ตอนที่ 3

ฉันตัดสินในเรียกมอเตอร์ไซค์ ลุยฝ่าการจราจรตอนใกล้ค่ำกลับไปยังไซต์งานอีกครั้ง

ฉันเดินเข้ามาในอาณาบริเวณซึ่งเป็นเขตก่อสร้างของไซต์งานด้วยความรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย ท่ามกลางสายตาของคนงานชายที่กำลังล้อมวงเล่นเตะตะกร้อ ทุกคนจ้องมองมาที่ฉันอย่างให้ความสนใจว่ามาทำอะไรที่นี่

“คุณเควินยังอยู่มั้ยคะ”

ฉันถามคนงาน เพราะกลัวว่าเควินอาจจะกลับไปแล้วก็ได้

“อยู่... อยู่ข้างในโน่น คุณเควินนอนที่นี่ ไม่ได้กลับบ้าน”

คนงานตอบคำถามของฉันด้วยสำเนียงอีสาน ฉันเพิ่งรู้ว่าเขานอนที่นี่ จึงรีบก้าวยาวๆ ตรงไปยังตู้คอนเทนเนอร์ซึ่งถูกดัดแปลงเป็นที่ทำงานและที่พักอาศัยของคนงานก่อสร้าง

จากนั้นก็มีเสียงซุบซิบตามหลังแว่วมาว่า

“สงสัยแฟนคุณเควินว่ะ”

อีกคนแสดงความเห็นเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณของฉัน

“สวยฉิบหาย... ทั้งสวยทั้งขาว”

ตามด้วยอีกประโยคที่วิพากษ์วิจารณ์ถึงทรวดทรงองค์เอวของฉันอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา

“คนนี้เอ็กซ์สุดๆ ตูดเป็นตูด นมเป็นนม... รับรองว่าพรุ่งนี้คุณเควินฟ้าเหลืองแน่ๆ ลองได้มาค่ำๆ แบบนี้”

ฉันพยายามจะไม่ใส่ใจเสียงนกเสียงกา รีบตรงเข้าไปยังที่พักของเควินเพื่อจะเอาแฟ้มเอกสารที่ลืมไว้แล้วกลับออกมาให้เร็วที่สุด

หากแต่คำพูดสะดุดหูเมื่อครู่ก็ทำให้ฉันรู้ว่าเควินอาจจะเคยพาผู้หญิงมาที่นี่บ่อยๆ ไม่งั้นคนงานคงไม่พูดออกมาว่า ‘คนนี้เอ็กสุดๆ... ’ แสดงว่าก่อนหน้านี้ต้องมีคนอื่นๆ ที่เอ็กซ์สู้ฉันไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่กงการอะไรของฉันที่จะต้องเก็บเอามาใส่ใจ เพราะดูท่าทางก็รู้ว่านายเควินคนนี้ต้องเป็นคนเจ้าชู้ สายตาที่มองฉันอย่างโลมเลียก็พอจะเดาได้ว่าเขาต้องเป็นเสือผู้หญิงสุดหื่นแน่ๆ

ดวงอาทิย์ลับลงไปนานแล้ว ฉันเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าตู้คอนเทนเนอร์ด้วยความรู้สึกกล้าๆ กลัวๆ เพราะตอนนั้นท้องฟ้าเริ่มค่ำแล้ว คนงานก่อสร้างเกือบสิบคนที่กำลังเล่นเตะตะกร้อกันอยู่ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจเลยสักนิดว่ายังมีคนอยู่บริเวณนั้น แต่กลับสร้างความหวาดกลัวเข้ามาแทนที่ ด้วยรู้ว่าอาจจะเกิดอันตรายสำหรับผู้หญิงที่กล้าเดินเข้ามาเพียงลำพังอย่างฉัน

ก็อกๆ...

“คุณเควินคะ”

ฉันทั้งเคาะทั้งเรียก และทันใดนั้นเองประตูก็เปิดออกมา

“ว้าย... ”

ฉันยกมือขึ้นปิดปาก หน้าแดงเรื่อกับภาพที่เห็นตรงหน้า ไม่นึกว่าจะมีโอกาสได้เห็นเควินในสภาพที่นุ่งกางเกงในเพียงตัวเดียว เนื้อตัวของเขากำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้าม ผิวสีทองแดงคร้ามแดดยิ่งทำให้เขาคมคร้ามสมชายชาตรี แผงอกรกเรื้อไปด้วยแพขนสีน้ำตาลเข้ม กระจายลงมาถึงท้องซึ่งแลเห็นซิกแพ็คเป็นคลื่นลอนน่าลูบไล้ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องก็คือความเป็นชายชาตรีของเขาที่อวดรูปพรรณสัณฐานอลังการเสียจนแทบจะเลยขึ้นมาถึงขอบกางเกงใน

“ขอโทษนะครับ... ผมไม่คิดว่าจะเป็นคุณ”

เควินไม่ได้มีทีท่าเขินอาย แต่ก็หมุนตัวกลับไปคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งอย่างใจเย็น ตอนเขาหันมาอวดบั้นท้ายสอบสวยหนั่นแน่นไปด้วยมัดเนื้อยิ่งทำให้เหงื่อแตกชื้นอยู่ในอุ้งมือของฉัน

“ฉัน... ”

บ้าจริง ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้สินะ หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก สิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะพูดจู่ๆ ก็เกิดนึกไม่ออกขึ้นมาซะงั้น ไม่คิดว่าภาพความเซ็กซี่ของหัวหน้าคนงานผู้นี้จะมีอิทธิพลขนาดทำให้ใบหน้าฉันร้อนวูบวาบ

“ใจเย็นๆ ครับ... ไม่ต้องตื่นเต้น ผมไม่ได้แก้ผ้าสักหน่อย เข้ามาก่อนสิครับ”

เขาบอกยิ้มๆ ฉันรู้สึกเกลียดสายตาของเขาที่มองมาอย่างรู้เท่าทันความคิดของฉัน

“ฉัน... เอ่อ ฉันลืมแฟ้มเอกสารเอาไว้ค่ะ”

“อ๋อ... ผมรู้ เข้ามาเอาสิครับ”

“ไม่กล้าเข้า... คุณหยิบให้หน่อยสิคะ”

ฉันบอกไปตรงๆ

“เข้ามาเถอะครับคนสวย... รับรองว่าผมไม่ปล้ำคุณหรอก ยกเว้นในกรณีที่คุณเป็นฝ่ายลงมือปล้ำผมก่อน”

“เอิ่ม... ตลกนะคะ”

ฉันอึ้ง นึกในใจว่าคำแซวของเขาช่างตลกร้าย อีตาคนนี้มีอารมณ์ขันอย่างร้ายกาจ

“เข้ามาเถอะ”

เขาคะยั้นคะยอ ฉันทำใจดีสู้เสือ ตัดสินใจก้าวเข้าไปด้วยอาการกล้าๆ กลัวๆ

เควินเดินไปที่โต๊ะทำงาน หยิบแฟ้มเอกสารสีดำมายื่นให้ ฉันเอื้อมรับด้วยมือซึ่งสั่นน้อยๆ ทว่าเขากลับชักแฟ้มกลับ สายตาเจ้าเล่ห์มองมาที่ฉัน

“ยังไม่ให้... ”

เขายึดแฟ้มของฉันเอาไว้

“นี่คุณ”

ฉันกำมือแน่นด้วยความโกรธ

“มือสั่นเชียว... กลัวผมหรือครับ”

แน่ะ... ยังจะถามอีก ความจริงเขาไม่ต้องถามก็ได้นะ

“นั่งก่อนสิครับ... ผมกำลังเหงา อยากได้เพื่อนคุยอยู่พอดี ดื่มสักแก้วแล้วผมจะคืนแฟ้มให้”

เควินเชื้อเชิญพลางเดินไปยังตู้เย็นเล็กๆ ที่ตั้งเอาไว้ข้างผนัง รินเบียร์ลงแก้วแล้วเดินมายื่นให้ฉัน

“เอ่อ... เห็นทีว่าคงไม่สะดวกค่ะ ฉันต้องรีบกลับ ได้โปรดคืนแฟ้มให้ฉันเถอะนะ”

ฉันตัดสินใจปฏิเสธคำเชิญชวนของเขา