INTRO

​

@Berkly U, คณะบริหาร ภาคอินเตอร์

“โอ๊ย! ใครมันล็อกประตูห้องน้ำเนี่ย คนยิ่งปวดฉี่อยู่”

“แกไปเข้าใต้คณะไหม” ทิชาสะกิดไหล่เพื่อนแล้วแนะนำทางออกให้ เพราะดูเหมือนบีน่าจะปวดเบาจนแทบจะทนไม่ไหว

“ก่อนหน้านี้ฉันยังเข้าตรงนี้อยู่เลยนะ แล้วทำไมตอนนี้ถึงล็อกอะ ข้างในห้องน้ำมีตั้งหลายห้อง”

“แกไปเข้าใต้คณะเถอะ เดี๋ยวฉันหยิบกระเป๋าแล้วตามลงไป”

“เอางั้นก็ได้ ฝากหยิบให้ฉันด้วยนะ” ร่างเล็กพยักหน้ารับนิ่งๆ ก่อนที่เพื่อนสนิทจะวิ่งลงจากบันไดไปยังห้องน้ำใต้ตึกคณะตามที่เธอแนะนำ ในจังหวะที่ทิชากำลังจะหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องเรียนเสียงประตูห้องน้ำที่เคยล็อกเมื่อสักครู่ก็ปลดล็อกและถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว

ภาพที่ทิชาเห็นคือชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาเดินออกมาจากห้องน้ำหญิงโดยที่เสื้อของเขายังติดกระดุมไม่เรียบร้อย เผยให้เห็นแผงอกกำยำและไรขนอ่อนที่ยาวไล่ลงไปถึงหัวเข็มขัด สายตาของเธอปะทะกับดวงตาคมสีดำเข้ม ทำให้รู้ว่าเขาคือลูแปง ผู้ชายอันตรายแห่งคณะนิเทศที่เพื่อนของเธอพากันกรี๊ดกร๊าด ก่อนที่เขาจะเดินไปออกไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในห้องน้ำแห่งนี้…

“อ้าว พี่ทิชามาทำอะไรตรงนี้” เสียงหลานรหัสของเพื่อนในกลุ่มเอ่ยถามทิชาที่ยืนทำหน้าประหลาดใจอยู่หน้าห้องน้ำ

“พี่มาเข้าห้องน้ำน่ะ” ทิชาตอบด้วยน้ำเสียงใจดีตามสไตล์เธอ พร้อมกับเลื่อนสายตามองกระโปรงของหลานรหัสเพื่อนที่เปรอะเปื้อนคราบขาวอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่านั้น

“อ๋อ งั้นฟ้าขอตัวก่อนนะ พอดีมีนัดต่อค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ รับไหว้รุ่นน้อง แล้วเดินตรงมายังห้องเรียนเพื่อมาเก็บกระเป๋าของตัวเองและเพื่อน โดยที่ครุ่นคิดไปด้วยว่าจะบอกเรื่องเมื่อกี้กับไข่มุกเพื่อนในกลุ่มอีกคนดีไหมที่หลานรหัสมาทำอะไรในห้องน้ำกับผู้ชายแบบนี้ แต่อีกมุมนึงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งวุ่นวายก็ได้

“ยัยทิชา” บีน่าที่ยืนรออยู่หน้าคณะส่งเสียงเรียกพร้อมกับกวักมือให้เธอเดินเข้าไปหา

“นี่กระเป๋าแก”

“เมื่อกี้เกือบไม่ทันแหน่ะ ไม่รู้ใครมันล็อกประตู อย่าให้รู้นะแม่จะสวดให้ยับเลย เกือบทำคนฉี่แตกแล้วไหมล่ะ”

“แล้ววันนี้แกมีสอนไหม ถ้าไม่มีไปกินชาบูที่ห้องยัยไข่มุกกันปะ มันชวนอะ”

“ไม่มี แต่…”

“ถ้าแกปฏิเสธ ฉันจะฟาดหลังให้นะ”

“ไปก็ไป” สุดท้ายทิชาก็ต้องยอม เพราะเธอปฏิเสธเพื่อนมาหลายครั้งแล้ว เธอมักจะให้เหตุผลว่าอยากพักผ่อนเนื่องจากช่วงนี้มีสอนว่ายน้ำเด็กๆ ติดกันทุกวัน ทำให้ปวดเมื่อยเนื้อตัวอยู่มากพอสมควร

“ไปรถแกนะ”

“พูดเหมือนแกเอารถมา”

“ก็เปลืองน้ำมันอ่า” ร่างเล็กส่ายหัวน้อยๆ แต่ก็ยอมทุกครั้งเวลาเพื่อนออดอ้อนจนน่าขนลุก ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินมาที่รถยนต์ราคาแพงที่จอดอยู่หน้าตึกคณะบริหาร แล้วขับตรงมายังคอนโดที่อยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก

“ต้องแวะซื้ออะไรก่อนไหม”

“ไม่ต้องจ้า ยัยมุกกับยัยจอยซื้อมาแล้ว เรามีหน้าที่กินอย่างเดียว”

“แกไปว่ายน้ำกับฉันบ้างไหม”

“นี่แกว่าฉันอ้วนเหรอทิชา” คนโดนถามถูกตวัดสายตามองค้อน แต่เธอไม่ได้หันมาดูเพราะมัวแต่สนใจกับการขับรถตรงหน้ามากกว่า

“เปล่า แต่การกินอาหารเยอะๆ เราควรออกกำลังกายบ้างไง”

“ไม่ไปหรอกย่ะ…เออ ทิชาฉันถามอะไรหน่อยดิ”

“ว่า?”

“บ้านแกก็รวยล้นฟ้า ทำไมถึงต้องไปสอนเด็กว่ายน้ำด้วยอะ”

“ฉันชอบว่ายน้ำมาตั้งแต่เด็กๆ เลยอยากทำในสิ่งที่ชอบอะ บางทีการที่ฉันไปว่ายน้ำคนเดียวมันก็น่าเบื่อไง เวลามีเด็กๆ มันทำให้ฉันไม่เหงาดี” สำหรับทิชาการได้ทำในสิ่งที่รักมันทำให้มีความสุขมากๆ ถึงแม้ว่าจะได้เงินไม่เยอะเท่าไร แต่การที่ได้ทำให้เด็กตัวน้อยๆ เรียนรู้ที่จะช่วยเหลือตัวเองเวลาเกิดอุบัติเหตุทางน้ำมันก็เป็นเรื่องที่ดี

“อ๋อ ขี้เหงา”

“มั้ง”

“สวย รวย เก่งครบสูตร ทำไมแกถึงไม่มีแฟนสักทีฮะ ผู้ชายเวียนมาขายขนมจีบให้เป็นล้านลูกแล้วมั้งเนี่ย” สิ่งที่บีน่าพูดไม่เกินจริง ทั้งหน้าตา รูปร่างของทิชาเข้าขั้นเพอร์เฟกต์ แต่กลับไม่เคยรับใครเข้ามาศึกษาดูใจเลยสักนิด

“ฉันยังไม่อยากมีแฟนอะ การมีแฟนมันคือความคาดหวังแล้วก็ความกลัวด้วย”

“นี่คือความคิดของอัจฉริยะเหรอวะแก ถ้าเป็นฉันรับทุกคน เร่เข้ามาค่า ยินดีต้อนรับ~” ทิชาหลุดขำกับความบ้าๆ บอๆ ของเพื่อนสนิท บีน่ามักจะเป็นคนที่สร้างเสียงหัวเราะในเพื่อนในกลุ่มเสมอ ถึงแม้เธอจะไม่ใช่คนยิ้มง่าย แต่การกระทำของเพื่อนก็ทำให้เธอหัวเราะออกมาได้เสมอ

“ฉันไม่ชอบคนเจ้าชู้เลยกลัวการมีแฟนไปด้วยน่ะ ทำให้ฉันไม่อยากเปิดรับใครเข้ามาสักที”