2/3 หักหลัง

เพี๊ยะ!

“ใช่ค่ะ แค่พี่คนเดียวทำให้มะนาวมีความสุขไม่ได้จริงๆ จนถึงตอนนี้มะนาวยังสงสัยอยู่เลยว่าเราเป็นแฟนกันแน่เหรอ คบกันมาตั้งสองปีแล้ว แต่พี่นนท์กลับแตะต้องมะนาวแทบนับครั้งได้ มะนาวอยู่กับพี่ก็ต้องคอยปั้นหน้าเป็นคนแสนดี อยู่แต่ในกรอบ พี่นนท์รู้ไหมว่าทั้งชีวิตของมะนาวต้องถูกคุณพ่อคุณแม่บังคับให้ทำอะไรบ้าง มะนาวอยากหนีจากความน่าอึดอัดพวกนั้น มะนาวถึงได้โหยหาอิสระ มะนาวอยากปลดปล่อยมันออกมา”

“แล้วทำไมถึงไม่บอกพี่วะว่าอยากโดนเอา พี่จะได้ช่วยให้หายคัน”

“พี่นนท์! มันจะมากไปแล้วนะ”

“นี่เรียกว่ามาก เหอะ แต่ถึงมันจะมากก็คงไม่เท่ากับสิ่งที่เธอทำหรอก!” อานนท์ดวงตาแดงก่ำทั้งรักทั้งแค้นผู้หญิงตรงหน้า แต่ที่มีมากกว่าคือความเสียใจ เขากำหมัดแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด ทั้งความฝัน ความหวัง ทุกอย่างมันพังครืนลงมาทั้งหมดไม่มีเหลือ อนาคตของพวกเขามันต้องจบลงอย่างนี้จริงๆ เหรอ “มะนาวก็รู้ว่าพี่รัก...รักมากถึงอยากให้เกียรติ อยากทะนุถนอมไว้ให้มากที่สุด”

“พี่นนท์คิดเองเออเอง ไม่เคยถามมะนาวสักคำว่ามะนาวต้องการอะไร มะนาวไม่ได้ต้องการพี่อ่อนโยนหรือทำเหมือนมะนาวพร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อที่ถูกแตะต้อง มะนาวเบื่อกับความใจดีของพี่”

“ฟืด...ถ้ามะนาวชอบให้พี่ทำตัวเลวๆ เอาอย่างนั้นก็ได้ พี่จะทำตามใจเราทุกอย่าง เรากลับมาหาพี่ได้ไหม” เขารู้ว่าถ้าเลิกกับมะนาวตอนนี้ หัวใจจะต้องพังยับเยินเป็นแผลเหวอะหวะแน่ และไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะรักษาให้กลับมาหายดีได้ หรือบางทีอาจจะไม่มีวันนั้น “พี่ขอโทษ...ขอโทษที่พูดจาไม่ดี กลับมาเถอะ พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่”

เขายอมแล้ว...ยอมทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อให้ได้คนรักกลับคืนมา ขอแค่ให้ได้มะนาวกลับคืนมา จะให้เขาทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น

“มันสายเกินไปแล้วค่ะ มะนาวกลับไปหาพี่นนท์ไม่ได้อีกแล้ว”

“ทำไม...มะนาวไม่รักพี่แล้วเหรอถึงจะเลิกกันไปง่ายๆ” เขาส่งสายตาอ้อนวอนไปให้มะนาว อยากให้เธอเห็นว่าเขายังรักและพร้อมให้อภัยเธอเสมอ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กน้อยหรือใหญ่โตแค่ไหน เขาก็ยินยอมจะยกโทษให้เธอ แต่คำตอบจากกลีบปากเล็กๆ นั้นกลับทำร้ายเขาอย่างแสนสาหัส เหมือนถูกฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะ มึนชาจนเปล่งเสียงไม่ออก

“มะนาวกลับไปหาพี่ไม่ได้ ไม่ใช่ว่ามะนาวไม่รักพี่แล้ว แต่ที่ผ่านมามะนาวไม่เคยรักพี่นนท์เลยต่างหาก”

เขาอยากจะถามนักว่าถ้าไม่รักไม่รู้สึกดีด้วยจะมาขอเขาคบเป็นแฟนทำไม และเหมือนมะนาวจะรู้ว่าเขาค้างคาใจถึงช่วยเฉลยให้ฟังอย่างใจดี

“มะนาวแค่ต้องการอิสระ พี่นนท์หน้าตาดี เรียนเก่ง ฐานะทางบ้านก็ร่ำรวย ถ้าคุณพ่อคุณแม่รู้ว่ามะนาวคบกับพี่ พวกท่านก็จะวางใจยอมปล่อยให้มะนาวออกมาทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง มะนาวรู้ตัวว่าผิด มะนาวขอโทษ”

“...”

อานนท์ไม่ตอบออะไรกลับไป เขาปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาไม่ขาดสาย ไม่คิดจะยกมือขึ้นเช็ดออกเพราะสองมือไร้เรี่ยวแรงไปหมด เขากัดปากแรงๆ จนเลือดซึม หมุนตัวเดินเข้าหากำแพงแล้วทำในสิ่งที่มะนาวต้องกรีดร้องด้วยความตกใจ

ผัวะ!

หมัดหนึ่งชกเข้าใส่กำแพงเต็มแรงจนเกิดเสียงดัง ต่อมาก็เลือดไหลจนอาบชุ่มไปทั้งมือ แต่มันก็ยังไม่พอระบายความโกรธความเสียใจ ไม่เคยนึกเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะต้องมาเจ็บปวดเจียนตายเพราะผู้หญิงที่เขารักหมดใจ อยากจะจับตัวเธอมาเขย่าแรงๆ ตะโกนถามว่าทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้ ความรักของเขามันไร้ค่าจนเธอมองไม่เห็นมันเลยเหรอ?!

“พี่ขอให้เธอโชคดีแล้วกัน...กับอิสระที่ไขว่คว้ามาได้จากการทรยศหักหลังพี่”

ใจจริงเขาอยากอัดไอ้คนที่อยู่ข้างหลังมะนาวให้ระบายความโกรธ แต่ดูท่าทางที่เธอปกป้องมันสิ จะมีอะไรเจ็บปวดไปกว่าการได้เห็นผู้หญิงที่ตัวเองรักไปปกป้องผู้ชายคนอื่น

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหรที่มะนาวเปลี่ยนไป อาจจะเป็นวันนี้ เมื่อวาน หรือเมื่อเดือนก่อนก็เป็นได้ ซึ่งมันไม่สำคัญกับเขาอีกแล้ว มะนาวไม่เคยรักเขา เธอตอบให้เขาได้ยินชัดเจน ให้เขาตาสว่างหายโง่สักที

ที่ผ่านมามีแต่เขาที่รัก ที่ทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อเธอ วาดภาพความฝันไปเองคนเดียว เขามันโง่ โง่จนไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาด่าตัวเองแล้ว!

อานนท์หมุนตัวเดินกลับไปยังทางเดิม ดวงตาแดงก่ำบอบช้ำยังคงฉายแววเสียใจ หยดเลือดยังรินไหลหยดลงกระทบพื้นกลืนหายไปกับความมืด

“แบบนี้มันดีแล้วเหรอ”

“ดีสิ มะนาวไม่ได้รักเขา มะนาวรักคุณ...”

มะนาวหันไปมองผู้ชายที่เธอแอบคบด้วยมาเกือบสองเดือนแล้ว เธอพบกับเขาโดยบังเอิญที่ผับแห่งนี้และเริ่มสานสัมพันธ์กันอย่างแนบชิด โดยที่พี่นนท์ไม่เคยรับรู้หรือระแคะระคายใจเลย จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้นนี่แหละ เธอถึงต้องยอมพูดความจริงออกไป

ขืนยื้อเวลาไปนานกว่านี้ คนที่ต้องเจ็บหนักก็คือพี่นนท์

ประวีร์ไม่ได้สนใจหญิงร้ายชายเลวคู่นี้อีกถอยห่างออกมาอย่างเงียบงันไร้สุ้มเสียง หากแต่แววตาที่จ้องมองสองคนนั้นกลับดูอันตราย มันวาววับคมกริบดุจใบมีดที่แค่ตวัดเพียงครั้งเดียวก็พรากลมหายใจของผู้อื่นได้