EP.8 SLAVE TO LOVE ♥ ตอน แรกพบสบตา

EP.8 SLAVE TO LOVE ♥

ตอน แรกพบสบตา

“เออ ๆ” คนตัวสูงที่ยืนถัดจากเขากำลังจะวิ่งตามเธอไป แต่ถูกท่อนแขนแกร่งของใครอีกคนยื่นมาขวางเอาไว้แทน

“ปล่อยมันไปก่อนดีกว่า...กูว่ามันคงอยากอยู่คนเดียวอะ” ผู้ชายอีกคนที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวพูดขึ้นนิ่ง ๆ ขณะที่มองหญิงสาวที่วิ่งออกไปด้วยแววตาราบเรียบ

ถาดที่ถือมาคว่ำตกแตกไม่เหลือแม้แต่แก้วเดียวและโชคดีที่แก้วไม่บาดมือหรือร่างกายของเซลีนที่เป็นคนถือมาเสิร์ฟ แต่การล้มแบบไม่ได้ตั้งตัว ก็ทำเอาเธอเปียกและเลอะไปทั้งตัวจนไม่น่าจะสามารถเดินเสิร์ฟต่อได้อีก

หนุ่มสูทสีน้ำเงินที่ยังคงโอบเธอเอาไว้ในท่าเดิม พร้อมกับลูบไล้ที่ต้นแขนเล็กของเธอเบา ๆ ผิวขาวเนียนนุ่มของคนในอ้อมแขนทำให้เขาบีบขยำไปเรื่อย ๆ อย่างลืมตัว

เซลีนเองเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะบอกกับคนตัวสูงยังไง และไม่กล้าจะพูดแทรกขึ้นมาในสถานการณ์ที่ค่อนข้างตึงเครียดแบบนี้ด้วยเช่นกัน จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไปก่อน...

ใบหน้าสวยค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นช้า ๆ เพื่อแอบมองคนที่เข้ามาช่วยเธอ

คนตัวสูงที่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้มีเรียวปากบางเป็นกระจับสีชมพูระเรื่อ ใบหน้าขาวเนียน จมูกโด่งเป็นคมสัน เส้นผมสีน้ำตาลเข้ม และแววตาสีน้ำเงินเข้มสนิทที่ดูทรงพลัง...แต่ในขณะที่เธอกำลังมองหน้าของคนตัวสูงอย่างไม่ทันได้ระวังนั้น จู่ ๆ เขาก็ก้มหน้าลงมาสบสายตากับเธอในจังหวะเดียวกัน

...ทำให้ทั้งสองคนเผลอสบตากันอยู่แบบนั้นราวกับต้องมนต์สะกดบางอย่าง

“...” ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องมองเข้ามาในแววตาหวาน ๆ ของหญิงสาวที่ยืนอยู่ในระดับแผ่นอกของเขา

“ไอ้คลินต์ นี่มึงจะปล่อยตัวน้องเขาได้รึยัง? ” เพื่อนที่มาด้วยเอ่ยขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยืนจ้องตากันอยู่นาน

ฟุ่บ... เขาค่อย ๆ คลายอ้อมแขนออกอย่างช้า ๆ

“เดี๋ยวกูกลับไปต้อนรับแขกคนอื่น ๆ ก่อนแล้วกันนะ” เจ้าบ่าวเดินหันหลังกลับไปด้วยท่าทียุ่ง ๆ เพราะวันนี้คืองานสำคัญของเขา

“พี่เฟรนด์มาพอดีเลย...เดี๋ยวกูเดินไปบอกเรื่องโซลเมทก่อนแล้วกัน” คนที่ชื่อไทม์เอ่ยขึ้นเมื่อเขาเห็นชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในงาน เขาก็รีบวิ่งตรงไปทางผู้ชายคนนั้นทันที

“ค็อกเทลหกเลอะเทอะไปหมดเลย” เขาพูดขึ้นพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อสูทของตัวเองมาช่วยซับ ๆ คราบค็อกเทลบนเสื้อผ้าของสาวเสิร์ฟตรงหน้าให้ด้วยตัวเอง

สายตาเจ้าเล่ห์ค่อย ๆ ก้มมองชุดที่เปียก ๆ ของคนตรงหน้าที่ทำให้เห็นสัดส่วนของเธอและเนินอกที่เปียก ๆ เล็กน้อยและพอจะเห็นร่อง ๆ อกอวบอิ่มอย่างชัดเจนจากมุมของคนที่ตัวสูงกว่า

“เอ่อ...ฉันทำเองดีกว่าค่ะ” เธอรีบจับมือของเขาเอาไว้ก่อนที่ฝ่ามือของเขาจะแตะลงที่หน้าอกของเธอเพียงแค่อีกไม่กี่คืบเท่านั้น

“หึ~” คนตรงหน้ายิ้ม ๆ และดึงมือของเขาคืนไปทันที และวางผ้าเช็ดหน้าใส่มือให้เธอแทน

“ฉันว่าเธอรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดดีกว่านะ...จะได้รีบกลับมาทำงานต่อ” คนตัวสูงก้มหน้าลงไปออกคำสั่งกับเธออย่างใกล้ ๆ

“...” เซลีนพยักหน้าอย่างไม่เอ่ยตอบอะไรไป เธอพยายามแสร้งหันไปมองทางอื่นแทน เพราะคิดว่าแขกตรงหน้าดูมีท่าทีแปลก ๆ จัง จนกระทั่ง...

“อยากจะ...ไปอาบน้ำห้อง...ฉะ (ฉัน)” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ก็มีเสียงของใครอีกคนพูดแทรกขึ้นมาพอดิบพอดี

“GM ครับ ๆ ผมต้องขอโทษแทนน้องฝึกงานด้วยนะครับ” จู่ ๆ พี่เมเนเจอร์อ้วน ๆ ก็วิ่งหน้าตั้งตรงเข้ามาที่ทั้งสองคนทันที

“ผมขอโทษจริง ๆ นะครับ...น้องเค้าเพิ่งหัดเสิร์ฟวันแรก” เขาก้มหัวคำนับชายตรงหน้าเธออยู่สามสี่ครั้งได้

“ขออภัยในความผิดพลาดด้วยจริง ๆ นะครับ GM” เมเนเจอร์หน้าซีด และไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเขาเลยสักนิด เอาแต่พูดขอโทษ ๆ อยู่แบบนั้นโดยที่ไม่ถามไถ่อะไรเลยสักคำ

(GM) เซลีนเอ่ยขึ้นเบา ๆ อย่างไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากของเธอแม้แต่นิด

“เป็น...เด็กฝึกงานงั้นเหรอ?” เขาก้มลองมองป้ายชื่อและตำแหน่งบนอกซ้ายของเธอ

ก่อนที่แววตาสีน้ำเงินเข้มจะค่อย ๆ เลื่อนจากป้ายชื่อขึ้นมาจ้องใบหน้าของเธออยู่พักใหญ่ ริมฝีปากเรียวบางของเขาค่อย ๆ ยกมุมเหยียดยิ้มเล็กน้อย

“แต่พี่หัวหน้าคะ จริง ๆ แล้วมีแขกคนหนึ่งวิ่งมาชนหนูต่างหากนะคะ” เซลีนเอ่ยอธิบาย แต่เมเนเจอร์ก็รีบขยิบตาใส่เธอทันที

“เซลีน...รีบเก็บเศษแก้วก่อนเถอะ” เมเนเจอร์ออกคำสั่งกับเซลีนด้วยน้ำเสียงอ่อน ๆ เขาไม่ได้ดุอะไรเธอ

และที่เขารีบวิ่งมาก็เพื่อช่วยและปกป้องเด็กฝึกงานคนใหม่ในแผนกของตัวเองนี่แหละ

“อ๋อ...ได้ค่ะ ๆ” เธอรีบก้มลงจะเก็บเศษแก้วตรงหน้า แต่ว่า...

“จริง ๆ พนักงานเราไม่ได้ผิดหรอก ฉันเห็นกับตาเลยว่ามีแขกในงานวิ่งมาชนคนของเราจริง ๆ” คลินต์พูดกับเมเนเจอร์อย่างมีเหตุมีผลด้วยน้ำเสียงสุขุมนุ่มลึก ไม่ได้ด่าทอใด ๆ

“ไม่ต้องไปโทษพนักงานของเราหรอก” คลินต์ตอบเมเนเจอร์แผนก F&B ไปมาดนิ่ง ๆ

แต่สิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงก็คือ...

ฟุ่บ! คลินต์ค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งเสมอกับเซลีนที่กำลังก้มเก็บเศษแก้วอยู่กับพื้น

“เอ่อ...จะ...จี...เอ็ม” เมเนเจอร์เลิ่กลั่ก ๆ อย่างไปไม่ถูกเลย

“ฉันช่วยเธอเก็บเศษแก้วเอง...” เขาพูดขึ้นก่อนจะช่วยเธอเก็บเศษแก้วแตกอย่างจริงจัง รวมไปถึงคว้าเอาถาดเสิร์ฟอาหารมาถือเอาไว้แทนเพื่อวางเศษแก้วเหล็ก ๆ ใหญ่ ๆ ลงบนนั้นเพื่อง่ายต่อการนำไปเททิ้ง

“ระวังมือหน่อยสิ” คลินต์ดึงเศษแก้วแตกปลายแหลม ๆ จากมือของเซลีนอย่างระวัง ๆ เพราะกลัวว่ามันจะบาดมือของเธอเข้า เนื่องจากเจ้าตัวดูเก็บด้วยท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ ซึ่งมันดูน่าขันจริง ๆ สำหรับเขา

“เอ่อ...ผมช่วยดีกว่าครับนาย” เมเนเจอร์เองก็รีบนั่งลงช่วยเก็บด้วยอีกแรง ซึ่งแน่นอนว่า พนักงานสามสี่คนที่เดินผ่านรีบวิ่งกรูกันเข้ามาเก็บเศษแก้วและกวาดไปทิ้งอย่างรีบเร่ง

“รีบไปอาบน้ำนะ จะได้กลับมาทำงานต่อ” คลินต์ส่งถาดแก้วแตกคืนให้เธอ ก่อนจะลุกเดินกลับไปที่โต๊ะ ซึ่งมีเพื่อน ๆ ของเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“เธอห้อยพระอะไรมากันอะ เซลีน” เมเนเจอร์หันมาถามเธอด้วยท่าทีโล่งใจแบบสุด ๆ ที่ GM จอมโหดไม่ได้ ด่าระเบิดในคืนนี้

“งั้นเซลขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” เธอยิ้มแห้ง ๆ กับสภาพเปียกปอนของตัวเอง ซึ่งเมเนเจอร์ก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจและปล่อยให้เธอรีบกลับไปทำธุระส่วนตัวทันที

- 30 นาทีผ่านไป -