ตอนที่ 1 เริ่มต้น

ในออฟฟิศแห่งหนึ่งบนตึกสูงระฟ้าใจกลางเมืองหลวง บรรดาพนักงานหนุ่มสาวต่างก็นั่งทำงานในห้องแอร์เย็นฉ่ำ สายตาจ้องมองจอมอนิเตอร์อย่างเคร่งเครียด สัมพันธ์กับมือที่วางอยู่บนเมาส์ขยับไปมาอยู่เนือง ๆ หนุ่มสาวนับร้อยชีวิตนั่งแบ่งกลุ่มตามแผนกที่สังกัด โดยมีเพียงพาร์ทิชั่นกั้นแบ่งเขตพื้นที่เท่านั้น ทำให้สามารถได้ยินเสียงสนทนาของต่างแผนกได้อย่างชัดเจน และไปมาหาสู่กันได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

หนึ่งในนั้นก็คือ ‘อุ่นรัก’ ชายหนุ่มร่างเล็ก ผิวพรรณขาวนวลเนียนสะอาดสะอ้าน ราวกับผิวของเด็กทารกแรกเกิด ผมดกดำเงางามทรงแฟชั่นเกาหลี รับกับใบหน้าเรียวรูปไข่ได้เป็นอย่างดี ดวงตากลมโตสีดำขลับจ้องมองไปยังหน้าจอมอนิเตอร์อย่างตั้งใจ คิ้วเข้มดกดำขมวดเข้าหากันบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างไปด้วย ริมฝีปากบางเป็นกระจับสีชมพูระเรื่อที่เคยชุ่มฉ่ำ ตอนนี้กลับแห้งตึง ก่อนเขาจะกลืนน้ำลายลงคอด้วยความฝืดเคือง นั่นเป็นเพราะกำลังกระหายน้ำอยู่นั่นเอง

มือเรียวผละจากแป้นคีย์บอร์ดสีดำเอื้อมไปหยิบขวดน้ำดื่ม ที่วางอยู่มุมโต๊ะเพื่อมาดับกระหาย แต่ยังคงจ้องมองหน้าจออย่างไม่ละสายตา เมื่อควานหากลับพบแต่ความว่างเปล่า เจ้าตัวจึงหันขวับไปมองที่มุมโต๊ะทันที

“หิวน้ำเหรอ?” เสียงชายหนุ่มปริศนาดังอยู่ไม่ไกล อุ่นรักจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง เขาคนนั้นส่งยิ้มกวนมาให้ พร้อมยกขวดน้ำที่อยู่ในมือขึ้นเยาะเย้ย

“เอาขวดน้ำเราคืนมาเดี๋ยวนี้นะอรรถ” อุ่นรักมองค้อนให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

‘อรรถ’ ชายหนุ่มรูปร่างกำยำสมส่วน สูงร้อยแปดสิบกว่า ใบหน้าหล่อคม จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มดกดำ ดวงตาสีดำขลับที่สุดแสนจะหวาน ทำให้ใบหน้าคมมีเสน่ห์เหลือล้น มัดใจสาว ๆ ได้ไม่ยาก เขาคือเพื่อนร่วมงานในบริษัทเดียวกัน สังกัดแผนกไอที เพิ่งย้ายมาทำงานที่นี่ได้เพียงครึ่งปี แต่ทว่ากลับคอยตามจีบอุ่นรักมาตั้งแต่เดือนแรกที่รู้จักกัน อุ่นรักคงจะยอมใจอ่อนหากไม่รู้ว่าเขามีแฟนสาวอยู่แล้ว เทียวไปมาหาสู่กันที่คอนโดเป็นประจำ ที่เขารู้ลึกขนาดนั้นเพราะบังเอิญทั้งสองพักอยู่ในคอนโดเดียวกัน แถมยังอยู่ห้องตรงข้ามกันอีกด้วย

“อยากได้ก็ตามมาเอาสิ” อรรถยิ้มกวน แล้วถือขวดน้ำเดินออกไป

“ทำบ้าอะไรเนี่ย ช่วงเวลางานแท้ ๆ” เขาบ่นกับตัวเองเบา ๆ ดวงตาคู่สวยมองตามหลังอย่างขัดใจ

“รีบตามไปเอาสิอุ่นรักหิวน้ำไม่ใช่เหรอ มันอุตส่าห์ตามจีบแกตั้งหลายเดือนทำไมไม่ยอมใจอ่อนสักที ถ้าเป็นพี่ใจอ่อนตั้งแต่จีบครั้งแรกแล้ว หล่อซะขนาดนั้น” เพื่อนร่วมงานที่นั่งข้างกันนามว่า ‘เหมียว’ เอ่ยแซว

“พี่ก็รู้ว่าอรรถมีแฟนแล้ว ผมไม่อยากทำบาปนี่นา”

“แสดงว่าถ้าเขาเลิกกันแกจะยอมใจอ่อนอ่ะดิ” เหมียวถามต่อ

“ไม่คุยกับพี่เหมียวแล้ว ไปดีกว่า” อุ่นรักทำท่าทีเขินอาย ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ เตรียมจะเดินไปตามเอาขวดน้ำดื่มคืนมา

“จะไปไหนยะพ่อหน้าหวาน”

“ก็ไปเอาขวดน้ำคืนมาน่ะสิครับ หิวน้ำจะแย่แล้วเนี่ย”

“รีบ ๆ ไปเลยอรรถมันคงยืนรอนานแล้วมั้งนั่น ระวังตัวด้วยล่ะ ระวังจะตกหลุมหัวใจอรรถเข้านะจ๊ะ” เหมียวยังเอ่ยแซวไม่เลิก

อุ่นรักยิ้ม ส่ายหน้าเบา ๆ ให้กับความขี้เล่นของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่

อุ่นรักเดินตรงไปยังแผนกไอทีที่อยู่ไม่ไกลจากแผนกบัญชีมากนัก ก่อนจะชะเง้อมองหาคนที่เขาต้องการเจอตัว...แต่ก็ไม่พบ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปถามเพื่อนร่วมงานของอรรถ

“เอ็ม เห็นอรรถไหมอ่ะ”

“อ๋อ ไอ้อรรถมันเพิ่งเดินออกไปเมื่อตะกี้นี้เอง ลองไปดูแถวบันไดหนีไฟสิ มันชอบไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นล่ะ”

“ขอบใจนะ” อุ่นรักยิ้มให้ ก่อนจะเดินออกมาจากแผนกไอที ตรงไปยังบันไดหนีไป ซึ่งต้องเดินออกไปจากบริเวณสำนักงานอีกที

เมื่อมาถึงแล้วอุ่นรักก็ชะเง้อหา แต่ก็ไม่เจอตัวอรรถ จึงเดินขึ้นไปดูเรื่อย ๆ จนถึงดาดฟ้าของบริษัท ก็พบว่าอีกฝ่ายยืนยิ้มรออยู่ก่อนแล้ว เขาชูขวดน้ำดื่มขึ้นส่งยิ้มกวน ๆ ให้ ทำเอาคนที่เพิ่งมาถึงหัวใจอ่อนยวบ แท้ที่จริงแล้วอุ่นรักหวั่นไหวกับชายหนุ่มคนนี้มาตั้งแต่แรก แต่พอรู้ว่าอรรถมีแฟนที่รักกันมานาน เขาก็ไม่อาจตอบรับรักได้ เพราะรู้ดีว่ามันผิดศีลธรรมเป็นอย่างมาก เขาไม่มีวันทำอย่างนั้นเด็ดขาด

“ทำไมต้องเล่นอะไรแผลง ๆ ด้วย” อุ่นรักเอ่ย พลางเดินเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ

“ก็นายชอบเล่นตัวไง เราเลยอยากจะแกล้งให้หนัก ๆ เห็นหน้างอ ๆ ของนายแล้วรู้สึกมีความสุข”

“หยุดพูดแล้วส่งขวดน้ำมาให้เราเดี๋ยวนี้ นายมันนิสัยไม่ดี”

“ถ้าเราเลิกแกล้ง ทำตัวดี ๆ นายจะยอมคบกับเราไหมล่ะ”

“ถึงนายจะเลิกแกล้ง เราก็ไม่ยอมคบด้วยหรอก นายเองก็รู้ดีว่าเพราะอะไร ทำไมต้องทำให้เราอึดอัดใจด้วยนะ” อุ่นรักหลุบตาลง ไม่อยากสบตาคมคู่นั้นให้เจ็บปวดหัวใจ เขาทำอย่างนี้ทั้งที่มีใครอีกคนอยู่ในใจแล้ว จะให้เขาตอบรับรักได้อย่างไร

“ถ้าเราเลิกกับแฟน นายจะยอมคบกับเราไหมล่ะ” อรรถเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง เดินเข้ามาหาอีกฝ่ายก่อนจะยื่นขวดน้ำคืนให้

อุ่นรักรับมาแต่ยังไม่ตอบอะไร เขายังคงครุ่นคิดว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี หากตอบรับ ผู้หญิงคนนั้นก็ต้องเสียใจ แต่หากเขาปฏิเสธ เขาเองก็ต้องเสียใจเหมือนกัน มันเป็นอะไรที่ตัดสินใจยากเหลือเกิน

“ไม่! ถ้าเราตอบตกลงผู้หญิงคนนั้นก็จะต้องเสียใจ เธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย” ว่าแล้วอุ่นรักก็หมุนตัวกลับทันที แต่อรรถกลับรั้งมือเอาไว้ ดึงตัวให้หันมาอีกครั้ง

“เธอไม่เสียใจหรอก เพราะตอนนี้เธอมีคนใหม่แล้ว เราเพิ่งรู้เมื่อวันก่อนนี่เอง” อรรถเอ่ยด้วยแววตาเศร้า หวังให้อีกฝ่ายยอมใจอ่อนโดยง่าย

“จริงเหรออรรถ!” ได้ยินอย่างนี้อุ่นรักก็รู้สึกเห็นใจอีกฝ่ายทันที ไม่นึกเลยว่าผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างอรรถจะโดนผู้หญิงนอกใจได้

“จริงสิ แต่เราไม่เสียใจเลย เพราะจริง ๆ แล้วหัวใจของเรา มันเป็นของนายมาตั้งแต่แรกเจอแล้ว คบกับเรานะ ตอนนี้นายไม่ต้องกลัวใครจะนินทาว่าแย่งแฟนคนอื่นแล้วนะ” อรรถยกมือขึ้นมาจับที่ต้นแขนเรียวทั้งสองข้างไว้ จ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยเพื่อรอฟังคำตอบ

“ถ้างั้น...คบก็ได้” ในเมื่อหัวใจเขาเองก็เรียกร้องให้เป็นอย่างนี้มาตลอด เมื่อมีโอกาสแล้วก็อยากจะทำตามใจตัวเองบ้าง มันน่าจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง ในช่วงเวลาที่เหมาะสมแล้ว

“ในที่สุดเราก็ได้คบกับอุ่นจริง ๆ ขอบใจนะเราสัญญาว่าจะไม่ทำให้นายเสียใจเลย”

ทั้งสองยิ้มให้กัน ก่อนที่อรรถจะดึงตัวอีกฝ่ายเข้ามาสวมกอดเอาไว้อย่างแนบแน่น แต่ทว่ารอยยิ้มที่อยู่เบื้องหลังนั้นกลับเป็นรอยยิ้มของมัจจุราช ที่พร้อมจะกระชากวิญญาณคนที่อยู่ในอ้อมกอด ให้หลุดลอยไปได้ในพริบตา ในที่สุดเขาก็ทำสิ่งที่มารดารอมาตลอดยี่สิบกว่าปีได้สำเร็จไปแล้วขั้นหนึ่ง

‘แม่ครับ ในที่สุดลูกชายของพวกมันก็อยู่ในกำมือผมแล้ว ผมจะทำให้มันตายทั้งเป็นเพื่อแก้แค้นให้แม่นะครับ’

นั่นคือสิ่งที่อรรถคิดอยู่ในใจ ขณะสวมกอดกับลูกชายศัตรูของมารดา

ขวัญคือผู้จุดประกายความแค้นนี้ให้กับลูกชายตัวเอง เธอจะใช้ลูกชายเป็นหุ่นเชิด ทำลายความสุขของคนที่เกาะบลูซีอีกครั้ง