Chapter 1 คืนนี้

-วิคกี้-

เกล็ดหิมะโปรยปรายนอกหน้าต่าง...

เขานอนอยู่บนเตียง ไม่สวมเสื้อ ร่างที่นอนอยู่มีเพียงยีนส์ต่ำจากสะโพกที่ผ้าห่มกั้น กล้ามเนื้อกำยำดูขาวจัดกว่าทุกครั้ง ทว่าบางส่วนของร่างเช่นริมฝีปากและดวงตาดูแดงกว่าปกติ

เขาเป็นไข้ มันทำให้เขาหายใจแรงขึ้น

นิค...

ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยป่วย เป็นชายหนุ่มที่แข็งแรง ฉันกำมือแน่น หัวใจบีบแรงและอยากเป็นไข้นั้นแทนเสียเอง

“ขอโทษนะ” ฉันเอ่ยอย่างรู้สึกผิดสุดหัวใจ “เพราะฉันใช่ไหมนายถึงเป็นไข้แบบนี้...”

“ไม่เกี่ยวหรอกน่า อย่ากังวลเลย”

ฉันนิ่งไป ริมฝีปากได้รูปของนิคขยับเอ่ย “ที่เรียกให้มาก็เพราะฉันยังคิดถึงเธอนะ...”

แต่เราเป็นแค่เพื่อนกัน ถึงหลังๆ มานี้หลายอย่างเริ่มเกินความเป็นเพื่อน

“บอกตามตรงว่าฉันคิดถึงนายจนนอนไม่หลับเหมือนกัน แต่ทำไงได้ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง” ฉันเลี่ยงมองไปอีกทาง ไม่อยากจ้องมองใบหน้าคมคายอย่างที่สุดนั้น

“ขอโทษนะนิค ฉัน...”

“มานี่สิ”

ฉันเดินเข้าไป อยากให้เขาหายไข้ เคลื่อนมือสัมผัสเส้นผมนุ่มลื่นชื้นเหงื่อเพราะร่างอันรุ่มร้อน แต่ต้องหยุดหายใจเมื่อมือใหญ่ร้อนจัดเคลื่อนคว้าข้อมือฉัน และเพียงกระตุกแผ่วฉันก็ล้มราบกับเตียงโดยมีร่างเขาขึ้นคร่อม

“นิค!”

“กลัวฉันเหรอ ?” ดวงตาคมที่หรี่ลงเพราะพิษไข้นิ่งมองฉัน ยากจะละสายตาจากนัยน์ตาสีเทานั้น

“ฉัน...อ๊ะ...!!”

ฟุ่บ !!

นิคแนบหน้าลงบนตัวฉัน นอนทับอยู่เหนือหัวใจ

“อย่า นิค!”

เขาจะทำอะไร!!??

“แค่เสียงหัวใจของเธอฉันก็ฟังไม่ได้แล้วหรือไง”

เขาฟังเสียงหัวใจฉัน? ก็เหมือนที่ผ่านมา แรงกดจากนิคทำให้ฉันรับรู้จังหวะหัวใจของตัวเองเช่นกัน

“นิค ปล่อยฉันสิ”

ทว่าเขากลับฉีกเดรสออกจากร่างฉัน เดรสที่ไม่ได้ฉีกง่ายๆ เลยแต่เขาทำมันขาดหมด ฉันเปลือยเปล่า เหลือแต่ชุดชั้นใน มันทำให้ฉันหนาวสะท้านเมื่ออากาศเย็นเคลื่อนเกาะกุมผิวทั้งร่าง

ฉันดิ้น แต่ร่างร้อนข้างบนพรมจูบไปตามผิวเปล่าว่างและฝังริมฝีปากลงเหนือหัวใจของฉัน

ไม่ ไม่ใช่แบบนี้!

บราเซียร์ของฉันถูกมือใหญ่กระชากออกไป กางเกงชั้นในของฉันก็เหมือนกัน ฉันดิ้น แต่เขาแข็งแรงเกินไป

“นิค หยุด! อย่าทำฉัน!!”

เขาดึงกางเกงตัวเองออก ฉันได้แต่ดิ้นรุนแรงแต่ถูกกด ดิ้นจนหมดแรงและเหงื่อแตก มือปิดซอกขาตัวเองแน่นจนจิกแต่เขาดึงมือฉันออก เขาเห็นส่วนนั้นของฉัน

ฉันเห็นมือของเขากำความกำยำของตัวเองและแทงเข้ามาในร่างฉัน ผลักเข้าสุดซอกขา ทำให้เรากลายเป็นร่างเดียวกัน มันทะลุเข้าไปอย่างรุนแรง ยัดเยียดความเจ็บแปลบจนเหมือนถูกฉีกทั้งตัว ได้ยินเสียงเนื้อเยื่อในขาฉีกขาด

“โอ๊ย”

เจ็บมาก ฉันไม่กล้ามองด้วยซ้ำ

ฉันดิ้น แต่ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บ มือใหญ่ร้อนยึดสะโพกฉันและดึงเข้ารับตัวตนที่เสียดเข้ามา ฉันมองตาของเขาที่จ้องมองฉัน ดวงตาที่บอกว่าจะไม่ยอมปล่อยฉัน แต่เราหลอมรวมร่างกันแล้ว เขาอยู่ในตัวฉัน ฉันเห็นความกำยำนั้นหลุบหายไปกลางขาฉันที่ถูกแหวกกว้าง

เจ็บจนขยับไม่ได้

ขาฉันสั่นกระตุกเมื่อเขารูดเข้าออก เขายกขาฉันข้างหนึ่ง มันทำให้ฉันเจ็บและยิ่งดิ้นหนี แต่เขาจูบเหนือยอดอกเปลือยเปล่าของฉันเฉยเลย มันทำให้ฉันเหมือนถูกกระชากลมหายใจ

“นิค อย่าทำแบบนี้”

“บอกอีกสิว่าเพราะเรายังไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ แต่ถึงยังไงก็ตาม...” เขาชูฝ่ามือขึ้น ฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเลือดจากซอกขาของฉัน “ฉันได้เธอแล้วนะ ไม่ว่าเธอจะดิ้นยังไง”

“เธอเป็นของฉันแล้ว” นิ้วเปรอะเลือดไล้ผ่านริมฝีปากของฉัน ใบหน้าคมลอยอยู่ใกล้แสนใกล้ “ฉันต้องการเธอ”

แล้วเขาจูบฉัน จูบอย่างเร่าร้อน ฉันได้ชิมเลือดของตัวเองที่ติดแนบริมฝีปาก และความเจ็บปวดที่เริ่มเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านจนสะท้านด้วยความกำยำที่ยังกระแทกเข้าไปในร่างฉัน ลึกเข้าไป

นิคต้องการฉันอย่างเร่าร้อน แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร

เรื่องราวของฉันกับนิคย้อนไปสี่เดือนก่อนหน้านี้

วันที่สายลมพัดเริงร่าผ่านไป