กฎเหล็กกำแพงหัวใจ

“เฮ้ยคุณ..ระวัง..”

“เปรี้ยง! เปรี้ยง! ..”

เสียงตะโกนดังมาพร้อมกับร่างของหญิงสาวโถมเข้าหาร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่ม ร่างสูงเซตามแรงของผู้ที่พุ่งตัวเข้ามาและในวินาทีนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้น มันดังอยู่ไม่ห่างจากเขานัก ร่างบางผวาเฮือกแล้วกอดเขาไว้แน่น ทุกอย่างมันรวดเร็วเกินกว่าที่เขาจะตั้งรับและรับได้

เสียงร้องวี้ดว้ายและเสียงตะโกนให้ช่วยจับคนร้ายดังอื้ออึง ศรุต ศานติกร งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นร่างนุ่มของหญิงสาวทาบทับอยู่บนร่างของเขา

“คุณรุต คุณรุต เป็นอะไรรึเปล่าครับ”

โมทบอดี้การ์ดส่วนตัวของศรุตวิ่งเข้ามาพร้อมคำถามร้อนรน ใบหน้าของเขาตื่นตระหนก นิควิ่งตามเข้ามาอีกคน

“คุณรุต” นิคทรุดนั่งลงข้างเจ้านาย ความตกใจและเป็นห่วงความปลอดภัยของนายทำให้สองหนุ่มมองข้ามหญิงสาวที่ทับอยู่บนอกนาย

“ฉันไม่เป็นไร ช่วยดึงผู้หญิงคนนี้ออกเร็ว”

ศรุตผงกศีรษะขึ้น มือที่โอบไหล่หญิงสาวอยู่สัมผัสกับน้ำอุ่นๆ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นิคกับโมทดึงร่างของหญิงสาวออกตามคำสั่ง หล่อนปรือตาขึ้นมองคนตรงหน้า

“คุณ เป็นอะไร..มั้ย..” เสียงเอ่ยถามขาดหายแล้วฟุบคอพับลงพิงอกโมท

“เฮ้ย.เป็นอะไรวะเนี่ย” โมทร้องอย่างตกใจ

“เธอถูกยิง” นิคแตะนิ้วที่ไหล่ขวาของหล่อน เลือดสีแดงสดกำลังไหลทะลักราวกับท่อน้ำรั่ว

“ถูกยิง..”

ศรุตลุกพรวด เสียงปืนที่ดังเมื่อครู่นี้ยิงถูกผู้หญิงคนนี้ หล่อนกระโดดเข้าบังเขาจากวิถีกระสุนอย่างนั้นหรือ

“พาไปโรงพยาบาลเร็ว” เขาออกคำสั่งขณะเข้าประคองร่างไร้สติของหญิงสาวแปลกหน้า

“นิคระวังคุณรุต”

โมทช้อนร่างบางขึ้นสู่อ้อมแขน เขาหันมาสั่งนิคเพื่อนร่วมงานที่เข้าใจสถานการณ์พอๆ กับเขา ศรุตไม่กลัวว่าตัวเองจะเป็นอันตรายอีกแล้ว เขาเดินกึ่งวิ่งตามโมทไปที่รถโดยมีนิคตามหลังมาติดๆ แล้ววิ่งแซงหน้าขึ้นไปเพื่อเปิดประตูรถให้โมท ศรุตช่วยรับร่างหญิงสาวจากโมท

“ไปโรงพยาบาลใกล้ที่สุดนะโมท นิคโทร.บอกคุณพ่อด่วน” ชายหนุ่มสั่งโดยอัตโนมัติ

“ครับ”

โมทกับนิครับคำเจ้านายหนุ่มพร้อมกัน โมทเคลื่อนรถออกจากที่จอด นิคโทรศัพท์รายงานสิ่งที่เกิดขึ้นกับศรุตให้รัฐมนตรีช่วยศัลย์ ศานติกร พ่อของศรุตตามที่ศรุตบอก

“อะไรนะ เกิดเรื่องบ้าๆ นี่ได้ยังไง พาตารุตกลับบ้านเดี๋ยวนี้” ศัลย์ตกใจมาก เขาออกคำสั่งให้นิคพาศรุตกลับบ้านทันทีแต่นิคปฏิเสธ

“กลับไม่ได้ครับ ตอนนี้คุณรุตกำลังพาคนเจ็บส่งโรงพยาบาลครับ”

“แกก็ให้ไอ้โมทพาไปสิแกพาตารุตกลับเดี๋ยวนี้”

“นิคเอาโทรศัพท์มานี่” ศรุตแย่งโทรศัพท์จากมือนิคมาพูดเสียเอง

“ไม่ได้ครับคุณพ่อ ผมต้องรับผิดชอบชีวิตเธอ เธอเสี่ยงตายเพื่อผม ถ้าเธอไม่โดดเข้าบังผมไว้ป่านนี้ผมคงไม่มีโอกาสพูดกับคุณพ่อยังงี้หรอกครับ”

“แต่แกต้องกลับบ้านไม่รู้ว่าพวกมันซุ่มรออยู่อีกรึเปล่า” ศัลย์สั่งเสียงเข้ม

“มันคงไม่กล้าแล้วล่ะครับตำรวจไล่ล่ามันอยู่”

“แต่ยังไงแกก็ต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้ให้พ่อพูดกับไอ้นิคหน่อย”

“ไม่ครับ แค่นี้นะครับคุณพ่อถึงโรงพยาบาลแล้วผมจะเรียนให้คุณพ่อทราบอีกทีสวัสดีครับ”

ศรุตวางสายก่อนที่พ่อจะออกคำสั่งให้เขากลับบ้านอีกครั้ง เขารู้ว่าพ่อเป็นห่วงเขามากเพียงใดแต่เขาทิ้งหญิงสาวที่เสี่ยงชีวิตช่วยเขาไม่ได้ หล่อนจะเป็นใครมาจากไหนก็ตาม เขาต้องรับผิดชอบหล่อน

“โมทเร็วหน่อย”

ชายหนุ่มสั่งโมทขณะก้มลงมองเลือดไหลโชกเสื้อยืดที่หญิงสาวสวมอยู่ นิคใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาปิดปากแผลไว้ ศรุตประคองหล่อนให้พิงที่ไหล่เขาตลอดเวลา ไม่นานนักรถก็แล่นเจ้ามาจอดหน้าโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

นิคแทบจะกระโดดลงจากรถทั้งที่รถยังจอดไม่สนิท เขาตะโกนเรียกรถเข็นเสียงดัง เจ้าหน้าที่สำหรับเข็นรถผู้ป่วยพร้อมทุกขณะเมื่อมีผู้ป่วยเข้ามา ศรุตอุ้มร่างบางออกจากรถ นิคเข้าช่วยประคองนอนลงบนรถเข็น ความโกลาหลเกิดขึ้นครู่เดียวรถเข็นคนเจ็บก็พาร่างไร้สติของหญิงสาวเข้าห้องฉุกเฉิน

“คุณรุตครับ กลับบ้านก่อนเถอะครับทางนี้ผมดูแลเอง เดี๋ยวนักข่าวแห่กันมาเรื่องจะไปกันใหญ่”

นิคเข้ามากระซิบกับเจ้านายหนุ่มแล้วกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ ศรุตยืนนิ่งอย่างตัดสินใจครู่หนึ่งจึงหันมามองนิค

“ฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นปลอดภัยไปทำบัตรคนไข้บอกว่าฉันเป็นเจ้าของไข้”

“แต่คุณรุตครับ”

“ไม่ต้องห่วงฉัน โมทอยู่ข้างนอกฉันรู้ว่าโมทควรทำยังไง” ชายหนุ่มหันมองไปทางประตูทางเข้าโรงพยาบาลแต่ไม่เห็นโมทยืนอยู่ที่นั่น

“แต่ว่าทางโรงพยาบาลต้องแจ้งตำรวจนะครับ”

“ฉันรู้ เอางี้ฉันทำบัตรเองดีกว่า แกคอยกันนักข่าวแต่คงยังไม่มีใครรู้ตอนนี้หรอก เรายังพอมีเวลา”

ชายหนุ่มก้าวยาวๆ นำนิคออกจากหน้าห้องฉุกเฉิน แต่พอถึงหน้าห้องทำบัตรคนไข้ใหม่ โมทก็ทำบัตรให้คนไข้เรียบร้อยแล้ว

“โมทบอกรึเปล่าว่าฉันเป็นเจ้าของไข้” ศรุตมองที่กระดาษแผ่นเล็กในมือลูกน้อง

“ผมเป็นเจ้าของไข้ครับ” โมทสบตานายหนุ่ม

“ทำไมไม่เอาชื่อฉัน” ศรุตหงุดหงิด

“อย่าเลยครับ ผมว่าคุณรุตกลับบ้านก่อน นิคไปส่งคุณรุตอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยมาใหม่”

โมทรู้ว่าเจ้านายเป็นคนดื้อแค่ไหนเขาเห็นสายตาของนิคที่มองมาก็รู้ว่าศรุตไม่ยอมกลับจึงหาทางให้เจ้านายหนุ่มกลับบ้าน