EP : 14

“ผับจะปิดแล้วจะกลับเลยไหมวะ” ผมถามขึ้นมาเพราะเริ่มทนมองมิลานนั่งยิ้มให้จอโทรศัพท์ไม่ไหว แม่งขนาดนั่งควักนั่งนัวกับเจนนี่ต่อหน้าเธอยังแค่หันมาเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชาเลยครับ

“ทำไมอยากแล้วเหรอ” อยู่ ๆ มิลานก็ถามผมขึ้นมาพร้อมส่งสายตาสมเพชมาให้ นี่น่าจะเป็นคำแรกที่เธอกับผมคุยกันในรอบปีกว่า ๆ เลยล่ะครับ แต่แม่งปากดีขึ้นเยอะเลยว่ะ

“อืม เงี่ย-แล้วน่ะ” ผมตอบไปตั้งใจจะยั่วโมโหยัยนี่กลับ ปากดีแบบนี้ต้องปากหมาเข้าใส่ ยัยงี่เง่าแม่งทั้งที่ผมจะกลับไปนอนแล้วแท้ ๆ ไม่ได้มีอารมณ์จะมาเอาใครทั้งนั้นแต่ยัยนี่ยังจะมายั่วใส่อีก

“อ้อลืมไปนี่เดือนเก้านี่เนอะ ถ้างั้นก็รีบไปเอากันให้หายอยากเถอะ สงสารเดี๋ยวจะโหยหวนเอา” มิลานตอกกลับมาทันควันพวกเพื่อนเธอที่ไม่รู้เรื่องของเราจากที่งงอยู่แล้วยิ่งเหวอเพิ่มไปอีก

“นี่เธอว่าฉันกับแอลเป็นหมาเหรอฮะ!” เจนนี่ที่นั่งฟังอยู่นานก็หวีดเสียงแหลม ๆ ขึ้น เสียงแม่งเหมือนนกหวีดเลยว่ะ แล้วผมที่นั่งข้างเธอแม่งหูแทบแตก

“อืม” มิลานยักคิ้วให้เจนนี่แล้วจ้องตากับเจนนี่แบบที่ไม่ยอมเหมือนกัน สายตามิลานเอาเรื่องจนเจนนี่ต้องยอมถอย

“แอลฟ่าคะยัยคนนี้มันว่าเจนนี่เจนนี่ไม่ยอมนะคะ” เจนนี่หันมากอดแขนผมแน่น หึ! แล้วผมจะจัดการกับยัยนี่ยังไงวะ มิลานแม่งเลเวลความร้ายพัฒนาขึ้นสูงฉิบหาย แล้วไหนเธอจะมองผมกับเจนนี่ด้วยแววตาสมเพชอีก

“อย่าไปสนใจเลยที่รักเราไปสนุกกันดีกว่า” ผมพูดแล้วปรายตามองมิลานก่อนจะช้อนเจนนี่ขึ้นอุ้มพร้อมกับประจบจูบพาเดินขึ้นไปชั้นสามของผับท่ามกลางสายตาของทุกคนบนโต๊ะ แล้วก็คนรอบ ๆ ที่ส่งเสียงโห่แซวมา

“โธ~ มึงไม่เอากันตรงนี้เลยล่ะคะ ถ่างขาตรงโซฟาเลยค่ะเดี๋ยวกูย้ายโต๊ะให้” เสียงแมนนี่ตะโกนไล่หลังแต่ผมไม่ถือสามันหรอกครับ มันก็คงหมั่นไส้เจนนี่ไปตามประสานั่นแหละ ขอไปจัดการกับเจนนี่ก่อนแล้วกัน

#ALPHA END

#MILAN TALK

ฉันมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ทั้งเกลียด ทั้งขยะแขยงความมักมากของแอลฟ่า เขาทำแบบนั้นอีกแล้วทำต่อหน้าฉันที่เขาเคยทำให้เจ็บจนต้องเลิกกัน ทำไมมันไม่สำนึกบ้างวะ อีกใจฉันก็หน่วงนะคะถึงจะมีแฟนใหม่แล้วแต่มันก็ยังรู้สึก รักแรกมันลืมยาก แต่ไม่ได้รักนะ แค่ยังไม่ลืมเฉย ๆ ไม่งงใช่ไหม

ฉัน ไม่ ได้ รัก ไอ้ เลว นั่น!

“พอเ5อะแมนนี่” เสียงมินตราดังขึ้นมาตอนที่อีแมนนี่ตะโกนไล่หลังสองคนนั้น นี่ครั้งที่สองแล้วนะคะที่ฉันเห็นเขาลากผู้หญิงไปกินตับกันบนผับของออสติน ขอบคุณความเข้มแข็งของตัวเองจริง ๆ ที่พาตัวเองก้าวเดินออกมาไม่งั้นป่านนี้จะเจออะไรบ้างก็ไม่รู้

“โอ๊ยอีชะนีนั่นอ่ะ มึงไม่หมั่นไส้มันบ้างเหรอ” อีแมนนี่หันมาบ่นกระปอดกระแปด อีนี่มันแอนตี้ชะนีร่านค่ะ มันเป็นสาวหัวโบราณ แมนนี่มันจะรับไม่ค่อยได้ถ้าเห็นใครมาร่านต่อหน้า

“ช่างเขาน่ามึง” มินตราปรามแมนนี่อีกครั้ง

“เออก็ได้ค่ะลูกสาว ว่าแต่มึงเถอะอีมิลานมึงเป็นอะไรไปพูดกัดแอลฟ่าแบบนั้น มึงไม่ได้สนิทกันนี่คะทำไมพูดแรงจัง” อีแมนนี่หันมาสอบสวนฉันทันที นึกแล้วว่าพวกมันต้องสงสัยแต่เริ่มเมาแล้วไงคะเลยปากไว

“ไม่มีไรมึง กูแค่เมาเลยปากไว” ฉันแก้ตัวออกไป

“โห แต่เมื่อกี้มิลานแม่งเหมือนเมียกำลังด่าผัวเลยว่ะ ถ้าไม่รู้จักกันเราคิดว่าเธอกับไอ้แอลแม่งมีซัมติงแน่ ๆ” อีตาเควินพูดออกมาแต่ฉันนี้รู้สึกตงิดใจทันที พอหันไปมองเควินก็เห็นสายตารู้ทันของเขา อย่าบอกนะว่าเควินรู้เรื่องของฉันกับแอลฟ่าน่ะ โอ๊ย! อีมิลค์ไม่ได้อยากให้ใครสักคนมารู้เรื่องที่เป็นจุดด่างพร้อยของชีวิตนะ แม้แต่มดก็ไม่อยากให้รู้!

“คิดมากน่าเควิน” ฉันตอบเควินไปพร้อมส่งสายตาไปให้เควินว่าอย่าพูดมาก แต่เขากลับยิ้มทำให้ฉันมั่นใจทันทีว่าเควินรู้เรื่องนี้แน่นอน และไม่แน่อาจจะรวมถึงออสตินด้วยที่รู้!

-02.00 น.-

ฉันกลับมาถึงห้องแล้วค่ะ กว่าจะถึงเหนื่อยมากเมามากด้วยเช่นกัน ตอนแรกก็จิบค๊อกเทลแหละแต่จิบไปจิบมาเพลินไปหน่อยแก้วแล้วแก้วเล่าความเมามันเลยถามหา

ว่าจะล้มตัวนอนเลยไม่ได้ขี้เกียจอาบน้ำนะคะ แต่ฉันกลัวหัวหมุนแล้วล้มหัวฟาดพื้นห้องน้ำตาย อยู่คนเดียวด้วยขืนเป็นแบบนั้นขึ้นนมากว่าคนจะรู้คงหลายวันศพฉันคงอืดมีน้ำเหลืองน้ำหนองไหลนองส่งกลิ่นเหม็น บางทีอาจจะอืดจนผิวปริแตก อี๋~ แล้วสภาพล้มตายตอนเมา หน้าเน่อเลอะเทอะหัวก็ฟู ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่อยากให้มีใครเจอสภาพฉันแบบนั้น เพราะฉะนั้นพอถึงห้องไฟฉันก็ไม่เปิดให้เสียเวลาตรงดิ่งไปนอนเลยดีกว่าเพื่อรักษาชีวิตของตัวเองไว้ อิอิ

“ไง จะไปอังกฤษวันไหน” เฮือก! เสียงใครวะ! เสียงใครดังขึ้นมาในห้องก็ไม่รู้ แต่มันคุ้น ๆ เหมือนเสียงไอ้สารเลวแสนบ้ากามแอลฟ่า หรือว่าวันนี้ฉันเมามากจนหลอนเหรอ

“ออกไปจากหัวฉันซะไอ้สารเลว ตามมาหลอนยันตอนกูเมาเลยนะไอ้ชั่ว!” ฉันโมโหมากที่จิตใต้สำนึกมันขุดความมโนขึ้นมาจนได้ยินเสียงไอ้บ้านั่นมาตามหลอกหลอนก็เลยตะโกนด่าเขาออกมาจนดังลั่นห้อง

“ปากดีฉิบหาย” พอฉันตะโกนเสร็จก็มีเสียงของไอ้บ้านั่นดังขึ้นอีก นี่ฉันเมามากไปเหรอ ไม่ใช่แล้วฉันว่ามันตะหงิด ๆ แล้วล่ะ

“หรือมันเอากับผู้หญิงจนช็อกตายแล้วมาหลอกเราวะ” ด้วยความเมามั้งคะฉันเลยเบลอต่อ เดามันไปเรื่อย จนกระทั่งไฟในห้องสว่างขึ้นด้วยฝีมือของเจ้าของเสียงที่ทำให้รู้ว่าฉันไม่ได้เมาจนเบลอ!

“ไอ้บ้าแอล! เข้ามาได้ไง!” ฉันแทบสร่างเมาทันทีที่เห็นหน้าเขาเลยค่ะ ไอ้บ้านี่เข้ามาห้องฉันได้ไงฉันไม่ได้ล็อกห้องเหรอ

“เธอให้กุญแจฉันไว้ไงที่รัก” ไอ้บ้านั่นชูกุญแจขึ้นโชว์ ฉันจำได้แล้วฉันเคยให้เขาเอาไว้ตอนที่คบกันเผื่อจำเป็นอะไรจะได้เข้าห้องฉันได้ นี่เขายังเก็บมันเอาไว้อีกเหรอ

“เก็บไว้ทำไมเอาคืนมานะ! แล้วก็ไสหัวที่มีแต่สมองชั่ว ๆ ของนายออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!” ฉันตะโกนใส่เขาดังลั่นห้อง ความกลัวก็เริ่มเข้ามาแล้วด้วย คอนโดฉันมันเก็บเสียงถ้าเขาทำอะไรฉันหรือฆ่าฉันขึ้นมาใครจะเข้ามาช่วยได้ อย่าว่าแต่ช่วยเลยแม้แต่ได้ยินเสียงยังไม่น่าจะมี

“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นมิลาน ตอบมาเธอจะไปอังกฤษวันไหน” แอลฟ่าบอกแล้วก็เดินเข้ามาหาฉันช้า ๆ

“อย่าเข้ามานะไอ้บ้า!” ฉันค่อย ๆ ถอยหลังหนีเขาเหมือนกัน ไม่รู้ว่าแอลฟ่าอยู่ในอารมณ์ไหน ก็ไหนลากยัยนมโตไปกินตับแล้วไงวะทำไมสมสู่กันเร็วขนาดนั้น นี่มาถึงห้องฉันก่อนฉันอีกนะ

“น่ะ นายจะอยากรู้ทำไม ออกไปนะ!” ฉันถอยหลังมาจนหลังติดกำแพงแล้วไม่มีทางหนีแล้ว ห้องนอนอยู่อีกฝั่ง วิ่งไปก็ไม่ทันแน่

“ตอบมา!” แอลฟ่าตะคอกทันทีที่ไม่ได้คำตอบที่พอใจ มึงจะตะคอกทำไมวะกูกลัว!

“อีกห้าวัน” ฉันรีบตอบทันที ปกติจะไม่กลัวเลยนะแต่นี่ดันอยู่ในห้องกันสองต่อสองในยามวิกาล แล้วแอลฟ่าน่าจะเมามาด้วยเพราะกลิ่นเหล้าหึ่งเลย อย่าเสี่ยงเลยดีกว่าค่ะ ฉันปากหมาปากดีแต่ก็รักตัวกลัวตาย อะไรพอจะยอมได้ก็ยอมแต่เหมือนแอลฟ่าจะไม่หยุด เขาเดินมาใกล้ฉันแล้วก็เอามือสองข้างยันกำแพงไว้เพื่อล็อกฉันไม่ให้ไปไหน

“ฉันไม่ให้ไป” แอลฟ่าพูดออกมาเสียงเบา แต่ฟังชัด น้ำเสียงโคตรมาเฟียเลย

“นายห้ามฉันไม่ได้หรอกแอล ฉันจะไปหาแฟนฉัน”

“เลิกกับมันซะมิลานถ้าไม่อยากให้มันตายอย่างทรมาน” แอลฟ่าเอามือมาจับไหล่ฉันเอาไว้ทำให้ฉันกลัวมาก

“แอล นายปล่อยฉันก่อน นายเมามากแล้วนะ” ฉันพยายามคุยกับเขาดี ๆ เพื่อให้เขาใจเย็นลง ฉันงงไปหมดแล้วว่าเขาเป็นอะไร เราต่างคนต่างอยู่มาเป็นปีแล้วนะแล้วจะมาเกิดบ้าอะไรตอนนี้อีก

“ทำไมฮะ! จะไปหามันทำไม ไปหาถึงที่ให้มันเอารึไง!” แอลฟ่าตะโกนใส่หน้าฉันพร้อมทั้งเขย่าตัวฉันแรง ๆ จนฉันที่เมาอยู่แทบอ้วก มากไปกว่านั้นคือคำพูดโคตรทุเรศที่เขาพูดดูถูกฉัน กูไม่ไหวแล้วตายเป็นตาย!

“เออ! แล้วจะทำไมฮะ ไปให้เขาเอาถึงที่แล้วเกี่ยวอะไรกับนายฉันกับเขาเป็นแฟนกันนะอย่าลืม!” ฉันตะโกนไปด้วยอารมณ์โกรธไม่ต่างกันและแน่นอนว่ามันเท่ากับสาดน้ำมันกองใหญ่ใส่ไฟที่กำลังปะทุ

“หึ! เป็นแฟนกันงั้นเหรอ? ทีกับกูทำหวงตัว แต่กับมันร่านจะไปแบให้เอาถึงที่นี่นะ!” แอลฟ่าสบถคำหยาบออกมาไม่หยุดแถมแรงบีบที่ไหล่ฉันก็เพิ่มมากขึ้นด้วย บีบแรงจนกระดูกฉันแทบหัก

“เออ!”

“ดี! อยากไปมากใช่ไหม อยากไปให้มันเอามากใช่ไหมมิลาน!”

“เออ! แล้วจะเสือกอะไรฮะ!”

“ไม่เสือกหรอกแต่กูจะเอาให้เดินไปสนามบินไม่ได้เลยมิลาน!”