ตอนที่ 6 กำราบเด็กดื้อ

“เปล่าค่ะ ไม่ได้นินทา แล้วก็ไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับพี่เลย” น้ำเสียงของเธอเด็ดเดี่ยว ผิดจากสายตาที่เลิ่กลั่ก นั่นทำให้อีกฝ่ายจับผิดได้อย่างง่ายดาย

“งั้นเหรอ…แต่สายตาเธอมันฟ้องว่ากำลังคิดเรื่องฉัน หรือว่าทั้งหมดมันเป็นแผนของเธอ เธอโกรธเรื่องเมื่อคืนจนยุให้คุณย่าทำโทษฉันใช่ไหม”

“เปล่านะคะ ฝนไม่ได้ทำอย่างนั้น”

“ไม่ได้ทำแล้วทำไมคุณย่าถึงเล่นงานฉันอย่างนี้ล่ะ แถมยังส่งเธอไปเป็นก้างขวางคอฉันอีกด้วย”

“พูดอย่างนี้แสดงว่าพี่จะขัดคำสั่งคุณหญิง?”

“ใช่! ฉันจะพาอลิซไปด้วย แล้วฉันก็จะสั่งให้เธอปิดปากเงียบ ห้ามบอกเรื่องนี้กับคุณย่าเด็ดขาด ถ้าเรื่องนี้ถึงหูคุณย่า ฉันจะจัดการเธอแน่แม่กาฝาก” คนพูดชี้หน้าเธออย่างเอาเรื่อง แถมยังเดินเข้ามาใกล้อีกด้วย จนปลายฝนต้องถอยหลังอย่างช้า ๆ

“ฝนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จะถือเอาคำสั่งคุณหญิงเป็นหลัก ถ้าพี่ทัตอยากจะทำอย่างนั้นก็เชิญตามสบายเลยค่ะ เพราะคนที่จะเดือดร้อนยังไงก็ไม่ใช่ฝนอยู่ดี” ถึงอย่างไรเธอก็จะทำตามคำสั่งของคุณหญิงอย่างเคร่งครัด

“เธอกำลังท้าทายฉัน” สีหน้าคนพูดเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ แววตาราวกับพญาเหยี่ยว ที่กำลังจะโฉบบินลงมาตะครุบเหยื่อเสียอย่างนั้น ทว่าปลายฝนทำเป็นใจดีสู้เสือต่อหน้าเขา

“ไม่ได้ท้าทายค่ะ แต่กำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง ฝนไม่ชอบโกหกใคร โดยเฉพาะคนที่มีพระคุณอย่างคุณหญิง”

“ได้! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน คิดเหรอว่าไปที่นั่นเธอจะอยู่อย่างมีความสุข”

“ฝนก็ไม่คิดว่ามันจะมีความสุขอยู่แล้วค่ะ”

“ทำใจไว้แล้วงั้นสิว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง”

“คงงั้นมั้งคะ”

“ยิ่งโตยิ่งดื้อ เถียงคำไม่ตกฟาก”

“ก็เหมือนพี่ทัตนั่นละ ที่ชอบฝ่าฝืนคำสั่งของคุณหญิง ทั้งที่รู้ว่าท่านไม่ชอบ”

“ปลายฝน! เธอนี่มัน…” เขาโกรธจนริมฝีปากสั่นระริก ถลึงตาจ้องมองอีกฝ่ายปานจะกินเลือดกินเนื้อ มือหนาคว้าแขนเรียวกำไว้แน่น จนเจ้าหล่อนทำหน้าเหยเกด้วยความรู้สึกเจ็บ

“ปล่อยค่ะฝนเจ็บ”

“ฉันก็ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น เจ็บจะได้จำ และรู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง”

“คนที่มีสิทธิ์สั่งว่าฝนควรทำตัวยังไงมีเพียงสองคนเท่านั้น ก็คือคุณหญิงและคุณอังกาบเท่านั้น”

“ใช่สิ! เพราะเธอมันเป็นพวกชอบเลียแข้งเลียขาอยู่แล้วนี่ ทำตัวให้คุณย่ากับคุณแม่รัก เพราะรู้ว่าตัวเองเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง หวังจะกลายเป็นหนูตกถังข้าวสารสินะ ฉันจะบอกให้เอาบุญ ว่าเธอไม่มีวันทำมันสำเร็จหรอก เพราะฉันจะไม่ให้เธอได้สิ่งที่ต้องการ”

“ไปกันใหญ่แล้ว ฝนไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย ไม่เคยคิดว่าจะไปยุ่งเรื่องสมบัติของพวกคุณเลย ฝนแค่ต้องการตอบแทนพระคุณเท่านั้น”

“ฉันจะคอยดูว่าเธอจะทำได้อย่างที่พูดไหม”

“ฝนก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้พี่คิดอย่างนั้น แต่การที่พี่ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา ควรจะมีความคิดที่มันเป็นผู้ใหญ่กว่านี้นะคะ คุณหญิงท่านก็หวังให้พี่เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน”

“นี่เธอกำลังว่าฉันไม่มีความคิด”

“ไม่ได้ว่าค่ะ แค่เตือนสติ”

“มันจะมากไปแล้วนะปลายฝน!” กันติทัตโกรธมากจนใบหน้าแดงก่ำที่ถูกหยามเกียรติซึ่ง ๆ หน้า ได้แต่บีบแขนเรียวนั้นแรง ๆ เพราะทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ ทว่าจู่ ๆ ความคิดด้านมืดก็ผุดขึ้นในหัว หาทางทำให้เธอรู้สึกเจ็บใจ ขณะที่เจ้าหล่อนกำลังดิ้นรน เพื่อจะหลุดออกมาจากกรงเหยี่ยว ใบหน้าคมก็ค่อย ๆ โน้มลงมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ เมื่อปลายจมูกสัมผัสกับต้นคอ ทำให้ได้กลิ่นกายอันหอมเอกลักษณ์ จนไม่อาจห้ามสิ่งที่กระทำอยู่ได้

“พะ…พี่ทัตจะทำอะไร” เจ้าหล่อนเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ไม่นึกว่าฝ่ายชายจะฉวยโอกาสเธออย่างนี้ มันไม่เคยอยู่ในความคิดเธอมาก่อนเลย

เขาไม่พูดอะไร ยังคงซุกไซ้ใบหน้าที่ซอกคอขาวอย่างสนุกสนาน มือหนาเลื้อยลูบไล้บนแผ่นหลังขาวเนียนผ่านเสื้อตัวบาง เพื่อไม่ให้เจ้าหล่อนหลุดหนีไปไหนได้

ยิ่งได้สูดกลิ่นสาวนานเท่าไหร่ ฮอร์โมนแห่งความเป็นชายก็ยิ่งหลั่งออกมาเท่านั้น เขาไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับผู้หญิงคนอื่นนอกจากอลิชา มันเกิดอารมณ์จนห้ามตัวเองไม่ได้

“พี่ทัตปล่อย!”

ปลายฝนพยายามดันแผงอกแกร่งให้ออกห่าง ก่อนจะทำมันสำเร็จจนได้ แล้วง้างมือฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อนั่นสุดแรง น้ำตาแห่งความเสียใจไหลหลั่งลงมาเป็นทาง เสียใจที่เขาเป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงคนอื่น แต่กับเธอมันไม่ใช่เลย

เพี๊ยะ!

“เลวที่สุด” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็รีบวิ่งหนีออกไป

กันติทัตได้แต่มองตามหลัง พลางยกมือขึ้นมาลูบแก้มตัวเองที่ยังคงรู้สึกชา กลิ่นกายของเธอยังคงหอมกรุ่นไม่จางหาย ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามา เมื่อรู้ตัวว่าไม่เป็นสุภาพบุรุษ ทว่าความคิดหนึ่งกับฉายแวบขึ้นมาในหัว ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มขึ้นมา เมื่อคิดหาทางเล่นงานเจ้าหล่อนให้รู้สึกเจ็บใจได้

“ฉันรู้แล้วว่าจะทำยังไง ให้เธอกลัวคนอย่างฉันแม่กาฝาก หึ ๆ”