บทที่5

เพียะ

ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดไปตามแรงตบจากฝ่ามือแข็งกระด้าง กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งมุมมากหยักมีหยาดเลือดสีแดงรินไหลใบหน้าขาวแดงเป็นรอยฝ่ามือใหญ่จากแรงกระแทกในเมื่อครู่

"ระยำ แกจะทำให้ฉันผิดหวังกับแกไปถึงไหนไอ้ราล์ฟ"บิดาของราฟาเอลตวาดออกมาด้วยความหัวเสียเมื่อเห็นลูกชายเพียงคนเดียวสร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน

หลังจากรูปถ่ายของเขาผ่านสายตาของทั้งสองตระกูลพ่อของเขาก็รีบต่อสายเรียกให้ชายหนุ่มกลับบ้านใหญ่โดยทันที ซึ่งตอนนี้เขากำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับบิดาและมารดาผู้ให้กำเนิด

"ฉันสั่งให้แกเลิกยุ่งกับเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมแกยังติดอยู่ด้วยกันอีก"

"ผมทำตามที่พ่อสั่งไม่ได้"

เพียะ

ใบหน้าของราฟาเอลถูกฝ่ามือแกร่งของบิดาตวัดลงบนใบหน้าเขาอีกครั้ง ดวงตาแข็งกระด้างเมื่อความเจ็บปวดกำลังเล่นงานทั้งซีกหน้า

"แกไม่มีสิทธิ์ไปสนใจผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น เพราะคนที่แกต้องสนใจมีแต่หนูเซลีน"

"แต่พ่อก็รู้ว่าผมไม่ได้รักเซลีน คนที่ผมรักคือน้ำเหนือ"

"แกอย่าพูดคำนี้ให้ฉันได้ยินอีกนะราล์ฟ"มาร์โคตวาดออกมาเขาชี้หน้าลูกชายยิ่งทำให้ชายหนุ่มไม่พึงพอใจที่พ่อของเขาเอาแต่เข้าข้างลูกสะใภ้คนโปรดอย่างเซลีน

"ถ้าแกไม่อยากมีปัญหากับฉันก็เลิกยุ่งเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนั้นซะ อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวังไปมากกว่านี้"

"..."

"แล้วก็ไปขอโทษหนูเซลีนซะ หวังว่าเย็นนี้ฉันจะได้เห็นความสัมพันธ์ที่ดีหระหว่างแกกับหนูเซลีน"มาร์โคเดินผ่านร่างลูกชายออกไปทันทีเมื่อเขากล่าวจบทิ้งให้ราฟาเอลได้แต่ยืนก้มหน้ากำหมัดแน่นด้วยความปวดร้าว

"ราล์ฟ"

"ผมผิดมากเลยใช่ไหมครับแม่"จากคนแข็งกร้าวกลายเป็นคนอ่อนแอเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้เป็นแม่ สุธิดามารดาของราฟาเอลเดินเข้ามาโอบลูกชายด้วยความรัก

"อย่าทำแบบนี้อีกนะลูก การกระทำของลูกทำให้หนูเซลีนคงไม่สบายใจ"

"แต่ผมไม่ได้รักเซลีน ผมคิดกับเธอแค่เพื่อนเท่านั้น"

"แต่ตอนนี้หนูเซลีนคือคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของลูก อย่าทำให้คุณพ่อต้องโมโหอีกเลยนะลูก"ฝ่ามือเรียวสวยแตะลงบนริมฝีปากหยักของลูกชายด้วยสัมผัสที่แผ่วเบา

"ลองเปิดใจให้หนูเซลีนได้หรือเปล่าลูก บางทีลูกอาจจะได้เห็นความดีของหนูเซลีนบ้าง"

"ผมคง..."

"ถือซะว่าแม่ขอ ได้ไหม"

"..."

"เปิดใจให้หนูเซลีนสักหน่อยนะลูก"

คำพูดของมารดาทำให้ราฟาเอลขบคิดตลอดทั้งการเดินทาง สำหรับเขาเซลีนคือเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็ก เด็กผู้หญิงตัวอวบอ้วนที่มักจะเดินตามเขาอยู่เป็นประจำ

'ราล์ฟกินนี่ไหม'เด็กผู้หญิงตัวอวบอ้วนอยู่ในชุดกระโปรงตัวสีฟ้ายื่นอมยิ้มมาให้เขา

'ไม่ ฉันไม่ชอบกินของหวาน'

'ทำไมล่ะ มันอร่อยนะ'เธอยังเอียงหน้าถามเขาด้วยแววตาใสซื่อในมืออีกข้างถืออมยิ้มของตัวเองเอาไว้ก่อนจะจับมันเข้าใส่ปาก

'ของหวาน มันจะทำให้เราอ้วนเราไม่ชอบ'

'แต่เราชอบ เพราะมันอร่อย'เด็กสาวยืนดูดอมยิ้มด้วยความอร่อยโดยมีสายตาของเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกำลังยืนดูเธอดูดอมยิ้มด้วยแววตาเปื้อนรอยยิ้ม

'น่ารัก'

แกร๊ก

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก ภายในห้องพักเงียบเหงาไร้เงาของหญิงสาว ราฟาเอลเกิดกวาดสายตามองหาแต่ก็ไม่พบร่างของเซลีน แต่เมื่อเขามองไปยังโต๊ะอาหารก็เป็นอันต้องสะดุดเข้ากับ 

'เราไปเรียนก่อนนะราล์ฟ เราทำกับข้าวเอาไว้ถ้าราล์ฟหิวก็อุ่นทานได้เลยนะ' เซลีน

เธอทิ้งจดหมายเอาไว้เขาก้มมองแกงเขียวหวานไก่อาหารที่เขาโปรดปราน แม้เขาจะทำไม่ดีกับเธอเอาไว้ แต่เซลีนก็ยังคงเป็นเซลีน ผู้หญิงที่คอยหวังดีและรักเขาจนหมดทั้งหัวใจ

"เซลีน"เจ้าของชื่อละสายตาจากบรรยากาศด้านหน้าหันมามองใบหน้าสวยไร้ที่ติของเพื่อนรักอย่างทับทิม ดวงตากลมโตมีแต่ความหม่นหมองของเซลีนยิ่งทำให้ทับทิมไม่สบายใจ

"ยังไหวอยู่ไหม"ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มบาง ๆ เซลีนส่ายหน้าไปมาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลรินออกมาอีกครั้ง

หญิงสาวอวบอ้วนในชุดนักศึกษาพุ่งเข้ากอดเพื่อนรักด้วยความเสียใจ วันนี้ทั้งคู่ตัดสินใจโดนเรียนขลุกอยู่ในห้องพักของทับทิม นักศึกษาทั้งมหาลัยกำลังให้ความสนใจกับข่าวของทั้งคู่ซึ่งยากต่อการทำใจของเซลีน ทับทิมจึงอาสาพาเพื่อนรักมานั่งพักใจที่ห้องของเธอ

"เราเริ่มจะไม่ไหวแล้วทับทิม ฮึก เราเริ่มเหนื่อยแล้ว"

"ถ้าเหนื่อยแล้วก็หยุดเซลีน กลับมารักตัวเองได้แล้ว"ทับทิมยังคงเป็นเพื่อนที่ดีคอยเตือนสติของเซลีนอยู่เสมอ

"เราคงไม่มีโอกาสได้เข้าไปอยู่ในใจของราล์ฟแล้วจริง ๆ ฮึก เราสู้น้ำเหนือไม่ได้เลย"เซลีนพูดออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ แม้ครอบครัวของเธอจะมีฐานะร่ำรวยติดท็อปในแถบเอเชีย มีอำนาจล้นมือแต่เธอกลับสู้ผู้หญิงธรรมดาอย่างน้ำเหนือไม่ได้

นี่สินะที่เขาเรียกว่า คนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ต่อให้พยายามสักแค่ไหนก็คงไม่ใช่อยู่ดี

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของเซลีนดังขึ้นทำให้ทั้งคู่ผละร่างออกจากกัน หญิงสาวร่างอวบอิ่มในชุดนักศึกษารีบเช็ดคราบน้ำตาเมื่อเห็นว่าอาจารย์ที่ปรึกษาต่อสายเข้ามาหาเธอจึงรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

"สวัสดีค่ะอาจารย์"

"อลิเซีย หนูสะดวกคุยกับอาจารย์หรือเปล่าลูก"

"สะดวกค่ะ ว่าแต่อาจารย์มีอะไรจะคุยกับหนูเหรอคะ"อยู่ ๆ หัวใจของเธอก็เกิดเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาต่อสายเข้ามาอีกทั้งยังเรียกให้เธอเข้าไปหาที่มหาลัย

"ให้ฉันไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่ไปเองก็ได้"

"เฮ้อ ฉันล่ะไม่เข้าใจแกเลยจริง ๆ บ้านก็รวย รถก็มี แต่ทำไมแกยังต้องไปไหนมาไหนด้วยรถแท็กซี่ด้วยก็ไม่รู้"ทับทิมอดไม่ได้ที่จะบ่นเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง 

"อย่าบ่นเลยน่า เธอก็รู้ว่าฉันขับรถไม่ถนัด ไปก่อนนะถ้าถึงแล้วจะโทรบอก"เซลีนรีบใส่รองเท้าก่อนหญิงสาวจะก้าวขาออกจากห้องพักของเพื่อนรักโดยทันทีซึ่งมีสายตาของทับทิมคอยมองตามแผ่นหลังด้วยความเป็นห่วงก่อนเธอนั้นจะรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาบอดี้การ์ดคนสนิท

"ตามดูแลยัยเซลีนด้วย อย่าปล่อยให้พวกแร้งกามารังแกเพื่อนฉันอีก"

"ครับคุณหนู"