EP 2 : ผู้ชายในฝัน

“เธอเป็นใครมายืนทำอะไรตรงนี้ ถ้ามาจากปาร์ตี้เห่ย ๆ ข้างบ้านฉันก็รีบไสหัวไปซะ!” ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าใครพูดอยู่ข้างหลัง น้ำเสียงโคตรหล่อ เส้นเสียงโคตรแบด แต่ประโยคโคตรถ่อย พูดแบบนี้ทั้งที่ไม่เห็นหน้าสวยใสปานนางฟ้าของอีหยาถือว่าผิด!

“เป็นใครแล้วหนักหัว...” ฉันหันไปคิดว่าจะหันไปด่าให้ลืมหัวลืมตีน แต่! คนที่อยู่ข้างหลังทำให้ฉันกลืนทุกคำพูดที่จะงัดมาถ่อยสู้ไปจนหมด รวมถึงลืมคำพูดสุดถ่อยของคนตรงหน้าด้วย

ปั้นหยา นี่เธอกำลังชมศิลปะชั้นเลิศอยู่ใช่ไหม...

ช็อคค่ะ แค่เห็นหน้าก็ช็อคเพราะถ้าไม่ช็อคก็ไม่ใช่อีหยา นี่มันบุพเพสันนิวาสยิ่งกว่าคุณพี่เดชกับแม่กาละเกดชัด ๆ ไม่ต้องลำบากให้ผีมาหลอกจนรถคว่ำตายก็เจอเนื้อคู่ได้ พี่กราฟ~ พี่กราฟของหยา มาอยู่ที่นี่ได้ไงคะที่รัก >///<

“ไง...มายืนทำไรตรงนี้ มางานเห่ย ๆ ห่วย ๆ ตรงสวนข้างบ้านฉันเหรอ” พี่กราฟมองหน้าฉันแบบไร้รอยพิศวาส ไม่มีแววตาตกตะลึงในความงามประมาณ 5 นาทีเหมือนในละคร ไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำเสียงหล่อกับคำพูดถ่อย ๆ เฟลสิคะ อยากจะร้องไห้ทันที อยากลบวันเวลานี้ไปเลย

“เอ่อ...ค่ะ มางานวันเกิดพี่กันต์ค่ะ” ฉันตอบเสียงตะกุกตะกัก ความตื่นเต้นเต็มร้อยแต่ความมั่นใจติดลบ ติบลบแบบดิ่งลงพื้นพสุธา พอบอกพี่เขาก็ทำหน้าเหมือนเหยียดยังไงก็ไม่รู้

“ถ้างั้นก็ไสหัวกลับไปงานห่วยแตกของพวกเธอซะ อย่าให้เห็นมาวนเวียนแถวนี้อีกไม่งั้นโดนดี” พี่กราฟพูดแล้วก็เอานิ้วชี้มาแตะที่ไหล่ฉัน ไม่ใช่นิ้วหรอกแค่ปลายนิ้วมากกว่าคล้าย ๆ อาราเล่กำลังเอาปลายนิ้วจิ้มอุนจิ จากนั้นก็ออกแรงดันเหมือนจะดันให้หนีไปให้พ้นทาง

เดี๋ยว ๆๆ ไม่ใช่แล้ว ถึงจะแอบชอบแต่มาถ่อยใส่แบบนี้อีหยาก็ไม่ยอมนะคะ คิดว่าตัวเองเป็นใคร? หล่อลากไส้สูงส่งมากขนาดกล้ามาไล่ใครตามใจชอบก็ได้เหรอ ไม่รู้จักปั้นหยาสาวสวนแตงแห่งเมืองสุพรรณแล้วสินะ!

“ถ่อยฉิบหาย เหอะ! ทำกับคนที่เพิ่งเห็นหน้ากัน 5 วินาทีแบบนี้รู้ไหมว่านายมันสันดานโคตรกุ๊ยเลย ปาร์ตี้นายนี่ดีมากเนอะใส่บิกินี่จนแทบจะแก้ผ้าขย่มกันอยู่แล้วไอ้กร๊วก!” ชี้หน้าด่าแม่งเลยค่ะ สุดจะทนกับคำของคนโมโหมากไม่คิดว่าคนที่แอบชอบจะใจหยาบสันดานหมาได้ขนาดนี้

“เธอ!” เหอะ! ไงล่ะไอ้นักเลงแต่ปาก เจอปากหมา ๆ ของอีหยาถึงกับไปไม่เป็น นี่แค่ระดับเบสิคนะขอบอกไว้ก่อน เธอ! เธอพ่อง! แน่จริงมาต่อยกันเลยก็ได้ไม่ต้องเอาแต่เรียก

“ทำไม เรียกทำไม ต่อยเลยไหมล่ะ” แม่งตะคอกว่าเธออย่างเดียวไม่ว่าแต่มาชี้หน้าด้วยแบบนี้ยอมไม่ได้ นอกจากเป็นสาวสวนแตงแห่งเมืองสุพรรณแล้วอีหยายังเป็นลูกสาวกำนันด้วยค่ะ ห้าวเป้งมาตั้งแต่เด็ก โคตรนักเลงวัดด้วยขอบอกไว้ตรงนี้เลย

“แม่ง ใครปล่อยให้พวกเกรดต่ำเข้าบ้านกูวะ!” ตอนนี้เราสองคน เอ๊ย! อย่าเรียกว่าเราเพราะโคตรเสนียดปาก ตอนนี้ฉันกับไอ้หล่อสันดานหยาบนี่กำลังขึ้นเสียงใส่กันค่ะแต่บรรดาประชาชีที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึง 20 เมตรไม่มีใครเห็นหรือได้ยินสักคน เหอะ! ก็เมาเหมือนหมา เต้นเลื้อยเป็นงู กรี๊ดกร๊าดเป็นปลาไหลต้มเปรตกันแทบทุกคนขนาดนั้น ได้ยินก็บ้าแล้ว

“รปภ. ไง ฮัลโหล~ โง่เหรอ?”

“เธอ! หึ! ปากดีสมกับที่มางานของไอ้นั่นเลยนะ พวกเดียวกันเกรดเดียวกัน” ไอ้พี่กราฟมองฉันหัวจรดเท้าด้วยสายตาโคตรดูถูก

“ปากนายนี่ก็จัญไรได้ใจเหมือนหน้าตาเลยนะ เฮ้ย! ปล่อยนะ ปล่อย!” ฉันด่ายังไม่ทันจบประโยคไอ้พี่กราฟก็เดินเข้ามาหาหน้าตาถมึงทึงแล้วก็กระชากแขนเล็ก ๆ ของฉันลากไปตามทางเดิน

“ปล่อยนะไอ้บ้า ปล่อยสิวะ!”

ตู๊ม!

ไอ้! ไอ้พี่กราฟ! ไอ้ใจหมา! ไอ้นิสัยหยาบ! ไอ้คนหาสิ่งดีในชีวิตไม่ได้นอกจากหน้าตา!

ฉันตะเกียกตะกายอยู่ที่น้ำแล้วก็พยายามขึ้นจากสระท่ามกลางสายตาของคนพวกนี้ ตอนแรกก็มองแล้วก็ร้องกันด้วยความตกใจที่เห็นฉันตกน้ำแต่แค่แป๊บเดียวก็มองด้วยสายตาสนุกสนานสะใจ

“อย่ามาปากดีกับฉันอีก” ผู้ชายคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันที่กำลังเกาะขอบสระเพื่อขึ้นจากน้ำ ปลายเท้าไอ้บ้านี่แทบจะอยู่ชิดมือของฉันเลยด้วยซ้ำ เป็นคนที่มีความสามารถพิเศษที่สามารถทำให้คนที่แอบชอบมา 3 ปี เกลียดเขาเข้าไส้ได้ภายใน 3 นาที!

“ไอ้เลว!” ฉันพูดเสียงลอดไรฟันออกไปพร้อมกับจ้องหน้าไอ้พี่กราฟด้วยความแค้น ไอ้พี่กราฟก็เลยกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจกลับมาให้

ฉันขึ้นมาจากน้ำได้ก็จ้องหน้ากับไอ้พี่กราฟไม่ยอมวางตา ความโกรธมันเข้าครอบงำจนทนไม่ไหว

ตู๊ม!

“กรี๊ด!!! กราฟ!” พอไอ้พี่กราฟโดนฉันใช้แรงทั้งหมดผลักลงไปในสระน้ำบ้างทันใดนั้นน้ำก็กระจายเหมือนช็อกโกแลตที่ไหลลงสู่ทุ่งข้าวสาลี แล้วก็ตู๊ม! กลายเป็นโกโก้ครั๊นซ์!

“ลงไปชำระล้างความสกปรกซะไอ้เลว!” โคตรสะใจ พูดจบฉันก็ถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองก่อนที่จะก้าวฉับ ฉับ ฉับ! ออกมา ที่ถอดนี่ไม่ได้เจ็บเท้าหรือเอาตลกนะคะ ยอมอายเพื่อเอามันมาถือเป็นอาวุธต่างหากเผื่อใครสักคนในนี้จะเข้ามาจัดการฉันที่ทำร้ายไอ้พี่กราฟไงถ้ามีเข้ามาจะได้เอาส้นสูงเฉาะปากให้

“เฮ้ย! หยาไปตกน้ำที่ไหนมา” ฉันเดินมาหลบอยู่ที่มุมหนึ่งของสวนแล้วก็พยายามโบกไม้โบกมือให้ยาหยีอยู่ตั้งนานกว่ามันจะเห็น ไม่กล้าเข้าไปหรอกค่ะกลัวคนอื่นแตกตื่นว่าอีกัปปะนี่หลงมาจากไหน

“ไม่ได้ตั้งใจตกแต่ไปฟัดกับหมาในฝันมา” ฉันตอบด้วยความเซ็ง ขี้เกียจเล่าเพราะความหนาวกำลังมาเยือน

“หมาอะไรนะ” ยาหยีขมวดคิ้วทำหน้างง มันก็สมควรงงถ้าบอกฟัดกับหมาอย่างเดียวคงเข้าใจง่าย แต่นี่บอกฟัดกับหมาในฟัน ถ้าฉันเป็นยาหยีฉันคงเข้าใจว่าอีปั้นหยาหลับในจนฝันว่าฟัดกับหมาแล้วพลัดตกน้ำ แต่ไม่ใช่หรอก ความจริงคือฝัดกับไอ้สันดานหมาที่เคยเป็นคนในฝันต่างหาก!

“เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยเล่าได้ไหมหยี เล่าแล้วจะขึ้นยังไม่อยากเล่าตอนนี้”

“โอเค ๆ งั้นเดี๋ยวหยีไปขอผ้าเช็ดตัวให้หยาเช็ดตัวก่อนนะ แล้วก็กลับกันเลยดีกว่า” ยาหยีมีสีหน้าเป็นห่วงเพื่อนหยามาก นางไม่ถามพิรี้พิไรอะไรให้หงุดหงิดพูดจบก็วิ่งไปหาพี่กันต์เจ้าของบ้าน

“ปั้นหยา เกิดอะไรขึ้นครับ ไปตกน้ำได้ยังไงใครทำ” พี่กันต์เดินเข้ามาพร้อมกับยาหยีและผ้าเช็ดตัว พอเห็นฉันพี่เขาก็ถามด้วยสีหน้ากังวล แล้วก็ถามเหมือนจะรู้ว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ

“มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยค่ะก็เลยตกน้ำแต่เคลียร์แล้วค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว” ฉันยิ้มตอบพี่กันต์ไปแบบนี้ จะให้ตอบได้ไงคะว่าหลงเข้าไปในปาร์ตี้ส้นตีนอีกฝั่งของบ้านพี่แล้วก็ไปมีเรื่องกับไอ้พี่กราฟที่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับบ้านนี้และพี่กันต์ก็ไม่รู้ นึกดูแล้วชื่อก็คล้องจองกัน กราฟกันต์ เผื่อเขาเป็นพี่น้องกันจะพูดมากได้เหรอ

“ใครเคลียร์กับเธอ!” ฉิบหาย! อีหยานึกว่าไปผุดไปเกิดอยู่ใต้หนองน้ำของคฤหาสน์ใหญ่แล้วซะอีก แม่งเอ๊ย! ตามมาหลอนขนาดนี้ติดใจความสวยของปั้นหยาเหรอไอ้พี่กราฟ!