Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 3
วีรยามองอรัญญาที่เล่นละครน้ำเน่าด้วยความรังเกียจชิงชัง
“อีตอแหล”
“หยุดเดี๋ยวนะ ฟาง พ่อบอกแล้วไงว่าอย่ารังแกคุณญาอีก นี่คำพูดของพ่อไม่มีความหมายเลยหรือไง หึ”
“พ่อก็ดีแต่เข้าข้างเมียตัวเองนั่นแหละ ฟางเป็นลูกนะคะ ทำไมไม่เข้าข้างฟางบ้าง”
หล่อนตัดพ้อ ตาแดงก่ำ โดยมีลำไยยืนแตะแขนอยู่ข้างๆ อย่างให้กำลังใจ
“พ่อจะเข้าข้างอันตพาลได้ยังไงกัน หัดไปทำตัวให้มันดีๆ แล้วเราค่อยมาคุยกัน”
วีรยาน้ำตาไหลรินอาบแก้ม หล่อนมองหน้าบิดาอย่างน้อยใจเป็นที่สุด
“สักวัน... พ่อจะต้องเสียใจที่เข้าข้างคนผิดอย่างนังแม่มดนี่!”
“คุณพี่ขา... ลูกฟางด่าญาอีกแล้วค่ะ ญาเสียใจจังเลย”
อรัญญาออดอ้อนออเซาะอย่างดัดจริต ก่อนจะลอบมองหล่อนด้วยสายตาของผู้ชนะ
“อีตอแหล!”
วีรยาทนไม่ไหว เข้าไปกระชากแขนอรัญญาและกำลังจะตบหน้า แต่บิดาผลักหล่อนออกอย่างแรง และก็ตบหน้าหล่อนจนหัน
วีรยาช็อก หล่อนค่อยๆ หันกลับมา มองหน้าบิดาด้วยความเสียใจเป็นที่สุด
หล่อนรักท่าน และก็เป็นห่วงท่านเสมอ แม้จะไม่ได้แสดงออกไปนักก็ตาม แต่ทำไมท่านถึงไม่รักไม่ห่วงหล่อนบ้างเลย
“พ่อตบฟาง...”
หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น และรีบถอยหนี เมื่อบิดาที่แสดงท่าทางสำนึกผิดเดินเข้ามาหา
“ฟาง... พ่อ...”
หล่อนมองท่านอย่างน้อยใจ ปวดใจ และก็มองหน้าอีคนต้นเหตุอย่างเกลียดชัง
“ฟางเกลียดพ่อ!”
แล้วหล่อนก็วิ่งออกไปจากบ้าน โดยมีลำไยตะโกนเรียกและวิ่งตามแต่ก็มาไม่ทัน
“คุณหนูคะ คุณหนู!”
“ฟาง... พ่อขอโทษ”
วิทยาพยายามจะวิ่งตามลูกสาว แต่ก็ต้องยกมือขึ้นกุมหัวใจเอาไว้ ก่อนจะทรุดลงไปกับพื้น
“คุณพี่คะ คุณพี่เป็นอะไรคะ”
อรัญญารีบเสแสร้งทำเป็นห่วงใย ประคองร่างของวิทยาเอาไว้ในอ้อมแขน
“ไปพักผ่อนก่อนนะคะคุณพี่”
“ไม่... ผมจะไปตามลูกฟาง...”
“อย่าดื้อสิคะ คุณพี่ยังไม่สบายอยู่นะคะ เอาอย่างนี้นะ เดี๋ยวญาจะไปขอโทษคุณฟางเองค่ะ คุณพี่ไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ”
วิทยามองหน้าภรรยาที่อายุห่างจากตัวเองมากด้วยความซาบซึ้งใจ
“ขอบใจมากนะญา”
อรัญญาระบายยิ้มอ่อนหวานซ่อนยาพิษ
“ญายินดีทำเพื่อคุณพี่ค่ะ”
“ทำไมลูกฟางถึงมองไม่เห็นความดีของคุณนะ ทั้งๆ ที่คุณก็แสนดีขนาดนี้”
อรัญญาตีหน้าเศร้า
“คงเป็นเพราะคุณฟางคิดว่าญาเป็นคนทำให้แม่ของเธอเสียชีวิตนั่นแหละค่ะ”
“คุณไม่ใช่ต้นเหตุหรอกญา ผมต่างหากที่เป็นต้นเหตุทั้งหมด อย่าโทษตัวเองนะ”
“ญารู้สึกผิดมากน่ะค่ะ ทุกวันนี้ก็นอนฝันร้ายแทบทุกคืน...”
อรัญญาบีบน้ำตาจนไหลรินออกมา เพื่อเรียกร้องคะแนนสงสารจากวิทยา
“คุณไม่ผิดญา... อย่าคิดมากเลยนะ”
อรัญญาระบายยิ้มเศร้าหมอง ขณะประคองวิทยาให้เดินกลับเข้าไปในห้องพักอีกครั้ง
“ญาก็พยายามไม่คิดมากค่ะ แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี สงสัยต้องหาเวลาไปพักผ่อนบ้างน่ะค่ะ”
“จริงสิ คุณอุดอู้อยู่ในไร่มาตั้งนานแล้ว ไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย งั้นผมจะจองที่พักนะ แล้วเราไปพักผ่อนกัน คุณชอบภูเขา หรือว่าอยากไปทะเลล่ะ”
“เอ่อ... คุณพี่ยังป่วยอยู่ ไม่ควรเดินทางไกลๆ นะคะ”
“ผมไปได้”
“แต่ว่าคุณหมอบอกว่าคุณพี่ไม่ควรเดินทางไกล ยังไงคุณพี่ก็ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของคุณหมอนะคะ ห้ามฝ่าฝืนเด็ดขาด”
“งั้นผมก็ไม่ได้ไปกับคุณน่ะสิญา” สีหน้าของวิทยาเต็มไปด้วยความผิดหวัง
อรัญญารีบกอดแขนออดอ้อน
“เอาไว้คุณพี่หายแล้ว ญาสัญญาว่าจะพาคุณพี่ไปพักผ่อนสามเดือนเลยดีไหมคะ”
วิทยาได้ยินคำพูดของภรรยาก็หัวเราะออกมา คลายความผิดหวังลงไปบ้าง
“งั้นผมจะพยายามรักษาตัวเองให้หายดีเร็วๆ นะ ผมอยากไปเที่ยวกับคุณ”
“งั้นคุณพี่ก็ต้องกินยาตามที่หมอสั่งให้ครบนะคะ”
“ผมก็กินครบทุกมื้ออยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งกินยิ่งรู้สึกแย่ลง”
“คิดไปเองมั้งคะคุณพี่ ยารักษาโรคจะทำให้แย่ลงได้ยังไงกันคะ รออีกสักพักคุณพี่ก็คงจะหายเป็นปกติ เดินเหินได้คล่องเหมือนสมัยก่อนค่ะ”
“พี่ก็หวังเอาไว้แบบนั้นเหมือนกัน”
อรัญญายกมือขึ้นแตะใบหน้าที่ทรุดโทรมของวิทยา ก่อนจะพูดประจบประแจง
“ญารักคุณพี่นะคะ”
วิทยาระบายยิ้มออกมา และกอดร่างของอรัญญาเอาไว้แนบอก
“ผมก็รักคุณมากนะญา”
“งั้นคุณพี่พักผ่อนนะคะ เดี๋ยวถึงเวลาอาหารค่ำ ญาจะมาตามค่ะ”
อรัญญาประคองร่างของวิทยาให้นอนหงายลงบนเตียง และดึงผ้าห่มคลุมกายให้
“พักผ่อนนะคะ”
วิทยาพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลง และหลับใหลไปอย่างรวดเร็ว
อรัญญาเดินออกมาจากห้องของวิทยาสีหน้าของหล่อนเปลี่ยนจากอ่อนหวานเป็นเลือดเย็น และเมื่อเห็นคนใช้คนสนิทของตัวเอง ก็รีบควักมือเรียก
“คุณท่านหลับแล้วเหรอคะ” ชบาเอ่ยถาม
“ใช่”
อรัญญาเดินออกไปจนห่างจากหน้าห้องของวิทยา โดยมีชบาเดินตามไปติดๆ
“แกได้เปลี่ยนยาที่ฉันให้ แทนยาของหมอหรือเปล่านังชบา”
“เปลี่ยนสิคะ ทำไมคุณญาถามแบบนั้นล่ะคะ”
“ก็ไอ้แก่มันไม่เห็นตายสักที แถมมันยังเดินเหินได้อีก ทั้งๆ ที่มันควรจะนอนไม่รู้เรื่องแล้ว หรือว่าแกไม่ได้ให้มันกินยาครบทุกมื้อ”
“ชบาให้กินครบทุกมื้อนะคะ ไม่เคยพลาดเลยค่ะ”
“แล้วทำไมมันยังไม่ตายนะ”
สีหน้าของอรัญญาเต็มไปด้วยความแคลงใจ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
