EP 8 : ศัตรู

“เลือกมีดโกนหนวดให้พี่ก่อน”

“ไม่เลือก!”

“หรือว่าหยาชอบให้พี่มีไรหนวด ถ้าไม่รำคาญพี่ไม่โกนก็ได้ค่ะ ตกลงพี่ไม่โกนแล้วเนอะที่รักจะได้ไม่หงุดหงิด”

OoO!

สักวันฉันจะต่อยปากไอ้บ้านี่!

หมับ!

“เอาไปจ่ายเงิน!” แม่งเอ๊ย! คนหันมามองกันเต็มไปหมดกับประโยคนั้นแถมพวกผู้หญิงก็อายกันเป็นแถวทำอย่างกับว่าไอ้พี่กร๊วกพูดต่อหน้าตัวเองฉันก็เลยต้องรีบหยิบส่ง ๆ แล้วก็ยื่นให้ไม่งั้นคงไม่จบแน่

“เอาอะไรไว้กินตอนดึกไหม อยู่คนเดียวพี่เป็นห่วง” ยังตอแหลไม่เลิกอีก จะให้คนคิดว่าฉันกับเขามีซัมติงกันให้ได้เลยใช่ไหม

“ไม่เอา รีบไปจ่ายเงินซะที!” ฉันพูดเสียงดุเบา ๆ เพราะอายคนมากแล้วตอนนี้

“เอาหน่อย นะครับ” กูจะไม่ไหวแล้วโว๊ย! ไอ้พี่กราฟมันจะแกล้งฉันไปถึงไหน มันพูดคำว่าเอาหน่อยด้วยน้ำเสียงอ้อนชวนให้คนอื่นคิดลึกมาก มากซะจนผู้หญิงในร้านหน้าแดงกันเป็นแถว

“...”

“โอเค ๆ เลิกแกล้งก็ได้คะแนนความพิศวาสของพี่ติดลบมาล้านกว่า ๆ แล้วเนอะ รอพี่เลือกของแป๊บเดียว” พูดว่าคะแนนตัวเองติดลบด้วยท่าทางโคตรชิลนี่นะ เหอะ! ไม่เห็นจะรู้สึกว่าเขาอยากได้คะแนนอะไรนั่นเลย เหมือนกำลังเก็บแต้มสะสมการทำให้อารมณ์เดือดของฉันพุ่งมากกว่า

เขาเดินแยกออกไปเลือกของแล้วก็ไปจ่ายเงินไม่นานก็คงเสร็จฉันที่ยืนหน้าบูดเป็นตูดก็เลยรีบเดินออกมารอหน้าร้าน พอเขาออกมาก็เดินนำไปหน้าหอเลยทันที

“เอากระเป๋ามา” ถึงหอฉันก็แบมือขอด้วยความเร็ว ยอมทำตามคำสั่งขนาดนี้ถ้ายังไม่ยอมคืนให้อีกอีหยาก็คงจะลงไปนอนดิ้นให้เหมือนคนบ้าแล้วแหละ ไม่รู้จะทำวิธีไหนแล้ว

“นี่ครับ ถุงนี้ด้วยพรุ่งนี้วันเสาร์เผื่อขี้เกียจล้างหน้าลงมาซื้อข้าว” เขายื่นกระเป๋าให้พร้อมกับถุงจากร้านสะดวกซื้อใบใหญ่ ๆ 2 ถุง

“ไม่เอา ซื้อกินเองได้”

“รับไปหน่อย ถือเป็นของแทนคำขอโทษที่วันนี้พี่ทำให้หงุดหงิดก็ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่มันค่อนข้างผิดปกติแต่ฉันขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงนานก็เลยยื่นมือไปรับซะให้จบ

“อือ ขอบใจ”

“ตกภาษาไทยเหรอวะ ผู้ใหญ่ให้ของต้องขอบคุณสิ” เขาชักมือกลับแล้วก็ดุฉันเบา ๆ นอกจากระยำแล้วยังมีความลำไย ฉายาใหม่ของไอ้พี่กราฟ ฉายาที่ล้านแปด ไอ้หล่อระยำลำไย!

“ขอบคุณ พอใจยัง” ตาจะปิดแล้วจริง ๆ ค่ะ แทบจะเป็นเจ้าหญิงปั้นหยาผู้ยืนนิทราหลับใหลแล้วตอนนี้ สาบานได้เลยว่าขึ้นไปฉันจะล้มตัวลงนอนทันที ไม่สนใจทำความสะอาดร่างกายส่วนใดทั้งนั้น

“ก็แค่นั้น กินให้หมดด้วยล่ะ พี่กลับแล้วฝันดีครับ” เขายื่นของมาให้แล้วก็ยิ้มให้ฉันก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไปที่รถด้วยท่าเดินเท่ห์ ๆ เฉยเลย กวนฉิบ! บทจะไปก็ไปง่าย ๆ ไม่มีหันกลับมามองฉันด้วยนะคะ ก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไปเลย เนี่ยนะจีบ ไอ้พี่กราฟการละคร!

#PANHYA END

#GRAPH TALK

ปั้นหยาแม่งโคตรปากดี บางทีก็ทำผมปวดหัวเวลาต่อปากต่อคำกับเธอ เกิดมาจากท้องแม่ยังไม่เคยเจอผู้หญิงเกรียนใส่เลยสักคนเจอแต่อ้อนกับยั่ว ผมเลยต้องงัดทุกความถ่อยออกมาสู้เพราะท่าทางจะคุยดีๆ ด้วยไม่ได้ กว่าจะถึงคอนโดของตัวเองก็ปาไปตี 1 ครึ่ง ขับรถนาน ๆ แล้วโคตรง่วง ตอนแรกก็ตั้งใจไปซื้อกาแฟจริง ๆ นั่นล่ะครับเลยอาศัยจังหวะนั้นกวนประสาทปั้นหยาเล่นสักหน่อยผู้หญิงอะไรเถียงเก่งฉิบหาย แล้วก็มัวแต่เลือกของกินให้สุดท้ายคือลืมสั่งของตัวเองสรุปกูก็ไม่ได้แดกกาแฟครับ

“มาทำส้นตีนอะไร” หึ! จากที่กูอารมณ์ดีกลับกลายเป็นเข้าสู่โหมดโคตรอารมณ์เสียเพราะมีตัวเหี้ยยืนอยู่หน้าห้อง

“มึงพาปั้นหยาไปไหนมา?”

“เรื่องของพวกกู มึงมาเสือกอะไรด้วยวะ” มันถามผมด้วยน้ำเสียงโคตรนิ่ง แต่ผมรู้ว่ามันกำลังโคตรโกรธ โกรธมากแต่ทำอะไรผมไม่ได้เพราะไม่มีปัญญาทำ

“อย่ายุ่งกับปั้นหยา”

“หึ ๆๆ ทำไมวะ ของมึงเหรอ?” ผมยักคิ้วถามพร้อมกับส่งยิ้มยั่วโมโหไปให้มัน

“มึงก็รู้ว่ากูคิดยังไง” มันมองจ้องตากับผมแบบไม่มีใครยอมใคร แต่แล้วยังไงวะกูกลัวมึงที่ไหน

“ยิ่งกูรู้ว่ามึงคิดกูก็ยิ่งต้องยุ่งว่ะ ถอยไปไอ้ลูกเมียน้อย” ผมเดินไปใกล้ ๆ แล้วก็ผลักอกมันให้พ้นไปจากประตูห้องของผม แม่งโคตรเป็นเสนียด

“ไอ้กราฟ!” มันเดินมาผลักผมเหมือนกัน กล้าเอามือที่มีเลือดชั่ว ๆ ผสมกับเลือดของพ่อกูมาแตะตัวกูเหรอ?

ผลั๊วะ!

“อย่าเสือกกล้ามาแตะตัวกูอีก ทั้งมึงแล้วก็แม่มึง! ไสหัวไปให้พ้นกลับไปซุกหัวอยู่ที่บ้านกูโน่น! บ้านที่มึงกับแม่มึงไม่มีสิทธิ์อะไรเป็นได้แค่ผู้อาศัย ไอ้ลูกเมียน้อย! ไอ้ลูกนอกสมรส!” ผมต่อยมันเต็มแรงจนมันล้มลงไปที่พื้นแล้วก็ตะโกนด่ามันลั่นไปทั้งโถงทางเดิน

ไม่มีใครได้ยินหรอกเพราะทั้งชั้นมันมีแค่ 2 ห้อง แล้วอีกห้องก็เป็นห้องที่พ่อผมซื้อให้มันเหมือนกันแต่ผมอาละวาดจนแม่ของมันที่พยายามจะทำตัวเป็นแม่เลี้ยงแสนดีต้องรีบวิ่งน้ำตานองหน้ามาสัญญากับผมว่าจะไม่ให้มันมายุ่งเกี่ยวหรือมาเหยียบที่คอนโดนี้เด็ดขาด

“มันจะมากไปแล้วนะไอ้กราฟ! มึงมีสิทธิ์อะไรมาด่ากระทบถึงแม่กู!” คนอย่างไอ้นี่มันไม่ค่อยกล้าเดือดใส่ผมมากหรอกแต่ถ้าด่ากระทบถึงแม่มันแค่เสี้ยวเดียวมันก็คลั่งแล้ว หึ ๆๆ

“ทำไม? แม่มึงดีนักเหรอวะ ผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนจะมายุ่งกับผู้ชายที่มีเมียแล้วแถมยังปล่อยให้ตัวเองท้อง ฮะ! แม่มึงดีตรงไหนกูถึงด่าไม่ได้!” ผมกระชากคอเสื้อมันแล้วก็ตะคอกถามด้วยความโมโหเหมือนกัน

มันเดือดแทนแม่มันได้ผมเจ็บแทนแม่ได้เหมือนกัน! แม่ผมเป็นผู้หญิงสวย หน้าตาอ่อนหวานมีพร้อมทุกอย่างแต่ต้องกลายเป็นคนที่ชีวิตทุกข์ระทมในใจมีแต่ความแค้นเพราะโดนผู้หญิงหน้าด้านมาแย่งความรักจากสามีไปจนหมด แม่เสียใจและแค้นจนถึงวันที่ท่านหมดลมหายใจ แม้แต่ตอนที่ท่านจะหมดลมท่านยังพูดถึงเรื่องนี้ไม่หยุด ท่านจากไปทั้งที่ใจไม่สงบสุขก็เพราะแม่ของมัน!

ผลั๊วะ!

“อย่ามาดูถูกแม่กู!” มันต่อยจนผมหน้าหัน ผมชาที่มุมปากแค่แตะดูเบา ๆ ก็รู้แล้วว่าปากแตก

“ลูกเมียน้อยกล้าต่อยลูกเมียหลวง หึ! ตลกว่ะ! มีใครหน้าด้านเท่ามึงอีกไหมวะ อ้อ~ มีสิ เพราะเหนือลูกยังมีแม่~”

“ไอ้กราฟ! ไอ้เหี้ย!”

“กันต์! กันต์พอแล้วลูก!” มันกำลังจะพุ่งเข้ามาต่อยผมอีกรอบแต่เสียงแม่ของมันที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้รีบตะโกนเรียกชื่อลูกของตัวเองแล้วก็วิ่งเข้ามา

ผลั๊วะ!

ผลั๊วะ ๆๆๆ

เป็นผมเองที่เป็นฝ่ายพุ่งเข้าไปต่อย ต่อยมันให้แม่มันดูจะได้พากันวิ่งไปฟ้องพ่อผมทั้งแม่ทั้งลูก

“คุณกราฟ คุณกราฟอย่าทำน้อง คุณกราฟน้าขอร้อง ฮื่อ ๆๆ คุณกราฟ~” ผู้หญิงคนนั้นวิ่งเข้ามารั้งแขนผมไว้พร้อมกับตะโกนขอร้องทั้งน้ำตา หึ! ทำตัวเป็นคนดีเจ้าน้ำตา คนดีที่ไหนจะมาแย่งสามีคนอื่นวะ แล้วแม่งกล้ามาโดนตัวผม มก็เลยสะบัดออกไปแรง ๆ จนผู้หญิงคนนั้นเซถลาจะล้มลงไปที่พื้น

“แม่!” ไอ้กันต์รีบผวาตัวจากพื้นไปหาแม่มันที่กำลังจะล้มแต่มันไปทันพอดีก็เลยพยุงแม่มันไว้ทัน หึ! โคตรน่าให้รางวัลคู่แม่ลูกผูกพันธุ์แห่งปี

“มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้กราฟ!” มันกอดแม่มันเอาไว้แต่ก็ยังปากดีกล้าหันมาด่าผม หึ! ไอ้ลูกแหง่ วัน ๆ อ้อนแต่แม่แล้วก็เสือกมาอ้อนพ่อกูด้วยอย่างมึงกล้าตะคอกใส่กูมากเกินไปแล้ว

“ก็ไม่มากเท่ากับการที่มึงกับแม่ของมึงเข้ามาอยู่ในบ้านของกู!” มาแย่งความรักของพ่อไปจากกูกับแม่! ผมได้แต่ต่อประโยคนี้ในใจเพราะไม่อยากพูดแสดงความอ่อนแอออกไปให้คนพวกนี้มันสมเพช

“คุณกราฟน้าขอโทษ ฮื่อ ๆๆ น้าขอโทษแทนกันต์ด้วย คุณกราฟอย่าโกรธน้องเลยนะคะ”

“มันไม่ใช่น้องฉัน!” ผมตะคอกขึ้นมาด้วยความโมโห กล้าดียังไงถึงเอาลูกตัวเองมานับญาติกับผม

“ไหนรับปากว่าจะไม่ให้มันเสนอหน้ามาเหยียบที่นี่ไง รับปากแล้วทำไม่ได้จะพูดทำไมวะ อ้อ! ลืมไปว่าคงห้ามลูกไม่ได้เพราะขนาดตัวเองยังห้ามใจไม่ให้มายุ่งกับผู้ชายที่เมียแล้วไม่ได้เลย!”

“ไอ้กราฟ! แม่กูอายุเท่าแม่มึงอย่ามาพูดจาแย่ ๆ ใส่!” ไอ้กันต์จะพุ่งเข้ามาแต่แม่มันกอดเอาไว้ คงกลัวว่าถ้าไปฟ้องพ่อแล้วลูกตัวเองก็สู้ผมกลับจะได้คะแนนสงสารน้อยลงน่ะสิ แผนของแม่ลูกคู่นี้ผมรู้ทันหมดนั่นแหละมีแค่พ่อคนเดียวที่ดูไม่ออก!

“หึ ๆๆ อายุเท่ากันแต่ไม่ใช่แม่กูว่ะ” ผมตอบกลับด้วยความสะใจ

“กันต์พอแล้วลูก ฮื่อ ๆๆ พอแล้วลูก กันต์หยุดนะแม่ขอร้อง~”

“แต่มันว่าแม่!” ไอ้กันต์หันไปพูดกับแม่ของมันด้วยน้ำเสียงเดือดเต็มที่ส่วนผมก็ยืนดูคู่แม่ลูกที่เกลียดมาทั้งชีวิตคุยกันด้วยความรู้สึกโคตรสะใจ

“ไม่เป็นไรลูก กันต์เรากลับกันเถอะนะแม่ขอร้อง” คงจะรีบพาลูกชายกลับบ้านเอารอยช้ำที่หน้าไปฟ้องพ่อผมล่ะสิ

“ทำไมแม่ต้องยอมมันตลอด แม่ยอมจนมันลามปามถึงไหนต่อไหนแล้วรู้บ้างไหม!”

“กันต์ ถ้ากันต์รักแม่สงสารแม่กลับบ้านกับแม่เถอะนะลูก อย่ามาที่นี่อีกนะลูกแม่ขอร้อง”

“เมื่อไหร่จะเลิกดราม่าแล้วไปให้มันพ้น ๆ สักทีวะ” ผมบ่นขึ้นมาเพราะเริ่มรำคาญ ไม่อยากหายใจร่วมกับสองคนนี้นาน ๆ

“ไอ้กราฟ!”

“กันต์แม่ขอ ฮึก! นะลูกนะ กลับเถอะนะกันต์ คุณกราฟคะ ฮึก! น้าขอโทษนะคะน้าจะพากันต์กลับแล้วค่ะ น้าขอโทษ” สะอื้นไปพูดไปลากลูกชายไป คิดว่าผมเป็นเหมือนพ่อเหรอที่จะมองไม่เห็นมารยา ผมได้แต่แค่นยิ้มเยาะมองแม่ลากลูกออกไปด้วยความรู้สึกเกลียด เกลียดเข้าไส้ ทั้งโกรธทั้งเกลียดกับการที่มีสองคนนี้เข้ามาแทรกในครอบครัวของผม

ครอบครัวของผมควรจะมีกันแค่ 3 คนพ่อแม่ลูก เราควรมีความสุขด้วยกันใช้ชีวิตตามประสาครอบครัวที่อบอุ่น แต่ทำไมวะ ทำไมครอบครัวของผมต้องมีสองคนนี้เข้ามาด้วย เข้ามาแย่งพ่อไปเป็นครอบครัวของตัวเองแล้วปล่อยทิ้งให้ผมกับแม่ต้องโดดเดี่ยว

“กูจะทำทุกอย่างให้มึงเจ็บ มึงแย่งทุกอย่างไปจากกูกูก็จะแย่งทุกอย่างที่ทำให้มึงมีความสุขมาให้หมด!”