เสียเวลา

''อั่ก'' ชายหนุ่มผิวขาวร่างสูงใหญ่กำลังนอนจมกองเลือดอยู่สำลักเลือดออกมาด้วยความเจ็บปวดจากแผลที่เต็มตัวไปหมดไม่ว่าจะเป็นแผลที่ถูกยิง ถูกบาด ถูกเเทง ถูกต่อย

''ราชันเเห่งโลกใหม่งั้นเหรอ'' ชายชุดดำใส่หน้ากากสีดำกล่าวเยาะเย้ย

''นอกจอไม่เห็นจะเท่าไหร่เลยนี่หว่า'' ชายชุดดำหน้ากากดำคนข้างๆกล่าวเสริม

'ก็พวกเอ็งรุมนี่!' ชายหนุ่มที่ถูกเย้ยพยายามลืมตามองพวกคนที่ทำร้ายตน

''จัดการให้จบๆ'' เสียงหนึ่งดังออกมาจากรถทรงสปอร์ตสีเเดงที่เพิ่งขับมาจอดดูสภาพของชายหนุ่มใกล้ตาย

'กง...789' ชายหนุ่มผมขาวมองดูป้ายทะเบียนรถทรงสปอร์ตคันนั้นซึ่งตนคิดว่าน่าจะเป็นคนสั่งฆ่าตนนั่นเอง

''ปัง'' เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับภาพวูบดับไป

''ฮึก...อึก'' เด็กหนุ่มผิวขาวร่างผอมกำลังจับอกของตนด้วยความเจ็บปวด

''อ่า'' เด็กหนุ่มร่างผอมลุกขึ้นนั่งเเล้วสำรวจร่างกายของตนอย่างรวดเร็ว

เเล้วก็เกิดความสงสัยขึ้นทันที ''แผล...หายไปไหนหมด?''

เด็กหนุ่มผิวขาวร่างผอมลุกขึ้นไปดูตนเองในกระจก

''ไม่จริงน่า'' เด็กหนุ่มผิวขาวร่างผอมเมื่อมองดูตนเองในกระจกก็ตกใจจนอ้าปากค้าง

'จริงๆฉันควรตายไปเเล้วสิ'

'เกิดอะไรขึ้น...' เด็กหนุ่มพยายามนึกสิ่งที่นึกได้เเละได้ข้อมูลว่าตอนนี้ตนอยู่ในช่วงปิดเทอมหนึ่งของม.6 เเละกำลังจะเปิดเทอมในอีก 2 อาทิตย์

''นี่คือตัวฉันเมื่อสิบปีก่อน'' เด็กหนุ่มผิวขาวยกมือขึ้นทาบกระจก

''ฉันได้ย้อนเวลากลับมา?'' เด็กหนุ่มพูดกับตนเองหน้ากระจก

''ฉันได้โอกาสนี้จริง...ฉันจะทำมันให้ดีที่สุด'' เด็กหนุ่มหลับตาคิดถึงอดีตที่ตนได้ทำไว้

มีทั้งความรู้ ประสบการณ์ ซึ่งประสบการณ์ถือเป็นสิ่งสำคัญมากเพราะต่อให้เรามีความรู้จนเต็มเเก้วเเต่ถ้าเราไม่สามารถเอาความรู้ไปประยุกต์ใช้...เราก็จะไม่สามารถก้าวข้ามตนเองไปได้

เเต่ในระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังยืนหลับตาคิดถึงเรื่องในอดีตอยู่ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา ''ก็อกๆ''

''พี่เทพ...ตื่นรึยัง?'' เสียงใสกล่าวหลังประตู

''พี่ตื่นเเล้ว...เดี๋ยวตามลงไป'' เด็กหนุ่มตอบกลับเสียงใสที่กล่าวถามพร้อมกับเดินไปหยิบผ้าขนหนูเเล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำในห้องของตน

เมื่อเทพเข้าไปในห้องน้ำก็ทุบผนังดัง ''ตึง''

''ฮึก...พี่ขอโทษ'' เทพมีน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาจำนวนมาก

เมื่อชีวิตที่แล้วก่อนจะย้อยเวลากลับมาเทพได้ทิ้งครอบครัวตนเองเเล้วหนีไปอยู่กับเพื่อนในเกมเเทน เพราะว่าครอบครัวไม่สนับสนุนให้เล่นเกมจนมีปากเสียงกันถึงขั้นที่เครื่องเล่นเกมโดนทุบโดยพ่อของเทพ จริงๆเทพก็เข้าใจว่าครอบครัวของตนเป็นห่วงตนมากเเต่ตอนนั้นเทพเป็นเหมือนกับเด็กติดเกมไปซะเเล้วตอนนั้นเทพจึงคิดเเค่ว่า ครอบครัวของตนนั้นเป็นตระกูลที่มีการงานโดดเด่นเป็นถึงเจ้าของห้างชื่อดังในจังหวัด คนเป็นพ่อซึ่งเป็นเจ้าของหรือประธานใหญ่ของห้างจึงอยากให้ลูกสานต่อเเต่คนเป็นลูกไม่สนใจเอาเเต่เล่นเกมนั่นเอง

ซึ่งตอนนั้นเทพคิดเข้าข้างตนเองอย่างเดียวว่าตนไม่ผิด...เกมนี้มันสามารถหาเงินได้เทพคิดอย่างนั้นตนจึงหนีไปอยู่กับเพื่อนในเกม ซึ่งหลังจากนั้นผ่านไปสองเดือนตนก็ประสบความสำเร็จในเกม ขายอาวุธได้เงินเป็นเเสนบาท ตนจึงอยากจะกลับไปหาครอบครัวเเล้วพิสูจน์ให้เห็นเเต่พอกลับไปก็พบว่าพ่อของตนนอนอยู่โรงพยาบาลและกำลังจะจากไป

ที่พ่อของตนเข้าโรงพยาบาลเกิดจากการกดดันของคนในตระกูล ผู้ถือหุ้นบริษัท และลูกชายคนโตของตนที่จะให้สานต่อกลับหนีตนไปจึงเกิดความเครียดเเล้วทรุดลงไปในที่สุด ก่อนที่พ่อของเทพจะจากไปเทพได้ก้มกราบขอโทษพ่อตนเองซึ่งพ่อตนเองก็ให้อภัยก่อนจะจากไปด้วยการยิ้มเเล้วมีน้ำตาไหลออกมาในเวลานั้นเทพก็ร้องไห้ไม่หยุดเป็นเหมือนคนบ้าไปเลยวันนึง

หลังจากนั้นเทพก็คิดที่จะทำตามที่พ่อบอกคือสานต่อบริษัทเเต่พอจะไปสานต่อกลับพบว่าตำเเหน่งของพ่อที่เป็นประธานใหญ่กลับถูกปลด...ส่วนตำแหน่งนั้นก็ถูกยกให้กับน้องชายของพ่อที่ร่วมมือกับผู้ถือหุ้นกดดันพ่อของตน เทพทำอะไรไม่ได้เลยเพราะตนไม่มีความรู้เรื่องการบริหารหรือกฎหมาย จึงต้องยอมปล่อยไปเเต่โดยดีหลังจากนั้นผ่านไปหนึ่งวันทรัพย์สินเงินทองทั้งหมดของครอบครัวเทพก็ถูกยึดไปทั้งหมดเหมือนคนล้มละลายเเต่ยังดีที่เทพขายของในเกมได้ จึงสามารถอยู่รอกไปได้สักพัก

เทพจึงโทษตัวเองตลอดมาที่ทำให้ครอบครัวของตนลำบาก พ่อตาย เเม่และน้องสาวต้องลำบาก เทพจึงหันกลับมาตั้งใจเรียนและได้กลายเป็นโปรเเกรมเมอร์ไปในที่สุด ซึ่งในชีวิตนี้เทพจะทำอย่างไรเมื่อครอบครัวของตนห้ามเทพเล่นเกม…

''มันมีหลายวิธีที่จะจัดการปัญหานี้...เเต่ว่า'' เทพยกยิ้มขึ้นมุมปาก

''ลงมาได้เเล้วลูก!!'' เสียงคนเป็นเเม่ตะโกนเรียกลูกตนเอง

''ค้าบบ!!'' เทพตอบกลับไปเเล้วรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเเล้วลงไปนั่งกินมื้อเช้ากับครอบครัว

''ยังเหลือเวลาอีก 20 นาที'' เทพใส่ชุดสูทเซ็ตผมเเล้วเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปกินอาหารเช้า

''ทำไมวันนี้ช้านักละลูก?'' เเม่ของเทพกล่าวถามขึ้นเมื่อเห็นเทพเดินลงบันไดมา

''พอดีท้องเสียน่ะครับ'' เทพตอบกลับไปเเล้วเดินไปนั่งที่ประจำของตนเอง

''ข้ออ้าง...เเกไม่อยากไปบริษัทก็บอก'' เสียงชายแก่ดังขึ้นเมื่อเทพนั่งที่นั่งของตน

''วันๆเอาเเต่เล่นเกม'' เสียงชายเเก่บ่นไม่หยุด

''วันนี้ผมจะไปดูงานจริงๆครับ'' เทพมองหน้าพ่อของตนแล้วกล่าวตอบกลับไป

''สัญญา'' เทพกล่าวจบก็เริ่มกินอาหารที่อยู่ในจาน

''ให้มันจริงเถอะ'' พ่อของเทพกล่าวจบก็เริ่มกินอย่างจริงจัง

''พร้อมเเล้วครับ'' เทพกล่าวเมื่อตนดื่มน้ำส้มในแก้วจนหมด

''ถ้างั้นไป...พ่ออยากรู้จริงๆว่าเเกจะตั้งใจจริงหรือเปล่า'' พ่อของเทพกล่าวจบก็ลุกขึ้นเดินนำออกจากบ้านไป

''วันนี้มีประชุม...เกี่ยวกับโครงการนำเข้าเครื่องเล่นเกมใหม่ชื่อเกม...'' เมื่อเข้ามาในรถพ่อของเทพก็ยื่นเอกสารให้เทพอ่าน

''Tales Of New World'' เทพรับเอกสารเเล้วยกยิ้มขึ้น

''ทำไมรู้?'' พ่อของเทพยังไม่ทันกล่าวชื่อเกมเเต่เทพสามารถตอบได้

''ก็ปัจจุบันมีเกมนี้เกมเดียวนี่ครับที่จิตสำนึกของเราสามารถเข้าไปในเกมได้...และอีกอย่างพ่อใช้คำว่าเครื่องเล่นเกมเเทนที่จะเป็น อุปกรณ์เล่นเกม หรือคอมพิวเตอร์'' เทพกล่าวจบก็เริ่มอ่านเอกสาร

''พูดซะยาวพ่อรู้นะว่าเเกก็เล็งเกมนี้อยู่...ถ้าเเกเรียนรู้งานได้ดีฉันจะอนุญาติให้เเกเล่นเกมนี้ได้'' พ่อของเทพกล่าวจบก็สตาร์ทรถยนต์พร้อมกับขับออกไปทางบริษัท

'หืม' เทพที่กำลังนั่งอ่านเอกสารที่พ่อของตนให้ก็เริ่มเอ๊ะใจขึ้นมา

'ทำไมจำง่ายอย่างนี้ละ?' เทพอ่านเอกสารหน้านึงจบก็ลองนึกดูผลปรากฏว่าเทพสามารถจำได้หมดทุกตัวอักษรในหน้านั้น

''เป็นอะไรไป...อย่าบอกนะเเค่เอกสารเเค่นี้เเกก็ขี้เกียจอ่านเเล้ว'' พ่อของเทพหันมามองเทพก็กล่าวตามที่ตนเข้าใจ

''พอถึงห้องประชุมเดี๋ยวพ่อก็รู้เองครับ'' เทพหันไปยิ้มเห็นฟันให้กับพ่อของตน

'อืม...ถ้าเราความจำดีอย่างนี้การเคลียร์บอสในเกมก็คงไม่มีปัญหาเเล้วหละ'' เทพนึกถึงค่าสเตตัสของบอสในเกม สกิล เเละการคูลดาวน์ของสกิลบอสในเกมก็ยกยิ้มมุมปากทันที

'ส่วนตอนนี้ก็ต้องจำไอพวกนี้ไปก่อนละนะ' เทพเริ่มตั้งใจอ่านเอกสารสิบกว่าเเผ่นที่พ่อของตนให้มา ซึ่งผลก็ยังเหมือนเดิมอ่านเเค่แปปเดียวก็สามารถจำได้ทั้งหน้า

''ถึงเเล้ว'' พ่อของเทพกล่าวจบก็เปิดประตูออกจากรถไปเเล้วยื่นกูญเเจรถให้กับพนักงานหน้าบริษัทเพื่อให้พนักงานขับรถไปจอด

พ่อของเทพเป็นถึงประธานใหญ่เเต่ไม่มีคนขับรถให้ ซึ่งเทพเคยถามพ่อไปเเล้วว่าทำไมไม่จ้างคนขับรถ พ่อของเทพตอบกลับมาว่า ถ้าเเค่ขับรถยังต้องให้คนอื่นขับให้ อย่างอื่นพ่อคงทำไม่เป็นเเล้วละ

''สวัสดีครับท่านประธาน'' เสียงทำความเคารพของพนักงานมากมายเมื่อพ่อของเทพเดินผ่าน

''อ่าวๆ...สวัสดีครับท่านประธาน'' มีชายแก่รุ่นพ่อของเทพเดินมาทำความเคารพ

''อืม...เข้าห้องประชุมกันเลย'' พ่อของเทพพยักหน้าเเล้วเดินนำเข้าไปในห้องประชุม

'อาเดช...' เทพกล่าวชื่อนึงออกมาเมื่อเห็นหน้าของชายแก่ที่เข้ามาทำความเคารพพ่อของตน

''เอาละ...วันนี้เราจะพูดถึงสินค้าที่จะนำเข้ามาในห้างของเรา...'' ฝ่ายสินค้าเริ่มอธิบายเกี่ยวกับเครื่องเล่นเกมที่เป็นเเคปซูล

''อืม...ราคามันตกอยู่ที่เครื่องละสองหมื่นบาท'' ผู้ถือหุ้นคนนึงกล่าวออกมาเมื่อทราบราคา

''ผมว่าเราควรรับสินค้ามาเเค่ 50 เครื่องเพื่อมาดูยอดขายกันก่อนเเล้วค่อยรับเพิ่มเข้ามาอีกถ้ายอดขายดี'' เสียงผู้ถือหุ้นคนนึง กล่าวความคิดของตนออกมา

''ใครเห็นด้วย?'' อาเดชถามผู้ถือหุ้นและพนักงานที่เกี่ยวข้องหลายคนยกมือขึ้นมาเพื่อเเสดงความคิดเห็นว่าสมควรเป็นอย่างนี้

''อ่า...ลืมถามท่านประธานรุ่นต่อไปเลยสิเรามาฟังความเห็นจากลูกชายของท่านประธานใหญ่กันดีกว่า'' อาเดชมองมาทางเทพ

ซึ่งเทพก็มองอาเดชแล้วส่งยิ้มกลับไปพร้อมกับลุกขึ้นกล่าว ''ขอบคุณที่ยังเห็นผมอยู่ในที่ประชุมครับ''

''ผมมีความคิดเห็นว่า...เราควรรับมาสองร้อยเครื่องครับ'' เทพกล่าวจบก็มีเสียงฮือฮาขึ้นในห้องประชุม

ท่านประธานที่กำลังหลับตาฟังอยู่ก็เปิดตาเเล้วมองลูกชายของตนด้วยความสงสัยทันที

'หรือมันจะเอาไปเอง 5 เครื่อง?' พ่อของเทพมองเทพเเล้วคิดในกรณีที่เลวร้าย

''ห้างของเราเป็นห้างดัง...ผมยังเสนอให้ทางเกม Tales Of New World มาจัดงานเกมที่ห้างของเราด้วยครับ'' เทพเริ่มกล่าวความคิดของตนออกมา

''ผมเชื่อว่าเกมนี้จะเป็นที่น่าจับตาและน่าเล่นที่สุดในวงการเกม...เพราะว่าเกมนี้สามารถนำจิตสำนึกของเราเข้าไปในเกมได้ครับและยังมีระบบที่น่าสนใจในเกมอีก''

''ผมเชื่อว่าถ้าเราจัดงานเกมนี้ขึ้นมาในภายหลังเราอาจจะได้ร่วมงานกับทางบริษัท New World อีกด้วย'' หลังจากเทพกล่าวจบก็มีเสียงค้านจากอาเดชทันที

''เป็นไปไม่ได้...บริษัทนี้ตั้งอยู่ที่ประเทศจีนเเค่เรื่องสื่อสารกันก็ยากแล้วจะทำให้เขาสนใจเราอีกยิ่งยากกว่าเดิม'' อาเดชลุกขึ้นท้วง

''เรื่องการสื่อสารผมขอจัดการเองครับส่วนเรื่องการทำให้เขาสนใจ...ผมขอคุยกับทางนั้นอีกทีเเล้วกันครับ'' เทพกล่าวจบก็มีสีหน้าเย้ยและดูถูกใส่เทพ

''หลานพูดจีนได้งั้นเหรอ...ถึงจะไปสื่อสารกับเขา'' อาเดชกล่าวดูถูก

จริงอยู่ที่เทพนั้นพูดได้เเค่ภาษาอังกฤษแถมยังพูดได้เเค่ครึ่งๆกลางๆเท่านั้น...เเต่เขาย้อนเวลากลับมาซึ่งก่อนเขาจะย้อนเวลากลับมาเขาได้ศึกษาและพูดภาษาจีนจนคล่องเพราะในอนาคตจีนจะเป็นประเทศที่ยิ่งใหญ่พอสมควรคนส่วนใหญ่จึงต้องเป็นภาษาจีนเพื่อการงานและการเงินที่ดี

เทพยิ้มมุมปากเเล้วหันไปกล่าวกับอาจอมท้วงของตน ''Shì shénme ràng nín rènwéi wǒ bùnéng shuō(อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าผมพูดไม่ได้)'' เมื่อเทพกล่าวจบก็เกิดความสงสัยขึ้นในห้องประชุม

''หลานท่องมาใช่ไหม?'' ถึงตนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่หลานตนเองพูดเเต่ตนก็พยายามจับผิด

''Làngfèi shíjiān(เสียเวลา)'' เทพกล่าวจบก็เดินไปหาฝ่ายเจรจาของบริษัททันทีปล่อยให้ในห้องประชุมเกิดความสงสัยว่าเทพกล่าวอะไร

''สวัสดีครับติดต่อบริษัท New World ให้ผมหน่อยครับ'' เทพกล่าวจบสีหน้าพนักงานที่เทพกล่าวด้วยก็เริ่มวิตกกังวลเเล้วมองไปทางคนที่กำลังเดินมาข้างหลังเทพทันที

''เเกเอาจริงเหรอ?'' พ่อของเทพกล่าวถามลูกชายของตน

''ครับ...'' เทพตอบกลับไปพร้อมกับพ่อของเทพที่ให้สัญญาณพนักงานว่าให้ทำตามที่เทพบอก

''ถ้างั้นพ่อจะรอดูความสำเร็จของเเก'' พ่อของเทพจับไหล่ของเทพแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องประชุม

''ทางนั้นบอกขอเวลา 10 นาทีครับ'' พนักงานที่ประสานเรื่องเจรจาให้กล่าวกับชายที่ยืนรอคำตอบจากตนอยู่

''ผมขอคุยเเค่คนเดียวนะครับ...ที่ห้องประธานใหญ่'' เทพกล่าวจบก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของพ่อของตน

เทพจำได้ว่าในห้องทำงานของพ่อนั้นมีจอขนาดใหญ่ที่ใช้สื่อสารแบบเห็นหน้ากันอยู่ ซึ่งเทพได้คิดแผนสำหรับการเจรจาครั้งนี้ไว้เเล้ว

''เมื่อไหร่พ่อจะมานะ'' เทพกำลังรอพ่อของตนเข้ามาในห้อง

เพราะห้องทำงานห้องนี้เป็นของพ่อของตน แน่นอนว่าเมื่อพ่อของตนจัดการกับปัญหาในปห้องประชุมเสร็จก็จะขึ้นมาทำงานในห้องนี้

''ผ่านไปเเล้ว 5 นาที'' เทพมองนาฬิการอเวลาว่าทางนั้นจะพร้อมก่อนหรือพ่อของตนจะเข้ามาในห้องทำงานก่อน

''ฉันนึกว่าเเกกลับไปเเล้วซะอีก'' ในที่สุดพ่อของเทพก็เข้ามาในห้องทำงานของตน

''ผมรอเจรจากับทางนั้นอยู่นี่สิ'' เทพนั่งหลับตาเรียบเรียงเเผนการในใจ

''คุณเทพ...ทางบริษัท New World พร้อมเเล้วครับ'' เสียงออกมาจากทางโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของพ่อตน

''ขึ้นจอเลย'' เทพกล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนเตรียมทักทาย

''Nǐ hǎo'' เมื่อภาพขึ้นจอทางบริษัท New World ก็กล่าวทักทายทันที

''Nǐ hǎo'' เทพทักทายกลับทันที

[หลังจากนี้จะเป็นการคุยหรือเจรจาเป็นภาษาจีนนะครับ...เเต่ไรท์ขอเขียนเป็นไทย]

''เราได้ยินว่าทางบริษัทของคุณต้องการร่วมงานกับพวกเรา?'' นักเจรจาจีนเปิดประเด็น

''ครับ...เหวิน เหวิน อยู่ข้างคุณหรือเปล่าครับขอคุยด้วยหน่อย'' เทพกล่าวจบทางนักเจรจาจีนก็หันไปทางขวาของตนทันที

''หืม...รู้ได้ยังไง?'' เสียงออกมาจากคนที่นั่งข้างๆนักเจรจาจีน

'หึ' เทพยิ้มมุมปาก

เมื่อชีวิตก่อนเทพเข้าทำงานและรับหุ้นจากบริษัท New World มา 5% ซึ่งนั่นถือเป็นสิ่งที่เทพประสบความสำเร็จที่สุดในชีวิต ขายของในเกมได้เป็นล้านก็ยังไม่เท่ากับหุ้น 5% ของบริษัทเกมที่สั่นสะเทือนทั้งโลก ซึ่งในตอนนั้นเทพได้ยื่นข้อเสนอที่ไม่อาจปฏิเสธได้ให้กับทางบริษัท New World จึงได้รับหุ้นนี้มา และช่วงที่กำลังเจรจากับทางบริษัทเรื่องหุ้นก็เป็น เหวิน เหวิน นี่เเหละที่ตนได้เจรจาด้วยและหลังจากนั้นทั้งคู่ก็สนิทกันและเล่นเกมด้วยกัน ถือว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน

''ถ้าหมายถึงชื่อคุณใครๆก็ต้องรู้จักเเหละครับ...นักเจรจาที่ประสบความสำเร็จในอายุเพียงเเค่ 19 ปี'' เทพยิ้มอย่างภูมิใจเมื่อตนได้เจอเพื่อนในชีวิตก่อนเร็วขนาดนี้

''เเต่ก็ยังไม่มีใครรู้เลยนี้ว่าฉันทำงานให้บริษัทนี้'' เหวินกล่าวด้วยความสงสัยว่าเทพรู้ได้ยังไงเพราะเรื่องที่ทำงานของตนทางบริษัทให้เข้ามาทำงานเงียบๆและคอยช่วยนักเจรจาคนอื่นเพราะมันยังไม่ถึงเวลาเปิดตัวของตน

''เอาเป็นว่า...ผมเก่งละกัน'' เทพหัวเราะเล็กน้อย

ซึ่งเหวินเองก็หลุดหัวเราะออกมาด้วย ''ฮ่าๆ...ฉันเพิ่งเคยเจอนักเจรจาที่อารมณ์ขันแบบนี้นะเนี่ย''

''ก็เเน่สิ...ผมไม่ใช่นักเจรจา'' เทพกล่าวไปโดยไม่ปิดบัง

''เหรอ...งั้นระวังโดนผมโกงซะละ'' เหวินยิ้มมุมปาก

''เหรอ...งั้นก็อย่าประมาทผมละกัน'' เทพยิ้มมุมปากกลับ

''หืม...น่าสนุกดีนี่'' เหวินเริ่มสนใจในตัวของเทพ

''ถ้าเกมเปิดเรามาเล่นด้วยกันมั้ยละ'' เทพเมื่อเห็นว่าเหยื่อติดเบ็ดก็เริ่มดึงคันเบ็ดทันที

''เอาสิ...หลังไมค์นะ'' เหวินเริ่มกล่าวกลับประเด็นหลัก

''ผมอยากให้เกม Talest Of New World มาจัดงานกิจกรรมที่ห้างของเราครับ...เพื่อดึงดูดคนให้มาสนใจเกมและขอเสนอให้มีกิจกรรมแจกเครื่องเล่นเกมด้วยครับ'' เทพกล่าวจบเหวินก็เริ่มคิดความเป็นไปได้ทางการตลาดทั้งปัจจุบันและอนาคตว่าสมควรหรือเปล่า

''ข้อเสนอน่าสนใจ...ได้ยินมาว่าจะรับเครื่องเล่นเกมของเราไปขายที่ห้างของคุณ 200 เครื่องสินะครับ'' เหวินถามเพื่อความแน่ใจ

''ใช่ครับ...ผมเชื่อว่าไม่ถึงอาทิตย์คงจะหมดแน่ๆเเล้วผมจะสั่งไปใหม่ครับ'' เทพกล่าวด้วยความจริงใจ

เทพนั้นรู้ว่าเหวินชอบคนฉลาดและชอบคนจริงใจจริงจัง ในชีวิตก่อนเทพต้องลงแเรงไปเยอะเหมือนกันกว่าจะสนิทกับเหวินได้ซึ่งในชีวิตนี้…

''ถ้าคุณเพิ่มยอดการสั่งซื้อเครื่องเล่นเกมของเราถึง 300 เครื่องเราจะ-'' เหวินยังกล่าวไม่จบทางเทพก็ตอบทันที

''ตกลงครับ...095-xxx-xxx นี่เบอร์ส่วนตัวของผมครับเกมเปิดเเล้วเดี๋ยวมาเล่นด้วยกันนะครับ'' หลังจากนั้นทั้งคู่ก็บอกลากัน

[หลังจากนี้การคุยกลับมาเป็นภาษาไทยนะครับ]

''เป็นยังไงบ้าง'' พ่อของเทพที่นั่งฟังทั้งคู่คุยกันเเต่ฟังไม่ออกเพราะพูดเร็วกันเกินไปก็เลยรอถามแบบสรุปว่าได้หรือไม่ได้เเค่นั้นพอละกัน

''เขาตกลงครับ...เเต่ทางเราต้องสั่งซื้อเครื่องเล่นเกมของเขา 300 เครื่อง'' เทพกล่าวจบพ่อของเทพก็นั่งก้มหน้าคิดทันที

''พ่อจะเชื่อใจลูกสักครั้ง'' พ่อของเทพเปลี่ยนมุมมองลูกของตนใหม่

''ขอบคุณครับ'' เทพนั่งลงตรงหน้าโต๊ะทำงานพ่อของตน

''หลังจากนี้เกม Tales Of New World จะเป็นสิ่งที่สั่นสะเทือนทั้งโลก...ผมอยากให้พ่อลงหุ้นเกมนี้ครับ'' เทพกล่าวด้วยความมั่นใจ

''พ่อจะเก็บไปคิดดู'' พ่อของเทพจ้องมองเทพเพื่อดููว่าเทพจริงจังหรือเปล่า

''ถ้างั้นผมไปล่ะครับ'' เทพกล่าวจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงาน

''อืม...ก่อนอื่นเราต้องเพิ่มความเเข็งแรงให้กับร่างกาย'' เทพนึกถึงอดีตก่อนที่ตนจะย้อนเวลามาในชีวิตนั้นตนออกำลังกายช้าเกินไปจึงยังไม่ถือว่าเเข็งเเรงมาก

''2 อาทิตย์ก่อนโรงเรียนเปิดสินะ'' เทพคำนวณเวลาปิดเทอมที่เหลือ

''เราต้องหาผลงานใส่พอร์ตด้วย...จะได้ไม่ต้องไปสอบให้เสียเวลา'' เทพคิดถึงตอนที่สมัครเข้ามหาลัย

''ถ้างั้นเริ่มจากการสร้าง Mod เกม Minecraft ละกัน'' เทพกล่าวจบก็เดินไปในห้างของตนเเล้วซื้อเคสคอมพิวเตอร์แเละจัดสเปคคอมพิวเตอร์เองหลังจากนั้นก็ไปซื้อชุดออกกำลังกายและถุงมือออกกำลังกาย

เทพมองดูถังเวย์โปรตีนทีตั้งอยู่หน้าเคาน์เตอร์จ่ายตังค์ของร้านขายอุปกรณ์ออกกำลังกาย ' ค่อยละกันหลังอายุยี่สิบละกัน...ตอนนี้ก็ไข่ อกไก่ กับนมไปก่อน'

''ครบ...กลับบ้านดีกว่า'' เทพเดินออกมาเรียกแท็กซี่กลับบ้านเนื่องจาตนยังไม่มีรถ

'หลังทำงานนี้เสร็จต้องขอให้พ่อซื้อรถให้หน่อยซะเเล้ว' เทพมองดูความลำบากกว่าจะได้แท็กซี่