ตอนที่ 1 : ครูสอนพิเศษ

          "อย่าลืมทบทวนบทเรียนล่ะ...แล้วเจอกัน"

          ผมทิ้งท้ายให้กับนักเรียนเกือบยี่สิบคน ก่อนเปิดประตูออกมา อากาศข้างนอกอบอ้าวอะไรขนาดนี้ ฝนทำท่าตั้งเค้าจะตกซะด้วย ร่มก็ไม่ได้พกมา พยากรณ์อากาศบางครั้งก็เชื่อถืออะไรไม่ได้จริงๆ

          "ขอโทษนะครับ ใช่ครูพะพายที่รับสอนพิเศษรึเปล่าครับ"

          ผมชะงักทันที จู่ๆ มีชายชราน่าจะอายุหกสิบอัพแต่งตัวภูมิฐานเดินมาดักหน้าไว้ ถ้าเป็นตอนกลางคืนบอกเลยมีช็อก

          "ใช่ครับ มีอะไรรึเปล่า"

          "ช่วยไปที่แห่งหนึ่งกับผมได้มั้ย"

          "ไว้วันหลังเถอะครับ วันนี้ผมรีบ"

          ใช่ นี่รีบจริงๆ ตากผ้าไว้เต็มราวเลย ถ้าเก็บไม่ทันไม่ต้องคิดอะไรมาก ซักใหม่ทั้งราว ตารางสอนของผมแน่นทุกวัน เวลาทำงานบ้านยังแทบไม่มี

          "แต่คุณต้องไป ช่วยหน่อยนะครับ"

          ทำไมดื้อด้านขนาดนี้ พูดไม่รู้ฟังเลย

          "ผมมีธุระจริงๆ เอางี้ ผมจะทิ้งนามบัตรไว้ให้ คุณค่อย..."

          กริ๊ก!

          เสียงอะไรบางอย่างดังอยู่ข้างหลัง ผมค่อยๆ เอี้ยวตัวไปมองแทบตะลึงอย่างกับโดนสาบ ไอ้ที่จ่อเอวผมอยู่นี่ของจริงใช่มั้ย

          ใครสั่งใครสอนให้เอาปืนมาจี้คนอื่น!

          "นี่คุณ!"

          ผมหันไปคุยกับชายชราคนเดิม เขาเพียงแค่ขยับแว่น ตามด้วยรอยยิ้มชวนขนลุกส่งมาให้

          "ขอโทษครับที่เสียมารยาท แต่เราจำเป็นต้องทำ"

______________________________________

          แล้วยังไงฟะ! จำเป็นต้องลักพาตัวมามั้ย!

          ผมถูกล็อกแขนทั้งสองข้างมายังคฤหาสน์แห่งหนึ่ง ถ้าไม่ติดว่าถูกปืนจ่อมาตลอด ผมไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองถูกลากมาไกลขนาดนี้แน่ ทำอะไรเย้ยกฎหมายบ้านเมืองไปได้ เป็นมาเฟียรึไง ถึงไม่เห็นหัวคนอื่น!

          ครืน!

          ผมถูกพามาหยุดที่ประตูบานเลื่อนห้องหนึ่งก่อนมันจะถูกเปิดออก แล้วผลักผมเข้ามาข้างใน

          "โชคดีนะครับ เซนเซย์ :)"

          ไม่! ผมไม่ต้องการคำอวยพร แค่ปล่อยผมไปก็พอ!

          ตึง!

          พูดไปก็เท่านั้น เมื่อประตูห้องถูกปิดลง ได้ยินเสียงล็อกจากภายนอกด้วย 

          เฮ้ย! นี่มันข้อหาใหญ่แล้ว ข่มขู่กรรโชก ลักพาตัว กักขังหน่วงเหนี่ยว! จะมาตราไหนก็ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง เพราะทางหนีมีแค่ทางเดียว แถมไอ้ประตูบ้าๆ นี้ก็ถูกปิดตาย เอาเลย จะทำไรก็ทำเลย! (เริ่มสติแตก)

          "นี่น่ะเหรอ ครูสอนพิเศษที่ใครๆ ต่างก็ร่ำลือ"

          เด็กกว่ารึเปล่านะ...

          ผมเงยหน้ามองเจ้าของเสียง เขาเดินเข้ามาหาผมช้าๆ อย่างใจเย็น ท่าทางดูน่าเกรงขาม อย่างกับผู้มีอำนาจ

          "คุณใช่มั้ย สั่งคนพาผมมาที่นี่ ทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย บ้านเมืองมีขื่อมีแปร ทำอะไรควรนึกถึงข้อเสียซะบ้าง"

          วี๊ดวิ๊ว!

          เขาผิวปากอย่างชอบใจ มองผมด้วยสายตาแปลกๆ แปลกจริงๆ อธิบายไม่ถูก แต่ถ้าให้สรุปง่ายๆ คือมองเหมือนเสือกำลังจะตะครุบเหยื่อ

          "ฝีปากไม่ธรรมดาจริงด้วย แบบนี้ค่อยเหมาะกับการสอนหน่อย"

          "จะเอาไง ให้คนพาผมมานี่คงไม่ใช่เรื่องไร้สาระหรอกใช่มั้ย"

          "แน่นอน ผมต้องการจ้างคุณมาสอนพิเศษ เป็นวิชาที่คนอื่นไม่สามารถเข้าถึง มีแต่คุณเท่านั้นที่ทำได้"

          คนเป็นครูบาอาจารย์หากมีนักเรียนต้องการขอให้สอนมันยากจะปฏิเสธ ดูท่าทางคนๆ นี้ก็คงต้องการความช่วยเหลือเหมือนกัน เรื่องสร้างอนาคตของชาติผมไม่ปฏิเสธแน่นอน!

          "แต่คุณไม่ควรให้คนลักพาตัวผมมา"

          "ก็คุณไม่มาดีๆ"

          มันก็ใช่ แต่ผมมีธุระของผมไง คนเราต้องหัดรู้จักเกรงใจคนอื่นสิ 

          "มันเป็นมารยาททางสังคมอย่างหนึ่ง"

          "จะจำไว้ครับ :)"

          พอบอกดีๆ ก็ฟังแฮะ คงไม่ต้องสอนอะไรกันมากหรอก คงเป็นนักเรียนอีกคนที่อยากหาความรู้จริงๆ

          ผมมองรอบๆ ห้อง จะว่าไปก็กว้างพอสมควร ดูเหมือนเป็นห้องโถงสำหรับประชุมหรือจัดงานสักอย่าง หน้าต่างก็เยอะ พอมองลอดดูข้างนอกเห็นท้องฟ้าแล้วใจไม่ดี ผ้าทั้งราวคงเปียกหมดหากยังครึ้มแบบนี้

          เอาล่ะ...เก็บข้อมูลสักหน่อยค่อยกลับแล้วกัน หวังว่าคงทันเวลาก่อนฝนตก

          "ทำไมอยากเรียนกับผม"

          "คุณดูพึ่งพาได้ สำคัญเลย ผมอยากได้ความรู้จากคุณมาส่งเสริมหน้าที่การงาน"

          คิดการไกล ขัดเกลาอีกหน่อยต้องเป็นผู้นำที่ดีได้แน่

          "โอเค ผมจะสอนคุณ งั้นคงต้องรีบกลับไปเตรียมแผนงานสำหรับพรุ่งนี้ ก่อนอื่นขอข้อมูลนิดหน่อย คุณชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ ตอนนี้ทำอะไรอยู่"

          ผมก้มหาปากกากับสมุดในกระเป๋าเพื่อจดข้อมูลลูกศิษย์คนใหม่ แม้การมาในครั้งนี้จะทำให้ตกใจไปบ้าง ไม่เป็นไร เขาคงมีเหตุผลจำเป็น

          "ผมชื่อ 'สึซึมิยะ ฮิโรชิ' อายุ 19 งานทั่วไป ปกครองเขตแดนสาขาตะวันออก"

          เด็กกว่าจริงด้วย ห่างกับเราตั้งหกปี เด็กสมัยนี้โตไวจริง แต่เมื่อกี้ว่าไงนะ ปกครองเขตแดนอะไรหว่า ไม่ค่อยเข้าใจ

          "แล้ววิชาที่อยากเรียนล่ะ"

          "เพศศึกษา"

          อืม เป็นวิชาที่ดี สามารถใช้ร่วมกับงานปัจจุบันได้อย่างมีประสิทธิภาพ ไม่ใช่เฟ้ย! เกี่ยวกันตรงไหนวะ!

          "เดี๋ยว! อายุ 19 จะเรียนเพศศึกษาไปทำไม โตแล้วน่าจะรู้จัก..."

          เขายิ้มกรุ่มกริ่ม ย่อตัวลงใกล้ๆ จับปลายคางผมเชิดขึ้นมองสบตากับเขา

          "ผมไม่เก่งเรื่องนี้ โดยเฉพาะเรื่องอย่างว่า เลยอยากให้คุณครูช่วยติวเข้มให้หน่อยน่ะครับ :)"

          ห๊ะ! บ้าไปใหญ่ แล้วเรื่องเรียนส่งเสริมหน้าที่การงานอะไรนั่นล่ะ ให้ผมสอนเรื่องนี้ไม่ใช่เรอะ!

          "ผม..."

          "ทฤษฎีไม่ต้อง ผมชอบปฏิบัติ :)"

          "..."

          "ฝากด้วยนะครับ คุณครูของผม :)"

          เปรี้ยง!

          เสียงฟ้าร้องและฝนเทกระหน่ำอย่างรุนแรง สงสัยวันนี้ทั้งวันคงไม่หยุดตกง่ายๆ ผ้าทั้งราวคงจะกองรวมกันที่พื้นเพื่อรอผมกลับไปซักใหม่ แต่...ผมจะมีโอกาสทำแบบนั้นเหรอ...จะมีมั้ย!