”

“ใช่..”

เขาตอบรับอย่างหนักแน่น ในขณะที่พิณธารี กำลังจ้องมองดูเขาสองคนอย่างครุ่นคิด

“ใจร้าย ที่แท้คุณไม่เคยรักพรเลยใช่ไหมคะ..แล้วที่แกล้งเป็นเสียใจแทบบ้านั่นก็เสแสร้ง..”

“ใช่..”

น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นอย่างหนักแน่นจริงจังจนวรัมพรกำมือแน่นเมื่อจ้องมองสบตาคมกล้าของเขาก่อนจะละสายตามามองหน้าพิณธารี ด้วยดวงตาที่เจิ่งนองไปด้วยหยาดน้ำที่คลอเบ้ารอการรื้นไหลออกมา

“ที่แท้ในขณะที่คุณมีพร คุณก็ต้องรู้จักแม่นี่อยู่แล้วใช่ไหมคะ..คุณจับปลาสองมือ..”

วรัมพรหันไปมองเขาในขณะที่เขาหันหลังให้หล่อนแล้วทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง

“พรไม่สน..ไม่สนว่าคุณจะรักพรหรือไม่ คุณจะมีใครหรือไม่มี..แต่ในเมื่อพรกลับมาหาคุณ เท่ากับว่าพรตัดสินใจเลือกคุณ..คุณจะปฏิเสธพรไม่ได้..พรจะอยู่ที่นี่ อยู่ที่บ้านของคุณ..”

พิณธารี ลุกขึ้นเตรียมจะก้าวออกไปจากห้องนั้นพอดีเขาหันกลับมา

“จะไปไหนหรือครับพิณ..อาบน้ำสิครับดึกมาแล้วคุณเดินทางมาทั้งวัน..จะได้พักผ่อน..”

เขามองหน้าวรัมพร เขามองเห็นหยาดน้ำตาบนใบหน้าของหล่อน ทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบลงแต่ก็รีบปัดความรู้สึกนั้นออกไปแทบทันที เพราะหากเป็นเมื่อก่อนเขาคงทนไม่ได้ที่จะเห็นหล่อนร้องไห้เสียใจแบบนี้

“ขอโทษนะครับพร..ดึกมากแล้ว...ผมอยากพักผ่อน ภรรยากับลูกของผมก็เดินทางมาไกลเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว..”

เขาเดินตรงไปที่ประตูห้องก่อนจะดึงเปิดออกกว้างเป็นการเชื้อเชิญให้วรัมพรออกไปจากห้องนั้น

“จำไว้นะคะวิลว่าคุณทำร้ายพรไว้อย่างมาก...คุณทรยศ...”

เจ้าหล่อนเอ่ยออกมาก่อนจะก้าวผ่านหน้าเขาไป เขาเองก็ปิดประตูลงด้วยหัวใจที่ไหวหวั่นอย่างรุนแรง แต่อาการนั้นหาได้รอดพ้นสายตาของพิณธารี ไม่

“ธุระของฉันก็สำคัญ...แต่ดูท่าเราคงพูดกันไม่รู้เรื่องแน่ในคืนนี้ เอาไว้พรุ่งนี้..ฉันต้องได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจ..”

เธอจูงมือลูกไทรเตรียมออกไปจากห้องนั้น

“เชิญทางนี้ดีกว่าครับ..”

เขาก้าวไปที่รูปภาพขนาดใหญ่ซึ่งแขวนติดอยู่ที่ข้างฝาห้องของเขา แล้วเลื่อนภาพนั้นออกไปด้านข้างก็ทำให้เห็นประตูกว้างที่สามารถก้าวผ่านไปยังห้องอีกห้องได้อย่างสบาย สามารถเข้าออกได้โดยไม่มีใครรู้เห็น..

“หากฉันตื่นมาไม่พบคุณ..”

“ผมจะรอจนกว่าคุณจะตื่น..ผมสัญญา..”

เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ เมื่อเธอหันกลับมามองหน้าเขาแล้วก็ก้าวเข้าไปยังห้องอีกห้องที่สมพรและขจีช่วยกันจัดเอาไว้เพื่อหนูน้อยลูกไทร แต่กลับมีเธอเข้าไปนอนอยู่ด้วย