เราแค่สนุกกันเท่านั้น p.1

รุ่งเช้า จ้าวหมิ่นเดินเข้า อาคารเรียน เธอเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังทะเลาะเบาะแว้งกันอยู่หน้าล็อกเกอร์ ผู้คนเดินสวนกันไปมาต่างก็หันไปมองแล้วก็เดินหนีไปโดนไม่สนใจกันเพราะคิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัว จ้าวหมิ่นจำได้ว่า หนุ่มคนนั้นคือผู้ชายที่เธอเพิ่งลองลิ้มชิมรสมาเมื่อคืนวานแล้วก็เพิ่งรู้ว่าเขาและแฟนสาวเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับตน

“อุ๊ย!! ฉันขอโทษที่ทำให้นายมีปัญหากับแฟนสาวคนสวยนะจ๊ะหนุ่มน้อย”

แน่นอนจ้าวหมิ่นเองรู้สึกว่า เขาเอาถึงใจและกระแทกแรงดีแต่ก็ใช้เวลาสั้นเกินไป อีกทั้งคำนิยามของหญิงสาวคือ จะไม่ยอมกินของซ้ำ จนกว่าจะเจอคนที่เอาเธออยู่หมัดจริงๆ เหมือนคืนนั้นบนชายหาด ที่กินเวลานานเป็นชั่วโมง เขาคนนั้นสามารถทำให้เธอถึงสวรรค์หลายรอบในการร่วมรักกันแค่เพียงครั้งเดียว

“สวัสดีตอนเช้าทุกคนวันนี้ ผมขอแนะนำอาจารย์คนใหม่ เขาคือ

อีริค แอนเดอร์สัน เพิ่งย้ายมาที่นี่และจะมาสอนพวกคุณในภาควิชาวิทยาศาสตร์แทนผมในบางวันสับเปลี่ยนกันไปแต่ละห้องและจะสอนเต็มตัวเมื่อผมเกษียณ ผมหวังว่าพวกคุณจะทำตัวดีและไม่รังแกเขานะครับ”

ปีเตอร์ แวคเนอร์ ชายสูงวัยร่างท้วม ผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยพูดติดตลก หลังเพิ่งประกาศบอกทุกคนหน้าคลาสเรียนว่ามีอาจารย์ย้ายเข้ามาใหม่ จ้าวหมิ่นที่นั่งอยู่หน้าสุดจ้องเขาอย่างไม่วางตา

‘ว้าว ทำไมน่ากินอย่างงั้นล่ะ ดูหุ่นสิกล้ามเป็นมัดๆ ขาก็ยาวมือก็ดูแข็งแรงนิ้วเรียวยาวสวย ถ้านิ้วนั่นสอดเข้าใต้ระหว่างขาฉันละก็ อา ไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะลึกขนาดไหน’ เธอแอบกัดริมฝีปากเบาๆ

‘ฉันอยากรู้จริงๆ ไอ้จ้อนที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงของเขาตัวนั้น จะดูบึกบึนใหญ่ยาวเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกของเขาหรือเปล่านะ แค่คิดฉันน้ำก็เดินจนแฉะแล้ว ซี๊ด ว้า..ฉันจะอ่อยอาจารย์สอนวิทยาศาสตร์ได้ยังไงล่ะเนี่ย ซี๊ด อากางเกงในฉันเปียกหมดแล้วล่ะ’

จ้าวหมิ่นไม่เป็นอันเรียนคิดเพียงแต่ว่าจะหาโอกาสจัดการอึ๊บเขาให้ได้ หัวใจเธอมันเต้นไม่เป็นจังหวะรู้สึกตื่นเต้นและท้าทายเป็นพิเศษและเธอถือว่ามันคือภารกิจ

แล้ววันหนึ่งเวลาที่เธอรอคอยก็มาถึง จ้าวหมิ่นพบว่าอีริคนั่งทำงานอยู่ในห้องพักเพียงลำพัง ในขณะที่บุคลากรคนอื่นๆ กลับบ้านกันไปหมดแล้ว และวันนี้เพราะเธอมัวแต่ไปเล่นสนุกกันกับรุ่นน้องอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์พละ หญิงสาวจึงออกมาช้ากว่าเพื่อน และเพราะรุ่นน้อง ทำให้เธอไม่ถึงใจ หมอนั่นน้ำแตกกลางทางจนอารมณ์ค้างเติ่งอยู่บนเพดานด้วยเหตุที่ไม่สมหวังดั่งอารมณ์หมาย จ้าวหมิ่นจึงคิดจะมองหาที่ลงใหม่และแล้วเหยื่อของเธอ ชิ้นปลาชิ้นใหญ่ที่อยากกินเหลือเกินก็นั่งอยู่ตรงนั้น

ก๊อกๆๆ!! อีริคเงยหน้าขึ้นเมื่อเธอเคาะประตู

“เชิญครับ” แล้วจ้าวหมิ่นก็ก้าวเข้าไปอย่างมาดมั่นหลังเขาอนุญาต

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณ....”

“ฮั่วจ้าวหมิ่นค่ะ เรียกฉันว่าจ้าวหมิ่นก็ได้”

“ครับ คุณจ้าวหมิ่นยังไม่กลับบ้านเหรอครับ”

“ยังค่ะ ฉันยังไม่เสร็จธุระ” เธอกล่าววาดนิ้วลากยาวลงบนขอบโต๊ะไปหยุดอยู่ด้านหน้าเขา

“อ๋อครับมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”

“มีสิคะ” จ้าวหมิ่นพูด มองดูอีริคก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างแข็งขัน เขาเงยหน้าขึ้นแล้วถามเธอ

“มีอะไรเหรอครับ ว่ามาเลยถ้าผมช่วยได้ผมจะช่วย” ครูหนุ่มว่าแล้วก็ก้มลงทำงานต่อ

“คุณช่วย..” จ้าวหมิ่นหยุดชะงักไปพักหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นจ้องเธอตาเป็นมันเพื่อรอคำตอบว่าหญิงสาวนั้นต้องการอะไรให้เขาได้ฟัง

“คุณรีบกลับบ้านไหมคะ”

“ยังครับผมยังเคลียร์งานไม่เสร็จ” ว่าแล้วเขาก็ก้มลงทำงานต่อ

“ถ้างั้นคุณช่วยอะไรฉันสักอย่างได้ไหมคะ”

“ว่ามาเลยครับผมรอฟังคุณพูดออกมาอยู่” เขาบอกพลางไล่อ่านเอกสาร

“คุณช่วยพาฉันขึ้นสวรรค์ได้ไหมคะ”

อีริคได้ยินดังนั้นก็ชะงักกึก วางปากกาลง แล้วเงยหน้าขึ้นจ้องตาเธอทันที