ตอนที่ 20 ครั้งหน้าหากนางมา ให้เขาไปรอข้าด้านในได้ทุกเมื่อ

สามสัปดาห์

เข้าอาทิตย์ที่สามแล้วหลังหญิงสาวถูกโบย ยาที่นางกินและใช้ทาดีมาก ไม่คิดว่ามันจะหายเร็วถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังดูเหมือนว่าจะไม่ทิ้งร่องรอยไว้อีกด้วย ต่างกับคุณหนูใหญ่เข้าอาทิตย์ที่สามแล้วยังลุกเดินไม่ได้ หรือจริงๆแล้วเพราะนางเป็นสาวใช้ร่างกายจึงปรับสภาพได้ไวกัน

หญิงสาวจำเหตุการณ์วันที่ถูกโบยได้ดี ก่อนที่ตนจะสลบไปมีคนผู้หนึ่งมาหานางแล้วช่วยเอาไว้ ถิงถิงเล่าว่าหลังท่านอ๋องมาก็หยุดการโบยทันที ไม่ถึงห้าสิบไม้ด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอันใดขึ้น หลังท่านอ๋องกลับไปนายท่านหลี่โมโหมาก ถึงขั้นลงมือโบยคุณหนูใหญ่ด้วยตนเอง จำนวนไม้ที่โบยมากกว่านางเสียอีก วันนี้หลังดีขึ้นมาบ้างแล้วเดินเหินได้สะดวก หญิงสาวมารอที่หน้าจวนโจวกว่าสองชั่วยาม เพื่ออยากขอบคุณเขาและขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้น แต่พบว่าท่านอ๋องไม่อยู่จวน ไม่สามารถเข้าไปได้หากไม่มีการแจ้งเอาไว้ก่อน มือเรียวยกขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลตามกรอบหน้า พอเหงื่อเริ่มออกก็รู้สึกแสบแผลที่หลัง ตอนนี้เข้าสู่ฤดูคิมหันต์แล้วอากาศร้อนและอบอ้าวเร็วกว่าทุกปี รถม้าคันหรูเคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าจวน โจวหนิงเฉินเดินลงมาจากรถม้าก็ต้องแปลกใจเนื่องด้วยสะดุดตาคนผู้หนึ่ง นางนั่งที่พื้นดินในมือถือกล่องไม้เล็กๆสองกล่องในมือ

"ลู่เข่อซิน"

เสียงทุ้มเอ่ยชื่อของนางให้รู้ตัว เพียงมองจากด้านหลังเขาก็จำได้ว่าคือผู้ใด หญิงสาวหันไปตามเสียงคนที่เรียกนางก่อนจะพบว่าเป็นท่านอ๋อง วันนี้นางมาไม่เสียเปล่าแล้ว ใบหน้าคมแสดงออกว่าเขาประหลาดใจไม่น้อยที่พบหญิงสาวอยู่ที่นี่ เอาแต่จ้องหน้านางเหมือนว่าตนเองกำลังฝันไป

"คารวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยพรางทำท่าคารวะ เพราะนั่งมาหลายชั่วยามจึงทำให้จังหวะที่ลุกขึ้นเซเล็กน้อย จนทำให้ร่างใหญ่เผลอยิ้มออกมาบางๆด้วยความเอ็นดู ดวงตางามมองรอยยิ้มนั้นเหมือนตนเองกำลังตกอยู่ในภวังค์ ก่อนที่จะรีบส่ายหัวเรียกสติตนเอง

"เหตุใดยังไม่เข้ามาอีก"

"ขะ...ข้าเข้าไปได้หรือเจ้าค่ะ"

หญิงสาวถามย้ำให้แน่ใจ เนื่องด้วยทหารที่เฝ้าหน้าจวนเมื่อสักครู่บอกว่าหากไม่ได้นัดไว้ก่อนล่วงหน้าก็เข้าพบท่านอ๋องไม่ได้ เดิมทีนางตั้งใจรอเขาที่นี่เพียงแค่อยากขอบคุณเขาแค่สักสองสามประโยคเท่านั้น ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาว ดวงตาคมไล่สังเกตที่ศีรษะและกรอบหน้าพบว่ามีเม็ดเหงื่อซึมออกมาจึงอยากให้นางเข้าไปพักด้านในก่อน ไม่รู้ว่ามารอเขานานเพียงใดแล้ว

"ครั้งหน้าหากนางมา ให้เขาไปรอข้าด้านในได้ทุกเมื่อ"

เสี่ยงเข้มเอ่ยสั่งทหารที่เฝ้าเวรยาม

"เขารับ"

ลู่เข่อซินรู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อยถึงอย่างนั้นก็เดินตามแผ่นหลังกว้างเข้าไป คราที่มาครั้งที่แล้วมัวแต่เป็นกังวลจึงไม่ได้สังเกตบริเวณโดยรอบของจวนอ๋อง พอวันนี้ได้มาเยือนอีกครั้งถึงกับตาลุกวาว จวนหลี่ที่นางเคยอยู่มาหลายปีเทียบมิได้เลยแม้แต่น้อย การตกแต่งบ่งบอกตัวของท่านอ๋องได้ดีที่สุด เรียบง่ายแต่งดงาม มองไปที่ใดก็เจริญตาดูร่มรื่นและสงบ โจวหนิงเฉินเดินนำหญิงสาวมาที่ศาลาริมน้ำเนื่องด้วยบริเวณนี้อากาศถ่ายเทได้ดี มีลมเย็นพัดตลอดเวลา

"นั่งสิ!"

"เอ่อคือว่า....ที่จริงข้าตั้งใจมาขอบคุณท่านอ๋องเท่านั้น เดี๋ยวเดียวก็กลับ ไม่รบกวนเวลาท่านอ๋องมากมายเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยขึ้น ขณะที่ยืนห่างจากเขาหลายก้าว

"มานั่ง ตรงข้ามข้า"

ท่าทางหวาดกลัวเขาตั้งแต่คราที่พบกันจนตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน หากเป็นสตรีผู้อื่นป่านนี้คงมิมีทางเป็นเช่นนี้ ลู่เข่อซินค่อยๆคลานเข่าไปนั่งฝั่งตรงข้ามที่มีเบาะรองนั่ง แม่นมลี่ฉุนและสาวใช้อีกสามคนถือชาและขนมเข้ามาให้ ทันทีที่เห็นใบหน้าลู่เข่อซินก็ยิ้มกว้างส่งไปให้

"ขนมเจ้าค่ะท่านอ๋อง แม่นาง...."

"อ้อ....ข้านามลู่เข่อซินเจ้าค่ะ หรือจะเรียกซินซินก็ได้"

หญิงสาวเอ่ยอย่างเป็นกันเอง เพราะคราวที่แล้วหากไม่ได้แม่นมลี่ฉุนดูแลก็คงแย่มิน้อย

"ข้าอยากขอบคุณที่แม่นมดูแลข้าเมื่อครั้งที่แล้ว จึงทำขนมมาฝากเพื่อเป็นการขอบคุณเจ้าค่ะ"

หญิงสาวไม่เอ่ยเปล่ายังยื่นกล่องไม้ที่ด้านในมีขนมให้อีกด้วย แม่นมลี่ฉุนมองหน้าผู้เป็นนายอย่างขออนุญาต

"นางตั้งใจทำมาให้อย่าได้เสียน้ำใจ"

โจวหนิงเฉินเอ่ยพลางยกชาขึ้นดื่ม หลังฟังทั้งคู่เอ่ยสนทนากัน แม่นมลี่ฉุนยิ้มกว้างพร้อมยื่นมือไปรับขนมที่หญิงสาวนำมาให้ ก่อนจะรีบออกไปให้ทั้งคู่ได้สนทนากัน

"วันนี้ท่านอ๋องดูอารมณ์ดีอีกทั้งใจดีมากด้วย ท่านว่าหรือไม่เจ้าคะแม่นมลี่ฉุน"

หลังเดินออกไปไกลทั้งคู่พอสมควร บ่าวรับใช้นางหนึ่งเอ่ยขึ้น

"อย่านินทราเจ้านาย ข้าสอนจำมิได้หรืออย่างไร แล้วเรื่องวันนี้อย่างให้แพร่ออกไปเด็ดขาด"

"เจ้าค่ะ"