เชลยอวดดี

ณ บ้านพักส่วนตัวท้ายปางไม้ เป็นที่ส่วนตัวที่ใครก็ไม่กล้าเข้ามาเหยียบ ถึงแม้กัญญาณีจะเป็นคนชอบเที่ยว แต่เธอก็เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง บ้านทรงสมัยใหม่สองชั้นสวยงามอยู่ท้ายปางไม้ตกแต่งสวยงามและบ้านหลังนี้ก็มีห้องใต้ดินที่เป็นห้องลับไว้หนีจากโลกภายนอกของเจ้าของบ้านยามมีเรื่องเครียดกดดัน หญิงสาวมักจะหนีมาขังตัวเองที่ชั้นใต้ดินของบ้านพักส่วนตัว

“พี่มิ่ง พี่หมายจัดการหาโซ่มามัดตรึงมันไว้กับเสากลางห้องเลยค่ะ นุ๊กนิ๊กจะใช้ที่นี่เป็นที่ทรมานมัน ถึงเวลาแล้วที่นุ๊กนิ๊กจะได้แก้แค้น”

“ครับคุณหนู” สองหนุ่มรับคำแล้วพากันทิ้งร่างหมดสติที่มีกระสอบป่านสวมคลุมหัวให้ล้มนอนกับพื้นกระเบื้องเย็นๆ ทันที ส่วนเจ้าของบ้านก็ดึงลากเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ มานั่งลงมองคนหมดสติ

เวลาผ่านไปไม่นานมิ่งและหมายก็กลับมาพร้อมกับของที่สั่งให้ไปหา เธอมองไปยังคนที่หมดสติที่ตอนนี้กำลังขยับตัว คงอีกไม่นานแล้วจะตื่น และก็ได้เวลาที่จะแสดงละครแล้ว เธอจึงเอ่ยกับคนของตัวเองทันที

“พี่มิ่ง พี่หมาย ต่อไปนี้เราจะเริ่มการแสดงละครฉากใหญ่แล้วนะคะ พี่ทั้งสองเล่นตามน้ำที่นุ๊กนิ๊กจะแสดงนะคะ” เธอยกยิ้มมองร่างใหญ่ที่ขยับตัวในกระสอบ

บอดี้การ์ดทั้งสองพยักหน้าขรึมทันที เมื่อรู้ว่าต่อไปนี้จะเป็นการแสดง มันทั้งสองพร้อมจะทำตามคำขอแค่เพียงนายหญิงคนนี้สั่งมา

“นุ๊กนิ๊กขอร้องพี่มิ่ง พี่หมายอีกเรื่องนะคะ ห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร แม้แต่กับป๊า นุ๊กนิ๊กไม่อยากมีปัญหากับป๊าค่ะ”

เธอบอกทั้งสองอย่างขอความเห็นใจและทั้งสองก็เข้าใจดีว่าความหมายของหญิงสาวคืออะไรจึงพยักหน้ารับปากทันที ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันทั้งสองจะไม่หักหลังผู้มีพระคุณเป็นอันขาด

“ขอบคุณนะคะ” แล้วเธอก็ปรับเปลี่ยนสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส่เป็นเครียดตึงขึ้นมาทันทีเมื่อร่างหมดสติที่นอนกับพื้นนั้นเริ่มดิ้นแรงขึ้น

“สงสัยคงได้สติแล้วสินะ”

เธอพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วแล้วลุกขึ้นพร้อมสะพายกระเป๋าหรูราคาแพงตัวเองเดินเข้าไปหาคนที่ดิ้นในกระสอบป่านสีน้ำตาล แล้วส่งสายตาสั่งให้บอดี้การ์ดทั้งสองของตัวเองมาดึงกระสอบออก

“แกะเชือกที่ปิดปากมันออก” เธอสั่งเสียงดังด้วยน้ำเสียงกระด้าง

“ครับนาย” มิ่งเอ่ยแล้วจัดการทำตามคำสั่งทันที

“หึ! น่าสมเพชที่สุด” มุมปากน้อยยกยิ้มมองร่างใหญ่ที่ดิ้นกับพื้นแต่ขยับตัวไปไหนไม่ได้เมื่อถูกมัดมือมัดเท้าและตาไว้

“พวกมึงเป็นใคร!” เหมันต์ที่นอนดิ้นกับพื้นตะโกนถามทันทีเมื่อปากเป็นอิสระและเขารับรู้ได้ว่าตอนนี้ถูกฉุดดึงกระชากให้ลุกขึ้นนั่ง

เงียบ!

ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา มีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังออกมาให้ได้ยิน ยิ่งทำอะไรไม่ได้ยิ่งทำให้เหมันต์ดิ้นแรงขึ้นกว่าเดิมเพื่อหาทางเอาตัวรอด

“กูถามว่าพวกมึงเป็นใคร ปล่อยกู! ปล่อยกูสิเว้ย!” เหมันต์พยายามบิดข้อมือตัวเอง แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อเชือกที่ผูกรัดมือนั้นแน่นหนาเหลือเกิน

“อย่าพยายามเลย เพราะยังไงมึงก็หนีออกจากที่นี่ไม่ได้หรอก อย่ารู้เลยว่าฉันเป็นใคร” กัญญาณีที่ยืนอยู่ตรงหน้าเชลยหนุ่มพร้อมโน้มหน้าลงมาเป่ารดลมหายใจใส่หน้าอีกฝ่ายก่อนจะผละออก

“ผู้หญิง...แกเป็นผู้หญิง”

“แล้วยังไง เป็นหญิงเป็นชายแล้วมันหนักส่วนไหนของแก” น้ำเสียงเล็กแหลมที่ดัดให้เล็กเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจำเสียงตัวเองได้ตอบกลับเสียงดังพร้อมกับมองไปทางบอดี้การ์ดตัวเองแล้วก็เอ่ยตะโกนด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดต่อทันที ราวกับว่าโกรธแค้นอีกฝ่ายมาแต่ชาติปางก่อน

“จับมันมัดตรึงไว้กับเสา” เสียงเล็กแต่ทว่าเกรี้ยวกราดไร้ความอ่อนโยนดังขึ้นทำให้คนที่ถูกมัดมือ มัดเท้าและมีผ้าผูกปิดตาถึงกับเงี่ยหูสดับฟังว่าเคยได้ยินน้ำเสียงเกรี้ยวกราดแบบนี้ที่ไหน แต่พยายามนึกคิดเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเจ้าหล่อนเป็นใคร

“ล่ามโซ่ไว้ให้ดี อย่าให้มันหนีไปได้” เจ้าหล่อนสั่งย้ำคนของตัวเองอีกครั้ง ส่วนคนที่ถูกอุ้มมาขณะเดินเท้ากลับบ้านนั้นก็ได้แต่นึกหาเจ้าของเสียงคุ้นเคยว่าเคยได้ยินที่ไหน แต่ก็เหมือนเดิมยิ่งพยายามยิ่งมืดแปดด้าน เพราะไม่เคยสร้างศัตรูที่ไหน

“พวกแกเป็นใคร มาจับกูแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!” เสียงห้าวตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมดิ้นขัดขืนเมื่อพวกที่จับตัวเองกำลังแกะเชือกที่มัดข้อมือ แต่เสียงเล็กของผู้หญิงที่เป็นเจ้านายพวกมันก็ดังขึ้นอีก

“ถ้ามันดิ้นก็อัดให้มันสลบก่อนก็ได้ ฉันอนุญาตพวกแก” กัญญาณีเดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่มที่กำลังดิ้นพร้อมยกมือขึ้นมาจับคางสากส่ายไปมา ก่อนจะตวัดมือใส่หน้าชายหนุ่มด้วยความกรุ่นโกรธเมื่อนึกถึงคำพูดของเขาที่พูดให้เธออับอายไม่นานก่อนหน้านี้

เผียะ!

“อัดมันจนกว่ามันจะเชื่อง” หล่อนยกยิ้มสมเพชและสะใจนักที่ผู้ชายอย่างเหมันต์พ่ายแพ้ให้แก่ตน

ตุ้บ! โอ๊ย! ตุ้บ! โอ๊ย!

ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า

เมื่อลูกน้องทั้งสองลงมือตามคำสั่ง เธอก็หัวเราะสะใจแล้วล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายราคาแพงของตัวเองออกมาอัดถ่ายคลิปไว้เป็นที่ระลึกพร้อมตะโกนสั่งลูกน้องต่ออีกว่า...

“จัดให้มันปางตายยิ่งดีไอ้คนจองหอง...ฮ่าๆ”

จำเลยหนุ่มได้แต่ร้องเจ็บทรมานและเก็บความแค้นไว้ในอกเมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ มือ เท้า และตาก็ต่างโดนมัด ไม่รู้ด้วยซ้ำใครจับตัวเองมาและที่นี่ที่ไหน

กัญญาณีมองภาพของเหมันต์ที่ถูกมิ่งและหมายอัดด้วยหมัดหนักก็สะใจยิ่งนัก แค่นี้มันยังไม่พอ ไม่สาสมกับสิ่งที่ผู้ชายอวดดีคนนี้ทำกับเธอไว้หรอก