บทที่ 2

"เมื่อกี้คุยอยู่กับใคร" เธอคนที่เข้ามาใหม่ มองตามผู้หญิงคนเมื่อสักครู่ไป ด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่าไม่ปลื้มเอามากๆ

"รุ่นน้องที่คณะ"

"วิรู้แล้วค่ะ ที่วิถาม หมายถึงอยากให้เทวินอธิบายมากกว่านี้" วิหรือวิชุดาคนนี้แหละที่สโนไวท์พูดถึง เธอคือหญิงคนรักของเทวิน ถึงแม้เทวินจะอายุเยอะกว่าเพื่อนในห้องหนึ่งปี แต่เขาก็ให้พวกเพื่อนๆคุยกับเขาเหมือนเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน

"ผมก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวบ้าง"

"เราเป็นแฟนกัน วินยืนคุยอยู่กับรุ่นน้องที่เป็นผู้หญิงจะไม่ให้วิหึงเลยเหรอคะ"

"ก่อนที่จะตกลงเป็นแฟน เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้ยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน" นี่แหละมันคือนิสัยของเทวินเลย เหมือนที่เขาตั้งกฎกับสโนไวท์นั่นแหละ

"วิน!" วิชุดาหน้าบึ้งเดินไปทางที่ผู้หญิงคนนั้นไป

"วิชุดากลับมา"

"วิจะไปคุยกับมันค่ะ"

"ผมบอกให้กลับมา"

ฟังแค่น้ำเสียงก็รู้แล้วว่าเทวินกำลังปกป้องเธอคนนั้น "อย่าให้รู้นะว่าวินกำลังคบซ้อน"

"ผมว่าเราควรจะทบทวนความสัมพันธ์ของเราก่อนดีไหม"

"ไม่นะวิน วิขอโทษ"

ถ้าให้เลือกระหว่างบริษัทของคุณปู่กับผู้หญิง เทวินจะไม่คิดให้เสียเวลาเลย เพราะยังไงเขาต้องเลือกบริษัทของคุณปู่อยู่แล้ว ช่วงหลังที่พ่อพาไปเยี่ยมคุณปู่บ่อยๆ เทวินสนิทกับท่านมาก และรับรู้ด้วยใจ ว่าที่ท่านทำไปแบบนั้นเพราะรักและอยากเจอหน้าหลาน

จนช่วงเรียนมัธยม เขาได้ไปเรียนอยู่กับคุณปู่ แต่ช่วงมหาวิทยาลัยเขากลับมาอยู่กับพ่อและแม่ ช่วงนั้นเขาก็รู้ว่าคุณปู่กำลังเจอวิกฤต เทวินก็เลยเลือกเรียนคณะบริหารธุรกิจเพื่อจะไปบริหารบริษัท แต่ยังเรียนไม่จบข่าวร้ายเรื่องของคุณปู่เสียชีวิตก็ทำให้เขาเสียใจมาก ที่ยังไม่ได้กลับไปช่วยงานท่านตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่

ในเวลาต่อมา..

"มันกล้ามากเลยนะวิ เธอจะยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ จริงเหรอ"

"พูดมาก" วิชุดามองซ้ายมองขวากลัวว่าใครจะมาได้ยิน ตอนที่คุยกับเฟิร์นเพื่อนรัก

"แสดงว่าเธอจะไม่ปล่อยไปใช่ไหม ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยบอกมาได้เลย"

"เธอได้ช่วยฉันแน่" กว่าจะขึ้นสถานะแฟนกับผู้ชายคนนี้ได้เลือดตาแทบกระเด็น ไม่มีทางหรอกที่วิชุดาจะปล่อยไปง่ายๆ

"เทวินขา เที่ยงแล้วเราออกไปกินข้าวกัน" เรียนคณะและรุ่นเดียวกันก็จริง แต่วิชาที่ทั้งสองเรียนไม่ตรงกัน ก็เลยเจอกันแค่ช่วงเที่ยงและหลังเลิกเรียน

"ผมยังทำงานให้อาจารย์ไม่เสร็จ วิไปทานเถอะ"

"ถ้างั้นเดี๋ยววิจะซื้อมาทานด้วยกันนะ"

"ก็ได้" ขณะที่พูดเขาไม่ได้มองคู่สนทนาเลย ชายหนุ่มยังคงตั้งใจทำงานที่อาจารย์มอบหมายมาให้

โรงอาหารของทางมหาวิทยาลัย

"โลกกลมจังเลยนะ"

"เธอหมายความว่ายังไง" เฟิร์นมองตามสายตาเพื่อนตาลุกวาว

"คนที่ฉันพูดให้ฟัง ต่อแถวอยู่ตรงนั้นไง"

"คันไม้คันมืออยู่พอดี" ว่าแล้วเฟิร์นก็ไม่รอให้เพื่อนบอกว่าต้องทำยังไง

ส่วนวิชุดาทำแค่ยืนมอง เธอชอบยืมมือของเพื่อนแบบนี้เสมอ ด้วยทางบ้านของวิชุดาเป็นคนมีฐานะ และวิชุดาก็เคยช่วยเรื่องเงินกับเฟิร์นอยู่บ่อยครั้ง

"ถอยหน่อย" เฟิร์นมาถึงก็เดินไปแทรกด้านหน้าของเป้าหมาย

"อ้าว..ไม่แหกตาดูเหรอว่าคนอื่นเขาต่อแถวกันยาว" เป็นใครก็ต้องโมโห อยู่ดีๆ ถูกใครก็ไม่รู้ มาแย่งเข้าแถวด้านหน้า

"สโนว์ นั่นรุ่นพี่เฟิร์นนะ" ข้าวหอมสะกิดสโนไวท์ไม่ให้พูดเสียงดัง โชคดีที่พูดเมื่อสักครู่รุ่นพี่ไม่ได้ยิน

"อะไรนะ? พ่อแม่คิดยังไงถึงตั้งชื่อลูกว่าฟาย" ด้วยความที่ในโรงอาหารเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ถ้าพูดเสียงเบาๆ ฟังกันไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก

"เมื่อกี้เธอว่าใคร!" แต่คนที่จะมาหาเรื่องอยู่แล้ว มองแค่ปากก็พอจะเดาออกว่าอีกฝ่ายพูดอะไร