ตอนที่ 8 ถ้าเธออยาก ฉันทำได้เพียงหาวิธีอื่นมาเติมเต็มเธอ

ตอนที่ 8 ถ้าเธออยาก ฉันทำได้เพียงหาวิธีอื่นมาเติมเต็มเธอ

ตอนที่ 8 ถ้าเธออยาก ฉันทำได้เพียงหาวิธีอื่นมาเติมเต็มเธอ

หึ แค่วันเดียวก็ทนไม่ไหวซะแล้ว ถึงกับนั่งเหม่ออยู่ที่นั่น ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาดำคล้ำเหมือนก้นหม้อ

“รีบไปเรียกเธอมารับใช้”

“ครับ คุณชาย”

ลุงบีมเดินมาถึงชายหาด “คุณนายสามครับ คุณชายให้มาเรียกไปรีบใช้ที่ห้องหนังสือครับ”

ห๊ะ รับใช้อีกแล้วเหรอ ก็ไหนไม่ให้เข้าไปไง เมื่อวานไปดูแลเขาเกือบถูกบีบคอตายแน่ะ

“ลุงบีม ก็ไหนคุณชายไม่ให้ฉันไปดูแลไม่ใช่หรือ”

“อันนี้ คุณนายครับ คุณชายอารมณ์ไม่ดี อย่าทำให้เขาโกรธเลยนะครับ ถึงแม้ว่าคุณนายเพิ่งแต่งงานเข้ามา แต่คุณชายก็ไม่ได้ว่าอะไร” ลุงบีมมองไปที่ใบหน้าที่มีดวงตาสีฟ้าเข้มของนารา ใบหน้าสวยใส ดูไม่เหมือนคนมีเลศนัยเลย

“ได้ค่ะ” นารายืนขึ้นแล้วเดินตรงไปยังห้องชั้นสองของบ้าน เธอเคาะประตูเบาๆ

“เข้ามา”

นาราผลักประตูออก เห็นชายหนุ่มกำลังตรวจเอกสารบนโต๊ะ

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ นั่งพิงอยู่บนเก้าอี้ ท่าทางที่ดูดีมีเสน่ห์ ถ้าไม่เย็นชาไปหน่อยคงจะเป็นที่หลงใหลของผู้คนไม่น้อย

“คุณชาย คุณเรียกฉันมามีอะไรมั้ยคะ” เธอมองชายหนุ่มที่เฉยชาไร้ความรู้สึกตรงหน้าซึ่งห่างกันสามเมตร ไม่กล้าเข้าใกล้

ในใจเธอยังคงกลัวท่าทางที่เขาบีบคอเธอ เธอเข้าใจได้ว่า คนที่นั่งบนวีลแชร์เป็นเวลานานอารมณ์คงฉุนเฉียวเป็นธรรมนา

“ไปนั่งที่ชายหาดทำอะไร แต่งงานมานี่อารมณ์ไม่ดีหรือไง” เขาเงยหน้าพร้อมดวงตาอันแหลมคมจ้องมองที่นารา เหมือนจะมองทะลุใจเธอให้ได้

นาราส่ายหัว “เปล่าค่ะ ฉันไม่มีอะไรทำก็เลยไปเดินเล่นที่ชายหาด คุณชายสามคะ คุณหางานให้ฉันทำได้นะคะ ฉันทำเป็นทุกอย่าง แบบนี้สามารถฆ่าเวลาไปได้บ้าง”

เขามองนาราด้วยดวงตาอันเยือกเย็น “เธอไม่ต้องเสแสร้งแล้ว เป็นถึงคุณหนูจะอยากทำอะไรเล่า ไม่ใช่อยากออกจากที่นี่หรือไง หรือว่าวิษณุส์ให้เธอมาคอยสอดแนมฉัน”

เขาหมุนล้อวีลแชร์มาอยู่ตรงหน้าเธอทันที นาราสะดุ้งตกใจ

รีบก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เธอกลัวเขาจะบีบคอเธออีก นัยย์ตาดำดุจหลุมดำที่เหมือนจะดูดกลืนเธอได้ทุกเมื่อ

“ถึงเธออยากจะทอะไรก็อย่าหวังจะได้ตามที่หวัง จากวินาทีที่เธอแต่งงานเข้ามาเธอก็คือเมียของฉันคณพศ ถึงจะตายก็ต้องตายบนเกาะนี้ ถ้าอยากอยู่กับนายวิษณุส์ก็คงต้องรอชาติหน้า”

เขาจ้องเขม็งที่ที่ใบหน้าอันเล็กเรียวของเธอ ใบหน้านี้ดูสวยงามน่าหลงใหล พิษข้างในร้ายกว่างูพิษเสียอีก เขาแสร้งยิ้ม “อ้อ ยังมีอีกเรื่องยังไม่ได้บอกเธอ เพราะขาฉันพิการไม่สามารถทำพิธีแต่งงานกับเธอได้ ก็คงต้องขอให้เธอเป็นเป็นหม้ายไปก่อนแล้วกัน”

สีหน้าของเขาทำให้เธอรู้สึกกลัว คำดูถูกออกปากจากปากเขาแทบนับไม่ถ้วน “ถ้าเธอเหงา ฉันอาจจะหาวิธีอื่นมาเติมเต็มเธอก็ได้นะ แต่ในชีวิตนี้ตัวเธอรวมถึงความคิดของเธอก็ไม่มีทางได้ออกจากที่นี่เด็ดขาด ฉะนั้นต่อไม่ต้องทำท่าทางน่าสงสารอีก ที่นี่ไม่มีใครเห็นใจเธอหรอก”

นาราจ้องมองชายหนุ่มที่อารมณ์เปลี่ยนไปมาอย่างงงงวย คำพูดที่ดูน่าอึดอัดใจ ทำให้เธอเดียวหน้าแดงเดี๋ยวหน้าซีด

ในใจเธอรู้สึกเวทนาเขาขึ้นมา อะไรทำให้เขาคับแค้นใจได้ขนาดนี้ หรือว่าไม่ใช่เรื่องแย่งพี่พิมมี่่กับพี่ชายเขาเหรอ

ในเมื่อตอนนี้แย่งพี่พิมมี่มาได้แล้ว เขาควรดีใจไม่ใช่เหรอ “คุณชายคะ ฉัน ฉันไม่ได้ไม่มีความสุขเลยนะคะ ฉันยินดีที่จะดูแลคุณ ในเมื่อฉันแต่งงานกับคุณแล้วก็จะไม่ติดต่อกับคนอื่นอีก” เพื่อพ่อแล้ว เธอจะไม่ทำให้ตาแปลกประหลาดนี่โมโหเด็ดขาด

คณพศมองไปดวงตากลมโตของเธอ เหมือนรู้ดีทุกอย่าง กำลังอ้าปากสิ่งที่จะพูดแล้วก็ต้องกลืนมันลงไป

“เธออยากดูแลฉันงั้นรึ” เขาเข็นวีลแชร์เปิดบานเลื่อนกระจก “เธอล้างทำความสะอาดในนี้ ห้องนอนก็ด้วยทำความสะอาดให้เรียบร้อย”

เขาหันมองนาราแล้วแฝงด้วยสีหน้าที่เยาะเย้ย ดูซิว่าจะทนได้สักกี่น้ำ

คุณหนูอย่างเธอ เขาสังเกตเห็นตั้งแต่แรกแล้ว เธอใช้ชีวิตอยู่บนความสะดวกสบาย อยากได้อะไรก็ได้ มือยังไม่เคยแตะสิ่งสกปรกเลยแม้แต่น้อย

เขาให้เธอทำความสะอาดห้องน้ำและห้องนอน ดูซิว่าจะเป็นยังไง

นารายิ้มแล้วพยักหน้า “ได้ค่ะ เดี๋ยวจะไปทำตอนนี้เลยค่ะ”

พูดจบเธอก็เดินไปยังห้องอาบน้ำ หยิบผ้าเริ่มทำความสะอาด

สิบนาทีผ่านไป เขาค่อยๆหมุนล้อวีลแชร์ไปดูที่ห้องอาบน้ำ เธอก้มหน้าก้มตาใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดอ่างล้างหน้า เธอสวมชุดกระโปรงเสมอเข่า

ขาขาวเรียวของเธอยื่นชิดกันอยู่ในนั้น แล้วบรรเลงตามท่าทางทำความสะอาดของเธอ กระโปรงพริ้วไปมา บั้นท้ายก็ส่ายสะบัดอยู่ใต้ผ้ากระโปรง

คณพศถึงกับยื่นอึ้ง สักพักรู้สึกตัว บ้าเอ๊ย เขารีบเข็นวีลแชร์หันกลับออกไป นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่มือเธอไปโดนของลับของเขา ในท้องก็รู้สึกโหวงๆขึ้นมาทันที บ้าไปแล้ว นี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ย

ถึงขั้นอยากมีอะไรกับเธอ หลายปีมานี้เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องผู้หญิงเลย ถึงแม้ว่าเธอเป็นเมียของเขา แต่เขาไม่ลืมเด็ดขาดว่าที่เขาให้เธอแต่งงานเข้ามาเพื่อจะแก้แค้นวิษณุส์ เขาจะทำให้เขาลำบากที่สุด ทำให้วิษณุส์ทุกข์ทรมานที่สุด

นี่เพิ่งเริ่มต้น อีกไม่กี่วัน ผู้ชายคนนั้นคงจะมาต่อรองที่เกาะนี้แน่ๆ ความสนุกรออยู่ข้างหน้าแล้ว

เขารีบเข็นวีลแชร์ออกจากห้องหนังสือ แล้วกดโทรศัพท์

เพียงสักพักรถสีดำคันหนึ่งค่อยๆจอดที่หน้าบ้าน ผู้ชายที่สวมแวนดำเดินลงจากรถแล้วเดินตรงไปยังห้องรับแขก

“คณพศ ได้ข่าวว่าเมื่อวานแต่งงานไม่ใช่เหรอ ทำไมเจ้าสาวยังไม่ให้พวกเราดูบ้างเลยก็เอาไปซ่อนไว้ซะละ ” ชายหนุ่มเดินไปนั่งที่โซฟา

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขามองไปยังชายหนุ่มบนวีลแชร์ มือข้างหนึ่งตบพนักพิงโซฟาเบาๆ “จะรีบเรียกฉันมาทำอะไรเล่า หรือว่างานแต่งไม่ราบรื่นหรือไง หือ”

คณพศมองหน้าชายหนุ่มที่ทำหน้าเหมือนกับปีศาจ เขาอยากวิ่งไปฉีกหน้าเขาทิ้งซะ

“ไปปู่ชิงคลับเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มเข็นวีลแชร์ออกนอกบ้านไป”

ชายหนุ่มบนโซฟารีบเดินตามไป “นี่ๆ คณพศ อย่างน้อยก็ให้ฉันได้เห็นเจ้าสาวสักครั้งสิ พวกตรัญยังไม่ได้ไปกันเลย”

แต่วีลแชร์ก็เลื่อนไปยังรถโดยไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ คณพศยืนขึ้นจากวีลแชร์ เปิดประตูแล้วขึ้นรถ

“……” ชายหนุ่มด้านหลังรีบมองไปข้างหลังแน่ใจแล้วว่าไม่มีคน แล้วรีบขึ้นรถฝั่งที่นั่งคนขับ สตาร์ทรถ

“ทำไมแกต้องขึ้นรถเอง ถ้าคนไม่หวังดีเห็นเข้า……” เขาหันมองชายหน้าดำคล้ำเครียดของชายหนุ่มแล้วหยุดสิ่งที่จะพูด

รถขับออกจากชายหาด เหลือไว้เพียงวีลแชร์ที่โดดเดี่ยว ถูกลมพัดเซไปเซมา

บนบ้านชั้นสอง นาราล้างห้องอาบน้ำเสร็จแล้วยืนขึ้นเช็ดมือ

มองดูผลงานของตัวเองเป็นที่น่าพอใจ เธอยิ้มแล้วยิ้มอีก งานพวกนี้เธอทำมาตั้งแต่เด็ก ไม่ยากเกินเธอหรอก

สิ่งที่เข้าตาก็คือผ้าม่านสีน้ำเงิน กับผ้าห่มสีเดียวกัน จัดวางอย่างเป็นระเบียบอยู่บนเตียง เตียงใหม่มาก กินพื้นที่ห้องเกือบครึ่งห้องเลยทีเดียว