บทที่ 3

เดิม 'สิงขร' หรือหลี่ลี่ซาน อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ..คุณหมอในวัยหนุ่มเตรียมจะนอนพักสายตาสักงีบ ติดแต่ในใจลึกๆ ยังอดห่วงภรรยาตัวร้าย ที่วันนี้มีอาการผิดปกติกว่าทุกๆ วันไม่ได้..ยิ่งนึกถึงดวงตาคู่สวยที่มองมาที่เขาด้วยความว่างเปล่า..ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ ตั้งแต่รู้จักกันมาหลายปี..เธอมีแต่หลงใหลคลั่งไคล้เขา ถ้ากลืนเขาลงท้องได้..เธอก็คงทำไปแล้ว หรือเขาควรพาภรรยาไปตรวจสมองกับอาจารย์หมอสักรอบดี คิดได้ดังนั้นคนที่เข้างานทั้งวัน เตรียมจะพาคนตัวเล็กไปโรงพยาบาล

ครั้นลงมาชั้นล่างของบ้าน..สิ่งสุดท้ายที่ชายหนุ่มจะคาดคิด..คือเห็นภรรยาที่แต่งงานกันมาเกือบปีจับไม้กวาด และไม้ถูพื้น!!!

ร่างสูงโปร่งในเสื้อยืดสีขาวแขนสั้น กับกางเกงขาก๊วยสีเข้ม ยืนงงงันเมื่อเห็นเธอกำลังขมีขมันถูพื้นเรือนด้วยความตั้งใจ โต๊ะเก้าอี้ในห้องกว้างที่มีไม่กี่ตัวถูกเช็ดสะอาดแวววับ..บ้านหลังนี้จัดว่าเป็นทำเลที่ดีมากแห่งหนึ่ง ด้วยเป็นบ้านหัวมุม..และเยื้องถัดไปไม่ไกลเป็นท่าเรือขนสินค้า ของแม่น้ำสายหลักในประเทศ มันเป็นเรือนหอที่อาปาของเขาตั้งใจเก็บไว้เพื่อเขา..เสียแต่เขาเองนั่นทำงานยุ่งมาก ส่วนภรรยาที่ถูกยัดเยียดมาให้ตามคำสัญญาในอดีตระหว่างอาปาของเธอ กับอาปาของเขา...ไร้ซึ่งคุณสมบัติดีๆ ที่ผู้หญิงควรมี..งานบ้านงานเรือนเธอทำไม่เป็น..สมองขี้เลื่อย ทั้งที่ในครอบครัวตระกูลคนจีนมักไม่ส่งเสียลูกสาวเรียนหนังสือ..แต่เธอเป็นข้อยกเว้น เพราะเป็นลูกรักของโกวกัง..อาปาของหญิงสาวพยายามหาเงินส่งเธอร่ำเรียน แต่ผู้หญิงหยิบโหย่งเกียจคร้าน เลือกที่จะปฏิเสธมัน

ข้อดีของเธอคือหน้าตาสะสวย..ผิวพรรณขาวอมชมพู..รูปร่างเพรียวระหง เพียงแต่ตั้งแต่หญิงสาวเริ่มโตเป็นสาว..รู้จักดาราดัง..เสื้อผ้าแฟชั่นตามยุคสมัย..เงินที่เขาให้ทุกๆ เดือนจึงมักหมดกับค่าเครื่องสำอาง ซื้อเสื้อผ้าแฟชั่นราคาแพง และเดินสวยๆ ตามตรอกไปวันๆ ช่างเป็นผู้หญิงไร้ค่า..ไร้ราคาในสายตาเขาเสียเหลือเกิน

งานบ้านทุกชนิดในบ้าน มักจะให้ลูกจ้างที่บ้านม๊าเขามาทำให้..แม้แต่เสื้อผ้ากางเกงในของตัวเอง ยังจ้างเขาซัก..ภาพในวันนี้ที่เธอกำลังทำความสะอาดบ้านจริงจัง..ชวนให้คนตีความหมายไปในเชิงที่ดีไม่ได้แม้แต่น้อย

"อ้าว คุณลงมาแล้วเหรอ? ทำไมปล่อยบ้านฝุ่นเขลอะขนาดนี้ได้ละ"เสียงหวานใส...ใบหน้าชื้นเหงื่อพูดพร้อมกับยกกะละมังสีดำใส่น้ำสกปรกเตรียมไปเทในห้องน้ำทักขึ้น..ชายหนุ่มเพียงแต่กอดอกมองด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

"หึ คิดจะทำอะไรกันแน่?"

"ถูบ้านไง ไม่เห็นเหรอ..ฉันบอกคุณก่อนนะ นายคี..เอ่อ เฮียซาน"คนตัวเล็กชะงักเล็กน้อย เมื่อนึกได้ว่าเขาไม่ใช่คีรีคู่หมั้นของเธอ

"ฉันหมายถึง..ฉันไม่ชอบอยู่ในที่สกปรก..เพราะฉะนั้นคุณต้องช่วยฉันรักษาความสะอาดด้วย..แล้วนี้ เอ้า..เอาไปเททิ้งให้หน่อยซิ ยืนอยู่เฉยๆ ทำไม"ไม่พูดเปล่า ภรรยาตัวน้อยรีบลากแขนสามีมาที่ถังน้ำ ก่อนจะยัดมันใส่มือเขา เสียงเล็กขู่ใกล้หู

"ฉันบอกเฮียก่อนนะ..ถึงแม้เราจะเป็นสามีภรรยากัน..และถึงแม้คนเชื้อไทยสายจีนจะมีความเชื่อว่าผู้หญิงต้องทำงานบ้าน..แต่..มันไม่ถูกต้อง บ้านของเรา..เราอยู่ด้วยกัน..เราต้องช่วยกันเข้าใจมั้ย?"

"..."

"ไปซิ ยืนงงทำไม!!!"ยัยตัวเล็กชักโมโหเท้าสะเอวดุ..เมื่อเห็นไอ้ต้าวสามียังยืนงงไม่ยอมขยับตัว..หลี่ลี่ซานจำใจต้องยกถังน้ำไปทิ้งให้ตามคำสั่ง เมื่อออกจากห้องน้ำมา..บ้านทั้งหลังดูสะอาดขึ้นไม่น้อย..ข้าวของที่มีเพียงน้อยนิดถูกจัดเป็นระเบียบ ส่วนภรรยาตัวร้ายนั่งบนเก้าอี้ไม้ พร้อมรินน้ำชาให้ตัวเอง

"เฮียมาตรงนี้ซิ"น้ำเสียงมีอำนาจติดจะสั่งด้วยความเคยชิน มีผลให้คนอายุมากกว่าเดินมาหาอย่างไม่รู้ตัว

"เฮียว่านะ..เธอ"

"เดี๋ยวก่อนไม่ต้องพูดเยอะ ฉันไม่อยากฟังเฮียบ่นเรื่องบ้าอะไรที่ฉันจำไม่ได้ เอางี้ค่ะ เรามาตกลงกันก่อน"

"..."

"อย่างที่ฉันบอก..ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ค่อยจะได้ แต่ที่ฉันสัมผัสได้..คือเฮีย และครอบครัวของเฮียรังเกียจฉันถูกมั้ย?"

"..."

"ฉันเข้าใจค่ะ..เอาแบบนี้ได้มั้ย..ฉันจะหย่าให้เฮียเอง..แต่ฉันขอเวลาตั้งตัวเสียก่อน..ฉันขอเวลาเฮียไม่นานหรอกค่ะ"น้ำเสียงจริงจัง ที่ถูกส่งมาพร้อมดวงตาดำขลับจริงใจ..ใบหน้านวลสวยที่ไร้เครื่องสำอาง..มีเสน่ห์..ชวนให้เคลิบเคลิ้ม..แต่คำว่า 'หย่า' ของเธอ เล่นเอาคนอายุมากกว่าพูดไม่ออก..ความโกรธแล่นเป็นริ้วๆ เสียงถ้วยชากระทบโต๊ะดังปัง..ทำคนตัวเล็กกว่าสะดุ้งเล็กน้อย..คำปรามาสที่ตามมาเล่นเอาเธออึ้ง

"หย่า..รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา!!! เธอคิดว่าบ้านตระกูลหลี่เป็นยังไงห๊ะ คิดจะอยากแต่งก็วางแผนสารพัดเพื่อที่จะได้มาเป็นสะใภ้ พอคิดจะหย่าก็มาพูดง่ายๆ แบบนี้นะเหรอ? เธอคิดว่าอาปา..อาม๊า วงศ์ตระกูลของฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แต่งงานหม้อข้าวไม่ทันจะดำก็หย่าร้าง ไหนจะครอบครัววงศ์ตระกูลของเธออีก..เฮียขอถามได้มั้ย สมองเล็กๆ ของเธอยังมีความคิดปกติดีอย่างคนอื่นที่เขามีบ้างมั้ย? หรือสักแต่.."

"พอก่อนค่ะ ใจเย็นๆก่อน เฮียไม่ต้องดุเป็นแร็ปขนาดนั้นก็ได้มั้ย?"คนตัวเล็กกว่ารีบยกมือเป็นปางห้ามญาติ เพื่อขอเวลาพัก เธอเองก็ลืมนึกไป..ยุคสมัยก่อนคนไม่นิยมหย่า..การหย่าร้างเป็นเรื่องน่าละอาย

"แร็ป??"สามีพยายามทวนคำ ตั้งแต่ภรรยาตัวร้ายฟื้นมา..คำพูดการกระทำยิ่งชวนสงสัย

"คือ.."ก่อนที่ดารินจะทันได้อธิบาย เสียงท้องของเธอก็ร้องดังขึ้นเสียก่อน...ใบหน้าสะสวยที่ได้ส่วนดีที่สุดของพ่อกับแม่แดงระเรื่อด้วยความอับอาย..ส่งผลให้ไอ้ต้าวสามีมองมาอย่างระอา ดวงตาคมกริบกวาดตามองสภาพคนตัวเล็กที่ติดจะโทรมกว่าเวลาปกติไม่น้อย..แต่ถึงอย่างนั้น เขากับชอบเธอที่เป็นแบบนี้มากกว่าหญิงสาวที่แต่งหน้าแต่งตาจัด

"ไปล้างหน้าล้างตาซะ เดี๋ยวเฮียพาไปกินข้าวต้ม"คนเป็นสามีสั่งเสียงเรียบ หญิงสาวจำใจลุกออกจากเก้าอี้ ก่อนจะไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ตอนที่เธอเดินออกมาคนเป็นสามีก็ขึ้นไปเอากระเป๋าเงินเรียบร้อยแล้ว

ร่างสูงโปร่งผิวขาวจัดเดินนำเธอ..เธอเอียงคอมองแผ่นหลังนั่นอย่างนึกแปลกใจกับสถานการณ์..เพราะตั้งแต่เธอรู้จักคีรีมา..มีนับครั้งที่เธอเดินตามหลังเขา..ถ้าเธอไม่เดินนำ..ก็เป็นเขาที่รั้งรอเธอให้ก้าวขาตามไปยืนอยู่ข้างๆ..ความรู้สึกห่วงหาปนเศร้าของคนที่เติบโตมาด้วยกันชวนให้ใจเจ็บแปล็บ...ว่าแต่

'นายยังมีชีวิตอยู่มั้ยนะ..นายคีรี'

ชายหนุ่มพาหญิงสาวลัดเลาะมาทางตรอกหมายเลขที่สี่ ซึ่งมีร้านข้าวต้มเฮียอ้วนเจ้าดัง..ทั้งนึกแปลกใจอีกคำรบเมื่อภรรยาตัวน้อยไม่บ่นว่า 'ทำไมเดินไม่รอ'

พอหันกลับไปมองก็เห็นเพียงร่างบอบบางเดินหลังตรงเป็นสง่า..ผมยาวดำที่เธอรักหนักรักหนาถูกถักเป็นเปียสองข้างแกว่งตามจังหวะเดิน..ดวงตาหวานแกมดุกวาดตามองข้างทางราวกับจดจำเส้นทาง..พอเห็นเขาหยุดมอง..คิ้วได้รูปสวยตามธรรมชาติเลิ่กขึ้นเล็กน้อยๆ

เธอมีบางอย่างที่ไม่เหมือนคนเดิม..แต่ก็มีเศษเสี้ยวบางอย่างที่บ่งบอกว่าคือเธอ..ความขัดแย้งที่ว่าทำเขาไม่เข้าใจ และชวนให้หงุดหงิดใจ

"ช้าจริงเชียว...รีบเดินซิ..ไม่หิวหรือไง?"