ตอนที่ 1 [นำเรื่อง]

2 ปีก่อน

ใบหน้าเนียนของเด็กหนุ่มในวัยแรกรุ่นซีดเผือด นัยน์ตากำลังหวาดกลัวกับสิ่งที่ต้องเผชิญอยู่ตรงหน้า แขนเรียวถูกจับมัดไว้ไพล่หลังด้วยมือหนาแข็งแกร่งราวกับคีมเหล็ก

“จับได้ที่โต๊ะ 4 ครับนาย” โยชิวางสิ่งของบางอย่างลงข้างๆร่างเล็กที่กำลังสั่นเทาเพราะความหวาดกลัว พร้อมกับรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นกับผู้เป็นนาย

ผู้ที่ถูกเรียกว่า ‘นาย’ หรี่ตามองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาคาดโทษ ที่บังอาจเข้ามาล้วงคอมังกรอย่างเขา

คาสิโนระดับ VIP บนเกาะแห่งนี้ เป็นหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวลีวาณิชย์ ได้รับอนุญาตให้เปิดอย่างถูกต้องตามกฎหมายภายใต้เงื่อนไขของรัฐบาล หนึ่งในเงื่อนไขนั้นก็คือจำกัดอายุของลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ

“ทำไมถึงปล่อยเด็กให้เข้ามาในคาสิโนของเราได้” ปานเทพ ลีวาณิชย์ ส่งสายตาตำหนิไปยังลูกน้องคนสนิท ก่อนจะปรายตามองไปยังร่างบางที่กำลังสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

“ไม่ได้เข้ามาทางด้านหน้าครับ น่าจะลักลอบเข้ามาทางด้านหลัง” คำอธิบายนั้นยิ่งทำให้ปานเทพขมวดคิ้วมุ่น แสดงว่าคาสิโนของเขาหละหลวมเรื่องการรักษาความปลอดอย่างนั้นหรือ “ผมกำลังให้คนจัดการเรื่องนั้นอยู่ครับ” แต่โยชิก็รีบอธิบายต่อ ด้วยอ่านสายตาของผู้เป็นนายออก

ปานเทพพยักหน้ารับอย่างพอใจ คลายสีหน้ากังวลลง สายตาคมกริบกลับมาสนใจเด็กหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง

“กล้ามากนะ ที่ทำแบบนี้” น้ำเสียงเรียบแต่ทรงอำนาจนั้นถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหยักลึกของคนที่ โปรดปราณ คิดว่าน่าจะเป็นเจ้าของที่นี่ ที่ที่เขาหวังจะมาหาค่าเทอม

“ผม ผมขอโทษ ผมแค่…” โปรดปราณกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ขอบตาร้อนผ่าว

“แค่อะไร?” ปานเทพเอ่ยเสียงเรียบ รอฟังเหตุผลของเด็กหนุ่มตรงหน้า เขาก็อยากจะรู้เหลือเกินว่าจะมีเหตุผลอะไร ที่เด็กในวัยนี้จะต้องลักลอบเข้ามาในคาสิโนแทนที่จะไปโรงเรียน แถมยังพกอุปกรณ์การโกงง่อยๆเข้ามาด้วย

“ผมแค่จะมาหาค่าเทอม” โปรดปราณครางเสียงเครือ

“ค่าเทอม?” ปานเทพเลิกคิ้วสูง

“ครับ” เด็กหนุ่มรีบพยักหน้ารับ เป็นครั้งแรกที่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาบุคคลน่าเกรงขามตรงหน้า

“ใครสั่งใครสอนให้มาหาค่าเทอมในคาสิโน?”

คนตัวเล็กก้มหน้านิ่ง พลางคิดในใจ ไม่ได้มีใครสอน แต่เขาอับจนหนทาง มีปัญญาหาทางออกได้เท่านี้จริงๆ

“เรียนอยู่ชั้นไหน?”

ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของคาสิโนอีกครั้ง ก่อนจะตอบเสียงสั่นเครือ

“กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยครับ”

ร่างสูงยกคิ้วด้วยความแปลกใจ “นึกว่ายังอยู่มอต้นเสียอีก” เพราะใบหน้าอ่อนวัยของเด็กหนุ่มตรงหน้า บวกกับรูปร่างผอมบางค่อนข้างอ้อนแอ้นทำให้ปานเทพประเมินอายุของเจ้าของมันต่ำเกินจริงไปมาก

“วิศวะ มหา’ลัยxxx”

เมื่อได้ยินชื่อคณะและมหาวิทยาลัยชื่อดังที่โปรดปราณอ้างถึง ปานเทพก็ส่งสายตาบางอย่างให้ลูกน้องคนสนิททันที

โยชิก้าวออกจากห้องทำงานของเจ้านายอย่างรู้หน้าที่ ปล่อยให้เจ้านายสอบสวนผู้ร้ายต่อเพียงลำพัง

“พ่อแม่ไม่มีหรือไง?” ถามด้วยความแปลกใจ เด็กวัยนี้ควรมีพ่อแม่คอยส่งเสียให้เล่าเรียนไม่ใช่หรือ

“มีแต่พ่อ”

ปานเทพโยกใบหน้าขึ้นลงเป็นเชิงเข้าใจ แต่สายตาคมกริบยังจ้องคนตัวเล็กอย่างไม่วางตา

“แล้วทำไม ไม่ขอเงินพ่อ”

“พ่อป่วยครับ ไม่ได้ทำงานมาสักพักแล้ว” โปรดปราณรีบอธิบาย น้ำเสียงเริ่มปกติ ไม่สั่นเครือเหมือนคราแรก

“แล้วทำไมไม่หางานพิเศษทำ มีเยอะแยะไป”

“ทำอยู่ครับ แต่มันไม่พอ อาทิตย์หน้าผมต้องไปลงทะเบียนเรียนแล้ว”

คำอธิบายของเด็กหนุ่มตรงหน้า ทำให้ปานเทพสะท้อนใจ นี่เหรออนาคตของชาติ

“แล้วคิดว่าที่นี่จะมีค่าเทอมให้หรือไง?” ไม่รู้ทำไมเขาต้องขึ้นขนาดนี้ อาจเป็นเพราะเสียดายแทนประเทศชาติมั้ง ที่เด็กรุ่นหลังคิดอะไรสั้นๆแบบนี้

“ก็ผมไม่รู้จะทำยังไงนี่” แต่น้ำเสียงอ่อนของคนตรงหน้า กับท่าทีหวาดกลัวที่กลับมาอีกครั้ง ก็ทำให้ปานเทพเย็นลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

โยชิเคาะประตูก่อนจะผลักเข้ามา เดินตรงเข้าไปหาเจ้านาย แล้วกระซิบบางอย่าง

ปานเทพพยักหน้า พ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะสั่ง

“นายออกไปดูความเรียบร้อยข้างล่างเถอะ เรื่องนี้ฉันจัดการต่อเอง” ปานเทพสั่งลูกน้องคนสนิท ก่อนจะหันมาจ้องหน้าโปรดปราณ แล้วสั่งเสียงเรียบ

“มานั่งนี่”

โปรดปราณค่อยๆหยัดกายขึ้นจากการคุกเข่ากับพื้น แล้วค่อยๆเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่ปานเทพปรายตามอง

“ต้องใช้เงินเท่าไร?”

“สองหมื่นครับ” โปรดปราณเอ่ยเสียงเครือ พร้อมกับสบตาคนตรงหน้า

ปานเทพเปิดลิ้นชัก ควานหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะยื่นมาให้

โปรดปราณจ้องธนบัตรสามปึกตรงหน้าด้วยสายตามีคำถาม

“สามหมื่น เผื่อเหลือเผื่อขาด” นั่นยิ่งทำให้โปรดปราณขมวดคิ้วมุ่น ช้อนตาขึ้นมองคนพูดอีกครั้ง

“ให้ผม?” พร้อมกับชี้หน้าตัวเอง

ปานเทพยักคิ้วให้หนึ่งครั้งเป็นเชิงว่า ‘ใช่’

“ให้ทำไมครับ?” ก็จะไม่ให้สงสัยได้อย่างไร ในเมื่อเขาเข้ามาที่นี่เพื่อมาขโมยเงินของคาสิโนด้วยกลโกงที่ศึกษามาอย่างดีจากอินเตอร์เน็ต แต่เพราะความอ่อนด้อยประสบการณ์ ขนาดว่าซักซ้อมมาอย่างดีแล้วกับเพื่อนสนิทอย่าง โรมัน แต่ก็ยังพลาดถูกจับได้ ตอนแรกคิดว่าจะถูกกระทืบตาย แต่ไหงกลับได้ค่าเทอมจากเจ้าของคาสิโน

“เรื่องค่าเทอมของเธอ ต่อไปนี้ฉันจะจัดการให้”

สายตาคมกริบจ้องใบหน้าเนียนของคนตรงหน้าด้วยสายตาที่คนถูกมองอ่านไม่ออก มีเพียงคำถามที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางเท่านั้น

“ทำไมครับ?”

“ไม่ได้ช่วยฟรีๆหรอกน่า”

“แลกกับ?” โปรดปราณครางถามเสียงแผ่ว ภายในใจพยายามคิดเดา อย่าบอกนะว่า?…

“ถึงเวลาแล้วจะบอก ตั้งใจเรียนก็แล้วกัน”

ปานเทพพูดแค่นั้น…

ตั้งแต่วันนั้น ก็ผ่านมา 2 ปีแล้ว ถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่บอก โปรดปราณได้แต่เก็บความสงสัยไว้ แล้วก็ใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยอย่างมีความสุข สุขทุกครั้งที่คิดถึงเจ้าของคาสิโน เจ้าของค่าเทอม และเป็นเจ้าของ…